Ziplining away!

Dit is de enige dag van deze reis, dat we niet weer in hoeven te pakken om verder te rijden. We hebben gisteravond dus besloten lekker uit te slapen en het rustig aan te doen.

Om kwart over negen ben ik echt klaar wakker, dus ga wat computeren. Zin om te gaan fitnessen heb ik niet vanochtend, hopelijk krijgen we straks bij de ziplijnen wat beweging. Ik vind het al knap, dat ik tot nu toe iedere dag trouw mijn halve uurtje heb gedaan (even op eigen schouder kloppen, ha ha).

Kai slaapt maar door en door. Tot ik de tijd toch wel een beetje vind gaan dringen. Ik weet, dat hij met gemak tot in de middag slaapt, dus maak hem toch maar wakker. Het restaurant beneden serveert tot elf uur ontbijt en daar willen we graag brunchen.

Pas om kwart voor elf nemen we plaats aan tafel. Ik begin een beetje nerveus te worden, want we moeten om half twaalf inchecken voor onze zipline tour en dat adres is niet op de GPS te vinden. Ik weet dus niet, hoe ver weg het is.

Het neemt allemaal nogal wat tijd in beslag voor onze maaltijd, dus ik maan Kai tot snel eten. Daar ergert hij zich duidelijk aan, maar die ziplines zijn niet bepaald goedkoop en ik wil er dus absoluut op tijd zijn.

Na de auto van de valet terug te hebben gekregen, voer ik een nabij adres in de GPS. Gelukkig blijkt de Branson Zipline and Canopy Tours maar een kwartiertje rijden te zijn. Kai en ik hebben een reservering voor de Xplorer tour om twaalf uur.

We hebben een half uurtje voor we vertrekken en kijken wat rond in de winkel. Bij het opstaan was het zonnig en toen we de auto ophaalden lekker warm. Er werd 25 graden voorspeld. Kai en ik zijn daar dus op gekleed.

Gelukkig stappen we even naar buiten om naar de ziplines te kijken. Niet alleen is het nu bewolkt, maar een stuk koeler opeens met een fikse wind. Dat ga ik niet redden in mijn capri broek en topje met driekwart mouwen.

Kai heeft zijn sweatshirt in de auto liggen, maar ik niet. Ben ik even blij, dat de winkel ook kleding verkoopt! Ik vind een leuk groen regenjack met het Branson Zipline logo erop voor een zeer redelijke prijs. Dat zal ook de wind wat tegenhouden. Het zal een van de beste aankopen, die ik ooit heb gedaan, worden!

Precies om twaalf uur worden we bij de gidsen geroepen. Onze groep bestaat uit acht mensen. Behalve Kai en ik zijn er een zestienjarige jongen uit Oklahoma, een moeder met haar dochter en zoon uit Texas en een stel vriendinnen uit Little Rock, Arkansas. Wij zijn dus de verste reizigers.

Grappig is, dat in de winkel een vrouw, die Kai en mij Nederlands hoorde spreken, al wist welke taal dat was. Zij had een aantal jaren geleden met haar moeder in Nederland gewoond. Ook de mannelijke gids, Ed, pikt de juiste taal meteen. Hij heeft veel in kampen gewerkt met o.a. Nederlandse kampleiders. Hoezo Amerikanen weten nooit iets over Nederland?

Van onze groep ben ik de enige, die al eerder "gezipt" heeft. De gidsen zijn zeer geinteresseerd in mijn ervaringen in Mexico, vooral Ed, die zelf ook een aantal ziplines daar heeft gedaan. Zo gek te bedenken, dat het maar een week en een dag geleden is, dat ik in de canyon van lijn naar lijn zipte!

Deze organisatie is vele malen professioneler, dat is zeker. Het ziet er allemaal super uit en de uitrusting is vrijwel nieuw. Dit keer geen gekke handschoenen, maar zoals in Puerto Vallarta een paar handvaten om straks aan vast te houden.

Met een soort militair busje worden we de berg opgereden. Wat ook leuk is hier, is dat de gidsen over de geschiedenis van deze Wolfe Creek Preserve vertellen. Deze stamt uit de laat 19e eeuw, toen er een zilvermijn was gelegen.

