Dag drie van veel kouder weer, dan gewoon is voor de tijd van het jaar. Maar dat geeft niets, want het is maandag en dan hoort alles minder te zijn, toch? Niet voor niets zijn allerlei liedjes over maandagen geschreven.
Arme Cosmo vindt zijn kap toch maar niets en wekt mij al vroeg door eraan te krabben. Jammer voor hem begint hij meteen te likken, als ik hem afdoe, dus hij zal nog even moeten blijven zitten.
Na een paar koppen koffie (wisten jullie, dat die de kans op depressie verminderen?) en een yoghurtje, wat Flapjack helpt schoonlikken, rijd ik naar de sportschool.
Sharon wacht me al op en we doen een uur intervals met gewichten en cardio. Ik heb geen tijd voor cardio naderhand, dus dit is perfect. Ik weet nu ook, dat ik op niveau 10 van de stairmaster kan lopen, iets, wat me voorheen veel te veel leek.
Thuis maak ik me gauw klaar en ga dan op weg naar Washington. Van Claudia mag ik op haar oprit parkeren. Dat is fijn met dit miezerige weer. Op het perron mogen we nog flink bibberen, want de metrotrein laat op zich wachten. Er staat een trein klaar, maar de deuren zijn dicht, echt een tantaluskwelling! Pas na twintig minuten (en dus te laat, want buiten het spitsuur rijden de treinen om het kwartier) komt de trein.
Wonder boven wonder ben ik toch keurig op tijd in de stad. Ik heb om kwart over twaalf afgesproken met bloglezeres Laura en haar vriendin bij Old Ebbitt Grill. Laura is zo lief geweest Suske en Wiskes voor mij mee te nemen.
Buiten wacht ik even en dan komen Laura en Caroline aanlopen. We maken kennis en gaan naar binnen. Dit keer krijgen we een tafeltje in een heel ander gedeelte van dit grote restaurant, dan ik gewoonlijk krijg.
Als Laura uitpakt voelt het als Sinterklaas, want niet alleen zijn er drie Suske en Wiskes, die ik alle drie nog niet heb gelezen, maar ook Tijgernootjes (mijn favoriete Sateh Curry smaak, die nota bene bijna op is) en verse stroopwafels.
Als ik het even in het Engels mag schrijven: I <3 my blog readers! Echt, ik vind het heel bijzonder, deze ontmoetingen en alle lieve cadeautjes.
De lunch wordt ook heel gezellig (nog hartelijk bedankt voor alles, Laura!). We bestellen allemaal een burger, die hier echt goed zijn. Voor mij de jerk burger weer eens, want die vind ik erg lekker. De andere twee nemen een bacon cheeseburger, die ze ook zeer smakelijk vinden.
Hun plan voor vanmiddag is langs de monumenten lopen. Ik bied aan mee te lopen en te vertellen over wat ze gaan zien. Niet alleen vind ik het een leuk stel mensen, maar het is ook het minste, dat ik kan doen, na alle vrijgevigheid. En stiekem vind ik het altijd super om die mooie monumenten weer te zien.
We beginnen bij de voorkant van het Witte Huis. Daar staat een protestgroep tegen het deporteren van illegale immigranten en natuurlijk de tent met mensen, die er al dertig jaar dag in dag uit staan. Verder is het hier heel rustig vandaag.
Ook aan de achterkant is het niet druk. We zien de imker bezig met de bijen en wat Secret Service op het dak, dus een deel van de familie is zeker thuis. Michelle's moestuin staat er zeker goed bij na alle regen van de afgelopen weken.
Toen ik uit de metro kwam, zag ik de ingenieurs aan het Washington Monument bungelen, maar nu zijn ze weer naar binnen. Ik vertel de geschiedenis van de obelisk en dan lopen we door naar het Tweede Wereldoorlog Monument.
Hier staan de fonteinen uit en dat maakt het monument een stuk minder indrukwekkend, helaas. We lopen verder naar het Vietnam Memorial. Zoals altijd is dit heel indrukwekkend, zelfs met slecht weer. Gelukkig drupt het alleen maar en ik bedenk me, dat dit de eerste keer is dit jaar, dat ik hier zonder te transpireren loop.
We gaan naar boven in het Lincoln Memorial en ik laat de plek, waar Martin Luther King zijn speech hield zien. Het Koreaanse monument is uitgestorven, zo heb ik het dit jaar nog niet gezien. Laura is hier ook al vaker geweest en kan dat zeker waarderen.
