Over gevangenissen en fruit plukken

Dinsdag

Na een redelijk goede nacht, al kwam er een paar keer een poes bij mijn raam miauwen, word ik gewekt door een familie eekhoorns, die elkaar op het dak achterna zit. Ik logeer in de slaapkamer van Pat en Rob en zij hebben prachtig uitzicht op het meer naast hun huis. Het is vakantieachtig wonen hier! Rob en Pat zelf hebben beneden geslapen.

Pat is al op en maakt een lekker ontbijt van roerei met broccoli en kaas klaar. Daarbij een bakje fruitsalade en een sterke bak koffie en we kunnen er weer even tegenaan.

We trekken onze sportkleding aan en gaan een "power walk" door de buurt maken. Natuurlijk neem ik mijn fototoestel mee, want dit is zo'n uniek plaatsje. Alle huizen zijn dus log cabins, zelfs de kerk en het politiebureau.

We bezoeken het Community Center, waar Pat mij de namen van haar dochters laat zien op plakkaten, waar kinderen, die tien jaar kamp hebben gedaan op staan. Dit is echt zo'n plaatsje, waar vrijwel iedereen elkaar kent. Daarom was het in het begin voor Pat ook zo moeilijk om hier in Vienna te aarden. Het is hier, ondanks het "small town" gevoel, toch een heel stuk massaler.

Na de wandeling maken we ons klaar voor onze fotoexcursie naar Philadelphia. Pats twintigjarige dochter Sam gaat ook mee, want zij heeft net een nieuw fototoestel en wil dat graag uitproberen.

Onderweg stoppen we in het schattige oude plaatsje Medford, waar Pat haar fototentoonstelling van haar reis naar China vorig jaar bij een advocatenkantoor heeft hangen. We bekijken de foto's, die werkelijk prachtig zijn! Pat fotografeert graag mensen en daar heeft ze echt talent voor.

De rit naar Philadelphia duurt ongeveer drie kwartier en dan zien we de Benjamin Franklin Brug voor ons opdoemen. Van hieraf hebben we mooi uitzicht op de skyline van de City of Brotherly Love (de letterlijk vertaling van Philadelphia). Vandaag gaan we heel andere delen van de stad bezoeken, dan waar ik voorheen ben geweest.

Pat heeft in het tijdschrift Travel & Leisure gelezen, dat een van de oudste buurten van de stad, Northern Liberties, de plek is om te bezoeken op het moment. We parkeren de auto en lopen er wat rond, al fotograferend en op zoek naar een restaurant om te lunchen.

Opvallend zijn de vele vrolijke muurschilderingen in deze buurt. Pat vertelt, dat er in de hele stad veel te vinden zijn, een manier om de stad op te vrolijken en de jeugd van de straat te houden. Het restaurant The Abbaye heeft een gezellig terrasje, waar we een tafeltje krijgen.

Rick zou dit ook een leuk restaurant vinden, want er is een uitgebreid biermenu met heel veel Belgisch bier. Wij houden het bij water vanmiddag. We delen de hummus met pita en olijven, die heerlijk is. Pat en ik nemen er een salade bij, de mijne met gegrilde calamari, erg lekker. Sam doet zich tegoed aan een bord gefrituurde kip met friet.

Na de lunch heeft Pat een fotografiebezoek aan de Eastern State Penitentiary op het programma staan. Dit is Amerika's oudste "penitentiary", een plek, waar gevangenen hun eigen cel kregen en redelijk humaan werden behandeld. De gevangenis stamt uit 1829 en is gebouwd in de vorm van een wiel.

Ooit was het de beroemdste en duurste gevangenis ter wereld, maar is sinds 1971 leeg en helemaal in verval geraakt. Tegenwoordig is de gevangenis te bezoeken en wordt er aan een gedeeltelijke restauratie gewerkt. Van buiten ziet de gevangenis er als een oud kasteel uit.

Wij vinden een parkeerplaats langs de straat en Pat heeft een jaarpas, waarmee ze twee gasten mee naar binnen mag nemen. Er is de mogelijkheid om een audiotour te doen, maar die slaan we over, omdat we willen fotograferen.

