Het is zover: vijftig staten op mijn vijftigste verjaardag!

Om half zes gaat mijn wekker luid af.  Ik ben meteen klaarwakker en Rick ook.  We hebben nog maar heel weinig in te pakken en zijn na een snelle douche klaar om te gaan.  Gisteravond hebben we al afscheid van Kai en Saskia genomen, dus we doen het zo stil mogelijk om hen te laten slapen. 

Keurig om zes uur rijdt de Washington Flyer taxi voor.  We laden de bagage in en gaan op weg naar Dulles Airport.  Onze gewoonlijke weg is overstroomd, dus we nemen de snelwegen, I-66, I-495 en de Dulles Access Road.  Dit is wel iets om, maar geen risico op afgesloten wegen.  Zonder oponthoud komen we dan ook net als de zon mooi opkomt bij het vliegveld aan. 

Om de een of andere reden konden we niet online inchecken en nu lukt het bij de kiosk ook niet.  Gelukkig is er niets mis en krijgen we onze boarding passen van de United medewerkster.  Nu de veiligheidscontrole nog, waar alles erg langzaam gaat.  Voor zo’n druk vliegveld is dit nog wel slecht geregeld, vinden wij.   Zonder problemen komen we er doorheen.

Onze gate is D32, dus helemaal achterin de D terminal.  We moeten er een ouderwetse “people mover”, een busje op hoge poten, heen nemen.  De trein rijdt nog niet naar de D terminal.  In de terminal splitsen we op.  Ik ga ontbijtboterhammen bestellen bij Moe’s en Rick haalt koffie bij Starbucks.  Die boterhammen kosten $9 per stuk en zo ongeveer het meest overprijsde ontbijt, dat we ooit hebben gegeten!

Het vliegtuig is iets vertraagd, omdat het van een andere gate gesleept moet worden, maar een kwartiertje later, dan het schema, vertrekken we.  De vlucht verloopt heel rustig.  Ik luister naar de cockpit, lees en kijk naar buiten.  Zo van oost naar west vliegend zie je de verschillende landschappen goed.  We vliegen over het Michigan Meer en over Minnesota en Noord-Dakota.  Dan zie je ook hoe heel uitgestrekte gebieden totaal onbewoond zijn.  Heel af en toe ligt er een plaatsje compleet verwijderd van enige andere beschaving.  Ik moet er niet aan denken daar te wonen!

Dichter bij de westkust wordt het landschap weer interessanter met bergen met besneeuwde toppen.  De cockpit praat nu ook met Seattle Center, dus lang zal de vlucht niet meer duren.  Opeens zie ik mijn favoriete berg, Mount Rainier in de verte liggen.  Hij is helemaal uit de wolken, dus ik maak gauw een aantal foto’s.

Het is een schitterende dag in de Pacific Northwest, dus we hebben prachtig uitzicht over de Puget Sound en het gebied rond Seattle met zijn vele naaldbomen.  Maar liefst een half uur voor op schema landen we op Seatac.  Iets meer dan de helft van de reis zit er alweer op.  Op mijn telefoon zie ik, dat ik meer dan honderd mailtjes heb, het merendeel gelukwensen voor mijn verjaardag op Facebook en mijn blog.  Superleuk!

Onze vlucht naar Anchorage vertrekt vanuit de B terminal, dus daar nemen we de trein heen.   Het is hier drie uur vroeger, dan thuis, maar voor ons gevoel half twee, dus de magen rommelen.  We vragen een tafeltje bij Anthony’s, een visrestaurant.  Ik laat me de Dungeness crabcocktail en garnalensalsa goed smaken.  Rick neemt clamchowder en een crabsalade.  

Bij de gate vinden we stoelen met stopcontacten, zodat we onze electronica kunnen opladen.  De tijd gaat snel en voor we het weten kunnen we aan boord.  Ik ben zo opgewonden!  Het gaat nu echt gebeuren, straks zet ik voet in mijn vijftigste staat!  Dat dat ook nog eens op mijn vijftigste verjaardag zou gebeuren, had ik niet durven dromen.

Deze vlucht is een Continental vlucht en er is sateliet tv aan boord.  Ik koop die voor $7,99, want dat helpt de tijd doorkomen.  Eerst vliegen we over British Columbia en hebben prachtig uitzicht op het kustgebied daar.  Later is het een stuk boven de Grote Oceaan.  Helaas zitten we aan de verkeerde kant om het mooie land te zien.  Uit het raampje aan de andere kant zie ik de toppen van de gletchers, prachtig!