Onze laatste stop is het Martin Luther King Jr. Memorial. Nu ik er vaker kom begint het me steeds meer te bekoren. Er schijnt een controversiele inscriptie te zijn, maar die vind ik niet. Nu lees in online, dat die aan de andere kant van de "Stone of Hope" staat. De volgende keer ga ik daar kijken.
We lopen langs het Tidal Basin terug naar het Smithsonian metrostation. Daar nemen we afscheid. Het was een heel leuke middag en ik hoop, dat Laura tenminste hier weer terug zal komen. Dat is wel een van de moeilijke dingen van zulke leuke ontmoetingen, je weet niet, wanneer of zelfs of je elkaar weer gaat zien.
In de metro lees ik een van de Suske en Wiskes, wat me zo trekt is de informatie in die strips. Er is altijd geschiedenis en aardrijkskunde in aanwezig. Ik ben blij, dat ik mijn auto op Claudia's oprit mocht parkeren. Mijn kaplaarzen zaten lekker, maar tegen het einde van de wandeling voelde ik mijn voeten wel!
Rick gaat de rest van de week op reis en wil vanavond samen uit eten (niet, dat je mij hoort klagen). We proberen een paar restaurants in Vienna, die op maandag gesloten zijn, en eindigen daarom bij Maplewood Grill.
Hier is het druk, waarschijnlijk omdat de rest van de restaurants dicht zijn. Wij bestellen twee voorafjes, de zalm quesadilla en garnalen en crab "poppers". Die porties zijn enorm, dus ik ben blij, dat mijn hoofdgerecht een simpele spinaziesalade met geitenkaas is. Het smaakt allemaal erg goed, al vind ik hun menu heel zwaar, dus weinig om uit te kiezen voor mij.
Thuis zitten we gezellig de nieuwe sitcoms te kijken, als de telefoon gaat. Het is Katja, die zelden of nooit opbelt, onze communicaties gaan vooral via MSN en Facebook. Er moet dus iets gebeurd zijn. Nou, zeg dat wel.
Ze werden opgeroepen voor een schietwond. Het bleek een veertigjarige vrouw te zijn, die zich door het hoofd had geschoten. Haar 64-jarige moeder had het allemaal gezien en Katja werd aangesteld om de moeder naar het ziekenhuis te begeleiden.
Onze 21-jarige klinkt zo kalm, maar vertelt, dat ze de wanhoop van de moeder nog het ergst vond. Ze probeerde haar zo goed ze kon te kalmeren, telkens hopend, dat zij zoiets nooit zou hoeven meemaken. Heel heftig en Katja doet het toch maar. Rick en ik laten haar weten hoe trots we op haar zijn. Wat een kanjer, dat "kind" (wat ze duidelijk niet meer is)!
Foto's van Washington vandaag staan hier.
19 reacties:
Dat is inderdaad heel heftig zeg, wat een verschrikkelijke gebeurtenis, petje af voor Katja dat ze zulke dingen aan kan. En ook aan jullie, dat je zo'n geweldig mens hebt groot gebracht!
Dat Katja "haar verhaal” kwijt wilde aan jullie kan ik me goed voorstellen, heftig hoor. Ik kan me voorstellen dat jullie trots op haar zijn!
Leuk weer, zo'n internet ontmoeting. En je kunt weer even vooruit met je Suske en Wiske's.
Minder leuk is Katja's belevenis. Wat moet dat een indruk op haar gemaakt hebben! Hopelijk zal haar vooral bijblijven dat ze de moeder zo goed heeft kunnen steunen.
Wat een heftig einde van de dag.
Inderdaad wat is Katja een bikkel.
Sterkte deze week zo zonder Rick.
Groetjes,
Bea
Wat heb je toch een sterke dochter ! En ook een hele goed band met haar als ouder, niet elk kind zou dan haar ouders bellen als ze het minder heeft ...
Het was inderdaad leuk!
Goed om te weten dat de door ons gezochte spreuk bij het MLK memorial op de stone of hope staat. Nu moeten we wel weer een keer terug om dat te bekijken :-)
Heftig hoor, dat bericht van Katja, kranig hoe ze zich daar doorheen slaat.
Dat is inderdaad niet niks wat Katja heeft meegemaakt! Heftig hoor, maar heel knap hoe ze ermee om gaat. Petje af hoor, je kunt met recht heel trots op haar zijn!!
Leuke ontmoeting ook weer met een bloglezeres. Erg aardig om die presentjes mee te nemen. En langs de monumenten wandelen is zeker geen straf!
leuk die stripboeken. Zolees ik zograag Astrix & Obelix. Daar zit altijd een tweede verhaallijn dmv tekeningen in (uilen familie die het hele boek doorlopen bijv).