Op iedere toren krijgen we een geschiedenislesje en een lesje over de wilde dieren, die hier voorkomen. Ik had er geen idee van, dat armadillo's in Missouri zo gewoon zijn. Dan denk ik toch meestal aan Texas.

Voor Kai is dit de eerste keer op de ziplines en hij vindt het duidelijk super leuk. Bij iedere landing krijg ik van Ed te horen, dat het te zien is, dat ik dit eerder heb gedaan. Inderdaad voel ik bij deze lijnen aan, wanneer ik moet afremmen en wanneer niet. Het gaat heel lekker.

Erg jammer is, dat camera's absoluut verboden zijn op de tours. Ik heb stiekem een paar foto's genomen, maar ik had gehoopt Kai's eerste zip vast te leggen. Duidelijk willen ze hun eigen foto's verkopen. Die worden met een cameraatje genomen, dat letterlijk uit elkaar valt. Ik ben heel benieuwd of we daar ook maar een leuke foto uit gaan krijgen, heel jammer.

Na drie lijnen is het tijd voor een pauze. Alweer iets, wat je in Mexico niet tegenkomt. Geen wonder, dat die zeven ziplines drie uur zullen duren! Maar de navelsinaasappels zijn erg lekker en er is een groep voor ons, waar we toch op moeten wachten.

Na de pauze lopen we via zes bruggen tussen de bomen naar het volgende platform. Dat is wel speciaal aan deze tour. Het heet "ziplines and canopy tour". Dit is het canopy gedeelte en we lopen bij elkaar over tien van die hangende (en erg schommelende en nauwe!) bruggetjes.

Een groot deel van de groep heeft zich ook opgegeven voor de "Blue Streak", een heel hoge en lange zipline met na afloop een vrij val van 30 meter. Ik zag Kai's ogen al oplichten, toen ze dat vertelden, dus ik vraag Ed of wij ons daar alsnog voor kunnen opgeven.

Hij moet kijken of er plaats is, want het is druk vandaag. Om drie uur zijn we terug op begane grond en we kunnen mee met de Blue Streak. We moeten hiervoor nog meer dingen aan en gaan dan weer met het militaire busje naar boven.

De toren, die we nu opgaan, is verreweg de hoogste. Inmiddels waait het flink en is het zeker niet de beloofde 25 graden! Ik schat het meer tien graden met een wind door merg en been. We staan allemaal te klappertanden op het platform. Voor de zoveelste keer vandaag zegen ik mijn aankoop van de regenjas, die houdt de wind tenminste nog een beetje tegen.

Door de wind, die op deze ziplijn tegen is, haalt bijna niemand het eindpunt zonder hulp. We moeten allemaal in een "canon ball" positie naar beneden. Dat betekent je helemaal tot een bal maken, zodat er zo min mogelijk wind resistentie is. De arme jongen (van Kai's leeftijd) aan de andere kant heeft al meer dan twintig mensen moeten terughalen, heel zwaar armwerk. Kai heeft meteen besloten, dat dit geen zomerbaantje voor hem zou zijn.

Kai moet gehaald worden, al doet hij een heel goede cannon ball. Ik ben vastbesloten het platform te halen. Ik maak mezelf zoveel mogelijk in een bal, maar haal het net niet! Gelukkig vang ik wel het koord, dat me toe wordt gegooid, wat me grote dankbaarheid van de jonge gids oogst. Voor mij hoefde hij zijn armen niet te gebruiken. Uiteindelijk ben ik een van de vier uit een groep van veertien, waarvoor dat niet nodig was!

Dan volgt de voor mij grootste uitdaging van vandaag. De enige manier om naar beneden te komen is een vrije val van meer dan dertig meter. Dit is de hoogste vrije val in Amerika wordt ons verteld. We worden aan een kabel gehaakt, die vastzit aan dezelfde machine, die in Europa wordt gebruikt om parachutespringers e.d. te trainen.

Kai gaat voor mij en doet het allemaal heel rustig. Ik probeer niet teveel na te denken, ik heb tenslotte vele jaren geleden ook parachute gesprongen (hoe ik dat ooit gedurfd heb?).

