Dag 6: Ketchikan

Heel ongewoon voor mijn doen is het al licht, als ik wakker word.  Een blik op mijn horloge laat kwart over zeven zien.  Wat?  Zo laat word ik nooit, zonder halverwege de nacht op te staan, wakker.  Een blik naar buiten laat niet veel bijzonders zien, dus ik draai me nog een keer om.



De volgende keer, dat mijn ogen opengaan, is, als de steward op de deur klopt.  We hebben vandaag ontbijt in de kamer besteld en dat wordt keurig om kwart over acht bezorgd.  Ik heb eggs sunny side up (met de dooiers vol naar boven) en een English muffin besteld.  Daarbij ook een glas V-8, een prima ontbijt, dus.  De koffie is heerlijk en daar drink ik dan ook sloten van.



Rick gaat op het promenade dek lopen om wakker te worden.  Hij heeft helaas een flinke verkoudheid, die gisteren begon.  We horen heel wat andere mensen ook hoesten en snotteren, dat alles ondanks alle hand sanitizers en handen wassen waarschuwingen.  Gelukkig heb ik het, even afkloppen, niet.



Zin om naar de sportzaal te gaan heb ik vandaag niet.  Ik wil ook per se het dokken in Ketchikan meemaken.  Dat betekent een Max Capacity-achtige  routine hier in de kajuit.  Dat valt nog niet mee, want er is bar weinig ruimte.  De oefeningen, die ik kies, zijn jump squats, diamant push ups, muur squats en de plank met rechte armen.  Dat is allemaal een flinke uitdaging.



Net als ik klaar ben komt Rick binnenrennen.  Volgens hem zijn we vooruit op het aankomstschema, want hij ziet de haven van Ketchikan al.  Ik neem een snelle douche en kleed me razendsnel aan, want ik wil er niets van missen.  Het is de eerste haven, waar we wakker zijn om het aanleggen te zien. 



Rick zei, dat hij op de boeg zou staan, maar daar mag niemand komen tijdens het aanmeren, blijkt.  Ik heb geen idee, waar hij dan is, dus loop naar mijn “geheime” balkon naast de sportzaal.  Inderdaad ben ik daar alleen en wie zie ik vlak onder mij?  Rick!  Twee trappen naar beneden is ook een uitkijkpunt.



Wonder boven wonder (want het schijnt hier altijd te regenen) is het droog.  We kunnen dus goed fotograferen, al waait het hard.  Tot mijn teleurstelling meren wij het verst van het centrum verwijderd aan.  Het is wel bewonderenswaardig hoe men zo’n enorm schip maneuvreert.



Gauw rapen we onze spullen bijeen en maken ons klaar Ketchikan te gaan verkennen.  Net als ik naar buiten wil lopen roept iemand, dat het flink regent.  Dan wil ik mijn paraplu ook hebben, dus ga terug naar de kamer.  Rick staat al buiten en besluit een foto van mij in onze kajuit te maken.  Gelukkig logeren we vlakbij de gangplank.



Na de foto’s loop ik weer naar buiten.  Wij hebben geluk zo dicht bij de uitgang te zitten, want er staan rijen met mensen, die naar buiten willen.  Ik heb op de kamer ook mijn skijack maar aangedaan, want dat leek me toch warmer.



Intussen regent het gestaag.  We lopen naar het centrum met heel veel juweliers.  Er zijn gelukkig ook wat zalm verkopers, want dat is de attractie van hier.  Bij de Salmon Market kopen we dan ook een paar pakken gerookte zalm, een voor Niall en Serena als dank voor het laten logeren van Saskia en een voor onszelf.



Behalve zalm staat Ketchikan ook bekend om zijn totempalen.  Er is zelfs een Indiaans dorpje vlakbij, waar een hele straat is gelijnd met totempalen.  Deze palen kunnen allerlei betekenissen hebben.  Zo worden ze gemaakt als welkom en ook voor iemand, die is overleden, de as van diegene wordt dan in de totempaal gestopt.  Wij gaan bij een plaatselijk winkeltje binnen en zoeken iets voor Kai uit.  Wat schrijf ik niet, want hij leest soms dit blog.



