Achtste blog verjaardag

Alweer acht jaar geleden was het, dat ik besloot een blog bij te houden. Het lijkt nog maar zo kort geleden, maar dat het dat niet is, getuigen de meer dan 2500 blogposts wel! Saskia was maar zeven toen, Kai elf en Katja dertien, dat is toch al wel heel lang geleden.

Het is alweer een schitterende dag, zoals die in de late zomer zo vaak voorkomen hier. Net als gisteren ontbijten Rick en ik samen en dan zet hij mij op weg naar zijn werk af bij de metro. Ik ben nu wel vroeg, want ik heb tussen half tien en tien afgesproken en zal om negen uur al in Washington aankomen, maar dat geeft niet.

Dit keer stap ik voor de verandering bij Farragut West uit. De eerste jaren, dat ik in de VS woonde, stapte ik hier dagelijks uit, want het reisbureau, waar ik werkte, lag in het gebouw boven het metro station. We keken uit op de overdekte binnenplaats van het gebouw en moesten vaak van voor het zonsopgang tot donker werken zonder pauze.

Nu realiseer ik me pas, dat ik soms dagenlang geen natuurlijk licht zag! Destijds viel me dat niet eens op, zo ging ik op in het drukke leven hier. Even denk ik terug aan die eerste vijf jaren in de VS. Ik vond het altijd wel heel leuk om midden in de stad te werken en vrijwel iedere avond gingen we na het werk uit naar een van de bars, waarvan een aantal nog bestaan.

Mijn klanten van vandaag logeren in Hotel Rouge, een boutique hotel aan 16th Street. Ik krijg zo ook heel wat hotels te zien, die ik anders niet zou bezoeken. Dit ziet er ook goed uit en ligt dicht bij Embassy Row.

Het is een redelijke wandeling vanaf het metrostation en ik kom langs interessante plekken. De oude Russische ambassade, bijvoorbeeld, waar allerlei camera's van de hekken hangen. Kennelijk wordt hij nog steeds gebruikt. Ook loop ik langs Planned Parenthood, waar twee mannen met "clinic escort" jasjes aan staan. Ik vraag me af, of zij bescherming zijn voor vrouwen, die de kliniek bezoeken.

Al is het pas vijf voor half tien, T. en R. zitten al klaar. We maken kennis en meteen voel ik me bij ze op mijn gemak. Het zijn vrolijke en spontane Limburgers. Het gesprek is weer meteen geanimeerd.

We lopen als eerste naar het Witte Huis, waar het vandaag helemaal rustig is. Het toeristenseizoen is duidelijk afgelopen, nu het merendeel van de scholen in de VS weer begonnen zijn. We bewonderen Michelles moestuin in de achtertuin en lopen dan verder naar de monumenten.

Ook hier is het vrijwel leeg. Er lopen wat mensen bij het Tweede Wereldoorlog monument, maar bijna niemand bij het Vietnam Veterans Memorial. Zoals altijd maakt Lincoln in zijn tempel indruk. Dat is toch wel het meest bekende (en na het Washington Monument het oudste) monument.

Via het Koreaanse Monument lopen we naar het Dr. Martin Luther King Jr. Memorial. Dit ligt eigenlijk perfect midden tussen het Koreaanse en Franklin Roosevelt. Nu het open is, hoeven we een stuk minder te lopen om bij het Tidal Basin te komen.

We lijken heel goed op te schieten, dus ik vraag me al af, of we vroeger, dan onze reservering bij het restaurant zullen zijn. Voor ieder monument wordt wel goed de tijd genomen, maar er tussenin zetten we er kennelijk goed de pas in. Als ik op de reacties afga, wordt het Franklin D. Roosevelt Memorial als een van de mooiste ervaren.

Na Jefferson in zijn tempel te hebben bezocht, lopen we terug naar "de stad", zoals ik eraan denk. Waar de monumenten liggen is het zo parkachtig en een beetje sereen, het lijkt wel een beetje een eiland buiten de stad. Gek genoeg is de tijd toch weer snel voorbij gegaan, want net na onze gereserveerde tijd van kwart over twaalf stappen we de Old Ebbitt Grill binnen.

Hier is het allerminst stil. Er staat een rij om "in te checken". Net als gisteren krijgen we een tafeltje bij de palmbomen in het atrium. Dit keer gaan we allemaal voor een burger. Voor mij de jerk burger met ananas salsa, die erg lekker is, en voor de anderen een bacon cheeseburger. Ik zie ook, dat de kreeft special terug is op het menu van Clyde's (waar dit restaurant deel van maakt). Daar moet ik Rick weer voor warm maken!

Weer een beetje uitgerust beginnen we aan het tweede deel van de rondleiding. Dit keer besluit ik Ford's Theatre, waar Lincoln werd vermoord, en Chinatown ook erbij te doen. T. en R. lopen vlot en dat laat weer een ander, meer levendig, deel van de stad zien.

Bij het Newseum lezen we de koppen van de vijftig kranten uit de verschillende staten. Dan zien we, dat de stoep voor de Canadese ambassade naast het Newseum is afgezet en er staat een Secret Service agent om zeker te zijn, dat niemand dichterbij komt.

We steken over en terwijl we dat doen komt er nog een Secret Service wagen met zwaailichten. Nu wordt het toch wel interessant, vooral als Pennsylvania Avenue wordt afgezet. Gaandeweg komen er ook meer politiewagens, ook van de DC Metropolitan Police. We blijven kijken, want het is duidelijk, dat er "iets" is met de ambassade, maar de Secret Service agent het dichtst bij ons wil of kan niet zeggen wat dat is.

