Ottawa bezoek

Zaterdag

We zijn net op als Saskia opbelt. Ze krijgt de televisie in de family room niet aan en het alarm werkt niet goed. Kennelijk is er vannacht weer een stroomuitval geweest. Beiden zijn dingen, waar ze ook zonder kan, gelukkig, want van zo ver kunnen wij er niets aan doen.

Bij Starbucks halen we ontbijt, een spinaziewrap en een misto voor mij, een turkey bacon and egg sandwich en een hazelnootlatte voor Rick. Dan rijden we verder naar het noorden. Dit keer ga ik achter het stuur.

Al gauw komen we bij de Canadese grens. Er staan maar een paar auto's voor ons, dat is andere jaren weleens anders geweest. De Canadese immigratiebeambte ziet er geen dag ouder uit, dan Kai en is nogal onvriendelijk. Gelukkig mogen we na een paar vragen doorrijden.

Bij het grenswisselkantoor wisselt Rick wat Amerikaanse dollars voor Canadese en dan zetten we onze tocht voort. We hebben nog 99 mijl te gaan, zo'n 160 kilometer. Via de Thousand Islands brug met prachtig uitzicht over de St. Lawrence met zijn duizend eilanden rijden we highway 401 op.

Opvallend vind ik altijd, hoe onbewoond het hier is. Na een kilomater of zestig komen we bij highway 416, die ons naar Ottawa brengt. Zo af en toe komen we langs kleine plaatsjes, maar verder is alles boerenland. Tot we opeens Ottawa in de verte zien.

Om klokslag twaalf uur komen we bij mijn broer, BJ, en schoonzus, AM, aan. Na even bijkletsen gaan we met zijn allen, Sandy van 14 en Athena van 10 ook, bij Tim Horton's lunchen. Deze Canadese keten hebben wij niet in onze omgeving, dus dat is leuk. De tomatensoep en het broodje ham en kaas gaan er goed in.

Rick en ik moeten ons nog even aanpassen aan het weer hier. Gelukkig hebben we regenjassen mee. Het is droog, maar bepaald koel, hoewel dat BJ niet lijkt te deren, die loopt gewoon in korte broek en t-shirt.

Het is enorm druk in de stad en BJ klaagt steen en been. Voor ons is het eigenlijk wel normaal, want het is altijd druk in Washington. Toch willen we geen risico lopen, dat onze hotelkamer wordt vergeven.

Daarom willen we liever vroeg bij het Novotel inchecken. Terwijl de rest in de auto wacht loop ik naar binnen. Inderdaad hoor ik de receptionist een ander stel vertellen, dat ze geen kamers meer hebben. Ik ben blij, dat ik ver van tevoren heb gereserveerd. Ik krijg de sleutels dan ook zo mee.

De volgende stop is het Nederlandse winkeltje in Nepean. Daar weet Rick, dat ze Zaanse mosterd hebben en neemt er meteen vier potten van mee. Verder nemen we heel wat Cup a Soup pakjes, Pickwick thee en andere lekkernijen mee. Ook BJ en AM hebben een hele doos spullen. Ik benijd ze wel, dat ze zo'n winkel dichtbij hebben, vooral omdat ze er ook haring, kroketten en bitterballen verkopen.

Thuis maakt BJ een pakje bitterballen als snack. Met de Zaanse mosterd smaken ze super. Intussen deel ik onze meegebrachte cadeautjes uit. Die vallen allemaal goed in de smaak. Het is zo fijn ze weer te zien! De kinderen zijn enorm gegroeid sinds de laatste keer.

BJ en ik gaan bij Costco inkopen doen voor de barbecue van morgenavond. Rick houdt AM gezelschap. Het voelt allemaal weer zo vertrouwd. BJ en ik zijn ons hele leven al heel close en AM is een heel goede vriendin. We verzuchten altijd weer, dat we wilden, dat we dichter bij elkaar woonden.

Voor vanavond heeft BJ een reservering gemaakt bij de Empire Grill in het centrum van Ottawa. Alleen wisten we niet, dat vanavond ook een 10k gelopen zou worden. Hierdoor zijn allerlei straten afgesloten en komen we helemaal in het verkeer vast te zitten.

