Zonovergoten maandag

Rick moet vanochtend al vroeg op weg voor een presentatie voor het Huis van Afgevaardigden bij het Capitool. Enthousiast belt hij me niet veel later op. Met een nog slaperig hoofd luister ik naar zijn lofzang. Het is zulk schitterend weer, de stad ziet er zo mooi uit en of ik plannen heb hiervan te gaan genieten. Dat niet specifiek, maar ik sta wel op, want ben nu klaarwakker.

Minder vrolijk word ik, als het waterreservoir van ons koffiezetapparaat lek blijkt. Even overweeg ik naar Starbucks te gaan voor een misto, want zonder koffie de dag beginnen vind ik niets (en nee, ik krijg er bij gebrek geen hoofdpijn van of zo, ik vind het gewoon erg lekker). Met wat proberen lukt het me echter om zonder al te veel morsen het reservoir toch vol in het apparaat te duwen. Wonder boven wonder gaat het verder goed.

Met een sterke kop koffie en mijn ontbijt ga ik op het deck zitten. Ik word weer toegezongen door een knalrood cardinaaltje. Ik vraag me af, of het telkens dezelfde is. Er nesten volgens mij een paar cardinalenparen in onze tuin. Een eekhoorntje haalt capriolen uit in een van de dogwoods. Het verbaast me altijd weer hoe ze niet van de dunste takjes vallen.

Sharon wacht me bij de sportschool al op. Ook zij heeft een goede moederdag gehad. Haar middelste zoon kwam onverwachts als verrassing thuis. De training is intensief vandaag. Soms denk ik, dat ik dat gewicht echt niet nog eens op kan tillen, maar het lukt wel. Ik heb net gelezen hoe belangrijk gewichtheffen is voor vrouwen. Getrainde spieren helpen tegen allerlei problemen met gewrichten.

Na mijn gewoonlijke halve uur op de crosstrainer ga ik huiswaarts. Daar staat Kai net op. Hij heeft om vier uur vanmiddag een examen, dus vertrekt na zijn "brunch". Morgen heeft hij er nog twee en dan begint de zomer voor hem officieel. Hij heeft een hoge GPA nu, dus hopelijk gaan de examens goed.

Bij Whole Foods haal ik avondeten. Met dit weer kan ik alleen aan buiten grillen denken. Wat is het toch met zomers weer, dat zelfs het avondeten er eenvoudiger door wordt. Ik koop zalmburgers (er zijn vier soorten, ik neem de gewone, want Rick houdt niet van feta kaas e.d.) met een paprikasalade, simpel, maar oh zo lekker.

Volgende week, als Katja thuis is, hebben we van alles te doen voor haar reis naar Ecuador. Op die lijst het vernieuwen van onze Nederlandse paspoorten, die in juli verlopen. Omdat we in persoon moeten verschijnen hebben we dus zeer beperkt tijd. We hebben geluk, dat we zo dicht bij de ambassade wonen.

Op mijn agenda van vandaag staat het invullen en afdrukken van de verschillende formulieren, die de ambassade online heeft staan. Alleen hebben we opeens geen internet! Wat zijn we toch afhankelijk van die virtuele hoofdweg!

Tijdens het bouwen van dit huis was Rick iedere avond bezig allerlei electronica aan te sluiten. In de basement hebben we een klein kamertje, waar alle draden bij elkaar komen. Het kloppende hart van ons moderne huis en hier, tussen alle snoeren (echt, je weet niet, wat je ziet), probeer ik het modem weer aan de praat te krijgen. Dat lukt niet, dus ik bel Megapath op.

Na voor mijn gevoel twintig keer een 1, 5 of 9 te hebben ingetoest, kom ik eindelijk in de wachtrij terecht. Die duurt nogal lang en ik baal ervan hier in de basement te moeten zijn met dit mooie weer.

Eindelijk komt er een heel vriendelijke dame aan de lijn, die om te beginnen vermeldt, dat er niets mis is. Het probleem ligt volgens haar aan onze lijnen in ons huis. Alleen heb ik op de hoofdcomputer ook geen aansluiting. Oeps, roept ze uit, jullie licht gaat net voor mijn neus uit (huh?).

Allerlei procedures volgen, die geen internetaansluiting tot gevolg hebben. Na meer dan een uur op "hold" krijg ik een ticketnummer en zal een van hun techniciens me binnen twee uur bellen. Dat klinkt als een niet zo een twee drie op te lossen probleem, dus naar boven lopend geef ik mijn voornemen om die formulieren voor het paspoort klaar te maken, maar op voor vandaag. Tot...ik aan mijn laptop ga zitten en het internet gewoon weer werkt! Pffff!!!

Wat er nu aan de hand was, geen idee. De middag is bijna voorbij, maar ik kan tenminste de formulieren klaarmaken. Daarna ga ik in het zonnetje lezen tot Rick thuiskomt. Samen eten we de superlekkere zalmburgers buiten op.

Saskia eet bij Alexandra en gaat daarna naar haar Relay For Life vergadering. Ook dit jaar zetten zij en haar vriendinnen zich weer in voor de American Cancer Society. Tijdens haar nog vrij korte leven heeft Saskia helaas al heel wat bekenden zien lijden onder verschillende vormen van kanker. Haar grootmoeder overleed eraan en helaas ook de eenjarige dochter van een van haar leraren en een meisje van school. Saskia is blij met iedere donatie, die ze krijgt, hoe klein ook. Wil je haar helpen, dan kan dat hier.