Washington in de lente

Heel bijtijds sta ik op, want ik wil vroeg in Washington zijn en soms is het in de metro in het spitsuur flink druk. Rick brengt me naar de metro op weg naar zijn werk. Het belooft een schitterende dag te worden. Al is het nu nog koel, er is geen wolkje aan de lucht en de weerman beloofde zeker twintig graden.

De trein staat al klaar en een half uurtje voor de afgesproken tijd van half tien stap ik bij McPherson Square uit. Na me even georienteerd te hebben, vind ik het St. Regis hotel al gauw. Ik besluit ook maar meteen te kijken, waar de Old Town Trolley halte is, waar we straks zullen instappen.

Dit gedeelte van de stad is het kantoorgedeelte, dus ik deel de stoep met keurig in pak geklede mannen en vrouwen. De vrouwen dragen meestal gymschoenen, pas op kantoor worden die vervangen door hoge(re) hakken. Bij een Starbucks denk ik een koffie te halen, maar daar staat een flinke rij. Daar heb ik geen tijd meer voor, dus dan maar geen extra caffeine.

Het St. Regis hotel is een van de sjiekste hotels in Washington. In de prachtige lobby wacht ik op mijn vier Belgische klanten. Het is precies half tien, als ik binnenloop.

Tegenover mij staat een groepje van drie mannen en een vrouw geanimeerd te praten. Een van hen komt me heel bekend voor. Ik kijk nog eens en laat het toch Chevy Chase zijn! Een van mijn favoriete acteurs! Hij lacht vriendelijk naar me.

Even weifel ik, maar ik vind het toch een beetje banaal om om zijn handtekening te vragen. Om me een houding te geven sms ik Rick gauw. Ook hij is dol op Chevy Chase films. Het groepje wordt opgehaald door een chauffeur en de lobby is weer leeg.

Niet veel later komt er een hele groep met naamkaartjes, maar nog steeds niet mijn klanten. Om kwart voor tien begin ik me af te vragen, of ik misschien toch het verkeerde hotel heb. Ik kijk mijn emails erop na en het is toch echt het St. Regis.

Denkend, dat ze dan misschien op een telefoontje van mij wachten, dat ik in de lobby sta, vraag ik met hun kamer verbonden te worden. Het blijkt, dat ze wel een reservering hebben, maar die begint pas vandaag. Ze hebben vannacht dus niet in het hotel gelogeerd.

Ze zouden gistermiddag met de trein uit New York hier zijn gekomen, dus dat is heel vreemd. Ik heb geen email ontvangen, dat er iets veranderd is en ik heb geen telefoonnummer voor ze. Ik weet dus even niet, wat ik zal doen. Ik loop naar buiten en zie daar net vier mensen met een taxi aankomen. Op een riem van hun koffer zie ik een internetsite, die eindigt in .BE staan. Ik neem meteen aan, dat het "mijn" groepje is.

In de lobby wacht ik, tot ze zijn ingecheckt. Dan loopt een van hen op me af en stelt zich voor als D., met wie ik al het email contact heb gehad. Ik maak kennis met zijn vrouw en hun vrienden en dan kunnen we op weg.

Op weg naar Old Town Trolley halte krijg ik het hotelverhaal te horen. Bij aankomst bleek het hotel vol te zijn en kregen ze voor een nacht een kamer in het nabije W hotel. Net als vliegtuigen boeken hotels regelmatig meer kamers, dan ze hebben, ervan uitgaand, dat er altijd annuleringen komen. Soms komen die echter niet en moeten gasten tijdelijk in een ander hotel worden ondergebracht.

Voor een hotel van het kaliber van het St. Regis is dit echter wel een blamage. Om het goed te maken krijgen ze de komende twee nachten een grote suite toegewezen en een gratis maaltijd bij het zeer goede restaurant morgen.

Eergisteren heb ik online al mijn kaartje voor de Old Town Trolley gekocht, maar de rest van de groep heeft er nog geen. Gelukkig kunnen die in het Mayflower Hotel bij de halte aangeschaft worden.

De trolley komt al gauw en we maken kennis met onze gids-chauffeur, Bob. Bob is redelijk bejaard en helaas ook heel slecht te verstaan. Wel jammer, want er is heel wat te zien.

Bij de National Cathedral stappen we uit om die te bezichtigen. Deze op vijf na grootste cathedraal ter wereld is vooral erg mooi vanwege zijn vele glas in lood ramen. Op een zonnige dag als vandaag reflecteren die prachtig op het marmer in de kerk.