Op een gegeven moment staan er zeker zes politiewagens, waarvan vier K-9. Een hond gaat op snuiftocht en later ook naar binnen. We zien een paar agenten met kogelvrije vesten. Het Newseum wordt ontruimd en de ambassade lijkt ook ontruimd. Dat doet ons denken, dat er of een bommelding of een verdacht iets is ontdekt.

Net zo plotseling als alles werd afgezet, wordt het ook weer opengesteld. Nu zijn we er vrijwel zeker van, dat er iets verdachts was. Het is altijd interessant om al die politieactiviteit gade te slaan. Gelukkig gebeurde er niets engs.

Wij lopen verder naar het Capitool en dan het Supreme Court. Bij de Library of Congress gaan we naar binnen. Door ervaring wijs geworden doe ik mijn armbanden vast af en R. en T. maken zich ook klaar om door de scanner te gaan. Zo gaat het gesmeerd.

Volgens mij zal ik nooit genoeg van dit gebouw krijgen. Iedere keer zie ik weer nieuwe spreuken op de muren of nieuwe schilderingen. Zoals T. ook zegt, het is niet op de foto weer te geven en ook niet in een keer allemaal in je op te nemen. Ook hier is het weer heel leeg, dus we kunnen op ons gemak van boven de leeszaal bekijken. Gewoonlijk zijn er allerlei groepen, waardoor je gauw even kunt kijken en dan door moet lopen.

Als we uitgekeken zijn, beginnen we aan het laatste deel van de rondleiding, de musea langs de Mall. R. en T. kunnen er niet over uit, dat voor geen van deze gebouwen entree wordt geheven. Ze hebben net een dure New York pas gekocht en hier is dan opeens zoveel gratis. Ik blijf dat ook bijzonder vinden en hoop, dat het nog lang zo mag blijven.

We drinken nog even wat voor het Air and Space Museum en dan nemen we bij het Smithsonian Metro Station afscheid. Wat een aardige mensen en zij hebben mij ook goed advies gegeven over hoeveel ik voor de rondleiding kan vragen. Zij hebben ervaring met eigen bedrijven en ik heb er veel van geleerd om die te horen.

Net als ik het station in wil lopen, sms-t Rick of ik zin heb om in de stad te eten. Natuurlijk heb ik dat! Ik sms terug, waar ik ben, en neem plaats p een bankje langs de Mall. Aan de linkerkant zie ik het Washington Monument en aan de rechterkant het Capitool in de late middagzon. Dit is niet voor niets deel van de National Park Service, want het blijft mooi, hoe vaak ik het ook al heb gezien.

Rick baant zijn weg door het spitsuur van zijn DC kantoor naar het Capitool. We spreken af, dat hij me bij het Capitol South metrostation zal ophalen. Dat is drie stations verderop. Eenmaal daar wacht ik bij de ingang tot Rick niet veel later aan komt rijden.

Toen we vorige week bij Et Voila! aten, dronk Rick Belgische vruchtengenever van Diep 9. Daar wil hij een paar flessen van hebben en heeft een winkel dichtbij Capitol Hill gevonden, die die verkoopt. Nota bene schuin tegenover het Belgische restaurant Belga Cafe.

We vinden gelukkig nog een parkeerplaats aan 8th Street SE. Deze straat is een en al restaurant en ze hebben allemaal een gezellig terras. Ooit gaan we een andere plek proberen, dan Belga Cafe, maar niet vanavond. Zodra ik zie, dat ze de tomaten en grijze garnalen salade weer op het menu hebben, ben ik verkocht. Grijze garnalen zijn Hollandse garnalen en daar ben ik dol op!

Er is nog een tafeltje vrij buiten, dus dat nemen we. Het is heerlijk weer, warm, maar comfortabel. We zijn vroeg en nog op tijd voor "happy hour". We bestellen kaaskroketjes en crab en kip "sigaartjes" voor de helft van de gewoonlijke prijs. Ik neem een Hoegaarden, die ook halve prijs is, maar Rick wil liever een Kwak biertje.

Als "hoofdgerecht" bestel ik de salade met garnalen en de filet Americain, beiden voorgerechten op het menu en meer dan genoeg voor mij. Rick neemt de hertenbiefstuk. Het smaakt allemaal weer heerlijk, helemaal, omdat het zo'n onverwacht uitje is. Toeristen zien maar zo'n klein deel van de stad, dit is ook weer zo'n gezellige buurt.

Thuis wacht me een grote verrassing: een flink pakket voor mijn 50ste verjaardag van bloglezeres Naomi. Zo leuk! Het is gewikkeld in lint met "Sarah 50" (ik moet Rick weer uitleggen, wat dat ook weer betekent, het is geen Amerikaanse traditie) en er zit confetti en ballonnen met "50" in. Een zak van mijn favoriete Tijgernootjes, dropjes, pure Bros, een potje Sara mosterd (moet ik ook aan Rick uitleggen, ha ha!) en tijdschriften komen daar tussenuit tevoorschijn. Naomi, hartstikke bedankt! Echt een enorm leuke verrassing en mijn eerste cadeau voor mijn vijftigste (yikes!).

Sommigen zullen zich afvragen, hoe mijn voeten het er vandaag af hebben gebracht. Wonderbaarlijk goed, maar nu heb ik weer een rare erge pijn in mijn linkerheup, waardoor ik mank loop. De Crocs slippers veroorzaken geen blaren, maar zijn duidelijk dus ook niet geschikt voor kilometers wandelen. Ik hoop toch wel de juist schoenen te vinden, voor ik op moet houden met rondleiden, omdat ik teveel pijn heb!

Foto's van vandaag staan hier.