Natte rondleiding

Laat zondagavond kreeg ik een verzoek voor een rondleiding vandaag door. Ik was beschikbaar, maar had net op het weerbericht gezien dat er regen voorspeld werd. Dat deerde P. en J. niet, dus hebben we vanochtend afgesproken.

Saskia voelt zich niet lekker, dus blijft een dagje thuis. Dat geeft haar ook gelegenheid om haar vakken helemaal bij te werken. Rick moet al vroeg naar zijn werk, dus kan me niet naar de metro brengen. Toen we opstonden regende het nog niet, maar een uurtje later wel.

Omdat ik weet dat ik vanavond pas na zonsondergang thuis zal zijn en omdat ik niet al nat aan de rondleiding wil beginnen, bel ik een taxi om me naar de metro te brengen. De taxichauffeur vindt het duidelijk belachelijk, dat ik die kilometer niet loop, maar dat is dan jammer. Ik geef hem nauwelijks fooi, want ik vind hem ronduit onbeschoft. Weet hij veel waarom ik een taxi nodig had?

De trein staat al klaar en na een half uur stap ik uit bij McPherson Square. Ik ben veel te vroeg, maar P. en J. blijken dat ook te zijn en zij herkennen mij meteen. Het is een heel spontaan stel met een enorm gevoel voor humor. Een dag vol gelach volgt. Ik zou wel willen dat ik iedere regenachtige dag zo door kon brengen!

Voor J. en P. de roltrap opkwamen heb ik nog even de radar bekeken op mijn telefoon en daar werd ik niet blij van. Ik had wel een kleine paraplu meegenomen, maar besloot toch voor een tientje een veel grotere te kopen van de koopvrouw bij de metro. Daar heb ik geen spijt van gekregen!

Gelukkig hebben J. en P. ook naar mijn advies geluisterd en een paraplu en poncho's mee. Om te beginnen drupt het maar een beetje, maar daarna houdt het, zoals P. zo treffend opmerkt, op met zachtjes regenen. Gelukkig is het wel heel zacht met zo'n zestien graden.

Na de voorkant van het Witte Huis te hebben laten zien, lopen we naar de achterkant. Hier is de nationale Kerstboom nu ook versierd (maar jammer genoeg niet aan met dit sombere weer) en staan de 52 miniboompjes daaromheen, voor iedere staat en Puerto Rico en de Virgin Islands een, er ook weer. Kennelijk mag je er alleen 's avonds rondlopen, want er staan nu hekken voor.

Na wat foto's lopen we verder richting het World War II Memorial. Dat heb ik nog nooit zo uitgestorven gezien! Ook bij het Vietnam Memorial is er enkel een groepje Japanse toeristen. Het is een heel andere ervaring dan met de drommen toeristen deze zomer.

Zonder andere toeristen in beeld nemen we foto's met het beeld van Lincoln en ook de soldaten bij het Koreaanse monument kunnen zonder andere mensen in beeld gefotografeerd worden.

Het drukst is het bij het Martin Luther King Memorial. Waarschijnlijk, omdat dat het nieuwste is. Hier staat een hele schoolgroep, allemaal in "hoodies" (sweatshirts met een capuchon) en geen regenkleding. Intussen kun je wel zeggen dat het plenst. Die zullen binnen de kortste keren doorweekt zijn, gelukkig is het zo warm.

Wij lopen verder naar het Franklin D. Roosevelt memorial, wat met zijn vier kamers en veel symboliek altijd erg veel indruk maakt. Als laatste bezoeken we mijn "vriend" Thomas Jefferson in zijn tempel. Hij is mijn favoriete figuur uit de Amerikaanse geschiedenis, zo veelzijdig en interessant!

Zoals altijd heb ik een reservering gemaakt bij de Old Ebbitt Grill. Zoals iedere Kerst staan er twee gigantische Notenkrakers voor hun ingang. We zijn een kwartier te vroeg, maar er is meteen een tafel voor ons.

We krijgen een heel leuke jonge serveerder, die vertelt over zijn ambities voor de toekomst. Hij wil een hotel beginnen in Indiana, zijn thuisstaat, waar jagers kunnen logeren en naar hartelust op herten jagen. Het hotel zal hen op hun wenken bedienen na het jagen. Dat is weer eens wat anders!

Wij genieten van het droog zijn hierbinnen. P. bestelt een fles witte wijn, die we met zijn allen delen. Het is een van de lekkerste Sauvignon Blancs, die ik ooit heb geproefd. J. en ik bestellen allebei de Norwegian sandwich met gerookte zalm en ei. P. neemt op mijn advies de crabcakes, waar hij gelukkig ook van smult.