De trolley rijdt hier ieder half uur, dus we zorgen weer op tijd terug bij de halte te zijn. De rit gaat verder door Georgetown (ik neem me meteen voor weer eens een fotoexcursie naar deze pittoreske buurt te maken), langs het Watergate hotel en naar het Witte Huis.

Daar stappen we uit en worden de nodige foto's met de prachtig bloeiende tulpen op de voorgrond genomen. Voor het Witte Huis zit al sinds 1981 een stel, die tegen van alles protesteren. We lopen naar de andere kant van het Witte Huis, maar daar mogen we niet dichtbij. Duidelijk is er iets gaande met Obama. Later horen we, dat hij een bezoek bracht aan het Capitool.




Al dertig jaar protesteren, waar je maar zin in hebt

Inmiddels is het alweer tijd voor de lunch. Ik heb bij Old Ebbitt Grill gereserveerd. Het is er minder druk (maar nog wel heel erg druk), dan vorige week en we krijgen, ondanks dat we een beetje vroeg zijn, meteen een tafeltje.

Het wordt een gezellige maaltijd. Mijn falafel salade is heerlijk en de anderen smullen ook van hun gerechten. Dit is ook de tijd om elkaar een beetje te leren kennen. Het is een leuk, goedlachs stel mensen, die duidelijk van het leven genieten.

Na het eten beginnen we aan onze wandeling langs de monumenten. Er wordt naar hartelust gefotografeerd en ik vind het weer heel leuk om "mijn" stad door de ogen van enthousiaste toeristen te zien. Wederom is het contrast met New York, waar ze de afgelopen paar dagen waren, groot. Ook nu wordt er weer opgemerkt, hoe relatief weinig aandacht Washington krijgt, ook in Belgie.


Eendenfamilie bij het Vietnam Memorial

Bij het Lincoln Memorial wordt duidelijk, dat de wandeling langs het Tidal Basin teveel zou worden. De bloesembomen zijn toch uitgebloeid en de twee monumenten daar zijn mooi, maar niet zo belangrijk om gezien te hebben, als bijvoorbeeld het Capitool.

Terwijl we op de volgende trolley wachten, drinken we een drankje in het zonnetje. Ik ren nog even terug naar het Lincoln Memorial voor een toiletbezoek en dan komt de trolley alweer aanrijden. Langs de musea en door Chinatown rijden we naar het hoofdkantoor van Old Town Trolley.

Wij blijven zitten, want we willen door naar het Capitool. Helaas heeft deze bus een probleem met de microfoon, waardoor we de helft van het verhaal van de gids niet kunnen horen. Bij Union Station moeten we er daarom uit en wachten op een nieuwe trolley. Na zo'n twintig minuten wachten brengt die ons eindelijk naar het Capitool.

De lucht zou niet blauwer kunnen zijn en het licht is perfect op het Capitool. Er worden dus weer heel wat plaatjes geschoten. We lopen Capitol Hill op naar de voorkant van het gebouw.

Daar vertel ik ook over de Library of Congress en het Supreme Court. Helaas zijn we te laat om de Library of Congress in te gaan, maar misschien lukt het ze dat morgen nog te doen.


Het loopt tegen vijven en het is tijd om afscheid te nemen. Het viertal neemt een taxi terug naar hun hotel en ik loop naar het Capitol South metrostation.

Als ik hier weer eens schrijf, dat ik nerveus ben, mogen jullie me allemaal herinneren aan deze dag. Wat een verspilde zenuwen waren dat! We hebben inderdaad niet alles kunnen doen, wat ik in gedachten had, maar dat was prima. Ik denk, dat Washington er vier fans bij heeft. Hopelijk hebben ze vanavond ook een fijne maaltijd bij het restaurant, dat ik aanraadde.

Moe, maar voldaan, kom ik weer in Vienna aan. Even overweeg ik een taxi naar huis te nemen, want ik ben uitgeput, maar het is maar een kilometer en prachtig weer. Langzaam loop ik dan toch maar terug naar huis, genietend van alle bloeiende bomen onderweg.


Dogwood

Saskia heeft gisteren een soep recept in een tijdschrift gezien en Rick daar de ingredienten voor gegeven. Hij heeft ze bij Giant opgehaald en Saskia kookt een heerlijke bonensoep voor ons. Van ons mag ze wel vaker koken!

Morgen is er ook weer een excursie en alweer heel anders. Ik zie ernaar uit bloglezeres Naomi te ontmoeten. Daarna is het inpakken geblazen en wegwezen naar warm en zonnig Florida!