Dag 3: Glacier Bay

Alweer word ik vroeg wakker.  Ik vermaak me een tijdje met gewoon de zee afturen.  Je weet toch maar niet, wat je te zien krijgt.  Rick is een stuk later gaan slapen, weet ik, dus ik doe een tijdje heel stil.  Ik wil echter geen minuut van vandaag missen en Rick heeft gisteren al gezegd, dat ik hem om half acht mag wakker maken.  Dat doe ik dan ook.

Een kwartiertje later zitten we aan het ontbijt.  Bij dat zitten blijft het wel een tijdje, want het duurt lang voor onze bestelling wordt opgenomen.  Waarschijnlijk, omdat zoveel mensen vroeg willen eten, maar ik zie mijn mogelijkheden tot sporten steeds korter worden.  We hebben in ieder geval leuke tafelgenoten uit California en Upstate New York.  Na afloop verbaast Rick er zich over hoeveel “wij vrouwen” op de vroege ochtend kunnen kletsen.  Inderdaad houdt de andere man zich ook stil.  Ach, het is toch leuk ervaringen uit te wisselen?

Eindelijk komt het eten en mijn “eggs florentine”, twee gepocheerde eieren met spinazie op een English muffin (zonder de Hollandaise saus, die daar gewoonlijk bijkomt) smaken prima.  Rick heeft hetzelfde gerecht, alleen zalm in plaats van spinazie.  Gauw eten we en dan splitsen we op.

Rick gaat weer proberen, of hij het internet aan de praat kan krijgen, want zijn baas wacht nog op een belangrijk document.  Ik laat mijn plan om drie mijl te lopen op het promenade dek varen en ga naar de gym.  Daar is het druk, maar er komt net een crosstrainer vrij. 

Al sportend zie ik een paar zeeleeuwen en een aantal dolfijnen langszwemmen, zo leuk!   Minder is, dat de oudere man naast mij bij het afstappen van de machine valt.  Hij valt op een lopende band en dan naar achteren.  Ik schrik me lam!  Gelukkig is zijn trots meer gekrenkt, dan hijzelf.  Dat had wel anders kunnen aflopen!

We gaan vandaag Glacier Bay bezoeken.  Dit is een National Park en tijdens het ontbijt zagen we het bootje van de National Park Rangers wegvaren, dat een aantal rangers aan boord bracht.  Rick en ik kleden ons gauw warm aan (lees: skijack, handschoenen en meerdere lagen kleding eronder, wat niets teveel blijkt te zijn) en het promenade dek op.  Hier kunnen we goed horen, wat de ranger ons heeft te vertellen en dat blijkt interessant.

Dit is een heel uniek gebied, de op een na grootste (na Antarctica) beschermde wildernis ter wereld.  Om te beginnen zien de ranger en anderen een walvis, die ons helaas ontgaat.  Ik zie wel een adelaar, waar ik een foto van kan nemen.  Ook zien we een groepje spelende zeeleeuwen, waar Rick weer een goede foto van neemt. 

We lopen van de ene kant van het schip naar de andere om maar zoveel mogelijk van al het moois tot ons te kunnen nemen.  Behalve de zeedieren is het landschap om ons heen ook adembenemend en uniek.  Eerst zien we alleen de voetheuvels, di e ook vaak in nevel gehuld zijn.  De ranger stelt ons gerust, meestal trekt die mist bij de gletschers op. 

Om half een zullen we bij de eerste, de Lamplugh en vooral de Johns Hopkins gletscher zijn.  Wij hebben geluk bij een ongeluk, want omdat we gisteren de College Fjord over moesten slaan, kunnen we nu helemaal naar de Johns Hopkins gletscher varen en die goed van nabij zien.  Gewoonlijk gaan de schepen niet zover.

In het uur, dat we hebben, voor we bij de gletschers aankomen, gaan Rick en ik gauw een vroege lunch tot ons nemen.  Zo zijn we ook de menigtes voor, want het Lido restaurant wordt flink druk hebben we gisteren gemerkt.  Het eten is lekker, maar na afloop lopen we door het zwembad gedeelte en zien daar een buffet met Indonesische gerechten staan.  Bij navraag blijkt dit een paar keer deze week geserveerd te worden, dus daar gaan we op letten.

Inderdaad trekt de mist op bij de gletschers.  Er schijnt zelfs zo af en toe zon op.  We genieten volop van het schitterende uitzicht.   In de Johns Hopkins baai mogen de schepen in de vroege zomer helemaal niet komen, want dan baren de zeehonden hun jongen op de ijsbergen.  Dit keer zien we hier geen zeehonden, helaas.   We staan hier naast een Nederlands stel.  We kletsen even en vragen ons af, of we de enigen op het schip zijn.

Na een half uur varen we terug de baai uit.  Daar komt een ander Holland America schip ons tegemoet gevaren, de Oosterdam.  Leuk, want zo kunnen we foto’s van een soortgelijk schip in dezelfde natuur, die wij hebben bezocht, nemen.  De Oosterdam passagiers hebben het geluk van de Johns Hopkins gletscher van dichtbij niet.  Dat schip draait al veel sneller weer om zien wij.

