Post Hunt

Na lekker uitgeslapen te hebben, haalt Rick ons wekelijkse Starbucks ontbijt. Kai leeft nog op Europese tijd en is zowaar eerder op, dan wij. Dat komt niet vaak voor! Het is bewolkt en koel vanochtend, dus we eten voor de verandering eens binnen.

Gisteren las Rick toevallig in de Washington Post, dat er vandaag een speurtocht zou zijn. Hij vroeg Kai en mij (en Saskia, maar die had bowlingplannen met een groepje vriend(inn)en) of we daar zin in hadden. En of! Speurtochten vind ik altijd erg leuk en we hebben er al jaren geen meer gedaan. We maken ons dus snel klaar en rijden naar DC voor de "Post Hunt".

Na onze rijbewijzen te hebben laten zien en de auto gecheckt voor explosieven mogen we de parkeergarage van het Reagan gebouw in. We parkeren bij de uitgang, die uitkomt op Pennsylvania Avenue, vlak tegenover het plein waar de speurtocht zal beginnen.

Op het Freedom Plaza is het al een drukte van jewelste. We halen onze "goody bag" op. Daarin zit een papier met allemaal nummers. Ieder puzzelantwoord van vandaag zal een nummer zijn en aan de ene kant staan de nummers, die goed zouden kunnen zijn, aan de andere kant waar we ze zouden moeten inkleuren om tot de oplossing te komen. Verder zitten er een pijpenrager, ping pong ball, tandenstoker en paperclip in.

Het is kwart voor twaalf en de rally begint om twaalf uur. Kai en ik hebben enorme dorst, dus kopen bij een straatstandje een water en een diet lemon Snapple (voor mij). Dan lopen we met zijn drieen naar het podium, waar we de clues zullen ontvangen.

Dave Berry, de komiek, die deze speurtocht samen met o.a. Gene Weingarten heeft opgezet, spreekt ons toe. Hij vertelt, dat deze Hunt oorspronkelijk in Miami begon, maar nu grote populariteit geniet hier in Washington.

Zo groot, dat er een record menigte op de been is vandaag en ze bang zijn niet genoeg pakketten te hebben. Goed, dat wij het onze dus al hebben. Hij waarschuwt er ook voor, dat ze feitelijk geen idee hebben, wat ze aan het doen zijn en dat eventuele fouten zo snel mogelijk gecorrigeerd zullen worden.

Iedereen moest een WP Magazine meenemen en daarin zit een kaart van het deel van de stad, waar we ons bevinden. We krijgen coordinaten op die kaart, die de plekken aanduiden, waar de puzzels te vinden zijn. Een daarvan is duidelijk bij het Newseum en iedereen lijkt daarheen te gaan.

Wij besluiten dan maar met de puzzel aan de andere kant te beginnen. "C1" bevindt zich tussen het Witte Huis en het Washington Monument. Onderweg zien we zowaar nog een monument voor Scouting, dat we nog nooit eerder hebben gezien. Je blijft ontdekken in deze stad!

De puzzel bestaat uit grote zwarte zuilen. Rick tekent hun plaatsing uit in ons notitieboekje en het lijkt eigenlijk nergens op. Er staan witte nummers op sommigen van de zuilen, maar ook die betekenen niets voor ons.

We peinzen en peinzen, tot Kai opeens Ricks tekening omdraait en zegt, dat die op een telefoonkeyboard lijkt. En jawel, dat blijkt het te zijn. De nummers komen overeen met de letters op het keyboard en zo krijgen we "fifteen". Opgewonden kleuren we alle 15's in op het blad met nummers.

Via Constitution Avenue, langs de musea, lopen we verder naar het Newseum voor de tweede puzzel. Daar staat een acrobate met een rood pakje. Na een indrukwekkend flexibele routine vertelt ze ons, dat ze ons een paswoord gaat geven. We moeten onze "thinking caps" (caps betekent ook hoofdletters) opzetten en het paswoord is "lemons". Dat moeten we naar 98999 sms-en.

Dat doen we dus, maar dat blijkt te makkelijk en niet goed. De acrobate stond op haar handen, toen ze het paswoord gaf, dus even schiet het door mijn hoofd "ondersteboven". Daar doe ik echter niets mee en alles, wat we sms-en is verkeerd. Later blijkt inderdaad, dat we LEMONS ondersteboven hadden moeten keren en de daaropvolgende aanwijzingen ook om op het uiteindelijke antwoord te komen.

Nog peinzend over de laatste puzzel besluiten we een hapje te gaan eten. We vinden een tafeltje op het terras van Potbelly Sandwich Works. De zon probeert zich achter de wolken vandaan te werken en het wordt lekker warm. Ik neem een salade met kikkererwten, die erg lekker is. De mannen smullen van een kip met cheddar sandwich.

We geven de acrobate's puzzel voor even op en gaan verder naar de volgende locatie, het Navy Memorial. Of we de juiste antwoorden nu vinden of niet, ik geniet er al heel erg van om hier rond te lopen.

We zien, dat aan alle lantaarnpalen Amerikaanse en Duitse vlaggen worden gehangen. Angela Merkel blijkt hier volgende week bij Obama op bezoek te komen. Hij zal haar de Medal of Freedom geven. De vlaggen geven Pennsylvania Avenue een vrolijke aanblik.

Minder vrolijk worden we van de puzzel hier, want alweer hebben we geen idee, waar te beginnen. We krijgen een vel met letters, die je weg kan krassen. We krijgen de instructie om de # hokjes te negeren. Verder staat bovenaan "Scratch ONLY where needed".

