Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, september 15, 2011

Dag 5: Juneau

Alweer dokken we een vroeger, dan op het schema stond, in Juneau. Een blik naar buiten laat me mist, maar daarboven blauwe lucht zien! We boffen zo met het weer hier (later horen we, dat augustus hun op vier na natste maand was hier), er is maar 20% kans op regen.

Vandaag hebben we geen zin om lang over ons ontbijt te doen, dus we gaan naar het buffet op het Lido dek. Dat is vrij uitgebreid en we vinden er allerlei lekkers. Ik neem een soort eggs benedict, maar dan met artisjok en champignons. De bakkerij aan boord is werkelijk super en ik kan het niet laten een kaneelbroodje te nemen.

Na het ontbijt gaat Rick even werken op de kamer en ik naar de sportzaal. Daar tref ik de Californische van de eerste ochtend weer en in plaats van lezen kletsen we het halve uur voorbij. Intussen zien we ook allerlei watervliegtuigjes landen, iets wat je in ons gebied zeker nooit ziet. Het halve uur vliegt voorbij zonder, dat ik een letter lees. Ik dacht deze reis allerlei boeken te lezen, maar tot nu toe heb ik niets van de schoonheid buiten willen missen!

Na Rick op de kamer te hebben opgehaald, gaan we naar de 9e verdieping om foto's van Juneau vanaf het schip te nemen. Daarna gaan we van boord en lopen door het gezellige oude gedeelte van het stadje naar het capitool. Dit is de hoofdstad van Alaska en iedere hoofdstad heeft een capitool.

Dit is voor mij na die van Virginia, Maryland, North Carolina, Massachusetts, Texas, Kentucky, Minnesota en Colorado mijn negende (op Facebook schreef ik achtste, maar ik was Colorado vergeten) staatscapitool. Het gebouw hier vinden wij lang niet zo mooi als de andere capitolen, die we hebben gezien.  Alleen de ingang is mooi, voor de rest lijkt het een gewoon kantoorgebouw.

We hebben gezien, dat er dichtbij de cruiseschepen een gondel de berg opgaat.  Van daaruit zouden we prachtig uitzicht over Juneau hebben, zeker op een mooie dag als vandaag.  We gaan informeren hoe lang het duurt om boven te komen.  Dat is maar vijf minuten en de trams gaan iedere tien minuten.  Daar hebben we dus ruimschoots de tijd voor en kopen kaartjes.

Daar krijgen we geen spijt van.  Het uitzicht boven is inderdaad schitterend!  We bezoeken ook de adelaar Lady Baltimore en maken foto’s van het majestueuze dier.  Haar vleugel was zodanig gewond, dat ze nooit meer zal kunnen vliegen.  Deze vogels zijn zo mooi en al ben ik blij, dat ze nu goed verzorgd wordt, ik vind het heel zielig, dat haar de kracht om boven de aarde te zweven is ontnomen.

We lopen nog even door het bos, waar het enige wild, dat we zien, een eekhoorn is.  Dat geeft niet, want het is hier prachtig!  Van de bomen hangt een soort mos, dat erg op het Spaanse mos in het zuiden van de VS lijkt.  Volgens de gids in de tram zijn de twee soorten ook aan elkaar verwant.

Eenmaal weer beneden gaan we lunchen.  Eerder is ons al Tracy’s King Crab Shack opgevallen.  Dat is een houten keet, waar ze allerlei lekkernijen met Alaskan king crab op het menu hebben staan.  Rick en ik kunnen niet kiezen tussen de crab cake of de verse crab sandwich.  De kok heeft een goed idee: hij maakt er van ieder een en zal die dan door midden snijden, zodat we ze allebei te proeven krijgen.

Terwijl we aan een van de tafeltjes onder een luifel wachten op ons eten, koop ik een sweatshirt met hun grappige logo erop.  Dat vind ik een leuker souvenir, dan gewoon een “Juneau Alaska” trui.  We smullen werkelijk van de lekkernijen, die veel te gauw op zijn. 

Intussen heb ik helaas een enorme hoofdpijn ontwikkeld.  Gelukkig zijn we vlakbij het schip, dus gaan even aan boord om medicijn te nemen.  Dit geeft Rick gelegenheid een paar emails te sturen en ik laat het sweatshirt en nu het toch niet regent ook mijn zware cameratas in de kamer.

Voor vanmiddag hebben we ons opgegeven voor de excursie naar een mushers camp.  Mushers zijn de mannen en vrouwen, die sledehonden trainen en meedoen aan races, zoals de beroemde Iditarod.  Met een bus worden we de wildernis in gebracht.  We zijn maar met zijn negenen en gewoonlijk zijn er meer dan dertig mensen, dus wel zo leuk, zo’n kleine groep.

Als we aankomen zien we de honden al klaar staan.  Het is een geblaf van jewelste en ze willen duidelijk rennen.  We nemen plaats in een karretje en “onze” musher Caleb stelt zijn team honden aan ons voor.  Het zijn allemaal Alaskan huskies, geen officieel ras, maar allemaal verschillende rassen door elkaar met vrijwel allemaal wat Siberische husky of Alaskan malamute in zich.  De honden zijn veel kleiner en dunner, dan ik had verwacht.

Het team van zestien honden trekt ons met groot enthousiasme een rondje door het bos.  Dit is voor hen ook goede training, vertelt Caleb.  In de winter moeten ze zo een paar honderd mijl lopen!  Ht is wel een apart iets, die mushers en hun honden.  Tijdens zo’n race zijn ze dagenlang alleen met elkaar in de ijzige wildernis.  Niets voor mij, dat is zeker!

