Naar de ambassade

Katja moet vanochtend alweer vroeg op Katie gaan passen. Ik blijf nog even liggen tot de telefoon niet veel later gaat. Onze pechvogel van een dochter heeft een lekke band! Gelukkig is ze wel bij haar oppasgezin aangekomen. Ik geef haar ons AAA nummer om de band te laten verwisselen. Katja kan dat zelf ook, maar niet met een kleintje erbij.

Als ik naar Anytime Fitness rijd zie ik donkere wolken zich boven ons samenpakken. Het is zulk vreemd weer deze week! Dan weer (vochtige) zon, dan weer opeens een fikse (onweers)bui. Als ik op de stairmaster sta, zie ik het inderdaad plenzen buiten. Na mijn uur cardio is het echt weer droog. Het voelt een beetje als een sauna buiten.

Het is zo leuk om Zorro hier te hebben! Hij wordt steeds brutaler naar de andere dieren toe. Ik lach me rot om hun gedrag. Op Cosmo vliegt Zorro af en slaat hem een paar keer. Cosmo denkt, dat hij wil spelen, en maakt het typische honden "ik wil spelen" gebaar. Dat verstaat Zorro echter niet en hup, zijn rugje gaat weer omhoog.

Ook bij Snickers probeert hij dichterbij te komen. Die moet er niets van hebben en blaast Zorro weg. Als Snickers op een gegeven moment kattensnoepjes uit een zakje, dat Kai heeft laten liggen, probeert te stelen, verzamelt Zorro toch nog wat moed, want die wil hij ook wel. Een vervaarlijk gegrom van Snickers verjaagt hem echter weer. Kostelijk om te zien!


Katja's goede vriend Kevin stopt hier om lunch te eten. Hij is halverwege zijn rit van Blacksburg naar zijn ouderlijk huis in New Jersey. Kevin is klaar met college, dus Katja vindt het moeilijk afscheid van hem te nemen. Het is niet zeker, wanneer en zelfs of ze elkaar weer zullen zien.

Intussen maak ik de papieren klaar om onze Nederlandse paspoorten te laten vernieuwen. Tot mijn schrik zie ik, dat er alleen met cash of een money order betaald kan worden. Gelukkig net op tijd, want ik had ons chequeboek al ingepakt. Gauw haal ik bij Suntrust de cash.

Onze Nederlandse paspoorten verlopen half juli en omdat Katja er alleen deze week is, is mijn vriendin L., die bij de ambassade werkt, zo vriendelijk om ons vanmiddag te helpen. We hebben een afspraak voor drie uur, dus halen Saskia op van school om meteen door naar Washington te kunnen rijden.

Dat valt alleen even tegen, want het is een drukte van jewelste bij de school en ik moet wachten tot alle schoolbussen zijn vertrokken! Dat zijn er nogal wat en ik zie de tijd wegtikken. Ik heb spijt, dat ik Saskia niet toch tien minuten voor de bel ging heb gehaald, zoals ik eerst van plan was.

Om zeker te zijn niet in verkeer terecht te komen neem ik de route binnendoor naar de ambassade. Dat is een mooie route, maar wel met veel stoplichten en lage snelheidslimieten. We komen langs het hoofdkantoor van de CIA en over de rivier in de stad rijden we door een prachtige, groene buurt. Net vijf minuten later, dan afgesproken, parkeer ik de auto bij de Nederlandse ambassade.


L. wacht ons al op en werkt ons een voor een af. Gelukkig zijn alle pasfoto's goedgekeurd. We moeten onze wijsvingers en duimen laten scannen en ik moet mijn bewijs van Nederlanderschap weer tonen. Alleen ben ik vergeten onze Amerikaanse paspoorten mee te nemen. Gelukkig kan ik die later geven om te copieren. Het was vandaag vooral belangrijk, dat Katja mee was om haar biometrische gegevens te geven.

Als we aan de terugweg beginnen loopt het bij vieren en om vier uur wordt de I-66 HOV2 (high occupancy vehicle met minstens twee personen erin). Ik besluit dus dit keer wel de snelweg te nemen. In Washington zelf is het nog erg druk, maar we rijden alweer door een mooi gedeelte en de kinderen zien de stad zo ook weer eens. Eenmaal op de I-66 schieten we lekker op en zijn binnen de twintig minuten thuis.

Rick belt, dat hij wel geland is, maar geen gate heeft. Er is net noodweer geweest, waardoor er een grondstop was. Een uurtje later is hij pas uit het vliegtuig. Terwijl Rick in zijn stoel moest blijven zitten, mocht hij wel zijn telefoon gebruiken. Hij benutte zijn tijd met bedenken, waar we met zijn vijven zouden kunnen gaan eten, en zette onze naam op de lijst bij Artie's.

Als Saskia klaar is met sporten en Rick zich even heeft verkleed, gaan we naar het restaurant. Onze tafel staat al klaar. Het wordt een gezellige maaltijd. Zelfs Saskia kan haar maaltijd zo aanpassen, dat hij in haar dieet past.

Na al deze jaren vind ik het nog steeds fantastisch, hoe restaurants (en de bediening) hier heel flexibel zijn met het aanpassen van gerechten. Geen saus op je vlees? Geen probleem. De groente zonder boter, natuurlijk kunnen we dat doen. Ik vraag mijn tonijn vanavond rauw en zo wordt die ook geserveerd. Het wordt allemaal rustig genoteerd, zonder enig gezucht of protest of enige toon van ergernis. Dat heb ik in Europa wel anders meegemaakt.

Als we klaar zijn merken we, dat het flink onweert. Rick offert zich op om de van te halen en we rennen allemaal naar binnen. Spectaculaire bliksemschichten begeleiden ons naar huis, waar we wel een heel zenuwachtige hond aantreffen. Arme Cosmo is doodsbang van onweer.

We gaan nog even heel hard genieten van de komende twee dagen met zijn vijven. De tijd gaat me weer veel te snel!