Het regent maar en regent maar en de tijd vliegt.  We willen voor onze excursie lunch eten, maar hebben geen tijd om ergens plaats te nemen.  Er staan een paar fish and chips standjes op de kade.  Bij een ervan kopen we een gerookte zalm sandwich, maar die is zeker niet zo speciaal, als de crabsandwiches gisteren.  Er zit een beetje zalm op een oud, hard broodje.



Intussen zie ik anderen heerlijke chowder eten.  Bij het andere standje, waar men ook nog eens een stuk vriendelijker is, koop ik een kop hete chowder.  Die smaakt net zo lekker, als hij eruit ziet, en soep op deze kille, regenachtige dag warmt goed op.  Rick doet zich tegoed aan een rendier hot dog en zo hebben we in ieder geval genoeg lunch gegeten.



Omdat onze broeken zo lopend flink nat zijn geworden, verkleden we ons even snel.  Dan lopen we weer naar buiten op zoek naar de bus, die ons naar de wildernis zal brengen.  Onze excursie vandaag garandeert, dat we beren zullen zien, anders krijgen we geld terug.  We zijn heel benieuwd!  Ik probeer me er niet teveel van voor te stellen, want het geldt al, als een persoon in de groep een beer denkt te zien.



De busrit naar de wildernis is interessant.  De chauffeur vertelt over Ketchikan, waar het lang niet zo koud wordt in de winter, als in de andere steden.  Er loopt een warme golfstroom langs.  Ook zien we het straatje met totempalen, waar ik eerder over schreef, en vertelt de chauffeur over de vijf verschillende betekenissen van die palen (waarvan ik me er dus maar twee herinner, schaam, schaam).



Eenmaal in het regenwoud staat onze gids Matt ons al op te wachten.  Hij is bioloog en geboren en getogen Alaskaans.  Hij vertelt, dat hij honderd mijl van Ketchikan in een dorpje met twintig mensen is opgegroeid.  Er was geen electriciteit en pas op zijn elfde dronk hij zijn eerste gewone melk, daarvoor altijd poedermelk.  Niet voor te stellen voor ons, die van alle gemakken voorzien zijn thuis.



We krijgen poncho’s voor de regen, waar ik dankbaar gebruik van maak, want zo kan ik mijn fototoestel ook een beetje droog houden.  We krijgen allerlei instructies over hoe we moeten reageren, als we beren zien en moeten de flits van onze fototoestellen afzetten.  Dat felle licht schrikt de beren af. 



Aan het begin van de wandeling praat Matt veel en laat ons berenpaden en sporen zien.  Dan horen we de beek stromen en moeten we een stuk stiller zijn.  Zodra we op de hangbrug staan, zien we in de beek een moederbeer met twee jongen zalm vissen!  Dat we er zo dichtbij zouden komen had ik niet verwacht.



Het is een schitterend gezicht en we blijven een tijd kijken en fotograferen.  Alleen is er weinig licht en zonder flits heel moeilijk scherpe foto’s te maken.  Ik hoop maar, dat er een paar gelukt zijn.  De beren weten duidelijk, dat wij er zijn, maar trekken zich niets van ons aan.  Pas als iemand in de groep na ons flitst, schrikt de moederbeer zichtbaar.  Matt radioot meteen naar de andere gids om die flits uit te doen zetten.



Wij lopen verder en zien even later nog een beer.  Deze is teveel in de schaduw om te fotograferen.  Aan de mond van de beek zien we veel zalmen proberen de beek in te komen.  Aan de overkant zit een mannetjesbeer dat gade te slaan.  Hij staat even later op en komt op ons aflopen. 



Matt had al uitgelegd, dat we als groep bij elkaar moesten blijven, want een beer doet niets tegen twaalf mensen, maar als je alleen bent kunnen ze agressief worden.  Een man van onze groep wil een goede foto nemen en loopt een stukje van de groep weg.  Meteen gaat Matt er achteraan en beveelt hem terug te komen.  We staan achter een houten railing, die een vals gevoel van veiligheid geeft.  Die beer springt daar zo overheen, aldus Matt.



