James Madison's Montpelier

Vandaag heb ik met Scarlett afgesproken om een stukje Virginiaanse geschiedenis te gaan bekijken, namelijk het huis van onze vierde president, James Madison en zijn heel interessante vrouw Dolley. Dit landgoed ligt op zo'n anderhalf uur rijden hiervandaan, dus het is zaak op tijd te vertrekken. Tijd om te sporten heb ik dus niet, maar dat is ok.

We wonen nogal ver bij elkaar vandaan, dus hebben bij een winkelcentrum dicht bij de snelweg afgesproken. Om half tien tref ik Scarlett bij de grote Trader Joe's in Centreville. Ik laat mijn van staan en stap in haar auto, want zij wil graag rijden.

Na een stukje interstate 66 draaien we de US 29 op. Meteen rijden we door lieflijk glooiend landschap met oude boerderijen en schuren. Ik neem me voor hier weer eens een keer een fotografieexcursie heen te maken. Het is allemaal zo fotogeniek!

Na een uurtje rijden heb ik opeens enorme dorst. Scarlett wil ook wel wat drinken, dus we gaan op zoek naar een winkeltje. Dat valt nog niet mee hier in de "boondocks", maar na een tijdje zien we een schattig oud supermarktje. Op het bordje staat "Flag out, store is open" en de vlag hangt uit.

Binnen worden we door een vriendelijke meneer met een heel zuidelijk accent geholpen. We zijn hier nog geen anderhalf uur buiten Washington en toch al helemaal in het "Zuiden". Hij maakt een opmerking over mijn fototoestel en voor we het weten zijn we in gesprek over mooie hiking trails hier in de buurt. Hij weet er een met watervallen, die ik wel een keer met Kai wil lopen. De man zit zo op zijn praatstoel, dat we maar aangeven verder te moeten.

Niet veel later komen we door het leuke oude stadje Orange en nemen ons voor hier op de terugweg te gaan lunchen. Het landgoed Montpelier (spreek uit "Montpieljer) ligt net buiten Orange. Bij de ingang betalen we de $16 toegang en rijden dan naar het bezoekerscentrum.

Tot onze verbazing is het flink druk. Allerlei keurig aangeklede met hoed en wel oudere dames stappen uit. Vandaag blijkt de Dolley Madison lunch te worden gegeven. Dolley's 243ste verjaardag was afgelopen zaterdag en zij is nog altijd een van de meest geliefde first ladies. Gelukkig kunnen wij wel gewoon het huis bezoeken.

Toen ik hier voor het laatst was, in 2005, werd er net begonnen met het terugbrengen van dit huis in de staat, dat het was ten tijde van de Madisons. Na de Madisons woonde de bekende familie DuPont in het huis en bouwde er rijkelijk aan. Door middel van allerlei archeologisch onderzoek ziet het huis er nu van buiten net zo uit en gemaakt van dezelfde materialen, als in 1809. De restauratie van de binnenkant is nog in volle gang.

Met de miljoenen, die voor de restauratie werden gegeven, werd ook een interessant bezoekerscentrum gebouwd. Wij komen een kwartier voor de aanvang van de film aan en kijken even rond in de galerijen, waar onder anderen Dolley's verlovingsring te bewonderen valt. Ook kunnen we over de geschiedenis van de familie lezen.

De film duurt ongeveer een kwartier en vertelt verder over deze twee interessante mensen en hun huis. James Madison was de jongste van de "Founding Fathers" en een belangrijk figuur bij het schrijven van de Constitutie. De eerste tien wijzigingen van dat document, The Bill of Rights, zijn allemaal zijn initiatief.

Dolley was een intelligente dame, die erg populair was. Zij hielp de vrijgezel Thomas Jefferson, de derde president, als hostess in het Witte Huis. Het verhaal gaat, dat de tegenstander van James Madison, die de kleinste president ooit was, na de presidentsverkiezingen zei, dat hij nog van James had kunnen winnen, maar Dolley was teveel voor hem.

Na de film krijgen we een rondleiding door het huis, iets wat in 2005 niet mogelijk was. Alles, en dan ook letterlijk alles, wordt weer zoals in 1809. Gelukkig had de familie DuPont heel veel originele materialen hergebruikt, zelfs de open haarden. Met uitzondering van een, die men niet kon vinden. Tot een buurman kwam vertellen, dat zijn grootvader die open haard waarschijnlijk had gekregen. Inderdaad paste zijn open haard perfect in de eetkamer van de Madisons.

Nadat de gids interessant over het leven van dit echtpaar heeft verteld, mogen we naar boven. Hier staan nog geen meubels, maar wel heel veel informatie over hoe de restauratie in zijn werk gaat. Heel interessant allemaal, maar ik heb dan ook veel interesse in archeologie.

Eenmaal weer buiten lopen Scarlett en ik nog door de keuken, die heel ongewoon onder het huis ligt. Vanwege brandgevaar was dat bij de meeste coloniale plantages niet het geval. Ook hier bij Montpelier werkten zo'n honderd slaven. James Madison had een hekel aan slavernij, maar een man in zijn tijd had ze nodig om welvarend te kunnen zijn.

Even verderop ligt een klein tempeltje, waar James zich weleens terugtrok. Onder die tempel lag een ijsdoos. De Madisons hadden zeven maanden van het jaar ijs, heel ongewoon in Virginia, waar de zomers al vroeg heet worden. Als laatste lopen we door de prachtig aangelegde tuinen, waar we nog een slang zien wegritselen. De graven van James en Dolley zijn een eindje lopen en we hebben honger, dus besluiten die niet te bezoeken.

Op mijn telefoon zoek ik restaurants in Orange op. Ik vind het Hornet's Nest en dat vinden we een leuke naam. Ze serveren echter alleen bbq en daar hebben we geen van beiden zin in. Even terug bij het station hadden we The Light Well zien liggen en gaan daar dan maar naartoe.

Dat blijkt een goede keuze te zijn. We bestellen allebei hun verse champignonsoep, die werkelijk heerlijk is. Daarbij neem ik een veggie wrap met hummus en groentes en Scarlett een salade. Na afloop lopen we nog even door de leuke hoofdstraat van Orange en beginnen dan aan de terugrit.

Onderweg vertelt Scarlett, die heel veel over de vroege Amerikaanse geschiedenis weet, interessant over de eerste presidenten van dit land. Het was een interessant groepje mannen, dat moet gezegd.

Terug bij de Trader Joe's nemen we afscheid. Ik ga naar binnen, want ik heb beloofd om voor ons Nederlandse vriendinnenavondje vanavond dessert mee te nemen. Ze hebben ruime keuze en na enig dubben kies ik voor vier verschillende koekjes, waaronder maccarons en ministroopwafeltjes. Vanavond is ons etentje bij Karin en waarschijnlijk buiten, want het is zalig weer.

Foto's van vandaag staan hier.

(Ik ben wel benieuwd hoeveel reacties ik op deze blog ga krijgen, want meestal zijn er net zoveel lezers, maar veel minder reacties, als ik over iets plaatselijks schrijf. De reacties zijn mij dierbaar, dus hoe meer, hoe beter)