Wachtkamers en shoppen

Gisteravond heb ik Katja al gewaarschuwd, dat ik voor de opening bij de Urgent Care Clinic wil zijn. Niet van vroeg opstaan houdend, was ze daar niet blij mee, maar ik ben vastbesloten. Als je later komt wacht je zo een paar uur.

Katja liet mij vorige week weten, dat zij voor haar reis een gele koorts inenting en een gezondheidsverklaring van een dokter nodig heeft. Op zo'n korte termijn heeft een "gewone" dokter geen tijd voor een check up, die meestal langer duurt, dan een gewone afspraak. Vandaar dat we op de Urgent Care zijn aangewezen.

Enfin, met enige moeite hijsen we onszelf op tijd uit bed. We eten samen ontbijt en zorgen, dat we tien minuten voor openingstijd bij de kliniek zijn. Daar staat al een vrouw te wachten, maar wij zijn nummer twee.

Katja vult de formulieren in en mag al gauw naar achteren. Denkend, dat het vrij snel zal gaan, blijf ik in de wachtkamer wachten. Die gedachte is echter altijd gevaarlijk bij een urgent care clinic. Voor Katja werd opgeroepen ging een oudere man voor iedereen naar binnen, omdat hij pijn in zijn borst had. Ik zei nog tegen Katja, dat ik naar het ziekenhuis zou gaan, als ik een hartaanval vreesde.

Al wachtend zie ik het steeds drukker worden. Er staat zelfs een rij voor de receptioniste, terwijl de wachtkamer niet zo groot is. Na Katja wordt er zeker een half uur lang niemand naar achteren geroepen, dus de stoelen vullen zich op.

Er zijn twee doktoren aanwezig komt een verpleegster vertellen, maar er is op het moment een noodgeval, waardoor andere patienten moeten wachten. Als er iemand is, die meteen hulp nodig heeft, moet die zich aan haar bekend maken. Ik bedenk me, dat ik net zo goed tussendoor had kunnen gaan sporten. Anytime Fitness ligt slechts een paar meter verderop.

Katja sms-t me na een half uur, dat ze nog steeds wacht op de prik en de dokter. Een verpleegster heeft haar bloeddruk opgenomen en sindsdien heeft ze niemand meer gezien. Net als ik die sms lees hoor ik sirenes, die heel dichtbij stoppen, en een ambulance parkeert naast de kliniek. EMT's komen binnen en mijn gedachten gaan meteen naar de man met pijn op de borst.

Even later komt er een tweede ambulance, waar een stretcher uitkomt. Daar wordt inderdaad de borstpijn man op naar buiten gereden. Als hij door de wachtkamer komt valt er opeens een stilte. Heel vreemd, alsof de tijd even stilstaat. Het is toch altijd indrukwekkend, als iemand in een ambulance moet. Gelukkig is de man bij kennis en alleen aan wat zuurstof, dus hopelijk is het enkel voor onderzoek.

Katja sms-t me intussen allerlei technische vragen, zelf EMT zijnde, die ik niet kan beantwoorden. Dan schrijft ze, dat ze eindelijk de prik heeft gehad.

In mijn herinnering, want wij moesten hem vroeger voor Afrika ook krijgen, is de gele koorts inenting een venijnige. Ik probeer maar te denken, dat de zware reacties erop maar in een op de 200.000 mensen voorkomen, maar ik maak me toch een beetje zorgen erover. Niet, dat ik er nu nog iets aan kan veranderen en het risico van gele koorts oplopen in de jungle is natuurlijk vele malen gevaarlijker.

De dokter laat daarna weer op zich wachten, maar eindelijk, na twee uur daar, komt Katja met haar inentingspaspoort en de brief van de dokter naar buiten. Mijn plan om naar de sportschool te gaan laat ik maar varen. In plaats daarvan doe ik een snel half uur op onze crosstrainer boven.

Dan rijden Katja en ik naar Tysons Corner. Zij kiest Coastal Flats om te gaan lunchen, ook een van mijn favorieten. Er is geen betere garnalencocktail, dan die van hun. Het zijn acht grote garnalen in een pittige tomaten en citrussalade, groot genoeg voor de lunch.