Met wat tv kijken en lezen gaat de tijd snel voorbij.  De vlucht is drie uur en zestien minuten en Anchorage is een uur vroeger, dan Seattle.  Tijdens de landing zien we een aantal enorme gletschers en dan veel water, waaraan Anchorage is gelegen.   “Welcome to Anchorage, Alaska!”, roept de flight attendant om en dan is het een feit, ik ben in alle vijftig staten van de Verenigde Staten geweest.   Toen ik twintig was, dacht ik er zelfs niet eens over naar dit land te gaan.  Hoe vreemd kan het leven lopen?

Bij de Baggage Claim zien we ook vertegenwoordigers van Holland America en vragen alvast over de busreis van morgen.   De eerste bus vertrekt rond half een en als we er anderhalf uur van tevoren zijn, kunnen we daar waarschijnlijk mee.  Dat gaan we dus doen.  

We nemen een taxi naar het Hilton hotel in downtown Anchorage, een kwartiertje van het vliegveld verwijderd.  Onze taxichauffeur blijkt een Albanees,  opgegroeid in Joegoslavie, te zijn.  Als hij hoort, dat Rick en ik daar beiden zijn geweest, wordt zijn beperkte Engels opeens een stuk beter.  Over zijn land praten is leuk en hij vindt Nederland ook erg leuk en is een fan van Johan Cruyff.  Hij is duidelijk alweer een tijdje weg uit Europa.

Bij het Hilton hebben we onze punten gebruikt en dus een gratis kamer.  We verwachten er niet veel van en onze monden vallen dus open, als we een suite krijgen!  We hebben een slaapkamer en een woonkamer op de hoek van het hotel, dus prachtig uitzicht over het water en het plaatsje.  Wie weet, omdat ik bij het reserveren de reden, dat we hier zijn vermeldde? De bellman wijst aan, waar we op uit kijken.  Cook Inlet vooral, een bijzondere waterweg, die aan grote eb en vloed verschillen onderhevig is.

Voor ons gevoel loopt het al tegen achten, dus we hebben honger.  Online vinden we Marx Brother’s Café, dat heel hoog aangeschreven staat.  Rick belt voor een reservering en we kunnen om half zes een tafeltje krijgen.  Perfect!

Het is pas kwart voor vijf, dus we besluiten even in het plaatsje rond te lopen.  Dat stelt niet heel veel voor.  Er zijn veel restaurantjes en souvenirswinkels en plaatsen, waar je excursies kunt boeken.  Denali National Park is hier niet heel erg ver vandaan, geloof ik.  

Bij Sushi Spot gaan we een voorafje van sushi eten.  Ik neem een sake en Rick Alaskan bier.  De Mount McKinley (die berg zagen we trouwens uit het vliegtuig) roll is erg lekker en groot!  Maar goed, dat we toch besloten hebben een roll te delen, in plaats van er ieder een te nemen.

Precies op tijd voor onze reservering komen we bij het restaurant aan.  Van de buitenkant zou je niet zeggen, dat het zo goed was.  Het is gewoon een houten huis.  We krijgen een tafeltje met uitzicht op de moestijn en het water.  Het menu schijnt hier dagelijks te veranderen.  De bediening is in ieder geval perfect!

Het menu ziet er ook heerlijk uit.  Ik begin met de oesters, hier in Alaska in Stedman Bay gevist.  Die worden met een gember vodka sorbet opgediend en ik kan eerlijk zeggen, dat ik nooit zulke grote en lekkere oesters heb gegeten!  Niet voor niets staat dit restaurant nummer een op Trip Advisor met vijf sterren!

Als “hoofdgerecht” neem ik een tweede voorafje, de crepes met zalm.  Rick neemt de filet mignon.  Beide gerechten zijn ronduit voortreffelijk voorbereid.  Intussen is de service ook super.  Aan het tafeltje naast ons zitten een man en twee vrouwen, die duidelijk iets met het restaurant te maken hebben.  Kennelijk hebben hier ook een aantal zeer bekende mensen gegeten (ik luister onbeschaamd mee, ha ha). 

Voor dessert hebben we geen ruimte meer, maar ik krijg toch een lekker frambozensorbet met verse bessen en een kaarsje voor mijn verjaardag.  Zo aardig!!  Eerlijk gezegd had ik me geen betere verjaarsmaaltijd voor kunnen stellen.

In het hotel bestelt Rick een fles mousserende wijn en toasten we op de volgende vijftig.  Laat zal het vanavond niet worden, want ik ben in ieder geval doodmoe.  Wat een speciale verjaardag en alle online gelukwensen droegen zeker bij aan de vreugde!  Allemaal heel hartelijk bedankt!

Foto's uit het vliegtuig en van Anchorage staan hier (kijk vooral naar de spectaculaire zonsondergangfoto's!).