Dag 4: Skagway en de trein

Om half zeven word ik wakker van een “klonk”.  Ik kijk uit raam en zie een stijger.  Duidelijk zijn we aangemeerd in Haines.  Ik zie bovendien op die steiger een vrouw in regenjas staan en bedenk me, dat zij zo onze kamer in kan kijken.  Rick en ik houden de gordijnen  ‘s nachts open, zodat we meteen naar buiten kunnen kijken bij het wakker worden.  Nu doen we de vitrages toch maar snel dicht.

We proberen nog wat verder te slapen, maar dat gaan niet makkelijk.  Er worden dingen omgeroepen en duidelijk gaat het halve schip direct van boord.  De gangplank ligt maar een verdieping hoger en dicht bij onze kamer, dus van slapen komt niets meer.  Om half acht geven we het op en staan op.

Omdat wij pas om kwart voor elf aanwezig hoeven te zijn voor onze excursie, gaan we in de eetzaal eten.  Dit keer zitten we aan tafel met Bill en Sue, die eigenlijk vlakbij ons in Maryland wonen.  Dat maakt het gesprek meteen gemakkelijk.  We zien ook, dat het flink regent en vinden dat natuurlijk jammer, maar eigenlijk hebben we de afgelopen dagen erg geluk gehad met het overwegend droge weer.

Een aantal mensen vroegen, hoe het in dit klimaat met mijn spieren gaat.  Laat is zeggen, dat het maar goed is, dat ik hier niet woon.  Daarom is het zo belangrijk, dat ik iedere dag aan beweging doe, want ik wil niet, dat ik een dag zoveel pijn heb, dat het plezier erdoor vergald wordt.  Met Mineral Ice en beweging gaat het tot nu toe gelukkig goed.

Vanochtend bestellen Rick en ik hetzelfde als ontbijt, de “eggs royale”, English muffin met gerookte zalm en gepocheerde eieren (zonder Hollandaise saus).  Ik neem er ook vijgen bij, die ik net op het menu heb ontdekt.  Daar ben ik dol op en ze zijn heerlijk! 

Als mijn gerecht komt, denk ik er wat peper op te strooien.  Iemand heeft kennelijk de deksel niet goed op het potje gedaan en de hele lading peper valt op mijn eten!  Gisteren gebeurde al hetzelfde met de sambal.   Zo vreemd!  Gelukkig is een nieuwe portie snel gemaakt en die smaakt heerlijk.

Het ontbijt heeft toch weer langer geduurd, dan we gedacht hadden, dus we hebben minder tijd om te sporten, dan we wilden.  Rick gaat vandaag met mij mee naar de gym.  Daar is het uitgestorven, heel anders, dan gisteren.  Ik doe oefeningen voor alle spiergroepen en dan een tiental minuten cardio.  Rick doet gewichten.  Echt van harte gaat het niet, want we moeten teveel de klok in de gaten houden.

Om een uur of tien verlaten we het schip en lopen naar de minimarkt aan de overkant.  Daar kopen we wat te drinken en een snack voor onderweg.   Dan melden we ons voor onze excursie vandaag en krijgen een groene sticker en een kaartje voor de veerboot.

Daarmee gaan we in drie kwartier over het water naar Skagway.  Mocht je daarheen willen rijden vanuit Haines, dan zou dat 350 mijl zijn!  Duidelijk is via het water de beste weg.  Onderweg zien we mooie watervallen en ik vind een adelaar in een boom langs de kust.  Ik probeer hem aan Rick aan te wijzen, maar die vindt hem niet.  Terwijl de vogel daar toch zo mooi zit met zijn witte kop.

Eenmaal in Skagway, waar drie andere cruiseschepen voor anker liggen (twee NCL en een Princess), worden we per bus naar het treinstation gebracht.  Rick merkt op, dat we deze vakantie alle vormen van gemotoriseerde transportatie hebben gebruikt. 

Met onze groene stickers worden we de treinwagons van de White Pass and Yukon Route in gedirigeerd.  Daar wacht ons een papieren zak met lunch en een brochure over deze historische spoorweg.  Skagway was het uitgangspunt voor de mijnwerkers op weg naar Klondike om goud te mijnen.  Deze spoorweg werd later aangelegd, daarvoor was de tocht naar goud veel moeilijker.

