Mount Vernon, Alexandria en Great Falls

Kan het niet laten, een kitten foto

Alweer sta ik bijtijds op, want ik heb om half tien met S. en W. afgesproken bij het East Falls Church metrostation. Het oorspronkelijke plan was, dat ik ze hier in Vienna zou ophalen, maar gisteren hoorde ik, dat er geen treinen rijden tussen East en West Falls Church dit weekend. Op de terugweg uit de stad zagen Rick en ik waarom, alles ligt overhoop, het is te hopen, dat alles dinsdag weer rijdt!

Gelukkig wist ik in welk hotel zij logeerden, dus liet een berichtje achter, dat ik ze bij East Falls Church op zou komen halen. W. belde niet veel later terug, dat dat prima was. East Falls Church is het eerste boven de grondse station en drie stations van Vienna. Er rijden dan wel bussen tussen de stations, maar dat duurt weer zoveel langer.

Nu heb ik nog nooit naar het East Falls Church station gereden, dus ben mijn navigatie dankbaar. Eenmaal bij het station is het ook even zoeken naar de "Kiss and Ride". Gelukkig heb ik hun het signalement van mijn groene van met DRAAKJE nummerbord doorgegeven, dus zij zwaaien meteen enthousiast, als ze me aan zien komen.

S. en W. waren de derde personen, die bij mij boekten, heel wat maanden geleden. Dat het nu alweer zover is, dat ik ze rondleid, daar staan we allemaal versteld van. Toen leek het nog zo ver weg.

Ons eerste doel is Mount Vernon, het landgoed van George Washington. Via de George Washington Memorial Parkway rijden we erheen. Het is bewolkt, maar de beloofde regen laat gelukkig nog even op zich wachten.

Onderweg kletsen we over van alles en nog wat. Zij hebben al heel wat reizen in de VS gemaakt. We rijden langs het vliegveld, waar zij vrijdag aankwamen, en door Old Town Alexandria. Dit is de mooiste weg in dit gebied, dus alleen de rit naar Mount Vernon is al prachtig. Ik vind de gedachte, dat George Washington hier zelf ook reed, altijd wel mooi.

Rond tien uur komen we bij het landgoed aan. Het is er druk, maar niet zo druk, als ik had gevreesd. We kopen kaartjes en krijgen een tijd voor de rondleiding door het huis van vijf over elf. Dat is nieuw sinds ik hier in februari voor het laatst was en heel handig. Voorheen waren de wachttijden met gemak twee uur op hoogtijdagen.

We hebben nog ongeveer drie kwartier en gaan de film over het leven van George en Martha Washington kijken. Deze heb ik al een paar keer gezien, maar blijf hem boeiend vinden. Eigenlijk zou ik nog veel meer over hun leven willen weten en vele anderen ook, maar ondanks, dat hij zo'n publieke figuur was, was hun prive leven precies dat.

Na de film lopen we naar buiten richting het huis. We nemen wat foto's, want het is nog voor vijf over elf. Toch neemt de medewerker onze kaartjes aan en mogen we in de rij aansluiten. Met de eerstvolgende groep mogen we ook mee naar binnen. Het is druk, maar duidelijk een heel stuk beter georganiseerd dan andere jaren.

We krijgen een korte introductie in het verblijf van de slaven van bezoekers van Mount Vernon. Daarna lopen we door de open galerij naar het huis. De eerste kamer, die we te zien krijgen, is de grote eetkamer en balzaal. Dit is de laatste kamer, die aan het huis is gebouwd, George heeft er helaas maar weinig gebruik van kunnen maken.

Helaas mogen we in het huis niet fotograferen. Deze kamer is felgroen geverfd en heeft overal tekens van het boerenleven van de Washingtons. George was een militair, een staatsman, maar bovenal een boer. Hij was een van de eersten, die de tabak liet gaan en graan ging verbouwen. Hij had ook de grootste whiskey distilleerderij van die tijd met dat graan.

Na de eetkamer lopen we even over de veranda achter het huis. Wat hadden deze mensen een schitterend uitzicht over de Potomac. We worden snel weer het huis ingeloodst, want de ene groep van 25 volgt de volgende. Lang ergens blijven houdt iedereen op.

Nu staan we in het oorspronkelijke gedeelte van het huis. Hier zijn vier kamers, die voornamelijk dienden om de gasten bezig te houden. In de hal hier hangt ook, al meer dan 200 jaar, de sleutel van de Bastille, die Marquis de Lafayette aan George Washington cadeau gaf na de Franse revolutie.

We krijgen een kort verhaaltje over iedere kamer (dat heb ik in het schoolreisseizoen wel anders gezien, die arme kinderen moeten eindeloze verhalen aanhoren) en worden dan naar boven gebonjourd.

Daar zien we veel van de oorspronkelijke meubelen, waaronder een ledikant voor George Washingtons achterkleindochter. Ook de slaapkamer, waar de Marquis de Lafayette logeerde, heeft een oorspronkelijk portret van die Franse revolutionair. George en hij waren goede vrienden, de reden, dat het plein voor het Witte Huis Lafayette Square heet.

Nu lopen we door de prive vleugel van de Washingtons. Zij hadden per jaar ongeveer 600 gasten, die zeker niet maar een nacht bleven. Een prive vleugel aan het huis was dus wel nodig.

Hier staat het bed, dat speciaal voor hen werd gemaakt, omdat George zo lang was. Dit is ook het bed, waar hij na drie dagen ziekzijn aan een soort keelontsteking overleed. Na zijn overlijden betrad Martha die kamer nooit weer en sliep de laatste twee jaren van haar leven op zolder.

