Kai terugverhuizen

En dan is het opeens weer vrijdag! Wat een drukke week was dit ook weer, maar wel erg leuk over het algemeen. De zon schijnt vrolijk onze kamer binnen, wat het opstaan zoveel vergemakkelijkt.

Voor ik naar de sportschool ga, zetten Rick en ik het fietsenrek op de van voor Kai's fiets straks. Dat is zo'n handig ding, ik neem me meteen voor het deze zomer vaker te gebruiken. Er zijn zoveel mooie fietspaden hier en het hele gezin vindt fietsen leuk.

Tijdens Sharons core training gaat het vooral over terugkerende college studenten. Onvoorstelbaar, dat dit jaar er alweer bijna opzit! Een nieuw lid denkt, dat ik Russisch ben vanwege Katja's naam. Zij lijkt mij een aardig iemand, die ik beter hoop te leren kennen.

Na Pat is niemand hier bij de gym tot echte vriendin geworden, helaas. De vriendinnen, die ik heb, werken meer dan full time en hebben het doordeweeks dus erg druk. Ik mis Christine op het moment erg en zij mij ook. Het was zo makkelijk om van alles samen te ondernemen en nu is die lange afstand er.

Thuis laat ik gauw Cosmo uit en maak me dan klaar om op weg te gaan. Kai wil zijn spullen vandaag naar huis hebben, al heeft hij maandag en dinsdag nog examens. Hij zal dan maandagnacht in zijn kamer "kamperen". Dit komt ons ook wel goed uit. Het is dan maar achter de rug.

Op de radio heb ik gehoord, dat er files zijn op de interstates tot de Occoquan. Gelukkig ken ik een sluiproute, die me net ten zuiden daarvan op de I-95 brengt. Er staat nog een minuut file en dan breekt het op. De rit naar VCU neemt het gewoonlijke uur en drie kwartier.

Het is bij enen en Kai's examen vandaag begint om een uur. Ik sms hem gauw, dat ik er ben en hij zendt terug, dat hij net aan het examen begint. Ik parkeer de van en loop naar het Mediterraanse restaurant Cous Cous, waar Rick en ik al een keer aten.

Duidelijk is dit geen studentententje, want de clientele is heel zakelijk gekleed. Ik mag zelf mijn tafel uitkiezen en bestel een pita met gerookte zalm, advocado, hummus en een heel lekker salade met tzatziki. De prijzen hier zijn wel voor studenten, want het kost maar $7,95. Het smaakt ook bijzonder goed.

Wachtend op Kai's telefoontje, dat hij klaar is, blijf ik er lezen (ik heb mijn Kindle mee) onder het genot van een Diet Coke. Achter mij zitten twee in pak geklede heren en opeens hoor ik "The Netherlands". Nu kan ik het niet laten, ik luister mee met de conversatie (daar is zo'n mooie Engelse uitdrukking voor: eavesdropping). De man is Nederlands en vertelt over zijn vrouw, Marjolein, die een burn out heeft en de nare (?) politieke situatie in Nederland. Dan voel ik me toch schuldig en probeer me op mijn boek te concentreren.

Net na tweeen belt Kai, dat hij klaar is. Ik spreek duidelijk Nederlands met hem, maar de mannen horen dat niet of reageren niet. Ach, nou ja, je verwacht natuurlijk geen mede-Nederlanders in een eettentje in Richmond en ik had eigenlijk ook niet mee mogen luisteren, natuurlijk.

Kai wacht me in de lobby van zijn dorm op. Er is nog een gele wagen om zijn spullen in te verhuizen. Kai moet die uitschrijven in een boek en gaat dan naar boven om hem te vullen. Ik ga intussen de van halen en parkeer in het gedeelte, dat daar speciaal deze week voor af is gezet. Net als een half jaar geleden vind ik VCU veel beter georganiseerd qua verhuizingen van de studenten, dan Virginia Tech.