Duizenden mensen voeren vanuit Seattle en Vancouver naar Skagway op weg naar de beloofde rijkdom van gouddelven in Klondike.  Eenmaal daar moest men van de Canadese regering voorzieningen voor een jaar overleven bij elkaar rapen, die minstens 2000 pond moesten wegen.  Die moest men dan over een van de twee voetpaden over passen dragen, wat minstens 50 keer heen en weer gaan door weer en wind betekende. 

Honderdduizenden probeerden dat en maar dertigduizend waren succesvol en die werden niet rijk, want er waren al teveel mensen.  Een heel zwaar leven, duidelijk, en gezien het weer vandaag zeer in te denken.  Men reisde zelfs liefst in de winter, want dan kon men over bevroren meren en rivieren, wat de route verkortte.

Tegenwoordig reizen we de luxe route, die de latere mijnwerkers namen, per stoomtrein (nu diesel).  Het is een mooie route, vooral met de herfstkleuren.  We klimmen gedurende ongeveer twee uur naar de White Pass, waar we omkeren.  Hier zijn we op Canadese bodem, maar hoeven onze paspoorten niet te laten zien, omdat we de trein niet verlaten.

Na wat gemaneuvreer worden de locomotieven naar voren gereden en zijn wij opeens de laatste wagon.  Dat is leuk, want we mogen achter op een klein balkonnetje staan en dat voelt opeens of we helemaal in de natuur zijn.  Watervallen links en rechts en prachtige ongerepte natuur.  De trein hobbelt naar beneden en ik geniet van deze schoonheid. 

Helaas geen wilde dieren, maar de flarden mist, de herfstkleuren, watervallen en snelstromende rivier, ik zou deze rit wel eindeloos willen laten duren!  Dat terwijl ik dacht Rick zijn zin te geven en het wel te zullen velen.  Rick is inderdaad zo blij als een kind in deze trein, maar ik vermaak me tegen mijn verwachtingen in ook zeer.

Te snel zijn we terug in Skagway.  Wij hebben de excursie met extra tijd in het stadje gekozen, maar die extra tijd bedraagt maar liefst drie uur.  Zo groot is het ook weer niet, maar bij navraag zit er niets op, we moeten met de veerboot van zes uur mee.  Vroeger kan niet.

Het weer is vreemd, dan weer echt regen, dan weer bijna zon en druppen.  Skagway is een heel fotogeniek plaatsje.  Het is in 1898 groot geworden door de goud “rush” en veel van de houten gebouwen stammen uit die tijd.  Vooral het gebouw van het bezoekerscentrum uit 1899 is interessant.

We lopen langs de hoofdstraat en kijken zo af en toe in een winkel.  Opvallend is, dat de zijstraten niet geplaveid zijn en vrijwel iedereen rijdt in een pick up truck.  Dat we echt in Alaska en Sarah Palin gebied zijn, blijkt wel uit de Sarah Palin winkel hier.  Dit is (vertelt Rick) het stadje, waar zij opgroeide.  Vreemd, zo’n hele winkel voor een politica!

Bij de zalm”boer” proeven we hun produkten. Ik ben dol op jerky, dus koop de een pakje rendier en een pakje zalm jerky.  Die eerste eet ik vrijwel meteen op.  Heel taai, maar wel erg lekker van smaak is het.

We hebben het stadje nu wel gezien, maar nog meer dan een uur voor we de bus kunnen nemen.  In de Red Onion Saloon is het druk, maar wij hoeven geen tafeltje en gaan bij de bar staan.  Ik bestel mijn eerste Alaskan biertje.  Hun zomerbier is lekker licht.

Deze saloon stamt uit 1898, het grote goudzoekjaar.  De serveersters zijn in costuum en langs de muur hangen verschillende soorten pispotten (ik weet er geen beter woord voor).  Duidelijk was dit geen vijf sterren restaurant destijds, maar had men er zeker plezier!  Een medewerkster komt zelfs omroepen (met veel verbloemde opmerkingen), dat er een rondleiding van het bordeel boven aankomt.  Daar hebben wij (helaas) geen tijd voor.

