Kersenbloesems

Rick en Saskia zijn net weg en ik lig nog wat na te doezelen, als ik een sleutel in de voordeur hoor. De schoonmaaksters zijn er al om half acht! Meestal komen ze 's middags, wat het schema heeft veranderd weet ik niet, maar ik had wel gewild, dat ze me ervan op de hoogte hadden gebracht. Ik vraag de dames maar in de basement te beginnen en kleed me gauw aan.

Eigenlijk is het wel lekker om wat vroeger op te zijn. Ik neem rustig de tijd met mijn ontbijt, een bakje Wallaby yoghurt met verse bosbessen. Daarbij een paar sterke koppen koffie en ik kan er weer tegenaan.

De dag begon mooi zonnig, maar als ik naar de sportschool rijd hangt er een sluierachtige bewolking. Toch wordt er vooral zonnig weer voorspeld, dus ik heb nog hoop.

Op mijn programma staat vandaag een uur op de stairmaster. Die is echter bezet, dus ik verander het eerste half uur in een zware sessie op de crosstrainer. Het gebrek aan varieteit aan machines mis ik soms wel bij deze kleine sportschool. Daarentegen is het wel leuk, dat er altijd wel iemand is, die ik ken. Het tweede half uur is de stairmaster wel open, dus ik krijg mijn interval daarop ook gedaan.

Thuis maak ik me gauw klaar en laat Cosmo uit. Al worden er warmere temperaturen (nou ja, rond de tien graden) voorspeld, er staat een scherpe, koude wind. Toch ben ik vastbesloten vanmiddag naar de kersenbloesems te gaan, want het weer voor de komende dagen klinkt verschrikkelijk (in ieder geval voor foto's).

Na een vroege lunch parkeer ik de van op Claudia's oprit. Zo hoef ik maar een stukje naar de metro te lopen. Daar komt de trein vrijwel meteen al aan. Ik heb weer eens een leuk boek op mijn Kindle, dus voor ik het weet ben ik bij het Smithsonian station. In dit seizoen loopt de trein hier leeg, want dit station is het dichtst bij de kersenbloesems.

Midden in het toeristengewoel kom ik weer boven de grond. Het is een stuk rustiger, dan zaterdag, maar nog steeds flink druk. Helaas hangt die vervelende hoge bewolking er nog en ik vrees, dat ik straks geen mooie blauwe lucht foto's zal kunnen maken.

Eerst heb ik een gericht doel weg van de kersenbloesems, namelijk het Lincoln Memorial. Ik loop langs het Washington Monument en zie een paar legerhelicopters richting het Witte Huis vliegen. Eentje landt, duidelijk komt Obama thuis. Helaas ben ik te ver weg om mensen te herkennen.


Via het World War II Memorial en het Vietnam Memorial, wat me altijd weer een brok in de keel geeft, want er zijn altijd veteranen aanwezig, loop ik naar het Lincoln Memorial. Dit is het oudste Memorial op de Mall en stamt uit 1922.

Mijn doel is voornamelijk de steen te vinden, waar Martin Luther King Jr. stond, toen hij zijn "I have a dream" speech hield. Die is al gauw gevonden en ik zie ook, dat je een telefoonnummer kunt bellen voor informatie over het monument. Er zijn meer dan twaalf onderwerpen en ik luister naar de meesten. Zo leer ik toch weer een paar nieuwe dingen over dit mooie gebouw. Alle monumenten zijn zo doordacht, vrijwel alles heeft een betekenis.

Als ik klaar ben met mijn "rondleiding" loop ik weer naar buiten. Tot mijn enorme vreugde is de bewolking verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een staalblauwe lucht. Hoera!

Vol goede moed stap ik naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial. Dit monument werd tussen de kersenbloesems aangelegd, dus er bloeit van alles. Het is een van mijn favoriete monumenten, de uitspraken van FDR waren zo treffend. Vooral "The only thing we have to fear is fear itself" houd ik mezelf regelmatig voor.