Met Katja's verhuizingen in gedachten was ik er niet zeker van of we het vanmiddag allemaal voor elkaar zouden kunnen krijgen. Ik was even vergeten hoeveel minder spullen Kai heeft, dan zijn zus, zelfs toen zij in een dorm woonde! Hij hoeft de gele wagen slechts twee keer te vullen en loopt dan nog een keer met een paar losse dingen en klaar is Kees!

Kai haalt zijn fiets op uit de fietsenstalling en we zetten hem op het fietsenrek van de van. Dan rijd ik hem naar de parkeergarage, waar zijn auto staat. Met hem achter me aan rijdend beginnen we aan de terugreis. Een makkelijker verhuizing kan ik me nauwelijks voorstellen!

De terugrit verloopt voorspoedig. Ik probeer niet meer dan vijf mijl over de snelheidslimiet te rijden, want ik heb nogal wat politie gezien op de heenweg. Inderdaad staan er nu ook een aantal. Kai volgt mij netjes.

De I-95 tussen Washington en Richmond is zo ongeveer de saaiste snelweg ooit. Bomen aan weerszijden en verder niets te zien, ik ben blij met mijn satelietradio! Eindelijk komt de afrit voor route 123 en gaan we van de interstate af. Ik laat Kai een nieuwe snellere weg over de Fairfax County Parkway zien en voor we het weten rijden we onze buurt weer binnen.

Kai kijkt in de ijskast en ziet tot zijn teleurstelling, dat Rick zijn cake (kennelijk) op heeft gegeten. Die was na een week toch niet lekker meer geweest. Ik stel voor een paar cupcakes te gaan kopen bij Cupcakes! hier in Vienna. Daar is Kai helemaal voor te vinden.

In Kai's auto rijden we erheen. De bakkerij is op de tweede verdieping. Dit is voor mij de eerste keer in een cupcake bakkerijtje. Die zijn op het moment helemaal de mode. Deze is gezellig, helemaal in het roze, zwart en wit.

Er zijn zes smaken cupcakes en Kai kiest red velvet en chocolade pindakaas. Ze zien er heerlijk uit. Thuis eet Kai er meteen een. De anderen zijn voor Rick en Kai (en misschien mij) om na het eten te proberen.

Saskia eet haar gewoonlijke diepvriesmaaltijd en ijslolly. Voor ons kiest Kai Tequila Grande om te gaan eten. Het is lekker buiten, al zien we dreigende luchten, dus Kai en ik besluiten (tegen Ricks betere weten in), dat we op het terras willen eten.

Het is terecht een populair restaurant, want alles is vers. We maken onze bestelling, maar dan begint het ook hard te waaien. De parasols waaien bijna weg en Kai in zijn korte t-shirt krijgt het koud. In de verte horen we het rommelen. Natuurlijk, 20 procent kans op onweer en dat komt hier, als wij buiten zitten. En inderdaad, net als we binnen een tafeltje hebben gekregen, barst het los. Bliksem en donder en wind, maar er is bijna geen regen.

Het eten is heerlijk. Ik heb de vistaco's zonder de roomsaus en dat is een lekker en licht maal. De habanero salsa is niet zo pittig, als Rick en ik hadden gehoopt, maar wel erg smakelijk. Ricks gegrilde burrito ziet er ook lekker uit en Kai heeft een taquito trio. We smullen en het is een leuk begin van het weekend.

Kai heeft Saskia al een paar maanden geleden uitgenodigd om hem te vergezellen naar een concert bij de Black Cat. Rick brengt ze erheen en gaat intussen naar de bioscoop.

Nu heb ik dus de avond tot mezelf. Best wel leuk voor de verandering, ik kan mijn tv shows kijken, beginnend met Kitchen Nightmares. Meike houdt me op de linkerleuning van mijn stoel gezelschap en Cosmo knauwt op een bot rechts van mijn stoel. Ik snap mensen, die dieren hebben tegen eenzaamheid, zo goed! Het is gezellig zo met zijn drieen.

Foto's van vandaag staan hier.