Ingenieurs werken aan het Washington Monument

Rick en ik staan vanochtend tegelijkertijd op. Hij was zo moe gisteravond, dat hij een uur langer is blijven liggen, dan gewoonlijk. Dat vind ik natuurlijk erg gezellig, want zo kunnen we samen ontbijten.

Als Rick naar zijn werk gaat, rijden we een stukje achter elkaar aan, want de sportschool is ook die kant op. Het weer is erg mooi en tijdens mijn drie kwartier op de crosstrainer bedenk ik me, dat ik wel zin heb Cosmo ergens heen mee te nemen. Hij heeft al een tijdje geen speciale wandeling gehad.

Op de radio hebben ze het de hele tijd over de vier civiele ingenieurs, die het Washington Monument nakijken op verdere beschadiging door de aardbeving. Als bergbeklimmers hangen ze van het Monument en dit is iets historisch, want het is nog nooit voorgekomen. Ik besluit ter plekke, dat ik dat ook met eigen ogen wil aanschouwen.

Na de lunch zet ik Cosmo in de auto en rijd naar de stad. Ik weet een paar parkeerplaatsen dichtbij het Jefferson Memorial, die meestal in niet-toeristische tijden wel plek hebben. Even vrees ik, dat dat vandaag niet het geval zal zijn, want alles staat vol en de verkeerd geparkeerde auto's hebben felrode bonnen achter de ruitenwissers. Maar dan zie ik een man met fototoestel lopen, die me naar zijn auto gebaart. Dat is geluk hebben!

Cosmo heeft er helemaal zin in en we lopen langs het Jefferson Memorial naar het Washington Monument. Daar zie ik wel de draden hangen, maar geen mensen. Hopend, dat ze spoedig naar buiten zullen komen, loop ik rond het Monument.

Aan de overkant staan de nieuwswagens en zitten verveelde cameramannen naast hun apparatuur. Ik bedenk me, dat het eigenlijk een doodsaaie baan is, wachten op "nieuws".

Het is warm buiten en Cosmo hijgt nogal, dus ik ga op zoek naar een karretje, dat water verkoopt. In de verte zie ik er een bij het American History Museum. Er vlakbij staan ook een paar food trucks, rijdende restaurantjes, die hier op het moment erg populair zijn.

Dit zijn de Fojol Bros, die een mix van Indiase en Ethiopische cuisine serveren. Ze wachten op een interview met PBS. Intussen jongeleren en dansen ze voor de trucks, een erg leuk gezicht.

Cosmo krijgt heel veel aandacht van de medewerkers. Hij krijgt zelfs een bakje water. Sowieso maken heel veel mensen hem complimenten en willen hem aaien. Cosmo vindt het allemaal prachtig, al die aandacht.

Bij het Monument is nog steeds niets gaande en ik wil toch echt die mensen zien bungelen. Ik heb mijn regenponcho mee en leg die in het gras onder een boom in de schaduw, zodat het niet te warm is voor Cosmo. Hier blijven we een flink tijdje zitten.

Intussen lees ik email op mijn telefoon en kijk om me heen. We zitten vlakbij de journalisten en daar is het een bedrijvigheid van jewelste. Cosmo ligt rustig te slapen. Opeens staat hij op en begint opgewonden te hijgen. Ik kijk verbaasd om me heen en jawel, hoor, aan de overkant lopen twee US Park Police paarden met hun berijders.

Cosmo moet ervan blaffen, zo graag zou hij achter die paarden aangaan. Gelukkig zijn die ver genoeg van ons verwijderd om er zelfs niet op te reageren. Stel je voor, dat hij ze zou doen schrikken en op hol doen slaan! Hoewel, politiepaarden zijn hopelijk wel wat gewend.

Na een uurtje is er nog steeds niet gaande bij het Monument. Ik heb genoeg van het wachten, dus ga er nog een keer omheen lopen. Als er dan niet gebeurt, gaan we terug naar de auto. Intussen krijgt Cosmo weer allerlei complimenten. Als hij een kind zou zijn, zou ik bang worden, dat hij buiten zijn schoenen zou gaan lopen.

Als ik de moed zo ongeveer heb opgegeven, zie ik opeens een arm naar buiten komen boven in het Monument. En inderdaad, een van de klimmers komt naar buiten. Natuurlijk fotografeer ik er meteen op los. Dit is toch wel zoiets historisch en unieks!

Niet veel later komt aan de zijkant een tweede ingenieur naar buiten. Ik blijf een tijdje kijken en neem heel wat foto's. Het is werkelijk bijzonder om te zien. Ze bekijken iedere steen van het Monument, dus het zal een paar dagen duren voor ze klaar zijn.

Helemaal blij rijd ik terug naar huis. Saskia heeft vandaag Disney dag gehad en zag er erg leuk uit. Ze was zo moe, dat ik haar in slaap aantref bij thuiskomst. Het is ook iedere ochtend wel heel vroeg, dat kwart voor zes opstaan!

Als ze weer wakker is, vertelt Saskia, dat ze lid is geworden van de Octagon Club, waarmee ze vrijwilligerswerk gaat doen. Wat dat betreft is ze net als haar zus.

Na het avondeten gaan Rick en ik naar Niall en Serena. We hebben voor hen een gerookte zalm meegenomen uit Alaska als dank voor het logeren van Saskia. We blijven nog even nakletsen, maar ik heb helaas intussen een enorme hoofdpijn, dus lang maken we het niet.

Gelukkig heb ik vandaag Laura te pakken gekregen om een massage te regelen. Helaas heeft zij pas over een week tijd. Intussen rol ik een tennisbal over mijn schouders en hoop ik, dat Rick vanavond mineral ice zal smeren.

Foto's van vandaag staan hier.

En een paar filmpjes: