Great Falls en Alexandria

Het belooft vandaag een warme en zonnige dag te worden. Perfect dus voor mijn geboekte excursie met drie mensen naar Great Falls en Alexandria. Voor ik het groepje bij de metro ophaal, ga ik nog even naar de sportschool. De stairmaster is helaas bezet, dus ik ga een half uur op de crosstrainer. Ik voel me vandaag niet zo lekker, maar de beweging helpt zoals meestal.

Om half elf haal ik F. en haar ouders van het metrostation op. We maken kennis en dan rijd ik de binnendoor route naar Great Falls. Zoals altijd maken de enorme landhuizen, die daarlangs staan, grote indruk.

Zelf kijk ik er ook na zoveel keer erlangs rijden nog steeds met veel genoegen naar. Ik zou er alleen nooit willen wonen, alles is van daaruit ver weg en moet met de auto gedaan. Bovendien lijkt het me moeilijk zo'n kast van een huis nog een beetje gezellig te maken.

Na het tonen van mijn pas aan de ranger parkeer ik de van. We gaan eerst maar weer eens kijken of de adelaars thuis zijn. Gelukkig is dat ook een mooie wandeling, want de vogels laten zich helaas weer niet zien. Ik wil binnenkort eens naar de Maryland kant om te kijken of het nest daarvandaan beter zichtbaar is.

Onderweg zien we al, dat de rivier flink vol zit. Daar waar het gewoonlijk rustig stroomt, kolkt het nu al. De watervallen zijn dan ook flink woest. Je kunt nog net zien, dat het watervallen zijn, maar het water raast eroverheen. We bezoeken alle drie de uitkijkpunten en genieten, zoals altijd weer, van deze natuurpracht.


Een volle rivier

Bij het bezoekerscentrum, waar ik al lange tijd niet binnen ben geweest, bekijken we de tentoonstellingen over de watervallen en de geschiedenis van de mensen, die hier woonden. Ik ga dit voortaan aan iedereen aanraden, want het is vrij recentelijk helemaal vernieuwd en erg mooi en interessant geworden.

Zonder verkeersoponthoud rijden we naar Old Town Alexandria. Na de auto geparkeerd te hebben onder de City Hall lopen we naar Gadsby's Tavern, waar we hopen te lunchen. Daar is het nog nooit druk geweest, als ik er kwam, en ik wist van tevoren niet hoe laat we hier zouden zijn, dus ik heb niet gereserveerd. Uitgerekend vandaag had dat wel gemoeten! Het restaurant zit vol, zo deelt de (altijd al) heel gestresste host ons mede.

Dat is jammer, maar we bevinden ons in een stadje met een heel ruime keuze aan restaurants, gelukkig. Ik vraag aan F. en haar ouders of ze van vis houden. Dat is het geval, dus ik stel mijn favoriete restaurant hier voor: The Fish Market.

Jammer genoeg staan op hun terrasje alleen tafeltjes voor twee personen, maar binnen krijgen we een tafeltje bij het raam, bijna hetzelfde. Na bestudering van het uitgebreide menu kiezen we alle vier dezelfde salade, Neptune's Garden.

Die komt met garnalen en mini crabcakes, feta, sla, aardbeien en meloen. Tot onze verbazing hebben de garnalen geen kop meer, maar verder moeten we ze zelf pellen. Ze zijn lekker gekruid, maar daardoor worden onze handen ook flink vies. Ik vraag om wat natte vingerdoekjes, die ze gelukkig ook hebben. Het smaakt verder allemaal prima.

Tijdens de lunch vraag ik, of ze ook een van de musea van binnen willen bekijken. Daar hebben ze wel interesse in, dus ik raad het Carlyle House aan. Eerst stoppen we nog even in het bezoekerscentrum, wat in het oudste huis in Alexandria is gevestigd.