Ook hier bij de mall hebben we weer een lijstje af te werken voor Katja. Na een stop bij Victoria's Secret voor een schokkend dure bh, maar nodig voor haar officiele kleding, lopen we naar Lenscrafters.

Behalve de late vermelding van de inenting en dokter bemerkte mijn lieve dochter ook pas vorige week, dat ze (letterlijk) nog maar een contactlens had. Een telefoontje aan onze gewoonlijke oogdokter gisteren leverde niets op. De eerste afspraak zou vrijdag zijn en de contactlenzen besteld moeten worden. Dan zijn al de een uur wachten en het is klaar plaatsen hier wel fijn!

Bij Lenscrafters heeft Katja een afspraak voor half twee. Nog geen half uur later staan we weer buiten met zes maanden aan contactlenzen. Gelukkig, want Katja zag het echt niet zitten de hele twee komende maanden alleen een bril te dragen.

In Ecuador gaat Katja bij een alleenstaande moeder en haar negenjarige dochter logeren. Voor hen wil ze graag wat cadeautjes meebrengen. Voor het meisje is dat al gauw gevonden, een Zoo Purr kussen. Het is alleen even kiezen welk dier. We zijn het al gauw over de bij eens. Die zit ook nog in plastic en is helemaal plat, perfect om in het vliegtuig mee te nemen, dus.

Van haar professor heeft ze te horen gekregen, dat men zich redelijk netjes kleedt bij de universiteit in Ecuador. Geen t-shirts met logo's of teenslippers is het verhaal. Gelukkig is daar dan Wet Seal, een goedkope winkel met precies de topjes, die Katja zoekt.

Saskia sms-t, dat ze van school moet worden opgehaald. Gelukkig is Kai thuis en vindt het geen probleem dat even te doen. Stiekem vindt Saskia dat ook een stuk leuker. Kai is cool en heeft veel betere muziek in zijn auto, dan ik (die eigenlijk vrijwel altijd naar de nieuwszender luistert).

Bij Old Navy kopen we nog een paar korte vestjes voor Katja om over de topjes te dragen. We zijn nu wel een beetje uitgeshopt, dus maken onze laatste stop Barnes and Noble. Daar kiezen we een mooi boek met foto's van Washington DC uit voor Katja's "host mom". Dat en een doosje Virginia peanuts zullen een leuk cadeautje zijn.

Al de hele dag wordt er zwaar onweer voorspeld, maar dat komt maar niet. Als we terug naar huis rijden is het zelfs zonnig, al ziet het er in het westen onheilspellend uit. Leah is in de tuin bezig met bloemen planten, Diego met haar. Katja en ik laten Cosmo ook naar buiten en wij kletsen, terwijl de honden spelen, met Leah. Ik ben blij te zien, dat de vriendschap tussen de meisjes weer helemaal heel is.

Intussen dondert het vervaarlijk en daar is Cosmo erg bang voor. Ik neem hem dus gauw mee naar binnen, voor hij in paniek raakt. Zoals zo vaak krijgen wij enkel wat regen, het zware onweer blijft ten zuiden van ons.

Rick at gisteravond in Los Angeles al sushi en aangezien dat Katja's favoriete eten is, gaan wij dat vanavond doen. Kai en Saskia hebben geen zin in Aziatisch eten, dus Katja en ik gaan samen naar Sushi Yoshi. Ik moet zeggen, dat ik echt geniet van deze tijd met mijn oudste. Over drie dagen zal ze weer lange tijd weg zijn, maar voor nu zijn we gezellig samen.

Zoals altijd krijgen we een waar stukje kunst van sushi en sashimi voorgeschoteld. Ik hoor, dat een van de serveerders Indonesisch is en maak een praatje met hem. We zijn het erover eens, dat er veel meer Indonesische restaurants in dit gebied zouden moeten zijn. Van hem verneem ik, dat de chef van Cafe Asia in Arlington Indonesisch is. Helaas staat er niets Indonesisch op hun menu.

Na een heerlijke maaltijd gaat Katja uit met haar vrienden naar Red Mango. Rick belt uit LA, waar het nota bene kouder is, dan hier. Morgenmiddag komt hij weer thuis, gelukkig. Zonder hem zijn we niet compleet hier.