Over slangen en beren

Toen ik Kai vertelde over de hike naar watervallen, waar de man op weg naar Montpelier mij op attent maakte, was hij meteen enthousiast om die te gaan doen. Vandaag zou de beste dag deze week worden qua weer, want er komt weer een mini hittegolf aan met bijbehorende kans op onweer. Met dat laatste wil je niet in het woud getroffen worden!

Enorme zin heb ik erin en maak om half acht Kai wakker. We ontbijten en pakken een backpack en fanny pack in met water en proviand voor ons en Cosmo. Wij hebben ieder een liter bevroren water mee met de gedachte, dat dat wel zal smelten en dan lekker koud zal blijven.

Toen ik online informatie over deze Whiteoak Canyon Trail zocht, stuitte ik op het blog van iemand, die er een moederbeer met twee kleintjes had gezien. Aangezien wij Cosmo meenemen, hoop ik echt geen beer tegen te komen.

Voor de zekerheid nemen we spullen mee om lawaai mee te maken voor het geval dat. Kai lacht erom, hij denkt, dat het allemaal wel los zal lopen. Ach, dat zal ook wel, op de site van het park staat, dat beren zich meestal niet laten zien aan mensen. Ik besluit me er verder niet druk om te maken. Famous last words!

Om half negen zitten we bepakt en bezakt in de van. Via de I-66 rijd ik naar route 29 en in Warrenton nemen we route 211 naar het westen. Al gauw rijden we in de Virginia lieflijke "country side". Ik zal er nooit genoeg van krijgen hoe mooi het hier is.

Er staan standjes met fruit langs de weg. Wijngaarden en boerderijen wisselen elkaar af. Je kunt wijn gaan proeven, of zelf je fruit plukken. Nu zijn kennelijk de zwarte frambozen rijp. Dat we ook in "redneck" gebied zijn blijkt uit de trading post, die ook met grote letters adverteert geweren te verkopen.

Na ongeveer een uur komen we bij de ingang van het Shenandoah National Park aan. Je kunt deze wandeling ook van beneden buiten het park maken, maar ik heb toch een pas en vond de meeste informatie over het stuk, dat we vandaag gaan lopen.

Verder vind ik het helemaal leuk, want we rijden nu een stuk Skyline Drive, dat ik nog nooit bezocht heb. Ik heb het gedeelte tussen Front Royal en Thornton Gap al vele malen gereden, maar verder zuidelijk nooit. Het is ontzettend stil in het park, we komen vrijwel niemand tegen. Vrijwel meteen zien we wel een hert grazen langs de weg.

Bij een enorme picknickweide bezoek ik nog even het toilet. Kai laat Cosmo intussen even uit op het Appalachian Trail. Ik vind dit pad altijd iets magisch hebben. Het idee, dat je zo helemaal naar Maine of naar Georgia zou kunnen lopen, heeft iets.

We zitten hier vrij hoog, zo'n 1100 meter, en het is frisjes buiten. Op de thermometer in de van zie ik, dat het net twintig graden is, terwijl het thuis al ver over was. En ja, ik weet het, twintig graden klinkt in Nederlandse oren lekker warm, maar als je tegen de dertig gewend bent ga je daar kennelijk erg aan wennen.

We vinden de parkeerplaats voor het Whiteoak Canyon Trail met gemak. Het schijnt hier in de weekends flink druk te kunnen zijn en de parkeerplaats is daar ook naar. Vanochtend zijn wij de enigen, behalve een Park Rangers truck.

Het pad loopt bij tijd en wijlen vrij steil naar beneden door een adembenemende natuur. Aan weerszijden bloeit een struik met heel unieke bloemen. Overal zitten chipmunks en als ze Cosmo zien beginnen ze naar elkaar te roepen. Het doet me opeens aan de prairiehondjes in South Dakota denken.

Een keer ziet Cosmo er een een holle boom inschieten. Daar moet zijn neus achteraan. Iedere keer, als Cosmo zich terugtrekt, komt het chipmunkje even naar buiten. Net of hij Cosmo uitdaagt. Ik ben maar blij, dat Cosmo niet door hem in zijn neus wordt gebeten!

Kai en ik genieten met volle teugen. We merken op, dat het hier, behalve de chipmunks, het gekabbel van de Whiteoak Run, die hier nog een smal stroompje is, en het gezang van de vogels werkelijk doodstil is. Geen overvliegende vliegtuigen, zoals we meestal in de natuurparken dichter bij de stad horen, geen geraas van verkeer, eigenlijk niets menselijks is er. We zijn helemaal een met de natuur.

Het op een pad bezaaid met stenen steil omlaag lopen vergt nogal wat coordinatie. Regelmatig vrees ik voor mijn niet zo sterke enkels. Gelukkig gaat het allemaal goed en na bijna twee uur bereiken we ons doel, de bovenste waterval van een hele reeks.

Opeens deinst Kai terug en vlak naast hem liggen twee zwarte slangen te kronkelen. Duidelijk komen daar binnenkort slangebabies van. Nooit geweten, dat slangen zo paren. Het is wel een mooi gezicht, eigenlijk, een soort dans met hun koppen.

We lopen naar het uitkijkpunt over de waterval, die 26 meter hoog is. Wij zien hem vanaf rotsen ver boven het basin, waarin hij neerkomt. Ik heb niet echt hoogtevrees, maar op zulke onbeschermde rotsen aan de rand van een afgrond voel ik me niet prettig. Ik kruip letterlijk naar de rand om een foto te maken en ga er dan weer af. Kai en Cosmo hebben duidelijk geen angst, want die lopen vlak langs de afgrond, brrr.