Na het ritje neemt Mike het gidsen over.  Hij laat de materialen, die de mushers gebruiken zien en daarna mogen we de puppies knuffelen.  Het hoogtepunt van deze excursie voor mij!  Er is een nestje met vier weken oude pups en eentje met twee weken oude.  Het is heel belangrijk voor het socialiseren van de honden, dat de puppies veel aandacht krijgen.

Mijn zwart-witte reutje is werkelijk schattig!  Ik zou hem zo mee naar huis nemen en opeens mis ik Cosmo enorm.  Omdat we met zo’n kleine groep zijn heeft iedereen een puppy vast en kunnen we er lekker lang mee knuffelen. 

Caleb haalt een van de twee weken oude puppies bij de heel beschermende moeder weg en ook die is schattig, natuurlijk.  Maar na een paar foto’s geef ik hem weer terug, want ik vind het zielig voor Mumble, de moederhond, die het duidelijk niets vindt, dat haar kroost niet veilig bij haar is.

Veel te snel is het weer tijd om terug naar Juneau te gaan.  Daar gaan we eerst bij de Red Dog Saloon wat drinken.  Er zit een zanger, die zeer grappig is en liedjes zingt, waar iedereen bij meezingt.  Er hangt een heel gezellige sfeer.

Rick en ik willen al de hele reis rendierworst eten en zien, dat het hier op het menu staat.  We bestellen het en delen de worst als snack.  Erg lekker, moet ik zeggen!  We maken even een praatje met de mensen naast ons, die van een van de twee andere cruiseschepen komen.  Hij is Egyptisch en zij Brits. 

We hebben nog een uurtje voor we weer aan boord moeten, dus gaan nog even shoppen.  Ik heb gezien, dat een van de juwelieren Pandora bedels verkoopt en wil graag een souvenirbedel voor Alaska.  Ze blijken er een te hebben met een vergeet-me-nietje erop.  Dat is de staatsbloem van Alaska, dus perfect. 

Even verderop is een winkel met enkel Russische produkten.  Rick heeft daar vroeger gewoond en wordt helemaal nostalgisch bij het zien van de bekende spullen.  Hij kiest een mooie baboeshka uit voor zijn kantoor.  Ik zie, dat ze ook sneeuwmannen hebben, die van groot naar heel klein gaan.  Leuk voor ons winterdecor thuis vind ik dat, dus kies een leuke uit.

In een winkel met allerlei dingen van jade gemaakt vinden we leuke oorbellen voor de meisjes.  Nu begint de tijd wel te dringen, maar Rick wil nog een t-shirt van de Red Dog Saloon.  Tien minuten voor de plank op wordt getrokken zijn we binnen! 

We hebben echt van Juneau genoten.  Hier had ik wel langer willen blijven en de Mendenhall gletscher bezocht bijvoorbeeld.  Het was wel een bewuste keuze de honden te doen, want we hebben eergisteren ook al veel gletschers gezien en in Europa zijn we er ook beiden weleens op geweest.  Zo’n sledehondenkamp is typisch iets van Alaska. 

Nog geen kwartier nadat iedereen aan boord moest zijn, zien we het schip al bewegen.  Gauw rennen we naar het sportdek om foto’s te nemen van het vertrek.  We zijn het eerste schip, dat weggaat, Celebrity en Carnival liggen er nog.  Beide schepen zijn een stuk groter, dan het onze.

Vanavond is de tweede “formal night”, dus kleden we ons weer keurig aan.  Dit keer doe ik mijn groene satijnen jurk aan en Rick zijn lichtbruine pak.  Boven staan de fotografen weer klaar en we laten een serie maken.  Ik ben benieuwd of het wat wordt.  De fotografen lijken wel echt te weten, wat ze doen met poses e.d.

Voor de verandering krijgen we een tafel aan de andere kant van de eetzaal.  Toevallig krijgen we Mike en Lynn uit Vancouver weer naast ons.  Er is ook een Indiaas stel uit Long Island, New York en een Kroatisch stel, dat in Dallas woont.  Die laatsten zijn de eerste tafelgenoten deze week, die jonger zijn, dan wij!

Het wordt weer een heel gezellige maaltijd.  Het menu is ook heerlijk.  Ik heb een voorafje van pate en gerookte zalm, daarna minestrone soep en als hoofdgerecht neemt vrijwel iedereen de surf and turf.  Een kreeftestaart en een ontzettend mals stukje filet mignon liggen naast elkaar op het bord.  Als dessert kies ik een soort bonbon, een chef’s hoed van witte chocolade gevuld met chocolade mousse. 

Het is zo gezellig, dat we nog lang blijven nakletsen en het is al na tienen, als we afscheid nemen.  Zo eindigt weer een heerlijke dag in Alaska, de week gaat veel te snel voorbij! 


3 reacties:

Karin zei

Dag 5 was ook weer fantastisch! Dat is genieten zeg!! Lief die puppies en ja kan me voorstellen dat je Cosmo dan mist. Wat gaat de tijd snel he?!

naomi zei

Hallo

Wat een leuke dag weer. En fijn dat je hem wat vrijer kon besteden. Ook leuk dat jullie zelf ook de stad ontdekken. Nog meer voertuigen toegevoegd aan jullie rijtje de gondellift en hondenslee. Jullie missen geloof ik alleen nog motor en fiets haha.

Wel heel bijzonder om bij de slee honden te gaan kijken en zelfs ze te mogen knuffelen. Logisch dat je je eigen kind mist.

Groetjes Naomi

Karen Lanzetta from OurCarpeDiem zei

Leuk!!
Geeft me goede ideeën voor de volgende keer. Ik denk eerst de kabeltram.

Karen