Cabo San Lucas en San Jose del Cabo

Vandaag hebben we de rondleiding in de Cabos (Los Cabos, meerdere kapen, de plaatsen Cabo San Lucas en San Jose del Cabo) geboekt. Daarvoor moeten we vroeg uit de veren, om zeven uur gaat de wekker van Katja's telefoon al.

Na weer een heel lekker ontbijt met allerlei vers fruit en andere lekkernijen staan we keurig op tijd voor het hotel om de bus op te wachten. Dit keer komt die wat later dan aangegeven, maar dat geeft niet.

Lenin, onze gids, vertelt, dat we nog zes mensen op moeten halen van verschillende hotels. Dat alles neemt toch bijna een uur in beslag. Opvallend is de veiligheid bij de hotels. Zelfs van deze overduidelijke toeristische toerbus wordt allerlei documentatie gevraagd. Dat hoeft bij ons hotel allemaal niet, maar hoe dichter bij Cabo San Lucas, hoe strenger, lijkt het.

Als eindelijk iedereen in de bus zit, rijden we naar de marina, waar we gisteren ook de walvistocht deden. Langs de allerlei rondleidingen verkopende mensen (misschien moet ik ook eens zo in Washington gaan staan, alleen is de kans op Nederlandstalige klanten dan vrij klein) lopen we naar de boot, die in het midden een glazen bodem heeft om vissen te zien. Al vele jaren geleden, toen Katja nog een baby was, hebben we uitgevonden, dat dat eigenlijk niets inhoudt.

Dit is dan ook de eerste glasbodem boot in vele jaren voor ons. We varen naar de grote natuurlijke boog, die de grens tussen de zee van Cortez en de Grote Oceaan aanduidt. Alweer zijn er heel wat zeeleeuwen, maar gisteren lagen ze in de zon, dus waren ze beter te fotograferen.

Het wordt een leuk boottochtje en we zetten nog een groepje mensen af aan een van de weinige zwemstranden, die dit gebied rijk is. Daarna worden we "losgelaten" op een Mexicaans marktje. Al met al doet vooral Cabo San Lucas wel heel toeristisch aan, in tegenstelling to San Jose del Cabo, waar wij logeren.

In dit gebied (misschien daarom?) is het moeilijker pesos te wisselen, dan in Puerto Vallarta. Iedereen wil ook fooien, maar de machines geven alleen biljetten van $20. Zo ook de ATM bij het Mexicaanse marktje, dat we na de bootrit voor een half uurtje mogen bezoeken. Ik besluit dan maar wat dingen te kopen in de hoop wat fooi kleingeld te scoren.

Om te beginnen wil ik een zonnebril, want ik heb mijn oude in het hotel laten liggen. Eerst probeer ik het in de "drugstore" van het winkelcentrumpje, wat niet bij de markt hoort. "Vijftig dollar", zegt de caissiere. Ik hoor vijftien, want dat is hoeveel zulke merkloze brillen in de VS ongeveer kosten. Maar nee, het is een vijf en een nul. Ik sla steil achterover en leg de bril meteen weer terug. Dan maar zonder!

In het marktje zie ik meteen een standje met zonnebrillen. Ze hebben van alles, Chanel, Rayban etc. Allemaal met "officieel" logo, yeah right, ik vraag dus de prijs van een ervan en krijg $16 te horen. $10 geef ik als tegenbod, wat me een boze blik bezorgt. $12 komt het tegenbod en daar kan ik me zeker in vinden na die $50 eerder!

Katja is inmiddels ingepaaid door een zilververkoper. Mexico is bekend om zijn zilver, maar het is oppassen geblazen, want veel "zilver" is niet echt. Volgens onze gids wordt op deze markt wel legitiem zilver verkocht. Dat kun je ook wel voelen aan het gewicht. Ik ben hier een van mijn favoriete oorbellen verloren, dus wil ook wel een paar. Uiteindelijk vertrekken we met drie paar voor een heel schappelijk overeengekomen prijs.

Voor Rick zoek ik altijd typische lokale dingen. Hij is dol op hete sauzen, dus ik koop een drietal flesjes met zeer hete salsa. Tot onze verbazing ging het halve uur winkelen zo voorbij. We zijn zelfs de laatsten terug in het busje!