Nu varen we door naar de grootste gletscher van Glacier Bay, de Grand Pacific, die 35 mijl lang is.  Alleen zie je er niet veel van, want hij is bijna helemaal bedekt met stenen en ander bergmateriaal.  Veel mooier is de Margerie gletscher, die er haaks op ligt.  Onderweg zien we een moederzeehond met haar kleintje op een van de ijsbergen.

Het schip vaart tot heel dichtbij de Margerie gletscher en dan gaat de motor uit, zodat we de gletscher kunnen horen.  Ik had er geen idee van, dat die zo luid zou zijn!  Je hoort hem kraken en soms een geluid als een geweerschot maken.  Ook zien we er regelmatig blokken vanaf in zee vallen.  Die blokken lijken niet zo groot, maar maken flink geluid bij het vallen.  Helaas zien we geen heel grote stukken vallen, maar genoeg om een idee te krijgen.  De gletscher lijkt bijna te leven.

Na ruim een uur moeten we afscheid nemen van dit prachtige natuurfenomeen.  We hebben hernieuwd ontzag voor natuurfilmers, want het kan duidelijk een tijd duren voor er een spectaculair groot stuk van zo’n gletscher afbreekt, en dan moet je dat nog op tijd filmen ook.  Mij lukte het niet snel genoeg te zijn om de stukken, die wij zagen vallen, te fotograferen.

Inmiddels is Rick naar de kajuit gegaan om zijn zwembroek aan te trekken.  Het is berekoud buiten en het buitenzwembad is niet verwarmd.  Er wordt dus door de cruise director een “polar bear plunge” georganiseerd.  Mij niet gezien, maar Rick wil eraan meedoen.   Ik werp me wel op als fotografe.

Op het Lido dek zijn toch zo’n 25 mensen, die zo gek gaan zijn de plons te wagen, inclusief de cruise director zelf.  Na eerst een groepsfoto en nog wat kunstjes wordt er gesprongen.  Het grappigste is nog, hoe snel iedereen weer het zwembad uit wil!  Rick is volgens mij zelfs de eerste.  Hij zegt, dat de lucht warm is vergeleken bij het water en dat zegt wat!

Gauw gaat hij een warme douche nemen en daarna lopen we naar boven naar de Ocean Bar.  Daar is het “happy hour”.  Rick wil een warm drankje, dus bestelt Ierse koffie.  Ik houd het bij een wijntje.  Naast mij zit een man alleen en ik zie op zijn fototoestel, dat het in het Duits is ingesteld.  Ik besluit eens dapper te zijn en een gesprek te beginnen in het Duits.

Daar gaat hij enthousiast op in, want hij spreekt niet goed Engels.  Het valt me alles mee, hoe het gaat.  Ik versta veel beter, dan ik kan praten, maar het lukt me toch redelijk.  Alleen heb ik in het begin de hele tijd de neiging “si” in plaats van “ja” te zeggen.  Het Italiaans komt telkens als eerste naar boven drijven.  Toch praten we zeker een half uur over van alles, vooral de superreizen, die hij en zijn vrouw hebben gemaakt.  Het wordt een heel interessant gesprek en heel goed voor mijn Duits.

Als laatste bezienswaardigheid van vandaag zouden we om zes uur langs een eiland met zeeleeuwen varen.  We zijn daar op tijd voor aan dek, maar de mist is zo dicht, dat de park ranger komt vertellen, dat de kapitein besloten heeft door te varen.  Wel zien we in het water een paar zeeleeuwen en ik zie een spuit van een walvis, die Rick helaas ontgaat.

Nu zijn we door en door koud, dus tijd voor een warme douche en ons aankleden voor het avondeten.  Vanavond hoeven we niet in galakleding, maar we hebben voor iedere avond toch nette kleding mee.  Ik heb het nog koud, dus doe mijn lange rok en blazer aan.  Dit keer eten we samen met een Brits-Australisch stel en een paar grootmoeders uit Florida.  Het gesprek is meteen interessant, erg leuk al die verschillende achtergronden!

Ook het eten is weer zeer smakelijk.  Dit keer kies ik een viscocktail vooraf, dan een heel erg lekkere en lichte bouillon en als hoofdgerecht zalm met tomaten en artisjokken.  Die laatste twee zijn “Spa” cuisine, lekker en gezond.  Eigenlijk heb ik geen plaats meer voor dessert, maar Rick neemt het wel, dus ik probeer de bosbessen en mango cobbler.  Die is werkelijk heerlijk!  Morgen maar weer flink sporten!

Onze wangen zijn rozig en we hebben de hele dag gestaan en gelopen, dus gaan terug naar de kamer.  Gelukkig staat er ook niets interessants op het avondprogramma.  De muziek is uit de jaren veertig en vijftig, dus voor onze tijd. Wat hebben we weer genoten van vandaag, indrukken van al dat moois, die we nooit zullen vergeten!

PS: Bedankt voor de leuke reacties!  Ik krijg ze in mijn email, dus lees ze iedere keer, als ik download.  Om minuten te sparen nog even geen individuele reacties, maar ik lees alles, dus alle reacties welkom, zoals altijd.