Rick gaat vandaag van huis uit werken, maar staat toch bijtijds op. Als ik hem met zijn vader hoor praten, ga ik er ook uit. Met zijn drieen eten we ontbijt. Het is al lekker warm, dus dat kan in het zonnetje op het deck.
Na de nodige koppen koffie maak ik me klaar om naar personal training te gaan. Sharon wacht me al op en heeft allerlei nieuwe oefeningen in petto voor mij. Volgens mij ga ik morgen een aantal spieren voelen! Zoals iedere week doe ik naderhand nog een half uur op de crosstrainer.
Thuis merkt Rick op, dat ik lang wegbleef. Ik antwoord, dat dit mijn gewoonlijke maandagroutine is, wat me bewonderende opmerkingen van Rick en Dad bezorgt. Dad doet ook veel aan sporten en fietst als 75-jarige zo nog zo'n vijftig mijl op een dag! Een van de redenen, waarom hij zo'n toch fysiek vermoeiende reis met Kai kan gaan maken. Ze reizen per trein en er zal heel wat gelopen worden in de bergen.
Als Kai is ingepakt is het inmiddels lunchtijd. Dad en Kai hebben nog wat laatste dingen nodig bij Rite Aid, dus daar stoppen we eerst. Ik heb iemand in Nederland beloofd een cd op te sturen, dus koop daar een envelop voor. Ook hebben ze hier mijn favoriete Neutrogena conditioner, dus dit bezoekje aan de drugstore komt goed uit.
Voor de voorlopig laatste Amerikaanse lunch stelt Rick Panera voor. Dad heeft daar nog nooit gegeten en Kai vindt het er ook erg lekker. Ik neem dit keer een soep en salade. De kip met orzo soep en de kip met vruchtensalade met maanzaad dressing, het smaakt super. Zo fijn om deze zaak nu zo dichtbij te hebben!
Dad is net als ik met reizen, beter te vroeg naar het vliegveld, dan vervelend haasten. Bijna drie uur voor hun vertrek rijden we dus naar Dulles. Rick parkeert en we lopen mee naar binnen.
Er staat een flinke rij om in te checken, maar het gaat vrij snel. Binnen het kwartier zijn Dad en Kai aan de beurt. Zelden heb ik twee mensen zo licht zien pakken voor een reis van bijna twee weken. Dad heeft twee minieme tassen en Kai zijn backpack, die bij lange niet vol is en de heel dunne bijbehorende mini-backpack voor aan boord. Ik ben heel benieuwd, hoe de reis zal gaan, want geen van beiden zijn het praters. Bij de veiligheidscontrole nemen we afscheid en ik vraag me serieus af, wanneer we iets van hen te horen of lezen zullen krijgen.
Op de terugweg horen we op de radio, dat er net ten westen van Dulles een zwaar onweer is. Hopelijk zullen ze daar geen last van krijgen. Hun vlucht naar Zurich is rechtstreeks, dus als ze iets later moeten vertrekken is het ook geen probleem.
Bij het Vienna postkantoor stuur ik de cd naar Nederland. Ik moet vrij lang wachten in de rij en dat geeft me de kans om de kunstwerken van Saskia's school, die aan de muur hangen, te bestuderen. Er hangt een mooie bloemen ets van Aoife en veel talent aan computer graphics en fotografie.
Thuis gaat Rick verder met zijn werk en werk ik, al buiten zittend, een aantal Italiaanse lessen af. Opeens begint het hard te regenen, dus ik ren naar binnen. Van onweer is niets te merken echter en op de radar bij Dulles is het ook zo te zien alleen maar regen. De mannen zullen dus hoogstwaarschijnlijk op tijd vertrekken. Toch een vreemd gevoel om ons gezin in drie werelddelen te weten.
Na de regen wordt het meteen weer zonnig en ik ga weer naar buiten. Wat mij betreft mag zo'n late namiddag buitje wel, dan hoeven we de planten geen water te geven. Die staan er dan ook allemaal zeer welvarend bij.
Rick brengt Saskia naar haar Relay for Life vergadering en haalt op de terugweg avondeten voor ons. Hij heeft zin in Plaka Grill en ik vind hun souvlaki sandwich ook altijd erg lekker. Onder het genot van een serenade door onze "tuin"cardinaal eten we het buiten op.
Intussen "klets" ik met Katja via MSN. Ze is doodmoe, maar weet niet, wat er met het avondeten gebeurt. Haar gastmoeder heeft haar dochter eten gegeven, maar niet Katja. Ze durft het niet te vragen. Dat herken ik dan weer heel goed van toen ik vroeger bij mijn Engelse vriendin logeerde. Je bent dan toch bij onbekenden en wilt niet tot last zijn.
Het is nog steeds lekker warm buiten en "mijn" cardinaal zingt om kwart over acht nog naar hartelust. Deze hele week worden zomerse temperaturen voorspeld, heerlijk! Wel heb ik net de eerste tijgermug gedood, maar dat zijn de kleine ongemakken van de zomer, die ik graag op de koop toe neem.
De New York Times heeft een mooie online reisgids voor Virginia. Klik hier om te zien, wat er allemaal te doen is in mijn staat.
maandag, mei 23, 2011
En toen waren we weer met zijn drieen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
11 reacties:
Hallo
En dan gaat de volgende op reis. Wel heerlijk allemaal voor de kinderen, misschien iets minder voor jouw.