Hier hebben we ook het eerste goede internetsignaal sinds zondag.  Ik maak van de gelegenheid gebruik om met de drie kinderen bij te kletsen via sms.  Dan merk je toch ineens wel, hoe we gewend zijn geraakt om ieder moment van de dag contact te kunnen maken.  Voor we het weten is het tijd om de bus terug naar de veerboot te gaan halen.

De bus staat al klaar en veel mensen zijn er al.  Dan merk je pas, hoeveel contacten je maakt op zo’n cruise (om nooit weer te zien), want de “Hi,Petra!”’s zijn niet van de lucht.  Ik voel me praktisch een bekende zo door de gang van de bus lopend.  Tot nu toe zegt iedereen  keurig “Petra” en niet “Peh-trah” of “Pie-trah”.  Ik moet Sharon toch echt eens opvoeden om mijn naam goed uit te spreken, het lukt haar landgenoten duidelijk prima.

Wachtend op de veerboot staan we aan een jachthaventje.  Opeens komt een zeehondje heel nieuwsgierig kijken.  Net lang genoeg om een foto te nemen. Toch nog wat wild gezien dus vandaag, samen met de adelaar.

Eenmaal terug in Haines ga ik naar de kajuiit en Rick gaat wat blikjes soda halen bij het mini supermarktje.  Ik douche en kleed me in mijn fluwelen jurk.  Rick vindt dat heel  erg netjes, maar het is feitelijk een stuk stof, dat ik over mijn hoofd trek. Gek eigenlijk, al die moderegels en wat mooi is en zo.  Enfin, we zien er goed uit, als we naar de eetzaal lopen.

Er zijn geen tafeltjes voor twee personen open (hoeft ook niet), dus we worden “bijgezet” aan tafel 137.  Dat is een hit!  Er zitten drie andere koppels.  Een uit Illinois, Koreaanse vrouw en Amerikaanse man, een uit Vancouver, maar oorspronkelijk Brits en het derde koppel is een stel uit Iowa.  Die laatsten zijn het meest interessant, al is het gesprek tussen iedereen leuk en geinteresseerd. 

Naast mij zit Lynn, oorspronkelijk uit Yorkshire, Engeland, en nu voor de tweede week op dit schip met haar man.  Zij wonen in Vancouver en het was, volgens hen, goedkoper om terug te cruisen, dan te vliegen.  Ik wil ook!  

Maar het stel uit Iowa, Gordon en Frieda, zeker in hun zeventiger jaren, zo niet tachtiger jaren, houden ons in hun greep met aangrijpende verhalen over pleegkinderen, die ze jarenlang hadden en die allerlei moeilijkheden hadden.  Ze hebben een boerderij met onder anderen pauwen en zijn complete “cowboys” (die komen niet alleen uit Texas).  Ik neem een foto van Gordon met hoed en hij laat trots zijn “buckle” (riemgesp) zien.  Daarvan heeft hij er volgens Frieda een heel stel, maar hij weigert een trouwring te dragen.  Ach, zegt hij, ze weten van verre al, dat ik een getrouwde man ben.  Heerlijk!

Op mijn aanraden bestelt vrijwel iedereen de “crisp” (vanavond met perzik) als dessert.  Ik hoor geen klachten en heb die zelf ook niet.  Dit was een van de leukere diners deze week en het duurt dan ook even voor we afscheid nemen.  Dat is een van mijn favoriete aspekten aan een cruise, de vele verschillende mensen van over de hele wereld, die je ontmoet.

Wat me ook echt opvalt bij deze cruise is hoeveel de mensen hebben gereisd!  Australie, Nieuw Zeeland, Zuid-Amerika (gek genoeg minder in Europa).  Twaalf jaar geleden deden we een Carnival cruise met de kinderen, maar dit is weer een heel andere ervaring. 

Morgen weer een excursie in Juneau, de hoofdstad van de staat.  Nu gauw klaarmaken voor bed.  Het was weer een lange dag.  De Indonesische medewerkers hier hebben nu een show, die wij graag zouden zien, maar ja, ik sta liever vroeg op om alles overdag mee te maken.