Gelukkig kan het restaurant ons tafeltje vasthouden. We zijn met zijn allen in onze van gekomen, die we eindelijk in de parkeergarage van ons hotel kunnen parkeren. Drie kwartier na de oorspronkelijke reserveringstijd zitten we eindelijk aan tafel!

Het is een heel mooi en modern restaurant. We bestellen cocktails("virgin" voor Sandy en Athena) en toasten op ons samenzijn dit weekend. Het eten is voortreffelijk. Mijn tonijn is precies, zoals ik het heb besteld en de anderen zijn ook zeer tevreden. We blijven nog lang natafelen, tot Athena tekenen van vermoeidheid laat zien.

Bij ons hotel nemen we afscheid en gaan de anderen met de bus terug naar huis. Rick en ik lopen naar de van om onze bagage naar de kamer te brengen. De Novotel zou zo in Europa kunnen zijn, het meubilair is zeer modern en Europees ogend. Onze lichten gaan al heel snel uit na deze gezellige, drukke dag.

Zondag

Na lekker geslapen te hebben in de rustige kamer (we hebben uitzicht op een binnenplaatsje) zoek ik de fitnessruimte op. Zoals bij de meeste hotels stelt die niet veel voor. Gelukkig is er wel een crosstrainer, waar ik een half uur op ga. Dat moet maar genoeg zijn voor vandaag.

Met BJ en AM en de kinderen hebben we afgesproken in de stad te gaan brunchen. Zij komen met de bus naar het hotel. Helaas plenst het van de regen en is het ietwat kil.

We duiken gauw het Rideau Centre aan de overkant van de straat in, waar de Rich Tree Market is. Dit restaurant bestaat uit verschillende stations, waar je allerlei gerechten kunt bestellen. We krijgen ieder een soort credit card, waar onze bestellingen op worden geregistreerd.

Hier in Canada is zalm een nationaal produkt, dus ik bestel een omelet met groentes en gerookte zalm. De anderen hebben pannenkoeken, wafels en broodpudding. Het wordt een gezellige maaltijd. We genieten echt van het samenzijn, misschien nog wel meer, omdat we elkaar zo weinig zien.

Na het eten regent het nog steeds. BJ, de optimist, dacht, dat het rond elf uur droog zou worden en de kinderen hebben geen regenspullen mee. Op de Byward Market gaat BJ een paraplu voor ze kopen. De rest van ons wacht bij een typisch Canadees maple syrup standje. AM koopt maple syrup snoepjes voor ons allemaal en die zijn erg lekker.

Met dit grijze weer is het wel leuk om een museum in te gaan en BJ stelt de National Gallery of Canada voor. Dit museum hebben Rick en ik nog nooit bezocht. Na de $9 per persoon entree te hebben betaald, gaan we naar boven.

Het gebouw is mooi en gigantisch! We beginnen met de moderne kunst. Vooral Louise Bourgeois heeft hier veel werken staan, waaronder een gigantische spin buiten voor het museum, “Maman” genoemd. Zeker een artieste wiens werken je aan het denken zetten. De kinderen zijn nogal geschokt door een paar ervan.

Na de moderne kunst lopen we naar het klassieke gedeelte. Ik moet toegeven, dat mij dat toch meer ligt. Wellicht ook vanwege mijn interesse in geschiedenis, ik vind het altijd zo knap, dat men 400 jaar geleden zo kon schilderen. Er hangen Breughels, een Frans Hals, een Rembrandt en bij de impressionisten ook een van Gogh. Hier zou ik nog wel uren kunnen lopen.

De kinderen zijn lange tijd goed geinteresseerd, maar na een paar uur beginnen ze tekens van verveling te vertonen. We besluiten, dat we genoeg cultuur hebben gezien en na een bezoek aan de winkel lopen we weer naar buiten. Het is gelukkig droog en de zon komt langzaam tevoorschijn.

We lopen door de gezellige Byward Market en besluiten een terrasje te pikken. Bij The Grand pizzeria bestellen de volwassenen een biertje. Ook hebben we wel zin in een snack en nemen een Catalana pizza om te delen.

Sandy wil niet langer bij ons blijven, dus gaat de bus terug naar huis nemen. Wel handig, dat de tieners door het goede openbaarvervoerssysteem zo onafhankelijk kunnen zijn. Dat hebben onze kinderen ook met de metro, maar in ons gebied is dat verder ongewoon. Ottawa is niet alleen een heel gezellige stad, maar heeft ook fantastisch openbaar vervoer.