Wat goed van Katja zeg. Dat is me behoorlijk heftig iets om op te moeten vangen en te begeleiden. uiteraard dat je trots op jullie dochter bent. Me dunkt!
Jeetje, ik krijg de bibbers van het bericht van Katja, wat heftig om dat mee te maken! Een kanjer is ze zeker!
Hoi,
Ik las het toevallig vanochtend in de krant over de koppen koffie! Hihi.
Toch hou ik het zelf maar bij in de ochtend 2 en dan 's avonds nog 1. Anders ga ik echt stuiteren.
Je hebt weer een leuke dag achter de rug zo te lezen!!!
Wat een heftig verhaal van Katja.. Ik kan geloven dat jullie onwijs trots op haar zijn.
Groetjes,
Suus
Pfff, dat is wel heftig voor Katja zeg... Hopelijk blijft het allemaal niet teveel doorspoken in haar hoofd.
Nog bedankt voor de felicitaties trouwens!
Oei, wat moeilijk voor Katja, petje af!
Zie dat het de komende dagen weer mooie weer bij jullie wordt, geniet er nog maar even lekker van.
Wat een leuke dag weer. Lekker gelunched en verwend met de kadootjes. Weer wat te lezen. En zeker geen straf om langs de monumenten te lopen. Ik heb bv. de mensen die al 30 jaar protesteren niet bij het witte huis gezien.
Ach zo hou je een reden om ooit terug te gaan. Ik snap wat je bedoeld met de vraag of je al die mensen van de ontmoetingen ooit weer gaat zien. Kans is klein.
Heftig verhaal van Katja en probeer zelf maar kalm te blijven en die moeder goed op te vangen. Je mag zeker trots op je dochter zijn. Ze doet het toch maar. Wel fijn dat ze jullie even beldde om haar hart te luchten.
Grappig net zag ik op de webcam Cosmo in de tuin staan met zijn blauwe kraag.
Groetjes Naomi
Wauw! Wat heftig voor Katja om mee te maken. Knap hoor, dat ze daar zo rustig mee om gaat.
Sandra
@Pascale - Het is echt niet voor te stellen. Katja vertelde, dat ze allemaal trilden, maar hun werk natuurlijk wel deden.
@Anja - Heel heftig, ik zou meteen klaar zijn met dit werk, maar Katja niet.
@Petra - Nou, ze zijn allemaal alweer uit! Lekker buiten gelezen vanmiddag. Ik hoop ook, dat dat haar vooral bij zal blijven.
@Bea - Dank je, gelukkig is Saskia nog thuis en alle dieren :).
@Ann - Ik ben erg blij, dat wij haar eerste gedachte zijn om steun bij te zoeken na zoiets.
@Laura - Nog een heel fijne rest van jullie vakantie en bedankt voor alle verwennerijtjes!
@Anja - Zeker niet, ik krijg er werkelijk nooit genoeg van!
@Sally - Asterix en Obelix vind ik ook fantastisch! Ik heb ze in vier talen (Nederlands, Engels, Frans en Latijn). In het Frans zijn ze eigenlijk wel het leukst met alle woordspelingen.
@Jacqueline - Inderdaad, duidelijk heeft Katja zowel de zorg, als het van zich af laten glijden in zich
@Suus - Maar zo drink je ook meerdere koppen toch? Ik kan 's avonds geen koffie drinken, dan slaap ik niet.
@Jurgen - Volgens mij is Katja iemand, die zulke dingen goed van zich af kan zetten. Dat kan niet iedereen, ikzelf bijvoorbeeld al niet.
@Naomi - Ja, Cosmo "hielp" met de tuin versieren (door met veel geblaf ongewenste gasten erbuiten te laten, LOL).
@Sandra - Vind ik ook heel knap van haar, dat is iets, wat ze van haar vader heeft.
Die koffie, daarom ben ik zeker meestal een happy persoon.
Je kunt vanalles meemaken in zo'n rescue scuad. Fijn dat ze het even van zich af kon praten.
Oef, Katja! Dat is heftig, zeker voor een jonge emt'er.
Worden ze in de organisatie nog opgevangen, na zo iets?
Theo
@Annemiek - Ja, dat gevarieerde trekt Katja ook, maar zoiets is wel een erge variatie :O
@Theo - Ze kunnen erom vragen, maar het gebeurt niet automatisch. Katja had het niet nodig.
Ik hoop dat Katja zulke dingen snel van zich af kan zetten, want makkelijk zal dat niet altijd zijn. Tenminste, dat vertelt een kennis me toch, die in de ER werkt.
Een reactie posten