Niet veel later zien we nog een jong beertje aan komen lopen. Matt vertelt, dat dit het derde “kind” van de vissende moederbeer is.  Deze beer heeft zijn poot verwond en kan niet goed meer lopen.  Tot nu toe blijft de moeder hem verzorgen, maar als ze zien, dat zij het beertje niet meer voert, gaan ze aan de Forest Service vragen, of ze hem op mogen vangen.  Bij elkaar hebben we dus zes beren gezien!  Echt enorm bijzonder om ze zo te zien vissen.



Na heel veel foto’s,  waarvan meer dan de helft ongetwijfeld onscherp is, lopen we verder.  De volgende stop is de zalmkwekerij.  Hier in Alaska zijn zalmboerderijen illegaal, dus alle gekweekte zalm wordt op een bepaalde leeftijd in de beken losgelaten.  Hier zien we ook een paar zeehonden, die ook op het zalmfestijn zijn afgekomen.  Die zalmen voeden allerlei dieren van wolven tot meeuwen en zeehonden tot beren.  Gelukkig zijn er meer dan genoeg hier.



Dit bedrijf heeft ook een opvangcentrum voor geredde dieren.  Zo zijn er vier rendieren, die van een boerderij zijn gehaald, waar ze mishandelt werden.  We mogen ze blaadjes sla voeren en een ervan is heel aanhankelijk.  Ik kan nu dus zeggen een rendier geaaid te hebben.  Voorheen heb ik ze alleen in films met Santa Claus gezien.



In een ander gebouw zien we een adelaar en een uil, die niet meer kunnen vliegen.  Interessant vind ik, dat ze dingen proberen te vinden om de dieren bezig te houden, want ze zijn in het wild opgegroeid en nu hierbinnen is het natuurlijk saai.  Zo doen ze bijvoorbeeld zalm in het stroompje, zodat de adelaar kan vissen.



Als laatste deel van de rondleiding zien we hoe een totempaal wordt gemaakt.  De Indiaan, die hem uitsnijdt, is er een van weinigen, die dit werk nog doen.  Daarom worden ze rijkelijk betaald, vertelt Matt later.  Men betaalt per voet en dat kan tussen de $500 en $5000 zijn.  De totempaal, die wij in wording zien, is 17 voet hoog, tel uit je winst!



We kijken nog even wat in het winkeltje rond en kopen een paar blikjes zalm, want ik vind de zalmdip, die we gratis mogen proeven, zo lekker.  Dan staat onze bus terug naar het schip weer klaar.  Eenmaal terug hebben we genoeg van de nattigheid en besluiten aan boord verder te genieten.

Onze favoriete bar hier, de Ocean Bar, heeft van vier tot vijf “happy hour”, de drankjes zijn twee halen een betalen.  De barmannen, Arvin en Carlo, zijn heel praatgraag.  Ik vind het wel interessant om te horen, hoe hun leven hier aan boord, maar ook thuis in de Filippijnen eruit ziet.  We krijgen ook een paar lekkere hapjes erbij en zien uit over het water, waar de watervliegtuigjes af en aan vliegen.



Al de hele week hebben Rick en ik mee willen doen aan de pub trivia in de piano bar.  We vormen met vier anderen een groepje.  Maar zelfs met zijn zessen komen we niet uit de meeste vragen.  De enige, waarvan ik het goede antwoord bijdraag, is de vraag welk gebouw voor de Eiffeltoren het hoogste ter wereld was.  Die is makkelijk: het Washington Monument!



Tijd alweer om ons klaar te maken voor het avondeten.  Dit keer komen we bij geheel nieuwe mensen te zitten.  Ik klets veel met de Canadese naast mij.  Zij wonen in Vancouver, dus zullen overmorgen gewoon thuis zijn.  We varen inmiddels op open zee en dat voelen we meteen.  Het schip deint flink, dus ik neem gauw medicijn in.  Hopelijk werkt dat morgen ook, want in zeeziekte heb ik de laatste vakantiedag geen zin!