Ik denk dat ze juist als ze samen zijn wel gaan praten enzo. Wel zwaar denk ik de reis met de trein en wandelen door de bergen. Ze zullen je toch wel laten weten dat ze goed zijn aangekomen.
Ik zag op Saskia haar site dat ze al $520,- heeft opgehaald vin dt ik erg knap. Gaat goed.
Hoop dat het eten voor Katja ook nog goed komt is gekomen.
Groetjes Naomi
Spannend hoor, Kai met zijn opa op pad. Waarschijnlijk gaat het juist heel goed, als het beide geen praters zijn. Ik zie ze al door de bergen lopen; in stilte genieten van de mooie omgeving.
Lastig, zo'n situatie waar Katja het over had. Ik zou ook niet om eten durven vragen, als je iemand niet kent. Misschien eet de dochter vroeger dan de moeder. In die landen wordt toch vaak laat gegeten.
Wat bijzonder en ontzettend leuk dat Kai met zijn grootvader deze reis gaat maken. Maar gelukkig voor jou duurt het niet ook twee maanden.
Volgens mij hebben wel meer mannen het dat ze geen prater zijn ;).
Het komt mij in ieder geval erg bekend voor.
Zo 'dunt' de familie wel snel uit zeg, gelukkig maar tijdelijk! Voor jou fijn dat de reis van Kai korter is dan die van Katja. Kai en Opa gaan mooie dingen zien en wellicht komen de gesprekken eerder op gang dan men denkt.
Leuk hoor dat Kai met z'n opa op pad gaat. Toch wel speciaal vind ik. Tja dat geen prater zijn ken ook. Maar komt helmaal goed. Die redden zich wel samen.
Zal wel weer stil zijn zo met z'n drieen thuis. Hopelijk hoor je snel iets van je vakantiegangers.
Heerlijk, dat Kai met zijn grootvader de reis gaat maken! Je mag hen absoluut mijn email adres en telefoonnummer geven, mocht er iets zijn dan kunnen ze mij bellen. Mijn email is marie.maynard@gmail.com en mijn mobile nummer is 078 9155 485 (vanuit Zwitserland) en 0041 78 9155 485 (vanuit elders in Europa). Lieve groet, Marie in Zug (tussen Zurich en Luzern)
Fijn dat de vakantie van Kai en zijn opa nu ook begonnen is. Het komt vast goed. Is Kai niet vorige zomer ook een week bij zijn opa geweest? Als ik me goed herinner van je blog heeft hij zich toen toch ook heel goed geamuseerd?
Ik heb Katja's blog gelezen tot nu toe. Leuk om haar ervaringen te kunnen volgen en voor haarzelf ook leuk om nog eens terug te lezen als ze weer thuis is.
Dat zal zeker vreemd voor je zijn, je 2 oudsten zo'n ver weg. Heb je inmiddals al wat van Kai gehoord?
@Naomi - Nou, we hebben nog niets van Kai of Grandpa vernomen. We zullen maar aannemen, dat alles goed gaat. Katja heeft gelukkig wel gegeten, ja.
@Petra - Inderdaad, het zal zeker goed gaan. Ik dacht ook, dat er laat zou worden gegeten, maar uiteindelijk heeft Katja maar een sandwich gemaakt.
@Marion - Inderdaad, het is heel speciaal, dat hij dit met de kinderen doet.
@Henny - Ja, dat denk ik ook, ik ben heel benieuwd.
@Sally - Iets zegt me, dat we van die twee erg weinig te horen zullen krijgen.
@Marie - Dank je wel, als ik met Kai spreek zal ik dat doorgeven. Hun eerste stop was Wengen en daarna weet ik hun route niet precies.
@Anja - Inderdaad, Kai is een paar jaar geleden een week bij Ricks vader geweest en dat ging prima, ja.
@Ineke - Heel vreemd, ja, en nee, nog niets gehoord.
@
Nou da's ook grappig, ik zeg net in m'n reactie op je nieuwste post dat ik zo weg ben van Virginia (mede door jou uiteraard, maar ook al vanuit mezelf) en dan plaats je die leuke link. Die ga ik eens helemaal uitspitten. Voelt nog wel beetje zuur dat ik nou niet echt die kant op ga, maar het blijft leuk om te lezen!
Vroeg me af of je gehoord had of Katja uiteindelijk nog te eten heeft gekregen? Ik herken het zo van haar, die ongemakkelijkheid in een hostfamily, met name in het begin. Als alle eerste gastvrijheid er wel af is, en je echt in een gezin begint mee te draaien, maar niet zeker weet wat de gewoontes zijn, en je je ook nog niet vrij genoeg voelt om maar te doen wat je wilt. Zeg maar tegen haar dat het uiteindelijk wel went, en dat ze het beste gewoon open en eerlijk kan zijn. Dat bespaart gewoon veel onzekere momenten. Wens haar maar sterkte, en ook vooral veel plezier! Vind het heel stoer wat ze doet!
Liefs,
Sophie
De host mom had een migraine gehad en Katja heeft uiteindelijk een sandwich gemaakt. Gisteravond heeft ze geloof ik met een stel andere studenten gegeten.
Een reactie posten