Een beetje jammer vind ik het, dat we niets van het oude gedeelte van Cabo San Lucas te zien krijgen. Het is allemaal wel erg toeristisch. Katja zegt ook, dat we tot nu toe niet veel meer hebben gezien, dat wat we gisteren al zagen.

De volgende stop is de glasblaasfabriek. Hier wordt al gebruikt glas letterlijk omgesmolten in allerlei kunstwerken. We krijgen een demonstratie. Je moet je een kamer voorstellen met een heel hete oven en lange roestvrijstalen staven met glas aan het uiteinde.

De glasblazer maakt een duiker voor ons, fascineren om te zien. Helaas zal die pas over twee dagen te koop zijn (het moet langzaam afkoelen), anders had ik die misschien voor Rick gekocht.

Na de demonstratie mogen we zelf proberen glas te blazen. Tot mijn verbazing probeert alleen een Mexicaanse vrouw het en dan Katja en ik. Ik mag eerst, maar het lukt mij absoluut niet! Ik heb heus heel wat longcapiciteit, maar blaas kennelijk verkeerd. Katja daarentegen blaast een mooie ballon, die zelf nog knapt. Ze krijgt een flinterdun stukje geblazen glas mee.

In de winkel kijken we nog even rond. Het is wel erg mooi, wat ze allemaal met die al eens gebruikte glazen flessen e.d. kunnen maken. Zin om zo'n groot stuk glas mee te nemen heb ik niet. Katja kiest wel een paar oorbellen met Mexicaanse chili's eraan. Die vind ik ook leuk, maar ik kan geen niet edele metalen dragen.

De magen beginnen te knorren, dus we zijn allemaal blij te horen, dat de volgende stop lunch zal zijn. Hiervoor gaan we naar San Jose del Cabo, dichtbij ons hotel. Onderweg vertelt Lenin (wie noemt zijn kind zo?) interessant over waar we langs rijden. Althans, ik vind het interessant en Katja verlangt al terug naar het zwembad. Nog even geduld voor haar!

Bij Jazmin, een authentiek Mexicaans restaurant in het centrum van het historische San Jose, krijgen we lunch en een drankje. Katja en ik bestellen allebei een margarita, net als het gros van de rest van het gezelschap. Daarbij bestel ik de ceviche en Katja de carne asada, die allebei heerlijk zijn.

Die margarita is echt speciaal, want hier in Baja California doen ze er een speciale liqueur bij, die van een plant is gemaakt, die alleen hier voorkomt. Damiana heet het en men gelooft, dat die plant ook de vruchtbaarheid bevordert, vandaar, dat het soms in een fles in de vorm van een zwangere vrouw wordt verkocht.

Na de lunch mogen we tequila proeven en proeven we ook de damiana. Aangezien Rick dol is op margarita's (en ze vaak zelf maakt) neem ik een fles voor hem mee. De eigenaar van het restaurant belooft ook ons het recept te sturen. Duidelijk zijn niet zoveel Amerikanen geinteresseerd, dus hij vindt het erg leuk, dat ik dat wel ben. Katja koopt nog een mini flesje in de vorm van een zwangere vrouw met die liqueur voor een van haar vriendinnen.

De gids instrueerde ons om half twee voor de enige kerk in dit dorp te komen om over de geschiedenis daarvan te leren. Katja en ik blijken de enige Engelstalige geinteresseerden (Spaans is een kwartier later). Ik moet Lenin er nota bene aan herinneren, dat het vandaag Aswoensdag is. Hij is duidelijk heel katholiek en schaamt zich duidelijk ervoor, dat hij dat is vergeten.

Zijn verhaal over het ontstaan van deze Jezuiten missie in de oase van San Jose is interessant. Dit is een van de oudste missies aan de westkust van Noord-Amerika. De Jezuiten kwamen eerst, gevolgd door de Franciscanen, die de missies in Californie bouwden. Ook weten we nu wat Californie betekent. Het is Latijns voor Calida Fornex (hete oven), al in de zestiende eeuw zo genoemd (tot 1848 behoorde Californie aan Mexico).

Na het verhaal van Lenin lopen Katja en ik het eeuwenoude kerkje binnen. Wat een verschil met de laatste kerk, die ik bezocht! Dat was de Shrine of the Immaculate Conception in Washington. Ook katholiek en zo opulent, terwijl dit kerkje zo sober is. Voor hij terugloopt naar de van slaat Lenin een kruis aan de ingang van de kerk.