Athena had geen zin in pizza, maar wel in een typisch Canadese “beavertail”. Dat is een plat gefrituurd broodje, dat je zowel zoet als hartig kunt bestellen. Athena neemt er een met suiker en kaneel, waar ze citroensap over sprenkelt. Ik mag ook een stukje, want ik moet toch kunnen zeggen, dat ik beavertail heb geprobeerd. De combinatie van suiker, kaneel en citroen is verrassend lekker.

Op de terugweg gaan we de enorme snoepwinkel Sugar Mountain binnen en voelen we ons weer even kind. We vullen een zakje met allerlei lekkere zoetigheden en delen die met zijn allen. Langzaam lopen we terug naar ons hotel. In het Rideau Centre zoek ik nog even naar een Canadees bedeltje voor mijn Pandora armband, maar ze hebben helaas niets leuks.

Bij het hotel halen we onze van op en rijden naar het huis van BJ en AM. Zij hebben een bovendegronds zwembad, waarvan de belijning (geen idee, of dit het Nederlandse woord is) lek is. BJ heeft de nieuwe belijning en Rick helpt hem de oude vervangen.

Na een tijdje hebben de mannen ook de hulp van AM, Athena en mij nodig. Met vereende krachten krijgen we het voor elkaar en kan het zwembad weer gevuld worden. Precies op tijd voor het warme weer, dat er hier na een erg natte en koele lente eindelijk aan lijkt te komen.

Als tractatie na gedane arbeid snijd ik de gisteren gekochte haringen in stukjes. Die smaken werkelijk heerlijk, alsof ze zo van de haringkraam komen! Het is alweer een aantal jaren geleden, dat ik haring at en ik heb spijt, dat ik maar een pakje met twee haringen heb gekocht gisteren. Rick en ik besluiten te kijken, of het Nederlandse winkeltje morgen voor we vertrekken open is, zodat we wellicht haringen mee naar huis kunnen nemen.

Het is zo lekker warm, dat we de door BJ gegrilde zalm en biefstuk buiten opeten. De zalm is wild gevangen en dat proef je goed. De kleur van het vlees is ook een dieproze, niet het lichte roze van gecultiveerde zalm. Het smaakt allemaal prima en is beregezellig. Met veel moeite nemen Rick en ik pas na tienen afscheid. Ons familieweekend zit er alweer op. Hopelijk lukt het hen om deze zomer nog naar Washington te komen.

Maandag

Om de een of andere reden ben ik al heel vroeg klaar wakker. Om kwart over zeven besluit ik op te staan. Rick is ook wakker en we kleden ons gauw aan. Het is prachtig weer en we willen nog gaan fotograferen in deze mooie stad, voor we vertrekken.

Eerst lopen we naar de Byward Market op zoek naar een tentje, dat ontbijt serveert. Bij Le Moulin de Provence heeft president Obama ook gegeten, weliswaar alleen maar een koekje, maar dat moet dan toch goed zijn, denken wij. Ik bestel een stokbroodje met ham en kaas en koffie en Rick een meergranen croissant en een capuccino. Op het terrasje met uitzicht op de markt eten we het op. Waarom Obama uitgerekend hier kwam eten is ons een raadsel, want het voedsel is allerminst om over naar huis te schrijven. Maar goed, het vult de maag.

We lopen verder richting de Houses of Parliament. Deze gebouwen zijn enorm fotogeniek en we schieten plaatje na plaatje. Boven op Parliament Hill hebben we ook uitzicht op de Ottawa rivier en Gatineau, Quebec aan de overkant. Het weer kan bijna niet mooier, de wolken van de afgelopen dagen zijn nergens meer te bekennen.

Op weg terug naar de kamer kopen we een koelbox bij een drugstore. Op onze terugweg willen we nog langs het Nederlandse winkeltje om meer haring te kopen en mee naar huis te nemen. Vis mag gelukkig wel in de Verenigde Staten ingevoerd worden en die haringen smaakten naar meer!

Op de kamer maken we ons gauw klaar en pakken in. Een telefoontje naar de Dutch Grocery wijst uit, dat die open is, helemaal perfect. Er zijn nog vier pakjes haringen, die we dus meteen maar allemaal meenemen. Bij de Petro Canada aan de overkant kopen we twee zakken ijs in de hoop, dat de haringen daarmee bevroren zullen blijven tijdens de lange weg naar huis.