Het Carlyle huis is niet veel jonger. De Schotse koopman John Carlyle bouwde het in 1752 voor zijn bruid Sarah Fairfax. We komen net op tijd om aan de volgende rondleiding mee te doen. Die begint met een interessante film over het leven van John Carlyle en de geschiedenis van dit unieke helemaal stenen huis.

Daarna leidt Penny ons via de heel nauwe slaventrap naar boven en vertelt interessant over iedere kamer in het huis. Ik ben hier al vaker geweest, maar zoals altijd zijn er weer nieuwe dingen. Iedere docent vertelt op zijn of haar eigen manier. Leuk vind ik altijd, dat de schouw in de studeerkamer van John betegeld is met Delfts blauw.


Sarah's trouwjurk, de bruidsmode was nogal anders halverwege de achttiende eeuw

Er is ook iets tragisch aan dit huis. Er overleden acht kinderen, slechts drie van Johns elf kinderen overleefden hem en alleen zijn oudste dochter werd ook oud. De andere twee overleden in hun tienerjaren, zijn vijftienjarige zoon in de Revolutionaire oorlog een jaar na zijn vader en zijn zeventienjarige dochter tijdens het baren van haar eerste kind. Zware tijden waren het!

Na een uur staan we weer buiten in het warme, zonovergoten stadje. We maken een wandeling door de oude straatjes en ik vertel het een en ander over de dingen, die we tegenkomen. Ook lopen we naar de oever van de Potomac rivier, die er heel wel heel anders uitziet, dan eerder vandaag bij Great Falls.

Bij de Virginia Shop gaan we naar binnen. Hier verkopen ze allerlei lokale produkten. Ik raad er altijd de Virginiaanse pinda's aan, want die zijn groot en erg lekker. Na een paar dingetjes gekocht te hebben, besluiten we nog even iets te gaan drinken alvorens huiswaarts te gaan.


De oude huisjes aan Captain's Row

Op het terrasje van Daniel O'Connell's bestellen de anderen een biertje en ik ijsthee, ik moet tenslotte nog rijden. Hier in de schaduw is het een heerlijke temperatuur.

Via de mooie George Washington Parkway met zijn uitzichten op de stad en de HOV interstate 66 zijn we snel weer terug in Vienna. Bij het metrostation nemen we weer afscheid na een dagje Virginiaanse natuur en geschiedenis. Ik hoop, dat ze het interessant vonden.

Er zijn vandaag ook Town Council verkiezingen hier in Vienna. Gelukkig stuurt een van mijn buurvrouwen een email om ons daaraan te herinneren, anders was ik het vergeten. Mijn kennis, Laurie diRocco, doet weer mee en ik wil echt op haar gaan stemmen.

Gauw rijd ik naar het Community Center. Daar moet ik mijn rijbewijs geven en dan mijn volle naam en adres zeggen. Vervolgens krijg ik een roze kaartje in handen gegeven en mag door naar de tafel achter de eerste tafel. Ik vind het altijd bijna lachwekkend, hoe plechtig en serieus het er allemaal aan toegaat.

Bij de tweede tafel wordt me gevraagd, of ik op papier of electronisch wil stemmen. Electronisch is mijn keuze.

Dan mag ik naar de volgende oude van dagen, die de roze kaart van me afneemt, en de computer aandoet. Ik weet op wie ik wil stemmen, dus ben binnen de minuut klaar (tot verbazing van iedereen). Ik krijg mijn "I voted" sticker en hoop van harte, dat Laurie herkozen wordt (net lees ik op Facebook, dat zij inderdaad weer de meeste stemmen kreeg (vorige keer ook)).

Moe, maar voldaan ga ik buiten zitten computeren. Er wordt zwaar onweer beloofd vannacht en veel koelere temperaturen de komende dagen, dus ik neem het er nog even van. We eten ook weer lekker buiten, een makkelijk pastamaaltje. Rick brengt Saskia naar haar oppasadres en wij genieten nog na op het deck. Ik kan niet wachten tot dit een dagelijkse routine wordt!