Gelukkig hebben we gratis musea hier in Washington!

Vannacht hoorde ik het al keihard regenen op het dak. Het weer is compleet omgeslagen. Het regent en is een heel stuk kouder. Gelukkig mag ik op Claudia's oprit parkeren, zodat het niet ver lopen is naar de metro. Ik krijg wel ijskoude handen van het vasthouden van mijn paraplu. Naar en guur weer is het!

Met G. en P. en hun kinderen heb ik om tien uur in de lobby van het Holiday Inn White House afgesproken. Ik stap bij het Farragut West station uit en loop naar Rhode Island Avenue. Om de een of andere reden heb ik het straatnummer 1730 in mijn hoofd, maar dat is geen Holiday Inn. Er is ook geen Holiday Inn te bekennen.

Op mijn telefoon zoek ik het adres op, maar lees het verkeerd als 1801 in plaats van 1501 (ik word kennelijk kippig). Dat nummer bestaat niet eens. Ik heb het koud, word nat en de tijd begint te dringen.

De enige persoon, die het misschien wel zal weten, is een man, die de straat schoon loopt te maken. Ik vraag het en hij praat in een microfoontje. Wonder boven wonder komt daar het adres van het hotel uit, wat twee blokken verderop (Washington blokken zijn groot!) aan 15th Street blijkt te liggen. Gauw loop ik erheen en ben precies op tijd.

G. en zoontje M. wachten me al op in de lobby. P. en dochter M. komen ook al gauw. We maken kennis en er worden paraplu's gekocht en wat warmere kleding gehaald. Na gisteren hadden ze dit koude weer natuurlijk niet verwacht. Inmiddels hebben we ook al besproken, dat we een museum gaan bezoeken. De kinderen kiezen het Natural History Museum, een prima keuze.

Dat museum ligt nogal een wandeling bij het hotel vandaan, dus we nemen er een taxi heen. Dat gaat prima met vijf personen, vind ik uit. Nadat onze tassen door zijn gezocht, lopen we naar boven.

Als eerste zijn de kinderen geinteresseerd in de dinosaurierskeletten. Het gros daarvan is ook echt gevonden, alleen de t-rex is een replica. Ook zien we archeologen bezig in het laboratorium. Later zien we fossielen, die nog heel dunne pootjes hebben. Geen wonder, dat die archeologen met vergrootglazen en een borsteltje heel voorzichtig te werk gaan. Je zult per ongeluk zo'n pootje van een fossiel afbreken!


De T-rex, hij mag dan niet echt zijn, maar is wel indrukwekkend!

De familie heeft bij Cape Cod een walvisvaart gedaan en heel veel gezien van een walvissoort, die bijna is uitgestorven, de Right Whale. Het oceaangedeelte van dit museum spreekt dus erg aan, want daar hangt een Right whale en allerlei informatie over "Phoenix", die op de voet wordt gevolgd door wetenschappers.


(Een gedeelte van) Phoenix

Na het oceaangedeelte bezoeken we de zoogdierenafdeling. De dieren hier zijn zo echt! Leuk is het gedeelte met de plaatselijke dieren. Zij hebben in Central Park in New York een wasbeer gezien. Dat is niet normaal en die kan hondsdolheid hebben, dus er werd door de authoriteiten naar gezocht. Inderdaad zie je de wasberen vrijwel nooit overdag, maar in drukke gebieden wel, want dan weten ze, dat er eten te vinden is.

Door de nieuwe tentoonstelling over de origine van de mens en de schitterende natuurfoto's, die de "Nature's Best Photography Award" hebben gewonnen, lopen we naar het geologiegedeelte.

Daar bewonderen we de Hope diamant met zijn mysterieuze verleden. Daarna bekijken we de vele mooi gevormde mineralen. Door een van de weinige ramen zien we, dat het inmiddels droog is. Er is zelfs wat blauwe lucht te zien.

We besluiten het museum te verlaten en langzaam naar de Old Ebbitt Grill te lopen. We lopen over de natte Mall, die heel erg rustig is. Ik vertel het een en ander over de gebouwen en keurig op tijd voor onze reservering zijn we bij het restaurant.