Als eerste lopen we het celblok van de gevangenen, die veroordeeld waren tot eenzame opsluiting, binnen. Meteen overvalt me een beetje een eng gevoel. Het idee, dat hier ooit geharde criminelen zaten, brr! De bladderende verf en ruines, die de cellen nu zijn, dragen bij aan het griezelige.

Vreemd genoeg maakt het het allemaal wel fotogeniek. Het is weer eens iets heel anders om op de gevoelige plaat te zetten! In het midden van de "spaken" zien we Al Capone's kamer. Hij zat hier voor het eerst gevangen en mocht zijn beste meubelen meenemen en naar walsen op de radio luisteren.

Hier kunnen we ook mee met een gids. Zij gaat ons laten zien, hoe een van de vier toegangspoorten tot de gevangenis open gaat. Er waren niet vier ingangen tot de gevangenis, maar om erin of eruit te gaan moesten er vier zware hekken achter elkaar geopend worden. Dit hek is van puur ijzer en weegt 3600 pond. Ik kan nu uit ervaring zeggen, dat dat een zwaar hek om te duwen is!

We kijken en fotograferen nog wat verder, maar het loopt al tegen vieren en we mogen maar twee uur parkeren. Bovendien wil Pat mij graag nog een andere mooie plek in Philly laten zien. In de auto kijken Sam en ik naar elkaars foto's. Ik vind het altijd zo grappig, hoe je eenzelfde plek kunt bezoeken en zulke totaal andere dingen zien!

Helaas ziet het weer er maar sombertjes uit en als we bij het Museum of Art komen begint het te druppen. Dit museum staat nog op mijn "te bezoeken" lijstje, maar tijd om naar binnen te gaan hebben we vandaag niet.

De reden, dat Pat ons hierheen neemt, is het uitzicht over de Fairmont Water Works en de roeiclubs van de universiteiten in de verte. Gelukkig blijft de regen nog even weg, zodat we mooie foto's kunnen maken. Het is inderdaad een mooi uitzicht. Pat heeft er een schitterende avondfoto van op hun schoorsteenmantel staan.

Net als we in de auto zitten, barst de bui los. Gelukkig hebben we Pats plan af kunnen werken. Nu vindt zij alleen nog, dat ik niet in Philadelphia kan zijn geweest, zonder een Philly cheesesteak sandwich te hebben gegeten. Daar ben ik het helemaal mee eens, want die krijg je nergens zo lekker als hier.

Pat en Sam's favoriete restaurant daarvoor is Jim's Steaks aan de befaamde South Street.

We besluiten een cheesesteak te delen met zijn drieen, zodat we nog trek voor het avondeten zullen hebben. Pat vindt geen parkeerplek, dus zet Sam en mij af. Ik kijk mijn ogen weer uit in dit restaurant. Enorme bakken met dunne plakjes biefstuk, verschillende soorten kaas, ui en champignons. Het ruikt ook hemels! In de auto eten we onze porties op en die smaakt net als hij ruikt!

Thuis is Rob al begonnen met het avondeten. Ondanks de regen gaat hij varkenshaas grillen. Dat zijn twee enorme stukken vlees, eentje met kruiden en olijfolie en een met barbecuesaus gemarineerd. Daarbij eten we gegrilde asperges en een heel erg lekkere puree van bloemkool. Het wordt een gezellig maaltijd, ik voel me helemaal thuis bij dit gezin.

Na het eten maakt Rob deeg voor chocolate chip koekjes. Voor hij ze bakt, mogen Katie en ik een hapje rauw deeg, zo lekker! Intussen help ik Katie met haar Engelse examen voor morgen. Ze moet daarvoor allerlei moeilijke woorden leren. Ik ken best veel ingewikkelde Engelse woorden en Rob ook, maar zelfs wij hebben nooit van sommige ervan gehoord. Altijd leerzaam, zo'n examen, ook voor ons.

Onder het genot van een koekje en een glaasje wijn kijken we nog naar een heel mooie documentaire op Animal Planet. Dan is het alweer tijd om afscheid van Rob en de meisjes te nemen, want die zal ik morgen niet meer zien.

Woensdag

Alweer zijn de stoute eekhoorntjes mijn wekker. Het is zo'n grappig gezicht, hoe ze elkaar achterna zitten, springend van het dak in de bomen en weer terug. Het weer is weer helemaal opgeknapt en de zon schijnt uitbundig.