Kai denkt nog heel slim, dat we alle O-N-L-Y's moeten wegkrassen en krijgt dan 50. Dat staat op ons antwoordblaadje, dus we denken het antwoord te hebben. Helaas staat er, als we later terug op Freedom Plaza komen, dat 50 toch geen geldig nummer was. De organisatie had niet aan die mogelijke oplossing gedacht. Wat we hadden moeten wegkrassen is ITCH (jeuk). Toch een leuke puzzel, want "scratch" beteken ook "krabben".

De een na laatste puzzel brengt ons bij de Old Post Office. Daar staat een dressoir met een kan met bloemen, fotolijstjes en meer, precies, zoals in het Washington Post Magazine. Wij staren ons blind op de foto. Moeten we de prijzen van die dingen bij elkaar optellen? Is er iets mis aan de opstelling? We zien het niet.

Duidelijk moeten we dit soort speurtochten vaker gaan doen, want we denken gewoon verkeerd. We moeten veel abstracter denken, want feitelijk komt aan geen van de puzzels rekenen te pas. Bij het geven van de antwoorden blijken heel veel anderen deze puzzel ook niet opgelost te hebben.

Op Twitter wordt ernstig geklaagd over de moeilijkheidsgraad van de "Hunt" dit jaar. Ik ben het ermee eens, maar niet dat het de pret drukt, zoals sommigen tweeten. Wij krijgen de oplossingen aan het einde te horen, maar voor dit blog vind ik het overzichtelijker om ze bij iedere puzzel te schrijven.

Hier was het zaak de foto in het blad te vergelijken met het stilleven in werkelijkheid. Alles is precies zoals op de foto, alleen ontbreekt in het stilleven de spiegel. Die moest er dus in het blad uitgescheurd worden om het antwoord te vinden.

De volgende bladzijde in het tijdschrift liet namelijk een ouderwets singeltje zien met 45 ernaast. Dat was het uiteindelijke antwoord. Geen haar op ons hoofd, die daar aan heeft gedacht, hoewel Kai wel opmerkte, dat er geen spiegel was. Zonder Kai hadden Rick en ik hier werkelijk helemaal niets van gebakken!

Aan het begin werd gezegd, dat de drie uur, die we voor de puzzels kregen, waarschijnlijk te lang zouden zijn. In ons geval is dat beslist niet zo. We hebben geen tijd meer voor de laatste puzzel, waarvan ik denk, dat we hem wel op hadden kunnen lossen. Het ging hier om de afkortingen van ministeries en dan moest je een gezegde volmaken. Dat gezegde is de aanwijzing voor het nummer.

Jammer genoeg missen wij dat helemaal, want de personen, die die informatie verstrekten, maken om drie uur plaats voor de allerlaatste aanwijzing. Hiervoor komen er vier onechte Beatles een stukje zingen. De hint is, dat slechts een van hen een aanwijzing geeft.

Wij zijn nu echt het spoor bijster, al puzzelen we nog wel verder. Natuurlijk hadden we nooit gedacht te zullen winnen, maar meer dan een puzzel oplossen was wel leuk geweest.

De "Beatles" spelen een aantal nummers en om half vier wordt omgeroepen, dat er drie winnaars zijn. Voor die worden aangekondigd krijgen we de oplossingen van de puzzels te horen.

Na de Beatles aanwijzing was er nog van alles, dat de uiteindelijke winnaars moesten oplossen voor ze hun ping pong bal door een van de zwarte toetsen van het "keyboard" gooiden. Ik heb enorme bewondering voor degenen, die de hele puzzel in zo'n korte tijd hebben opgelost! Duidelijk hebben wij heel wat meer oefening nodig.

Ondanks ons beperkte succes was het ontzettend leuk! Hopelijk kunnen we volgend jaar weer meedoen en dan weten we ook beter, hoe het in zijn werk gaat en echt "raar" te denken. Ook Kai, die echt onze redding was, heeft zich goed vermaakt.

Om de dag af te sluiten gaan we naar Elephant&Castle. We zijn net op tijd voor een tafel op hun terras, want er zijn meer mensen, die deze pub als doel hebben. We bestellen een drankje en een paar voorafjes voor Kai en mij (kipspiesjes, bruschetta en pot stickers) en een steak sandwich voor Rick. Het is lekker te zitten en zo hebben we het avondeten ook achter de rug.

Eigenlijk wil ik helemaal niet weg uit de stad, want ik krijg er altijd een vakantiegevoel, maar na anderhalf uur lopen we toch terug naar het Reagan gebouw. Daar moeten we door de veiligheidspoortjes. Het personeel is er heel vriendelijk, dat is weleens anders hier.

Zonder oponthoud rijden we terug naar Virginia. Zodra we over de Potomac zijn is het zo'n andere wereld! Hier is het groen en rustig en zo helemaal niet stads en toch ligt de drukke stad hier maar 18 kilometer vandaan.

Met mijn laptop ga ik op het deck zitten. Cosmo, die gelukkig helemaal geen pijn van zijn kies lijkt te hebben, houdt me gezelschap. Helaas ook zeker tien muggen, ondanks de Off!, die ik op me heb gespoten. Gelukkig houden die echt niet van dat spul.

Het was enorm genieten vandaag. Onze breinen zijn hard bezig geweest, al kwamen ze niet op de juiste oplossingen. Katja is intussen ook terug van haar strandweekend, dus daar ga ik mee bijkletsen. Het gedoe met avondeten is nog steeds niet opgelost daar.

Foto's van vandaag staan hier.