Het is inmiddels na twaalven en we besluiten bij een van de kleinere watervalletjes te gaan picknicken. We trekken onze sokken en schoenen uit en doen onze voeten in het water. Dat is koud! Ik houd het maar even uit, maar verfrissend is het wel.

Tot onze verbazing zijn de waterflessen nog nauwelijks ontdooid. Het is ook niet heel erg warm, ik schat zo'n 24 graden. Gelukkig zit er wel genoeg water in om onze dorst te lessen. Onze lunch bestaat uit (zeer smakelijke, deze ga ik vaker kopen) Kashi granolarepen, beef jerky en een Granny Smith appel (de enige soort, die Kai en ik lekker vinden, iets wat ik pas gisteren uitvond dat we gemeen hebben).

Het is hier zo lekker, ik zou er de hele middag door kunnen brengen. Intussen wordt het ook iets drukker. De meeste anderen komen van onderaan de berg. Sommigen hebben hele uitrustingen bij zich en zijn duidelijk op een meerdaagse trektocht. Dat is niets voor mij met mijn fibromyalgie, maar ik zou wel graag meer van dit soort dagtochten willen doen. Ik ken een Nederlandse, die in haar eentje zulke tochten maakt in de Smoky Mountains, maar daar ben ik niet dapper genoeg voor.

Na een uurtje beginnen we aan de terugtocht. Deze is vrijwel helemaal bergopwaarts, maar voelt vreemd genoeg makkelijker. Thuis werd er dertig graden voorspeld, maar zo warm voelt het hier zeker niet. Het is echt lekker wandelweer.

Meer en meer andere hikers komen naar beneden. Het is allerminst druk te noemen, maar om het kwartier zien we toch iemand. Gelukkig maar, want ongeveer een kilometer van de parkeerplaats af komen er twee mannen omlaag. Een ervan zegt: "Y'all might want to be careful, there's a bear up that way".

Even denk ik, dat hij een grap maakt, maar dat blijkt niet het geval. Zo'n honderd meter verderop hebben ze vlak langs het pad een flinke zwarte beer gezien. Ik weet van een vorig bezoek aan dit park, dat Cosmo gaat blaffen, als hij dat dier ziet. Kai en ik willen niet graag experimenteren met wat een beer doet, als hij een hond ziet blaffen.

We zijn allebei nieuwsgierig, maar ik laat Kai gaan om te kijken. Hij heeft minder kans een beer in het wild te zien, dan ik. Ik geef hem wel gauw mijn fototoestel mee. Ik blijf met Cosmo wachten, hopend, dat de beer niet onze kant op gaat komen.

Het lijkt een eeuwigheid te duren en nog is Kai niet terug. Ik, met mijn levendige verbeelding, meen gegrom te horen, dus ik roep hard Kai's naam. Meteen komt hij opgewonden aanrennen. Inderdaad was die beer er en het is een dikkerd. Kai denkt echter, dat hij weg van het pad aan het lopen was.

Voorzichtig lopen we verder. We zijn nog net op tijd om een paar dikke berenbillen (hij was echt groot!) in het struikgewas te zien verdwijnen. Gelukkig heeft Cosmo niets door. Wat zijn wij die hikers dankbaar, dit had wel heel anders af kunnen lopen!

Daar gaat mijn theorie, dat wilde dieren niet dichtbij menselijke machines komen, want niet veel verderop zijn de rangers nog bezig met hun graafmachine langs het pad. Niet veel later zit de wandeling er helaas op en zijn we terug op de parkeerplaats.

Na Cosmo nog extra water gegeven te hebben, beginnen we aan de terugtocht. We hebben besloten Skyline Drive naar de noordelijke uitgang te volgen in de hoop meer wild te zien. In het bos zie ik nog een beer, maar die loopt nogal hard. Ik keer om, want Kai wil hem ook zien, maar hij is alweer in het struikgewas verdwenen. Verder zien we in de verte een hert oversteken, maar daar blijft het bij. Ach, we hebben onze portie wilde dieren voor vandaag wel weer gehad.

We rijden door Front Royal de I-66 weer op. Hier mogen we nu 120 rijden, dus het schiet lekker op. Saskia belt, net als we bij onze afrit zijn, of we haar van school kunnen halen. Dat komt dus mooi uit. Zij is nagebleven om een biologieproject af te maken. Nog twee weken, dan zit haar schooljaar er ook op.

Thuis nemen we het ervan op het deck, want het is warm, maar nog niet erg vochtig. Katja komt online en denkt er toch hard over om van host familie te veranderen. Het is niet alleen om de eetsituatie, maar ook de hygiene en haar slaap. De honden gebruiken haar kamer en badkamer als toilet en houden haar de hele nacht wakker. Ze vindt het moeilijk om de beslissing te nemen, maar dat moet ze toch echt helemaal zelf doen.

We eten vanavond Thais, dat keurig bezorgd wordt. Ik neem lekkere poo goong ob woonsen, garnalen, paddestoelen en groente met doorzichtige "spaghetti".

Kai en ik blijven nog tot na donker op het deck. Hij doet zijn Italiaanse lessen, die ik na het schrijven van dit blog ook ga voortzetten.

De foto's van vandaag staan hier, inclusief slangen en beer.