Voor ons niet religieuzen is het moeilijk te begrijpen. Lenin vertelt ook op de weg terug naar ons hotel gepassioneerd over de Dag van de Doden op 1 en 2 november, de grootste feestdagen in Mexico. We rijden langs het kerkhof en daar vieren ze dan twee dagen feest. Voor ons niet voor te stellen, voor hem en de meeste Mexicanen een duidelijke passie.

Katja heeft het duidelijk helemaal gehad met cultuur en gelukkig voor haar zijn we meer dan een uur vroeger, dan verwacht, terug in het hotel. Helaas doet onze sleutel het opeens niet meer, dus moet ik terug naar de lobby om die weer te laten activeren.

Dan gaan we op zoek naar wat stoelen om in te zonnen. De twee grote zwembaden zijn vol, dus we proberen het zwembad voor alleen volwassenen eens. Het neemt even om dat te vinden, maar dan blijkt het (bijna letterlijk, want de original San Jose oase ligt er vlak naast) inderdaad heerlijk rustig.

Mijn favoriet is vooral het water! Dat heeft mijn temperatuur van gewoon lauwwarm. Ik heb een waterdichte hoes voor mijn Kindle gekocht, dus ik bevind me in het paradijs. Katja wil liever op het strand liggen, ook goed. We vermaken ons prima en het is lekker rustig, al kletst een vrouw bij de bar er zonder oponthoud keihard op los. Daar let ik maar niet op.

De zon verplaatst zich zo, dat ik van stoel moet veranderen om er nog in te zitten. Ik vind (zo blijkt even later) een lege zonnige stoel naast een Canadees stel. Twee minuten later zeggen zij "uh oh, here comes trouble" en inderdaad een heel luid gezelschap gaat bij de bar zitten.

Een daarvan is de vrouw, die op onze eerste avond hier zei, dat ze ook wat Nederlands sprak. Toen vond ik haar al ergerlijk, nu is ze helemaal irritant. Hard spreken, zingen, noem maar op, en zichzelf maar leuk vinden. De Canadezen en ik zijn het erover eens, dat we plaatsvervangende schaamte hebben. Wat moeten de Mexicanen wel niet denken?

Katja gaat naar boven, maar ik klets nog verder met de mensen uit Edmondton, Alberta. Vaak hoor ik Europeanen grappen over hoe (Noord) Amerikanen niet werelds zijn en deze mensen vertellen mij over hun autoritten. Duizenden kilometers rijden zij door doodsaai land om ergens te komen (zoals Las Vegas). Zij hebben er zeer waarschijnlijk meer mijlen opzitten, dan de meeste mensen in hun hele leven, alleen in Noord-Amerika. Voor Europeanen is dat onvoorstelbaar.

Als de zon achter de gebouwen verdwijnt, nemen we afscheid. Katja en ik maken ons klaar voor het avondeten. Vanavond is dat bij El Patio, het Mexicaanse restaurant.

Daar krijgen we een live serenade van een heel goede zanger met gitaar. Het eten is echter niet om naar huis te schrijven. Ik bestel een heel lekker klinkende salade, die niets voorstelt. Katja's mini empanada's zijn ook niet zo lekker.

Als hoofdgerecht nemen we beiden de gegrilde vis, die nogal droog is. Ik krijg er zelfs de hik van en we eten er maar een beetje van. Het dessert klinkt interessant. Een avocado mousse met pittige saus, maar alweer is de "mousse" meer gelatine en geen van beiden vinden we het lekker.

Ach, we kunnen gewoon opstaan zonder rekening of wat ook en het was een maaltijd. De bediening was weer super en de live muziek ook. Onze magen zijn ook gevuld, dat is het belangrijkste. Het was weer een dag vol genot en ontspanning en vooral dat laatste merk ik lichamelijk erg. De pijnen zijn tot een minimum teruggebracht. Die warmte heb ik lichamelijk duidelijk erg nodig.

Een paar walvisfoto's hier, er volgen er veel meer en ook nog andere foto's natuurlijk. Geen tijd daarvoor hier, sorry. Ook heb ik geen tijd om op de reacties persoonlijk te antwoorden, maar ik waardeer ze allemaal zeer!