Scott's Run

De wekker gaat al vroeg, want ik heb mijn jaarlijkse afspraak met Dr. Gradzka, mijn reumatologe. Dr. Gradzka is een flamboyante Poolse van ongeveer mijn leeftijd. Ze heeft lang felrood haar en praat graag. Ik ga al jaren naar haar toe en weet dus, dat het belangrijk is om een zo vroeg mogelijke afspraak te hebben.

Zelfs zo vroeg in de ochtend is haar spreekuur al flink uitgelopen. Meer dan een half uur na mijn afgesproken tijd komt ze pas de behandelkamer inzeilen. Uit ervaring weet ik, dat ze ‘s middags meestal meer dan twee uur uitloopt! Maar ze neemt de tijd voor haar patienten en dat is zeker te waarderen.

Zoals altijd krijg ik het ene compliment na het andere van haar te horen. Ze vindt, dat ik zo goed met mijn beperkingen omga en er zo goed uitzie. Ik vertel haar over de erge pijnen in mijn nek en ze denkt, dat de arthritis daaraan debet is. Het blijft zaak veel te bewegen, ook voor de arthritis. Ik mag deze dokter graag, ze is zo superenthousiast en positief. Zeker goed voor mensen met chronische pijn, want ze geeft je echt het gevoel, dat ze er voor je is.

Voor ik wegga moet er nog een nieuwe foto van me worden genomen, want op de vorige was ik nog blond. We praten even over Europa en dat we daar allebei deze zomer weer heengaan, de dokter ook naar Italie en dan sta ik met een nieuw recept voor het enige medicijn, dat ik via haar krijg, weer buiten.

Op de terugweg haal ik een grote ijskoffie bij Starbucks. Dan rijd ik door naar de sportschool en doe een half uur op de crosstrainer. Het is schitterend weer en ik neem me voor Cosmo vanmiddag mee de natuur in te nemen.

Voor de lunch trakteer ik mezelf op de multigrain rice sushi van Whole Foods. Die peuzel ik heel langzaam buiten in het zonnetje op. Deze rijst is zo lekker, ik eet ieder korreltje op!

Het is al bij enen en Kai is nog niet op. Dat betekent, dat Cosmo ook nog niet buiten is geweest, want die slaapt bij Kai. Dat vind ik wel heel lang om zijn plas op te houden, dus ik wek Kai en laat Cosmo uit.

Kai heeft ook wel zin om de natuur in te gaan en ik geef hem de keuze waarheen. Dat wordt Scott’s Run. Dat komt mooi uit, want daar wilde ik ook heen. Het wordt een prachtige wandeling. De lucht is felblauw en het prille lentegroen zo mooi. We lopen langs het riviertje (de “run”) en Kai vindt een perfecte zwemplaats. Ik moet hem beloven daar, als het warmer wordt, heen te gaan voor een duik.

Als we het pad weer opklimmen deinzen we allebei terug. Er glibbert een enorme slang vlak voor onze voeten. Gelukkig is hij zwart en niet giftig, maar ik ben toch blij, dat Cosmo hem niet opmerkt. De slang neemt de tijd, dus ik heb mooi de kans hem te fotograferen.

We lopen verder naar de waterval en daar zien we, dat het hoge water van de afgelopen weken het landschap daar helemaal heeft veranderd. Vroeger lag er een enorme boomstam en moest je klauteren om een goede foto van de waterval te kunnen maken. Nu is de boomstam weg en is er een klein strandje gevormd, waardoor er voor de waterval een bad is gevormd. Ook hier wil Kai van de zomer gaan zwemmen.

Na genoten te hebben van het uitzicht beginnen we aan de terugweg. Kai vindt nog een een gave spinneweb, waar ik een aantal foto’s van maak. Dit natuurgebied zou er niet zijn, als een grote groep protesters het niet van verwoesting en huizenbouw had gered en er een beschermd Nature Preserve van maakten. Daar kunnen we hen zeer dankbaar voor zijn, want het is een heel mooi stukje natuur!


Om nog verder van het lekkere weer te genieten stelt Kai voor om naar Clare and Don’s Beach Shack te gaan. Daar zijn de anderen ook voor te vinden. Vorige keer zagen we daar honden, want die mogen nu op terrassen hier in Virginia. We nemen Cosmo dus ook mee voor zijn eerste restaurantbezoek.

Bij het binnenkomen blaft er een andere hond naar Cosmo en die wil hij gaan begroeten. Kai kan hem nog net in bedwang houden. Daarna gaat het prima, Kai stopt hem af en toe een Milkbone toe en verder ligt Cosmo rustig aan zijn voeten. Ook wij vermaken ons goed en smullen van het lekkere eten. Hun ceviche is mijn favoriete zomermaaltje hier.


Thuis wil ik aan het schrijven van dit blog beginnen, maar merk, dat Blogger nog steeds down is. Dat is wel heel ongewoon. Een enkele keer is het een paar uur niet bereikbaar, maar dit duurt al vele uren. Nou ja, een avondje blogloos dan maar, het is niet anders.