Het is net na tienen, als we de terugweg officieel inzetten. Rick rijdt het eerste stuk, terwijl ik Italiaanse lessen doe. Bij de Thousands Islands brug parkeren we de auto en lopen halverwege de brug op. Van daaruit hebben we mooi uitzicht over de St. Lawrende rivier en de eilanden.

Even verderop is het 1000Islands Skydeck, een toren met uitzicht over de eilanden. Rick is daar nog nooit naar boven geweest, dus dat gaan we vandaag doen. Voor $9,95 per persoon kopen we een kaartje en worden met de lift naar boven gebracht.

De toren heeft drie uitkijkplatforms en wij nemen de trap naar de bovenste. Van daaruit is er schitterend uitzicht over een van mijn favoriete gebieden. Het diepblauwe water met de al even diepgroen begroeide eilanden, ooit wil ik hier weer eens een vakantie houden. Vroeger, toen mijn broers nog in Kingston studeerden, hebben we er regelmatig een boottocht door gemaakt.

Na nog even een lekker zachte pluche Canada eland voor Saskia te hebben gekocht, rijden we verder naar de grens. Ook vandaag is het er weer vrij rustig. De Amerikaanse immigratiebeambte is beduidend vriendelijker, dan zijn Canadese collega zaterdag. We vertellen eerlijk, wat we bij ons hebben en met een vriendelijk "drive safely" mogen we verder.

In Watertown gaan we door de drive thru bij McDonald's en tanken bij. Ik neem het stuur van Rick over en rijd de rest van de staat New York. Naar het zuiden tellen de mijlpalen af, dus ik weet precies hoe ver de grens met Pennsylvania is.

In Pennsylvania heeft BJ ons een andere weg aangeraden rond Scranton, de I-476. Dat is wel een tolweg, maar het scheelt enorm in tijd en verkeer, een goede tip! Bij Wilkes-Barre stoppen we bij een tankstation van onbekend merk, waar de benzine heel goedkoop is.

We vullen de tank voor de laatste keer deze reis. In de Minimart kopen we water en ik mijn gewoonlijke zakje met beef jerky. Dat is zo'n beetje mijn traditionele snack tijdens een autotocht.

Hoe verder we naar het zuiden rijden, hoe warmer of liever heter het wordt. Het lijkt erop, dat de zomer hier in de mid-Atlantische staten zeker is gearriveerd met 35 graden!

Aangezien we het niet voor het avondeten thuis gaan halen, gaan we bij Hagerstown, Maryland, eten. Daar weet ik Barefoot Bernie's, een leuk restaurant met tropisch thema, waar ik een keer met Pat heb gegeten. Rick vindt het ook een leuk restaurant.

We bestellen allebei een Old Bay (speciale Maryland specerij, die wordt gebruikt voor crabben) tortilla met een crab cake erin. We zijn hier tenslotte in Maryland, de blue crab wordt in de Chesapeake Baai hier gevangen. Het blijkt een heel goede keuze te zijn.

Voor we verder rijden maken we nog een pit stop en Rick "nodigt" mij uit om in de mannen wc te komen kijken. Daar zijn een aantal dames op de muur geschilderd, die geschokt richting de urinoirs kijken. Ha ha, echt heel grappig. Ook boven een urinoir is een telescoop geschilderd met een oog erin. Ik ga nog eens kijken bij de vrouwen, maar daar is het alleen maar rustgevend strandtafereel op de muren.

Na het eten hebben we nog 67 mijl te gaan. Het is toch altijd wel een lange rit voor zo'n weekend, bijna tweeduizend kilometer bij elkaar. Maar het is het zo waard om de familie weer te zien!

Zonder verder oponthoud komen we thuis. Saskia wacht ons al op en Cosmo ook. Ik ben trots op onze jongste. Het huis ziet er keurig uit en de dieren zijn goed verzorgd. Dat terwijl ze gisteren toch wel een stel vrienden en vriendinnen hier had voor voorbereidingen voor de Relay for Life. Ook ons kleintje groeit op, dat is duidelijk.

Foto's van deze "road trip" staan hier.