Aan het ontbijt bedenken Pat en ik wat we vanochtend willen gaan doen. Pat stelt voor om naar Johnson's Corner Farm te gaan, want daar kun je zelf fruit plukken. Dat vind ik ook wel heel erg leuk, want dat heb ik al jaren niet meer gedaan.

Vandaag kunnen we kersen, aardbeien en bosbessen plukken. New Jersey is bekend om zijn bosbessen, die over de hele wereld geexporteerd worden. Veel tijd hebben we niet en we vinden het toch leuker om kersen te plukken, want dat is het favoriete fruit van ons allebei.

Om bij de boomgaard te komen moeten we mee met een "hayride". We kopen kaartjes en klimmen in de kar met allemaal moeders met kleine kinderen. Hobbelend rijden we naar de kersen. Daar stappen we, samen met twee moeders en vier kleintjes, uit.

Behalve plukken, maken Pat en ik natuurlijk ook foto's van de vruchten. Pat, die altijd dol is op mensen fotograferen, biedt aan de moeders aan wat foto's van hun kinderen te nemen. Daar is een van hen echter helemaal niet van gediend, want ze is bang, dat Pat de foto ook voor andere doeleinden zal gebruiken. Jammer voor hen, want zo missen ze de kans op een aantal heel goede foto's!

Na zo'n twintig minuten komt de hooikar ons weer ophalen. We rijden nog langs de aardbeien en bosbessen, maar stappen niet uit. Daarvan kopen we een bakje al geplukte in de enorme zaak. De aardbeien smaken zo zoet, het zijn net snoepjes!

Op de terugweg naar huis stopt Pat nog bij de Philly Soft Pretzel Factory. Volgens Pats familie zijn dit de lekkerste pretzels ooit en aangezien Kai die in Duitsland zo lekker vond, neem ik een bakje en Duitse mosterd om in te dippen mee voor thuis.

Voor ik naar huis vertrek, gaan Pat en ik nog samen lunchen. Ik volg haar naar Blue2O, een heel modern visrestaurant. Het is zo lekker buiten, dat we in het zonnetje buiten gaan eten.

We delen twee voorafjes, de tonijntartaar met avocado en een heel lekker garnalengerecht in een pittig sausje. Dan is het toch echt weer tijd om afscheid te nemen. Deze paar dagen zijn voorbij gevlogen! Pat en ik beloven elkaar redelijk binnenkort weer eens echt fotografieuitje te doen samen, of in onze buurt, of weer hier. Ik vind het wel erg leuk om zo een ander deel van de oostkust beter te leren kennen.

De terugweg verloopt heel soepel. Ik luister naar mijn Rosetta Stone cd's, waardoor de tijd lekker snel gaat. Gelukkig houd ik me redelijk aan de snelheidslimiet, want dichtbij Baltimore zie ik opeens Maryland State Trooper in mijn spiegel! Hij rijdt vrij dicht op me, dus even ben ik bang, dat hij me toch gaat aanhouden. Maar even later haalt hij me in en racet weg (waarom politie zich niet aan de limieten hoeft te houden is me altijd een raadsel).

Pas als ik weer op de Washington Beltway (ringweg) rijd, kom ik in langzaam rijdend verkeer terecht. Eigenlijk vind ik het niet zo erg, want ik wil mijn Italiaanse les afmaken. Precies, als die klaar is, rijd ik onze oprit weer op. Ik word door Cosmo (vooral), Saskia en Kai ontvangen, alsof ik heel lang ben weggeweest. Toch leuk om zo gemist te worden!

Buiten op het deck is het heerlijk en daar ga ik het van nemen, want morgen wordt het slecht weer volgens het verhaal. Katja is ook online en heeft heel wat te vertellen. Niet alleen heeft ze een fantastische reis naar de Amazone gemaakt dit weekend, maar ze heeft nu ook een nieuw gastgezin, waar ze het helemaal naar haar zin heeft. Dat geeft toch wel een fijn gevoel, moet ik zeggen.

Het onverwachtse bezoekje aan Pat was weer honderd procent genieten. Het is jammer, dat ze niet meer hier in de buurt woont, maar zulke speciale dagen samen zijn ook niet te versmaden.

De foto's van de afgelopen dagen staan hier.