Daar sta ik dan op dat platform met niets voor me. Een rustige stap vooruit zegt de gids en dat doe ik dan maar. Dertig meter is eigenlijk niets, net boven de grond gaat het langzamer en ik kom prima neer.

Een vrouw van mijn leeftijd neemt later zeker een kwartier voor ze durft te springen en zij wordt zelfs door de gids geduwd. Ik kan het me eigenlijk heel goed voorstellen, want het is best een mentale horde om overheen te stappen.

Nadat we onze spullen hebben uitgedaan mogen we eindelijk de warme winkel in. Daar kijken we naar de foto's en betaal ik voor de Blue Streak. Niemand, die daarnaar vroeg, dit is helemaal op het "honor system", wij hadden zo kunnen vertrekken zonder te betalen, merkt Kai op. Dat is zo, maar ik zeg hem, dat dat net als uit een winkel stelen zou zijn, dus we betalen netjes.

De foto's zijn inderdaad niet om naar huis te schrijven, maar ik wil toch wel bewijs, dat Kai en ik deze middag hebben meegemaakt. We kiezen drie foto's uit, een van ons samen, een van Kai op de zipline en een van mij op de zipline.

Dan zit na meer dan vijf uur ons zipline avontuur erop. Ed, de gids, vertelde mij, dat er ook een aantal nieuwe ziplines in ons gebied zijn. Daar ga ik zeker naar op zoek, want Rick zou dit ook heel leuk vinden en Saskia, als we haar eenmaal meekrijgen, ook.

In het hotel probeer ik mijn netbook aan de praat te krijgen, maar dat lukt absoluut niet. Dit alles schrijf ik dus op Kai's laptop. Ik hoop niet, dat dit het einde van mijn netbook is, want die is zo lekker licht om mee te reizen. De hard drive doet echter niets.

Onze laatste maaltijd was voor we naar de ziplines vertrokken vanochtend, dus we hebben al flinke trek. We hebben de gidsen vandaag ondervraagd over de beste restaurants en daar kwam Bleu Olive uit.

Dat restaurant ligt op nog geen vijf minuten lopen van ons hotel. Veel van de restaurants hier zijn niet echt mijn ding, moet ik toegeven. Ik houd niet van de zware "traditionele" (lees zuidelijke) Amerikaanse kost. Verder is de keuze meestal Italiaans (ook te zwaar) of Mexicaans (zwaar en te vaak gegeten). Ik was dus blij iets anders te vinden hier.

Het menu maakt me helemaal blij. We beginnen met een bord met hummus, tapenade, tsatsiki en andere dipsauzen en lekker warme pita. Als hoofdgerecht neemt Kai de tempura tilapia, die er lekker uitziet. Ik heb de "plaki" bereide vis van de dag "fluke" (geen idee, wat die in het Nederlands heet). Die wordt met spinazie en tomaat geserveerd en ik vraag om orzo, in plaats van risotto. Het is allemaal heerlijk.

Dit wordt de duurste maaltijd van deze reis en is nog niet echt heel duur. Ik grap met Kai, dat hij een "cheap date" is. Feit is, dat hij net zo blij is met een hamburger, als met een luxe maaltijd. Dat is met zijn oudere zus (en om heel eerlijk te zijn mij) zeker niet het geval.

In het hotel probeer ik mijn netbook weer, maar niets. Balen! Gelukkig heeft Kai zijn laptop niet nodig en kan ik jullie dus het hele verhaal weer vertellen. Voor morgen is het weerbericht een stuk minder, dus ik hoop, dat de vier uur naar Kansas City zonder problemen gaan verlopen.

Deze dagen heb ik een aantal goede gesprekken met Kai gehad. Hij denkt erover zijn major naar Anthropology te veranderen. Dat vindt hij erg interessant. Ik ben wel benieuwd, hoe dit verder gaat. Zo pratend blijken we enorm veel interesses gemeen te hebben. Anthropologie was een van de studierichtingen, die ik vroeger overwoog. Achteraf gezien zou ik willen, dat ik die gekozen had.

Foto's zijn er vandaag niet, want ik heb er maar een paar kunnen nemen en die moet ik thuis online zetten. Hopelijk kan mijn netbook gemaakt worden.