Het is er weer heel druk, zoals altijd, maar we krijgen al gauw een tafeltje. Zoals gewoonlijk zijn de bediening en het eten hier erg goed. P. en ik nemen de gerookte zalmsandwich, die we allebei erg lekker vinden. Ook de anderen smullen. Ik vraag mayonnaise bij de frietjes en we krijgen een klein bakje, dat helemaal opgaat.

Inmiddels is het droog en af en toe zonnig. Koel, maar wel lekker om een lang stuk te wandelen. We beginnen bij de voorkant van het Witte Huis, waar ik vrijwel er vrijwel zeker van ben, dat ik vice president Joe Biden naar achteren zie lopen.

We lopen om het huis heen om de achtertuin ook te zien en daar is een hele menigte bijeen. Groepen geuniformeerde mensen staan er en we denken, dat, aangezien de vice president er is, de president ook wel zal volgen. Vooral ook, omdat de Secret Service scherpschutters op het dak van het Witte Huis staan.


Menigte bij het Witte Huis

Natuurlijk zouden mijn gasten het super vinden om de president ook te zien. We blijven dus kijken. Als hij gaat komen, laat hij zeker op zich wachten. We zien vier straaljagers overvliegen en denken, dat het nu gaat gebeuren. Maar nee. Dan komen er politieagenten, die ons vertellen, dat we weg moeten, we staan te dichtbij.

We lopen naar een verder punt met nog steeds uitzicht op het "bordes". Er gebeurt van alles in de verte, maar de president zien wij in ieder geval niet. G. heeft een goede zoemlens op zijn fototoestel, waardoor we het redelijk kunnen volgen. Ik laat het aan de familie over, wanneer ze verder willen. Ik begrijp hun wens om te zien, wat er gaat gebeuren, helemaal, ik ben zelf ook een paar keer zo blijven wachten (zonder succes).

Net na drieen lopen we toch maar verder. We bezoeken het World War II Memorial, Vietnam Memorial, Lincoln Memorial en Korean Memorial. Allemaal maken ze evenveel indruk. Ze zijn dan ook allemaal zo uniek en imposant. Amerikanen zijn zeer goed in het maken van monumenten.


Een groot deel van de stad is park

We slaan de monumenten rond het Tidal Basin over vanwege tijdgebrek. Ik wijs wel in de verte het Jefferson Memorial aan. Zonder kersenbloesems is het Tidal Basin ook lang niet zo mooi. Het is ook zoveel lopen en een andere manier om de Mall te bekijken is er eigenlijk niet.

Nu lopen we naar het Capitool. Onderweg wijs ik de verschillende musea aan, maar binnen gaan we niet meer. Als we Capitol Hill opgeklommen zijn, zien we alle leden van het Huis van Afgevaardigden vertrekken. Helaas zijn die minder "beroemd", dan de Senatoren, dus ik herken niemand.

Het is al na vijven, dus tijd voor mij om afscheid te nemen. Ik laat op de kaart zien, hoe ze terug moeten lopen en waar er restaurantjes zijn. Dan nemen we hartelijk afscheid. Ik vond het weer een fijne dag met een heel vriendelijk gezin. De kinderen waren lekker spontaan en erg geinteresseerd in wat ze zagen. Dat maakte het ook leuk om te vertellen.

Bij het Capitol South station stap ik weer in de metro. Ik ben blij, dat ik bij Claudia mocht parkeren, want ik voel mijn voeten best. Geen wonder, dat de kinderen ook smeekten om de metro terug naar het hotel te mogen nemen. De ouders waren echter onvermurwbaar en wilden nog wandelden. Herkenbaar, want zo zijn Rick en ik ook in nieuwe steden. Alles willen we daaruit halen.

Moe, maar voldaan, kom ik thuis. Rick is nota bene eerder thuis, dan ik, dat gebeurt niet vaak. Hij heeft al pizza's besteld bij Uno's. Voor mij mijn favoriet met kreeft en salade, al stond die niet meer op het menu. Ze maakten hem speciaal voor mij! Nu is het lekker tv kijken. Ik hoop met het gezin van vandaag contact te houden via Facebook.