Zaterdag "deed" ik het Tidal Basin kloksgewijs, vandaag ga ik tegen de klok in. De lichtval is heel mooi op de bloesems en de lucht diepblauw. Het is weer volop genieten.


Ook een groepje Boeddhistische monniken fotografeert erop los. Het is een grappig gezicht in hun eeuwenoude oranje tenu met moderne fototoestellen. Even later zie ik een groepje Mennonieten voorbij lopen. Ook hoor ik allerlei verschillende talen om me heen. Duidelijk komen mensen van alle hoeken en gaten op de bloesems af.


Precies op tijd voor het volgende park ranger praatje kom ik bij het Jefferson Memorial aan. Hij vertelt interessant over de geschiedenis van dit gedeelte van de stad en de kersenboompjes. Het is moeilijk voor te stellen, dat hier zo'n 130 jaar geleden de rivier nog stroomde.


De wandeling met een horticulturist sla ik over. Ik loop verder over de brug richting het Washington Monument. Als ik net een foto hebt genomen, zegt de man naast mij, dat het leven toch niet zo ernstig kan zijn. Ik verzeker hem ervan, dat ik me slechts concentreerde op een mooie foto.

Er ontstaat een leuk gesprek, want hij maakt zich klaar om te gaan vissen. Daar ben ik wel in geinteresseerd, want wat valt er in het Tidal Basin nu te vangen? Nou, dat is duidelijk zijn stokpaardje!

Een hele lijst van vissen volgt, waaronder haring! Ook heeft hij allerlei verhalen over grote alligator gars (enge beesten om te zien, ze waren toevallig ook in het aquarium in Tulsa). Hij vangt ook vis voor de vismarkt niet ver hiervandaan. Een leuke oudere man, die duidelijk dol is op wat hij doet.

Terwijl ik zo met hem praat blijven anderen ook staan en kletsen. Duidelijk vindt hij het sociale aspect van hier staan net zo leuk, als het vissen zelf. Een oudere Amerikaan vraagt, hoe oud de visser is. Die antwoordt, dat hij zestig is. De ander is 69 en er volgt een grappig gesprek tussen twee totaal vreemden over hoe ze fit blijven. Heel vermakelijk allemaal!

Voor de foto laat "mijn" visser nog zien, hoe hij de hengel vasthoudt, en dan nemen we afscheid. Hij geeft mij een hand en bedankt mij, dat ik hem even gezelschap hield. Met veel "God bless you" en "May you have a blessed day"'s zwaait hij mij gedag. Ik wens hem een goede vangst toe en zet mijn tocht voort. Zo'n ontmoeting maakt eigenlijk mijn dag. Een interessant iemand met een verhaal te vertellen was dat.

Op weg terug naar het Washington Monument zie ik een van vele nieuwsorganisaties bezig onder een dak van bloesems. De verslaggeefster spreekt een Aziatische taal. Bij het Monument zelf is een podium opgezet, waar een zangeres met gitaar optreedt.

Voor ik terugga naar de metro wil ik nog eens naar de mooie tuin achter het Smithsonian Kasteel. Het is een stuk rustiger, dan zaterdag, maar ik had gehoopt, dat de magnolia's uit zouden zijn. Die zijn echter nog voornamelijk in de knop.


Wetend, dat dit prachtige weer niet zal duren, begeef ik me met tegenzin terug naar de metro. Mijn voeten protesteren ook, want die zijn al vanaf vroeg vandaag aan het werk. Alweer heb ik geluk, de trein komt net aanrijden. Het voelt goed weer even te zitten!

Vrijwel gelijk met Rick ben ik weer thuis. Hij heeft souvlaki's van Plaka Grill mee. Het gaat er goed in, want door de buitenlucht heb ik flinke trek gekregen.

Vanochtend las ik, dat de bloeiperiode van de bloesems door het koude weer waarschijnlijk langer dan gewoonlijk zal zijn. Ik hoop ze dus tenminste aan mijn eerste klanten volgende donderdag te kunnen laten zien. Zonder twijfel zijn deze duizenden bloeiende bomen uniek zo midden in een stad.

Alle foto's van vandaag staan hier.