George Washingtons bibliotheek en kantoor is de laatste kamer in het huis. Hij leerde zichzelf lezen en nog veel meer. Hij verliet de Verenigde Staten nooit, maar had wel heel veel buitenlandse vrienden, waaronder Lafayette. Echt een interessante man was het, wat ook wel blijkt uit zijn meubilair, dat zijn tijd vooruit was.

Eenmaal weer buiten lopen we langs de verschillende slavenwerkplaatsen naar de graven van de Washingtons. Daarna weer terug de heuvel op om de slavenkwartieren en tuinen te bekijken. Het weer werkt nog steeds goed mee. Er is zelfs zo af en toe een zonnestraal.

Mijn maag begint te rommelen en het is al na twaalven. Ik stel voor om in Old Town Alexandria te lunchen. De anderen vinden dat een goed idee.

In het oude plaatsje laat ik ze een aantal van de bezienswaardigheden daar zien. Dan ga ik op zoek naar een parkeerplaats. Opeens zie ik een bordje voor $4 eindeloos parkeren. Die moeten we hebben! Het is maar iets meer dan een blok van King Street, de hoofdstraat.

We lopen naar die straat en ik stel The Fish Market voor. W. is geen grote visfan, maar er staan genoeg "landlubber" gerechten op het menu, dus dit wordt het. S. en ik bestellen de tonijnsaladesandwich en W. de gegrilde kipfilet. Het smaakt allemaal prima!

De lucht betrekt steeds meer, dus we gaan gauw terug naar de van en op weg naar Great Falls. Onderweg rijd ik langs een paar van de belangrijke bezienswaardigheden in Alexandria. Daarna rijden we de hele George Washington Parkway af naar Great Falls.

Onderweg zien zij ook de enorme huizen, want dit is een heel rijk deel van de stad. De Kennedy's hadden er ook een verblijf, ik weet niet, of dat nog zo is. In ieder geval is de route allerminst saai.

Waarschijnlijk werkt het weer in ons voordeel, want gewoonlijk zou er op Labor Day bij Great Falls een file staan. Nu kunnen we zo het park in. De rivier staat vrij laag, maar de watervallen zijn mooi. We zien ook een paar kayakers bezig. Na de komende week zal er waarschijnlijk veel meer water in de rivier staan, want we krijgen de overblijfselen van Lee over ons heen.

Bij het laatste uitkijkpunt denk ik de preschool lerares van de kinderen te herkennen, maar durf nog niets te zeggen. Later zie ik haar weer zitten en dan weet ik het zeker. Het is zeker tien jaar geleden, dat we haar zagen en toch herkent ze mij meteen.

Alweer krijg ik complimenten over hoe goed ik eruit zie (zij ook, want ze moet intussen ver over de zeventig zijn!), leuk, zo'n weekje voor ik een nieuw decennium inga. Ik beloof haar, dat de kinderen langs zullen komen en weet zeker, dat die dat ook zullen willen. Ze werkt nog steeds bij de preschool, maar niet meer als hoofdleerkracht.

S. en W. kopen even wat water en dan lopen we terug naar de van. Het is nog steeds droog, ondanks de dreigende wolken. Ik stel het navigatiesysteem weer in op de East Falls Church Metro. Onderweg begint het opeens te plenzen. Hebben wij even geluk gehad!

Bij het station nemen we hartelijk afscheid. Ook vandaag was weer erg leuk. Eerlijk gezegd was ik wel blij, dat het dit keer eens iets anders was, dan de Mall en omgeving. Zoveel mensen boeken maar een dag of twee in de stad, wat zo jammer is, want er is zoveel te zien en doen.

Saskia heeft intussen een leuke laatste zomervakantiedag gehad. Ze heeft met Laura midget golf gespeeld en nu willen de dames hun zomer afsluiten met een maaltijd bij de Cheesecake Factory. Rick brengt hen daarheen.

Intussen klets ik bij met Christine. Zij kregen vandaag Lee over zich heen, maar gelukkig geen tornado's, dus ze hoefden hun nieuwe tornado shelter nog niet te testen, gelukkig.

Wij krijgen Lee morgen en er wordt heel wat regen verwacht. Nodig, want we hebben een droogte, maar ik vind de pijnen, die met zulke systemen meekomen niet bepaald leuk. Katia is ook nog sterker aan het worden en ik hoop zo, dat zij straks geen roet in het eten gaat gooien, als wij zaterdag moeten gaan vliegen. Ik durf nog steeds niet te geloven, dat we volgende week op een cruise in Alaska zullen zijn.

Rick en ik gaan lekker eten bij Cafe DeLuxe. We nemen een crab dip, die we allebei te weinig crab en te veel kaas vinden. We eten er dus weinig van, wat onze serveerder opvalt. Hij vraagt, of we het niet goed vonden en daar antwoorden we eerlijk op. Het wordt van de rekening gehaald, al zijn wij er heel duidelijk over, dat het waarschijnlijk aan ons ligt. Keurig! Verder is het weer een heerlijke maaltijd.

Saskia begint morgen dus weer met school en is er helemaal klaar voor. Het zal weer vreemd zijn een groot gedeelte van de dag helemaal alleen te zijn hier. Toch zijn we er dit jaar veel meer klaar voor, dan andere jaren. Misschien wel, omdat Saskia zich de afgelopen week echt verveelde. Zij mist Kais gezelschap enorm. Ik ga mijn laatste week als veertiger in, oei!

Foto's van vandaag staan hier. (Vind je dit leuk om te lezen, laat dan een reactie achter, want die vind ik weer fijn om morgenochtend te lezen. Ik had gisteren 298 lezers en drie reacties, wie leest hier mee?)