Na deze gezellige lunch zijn we klaar om verder te lopen. De Kerstversieringen bij het Willard Intercontinental zijn altijd erg mooi, hier wil ik terug als de zon weer schijnt.

Langs het Occupy DC protest lopen we, wat steeds meer tegenstanders krijgt, want het kost de belastingbetaler alleen maar geld nu met de extra politie inzet, die nodig is om alles in het gareel te houden.

Via het FBI gebouw en de Canadese ambassade lopen we naar het Capitool. Hier zijn de lichten aan en zowel de Senaat, als het Huis van Afgevaardigden zijn aan het werk. Dit keer vrijwel niemand buiten in de regen, zelfs de politieagenten met hun grote geweren staan binnen.

Ons deert de regen niet (maar wat ben ik blij met die grote paraplu, die ik vanochtend kocht). Ik vertel bij het Supreme Court gebouw over het hooggerechtshof hier. Dan kunnen we eindelijk even uit de regen naar binnen bij de Library of Congress.

Dit gebouw is in de zomer heerlijk om naar binnen te gaan om af te koelen van de hitte. Vandaag is het er lekker droog. We nemen de strenge veiligheidscontrole graag op de koop toe.

In de ontvangsthal wacht mij een verrassing: een enorme Kerstboom. Ik realiseer me dat ik hier nog nooit rond de Kersttijd binnen ben geweest. Zoals altijd maakt dit gebouw indruk en de grote leeszaal vooral. We kijken er uitgebreid rond.

Als we weer buiten staan is de schemering al ingevallen. We kijken nog even van verre naar de Kerstboom voor het Capitool, want om er dichterbij te komen zouden we weer door een veiligheidscontrole moeten en daar hebben we geen zin in.

Waar we wel zin in hebben, is een borreltje. Over de Mall, waar ik de verschillende musea aanwijs en zij, zoals zoveel van mijn klanten dit jaar, verzuchten dat ze toch wel meer dagen hier hadden willen hebben, lopen we naar Elephant and Castle.

Daar mogen we tot kwart voor zes aan een tafeltje aan de bar zitten, daarna is het gereserveerd voor een pub quiz. Dat is prima. We kletsen gezellig verder en net voor kwart voor zes lopen we terug naar de metro. Dan is het weer tijd voor het afscheid, wat ik gek genoeg altijd zo jammer vind. Gelukkig zijn er allerlei manieren om contact te houden via het internet.

J. en P. nemen de oranje lijn naar New Carrolton, terwijl ik de andere kant op ga naar Vienna. Eenmaal weer in Virginia bel ik Rick om te kijken of hij mij op kan halen van de metro. Ironisch genoeg had ik hem beter nog in Washington kunnen bellen, want hij heeft de dag bij de Wereldbank doorgebracht, maar een paar straten van Elephant & Castle vandaan.

Voor degenen, die benieuwd waren, hoeveel stappen en mijlen ik vandaag heb gelopen, mijn Fitbit informeerde mij daarover. Het werden maar liefst 22603 stappen en 10,17 mijl! Daarbij heb ik op de een of andere manier ook 30 trappen gelopen (het telt heuvels mee als trappen). Kortom, zeker niet nodig om te sporten op rondleidingsdagen!

De foto's van vandaag staan hier.

Rick staat echter vast in het verkeer, dus ik neem weer een taxi naar huis. Deze chauffeur is een stuk aardiger, dus krijgt ook een grotere fooi. Ssakia heeft gelukkig heel wat werk kunnen verrichten vandaag.

Eerlijk gezegd heb ik haar zodra ik uit de ondergrondse "grot" van de metro kwam opgebeld en was blij haar stem weer te horen. Vandaag vernam ik namelijk van het derde kind van ongeveer Saskia's leeftijd in twee weken, die zelfmoord heeft willen plegen.

Dit meisje vecht nu voor haar leven en het andere meisje is gelukkig uit de intensive care, maar heeft een heel lange weg te gaan. De jongen, die Saskia kende, is helaas overleden. Zelfmoord is altijd verdrietig, maar dat zulke jonge mensen het leven al niet zien zitten, is zo beangstigend.

Saskia heeft heel wat "teen angst", maar ze is zo ontdaan van de dood van haar klasgenoot dat ik hoop dat ze zulke gedachten niet heeft. Maar je weet het nooit, want ik kan me niet voorstellen dat de ouders van bovengenoemde kinderen ooit hadden gedacht dat ze zover zouden gaan.

Enfin, geen leuk einde van dit blog, maar het houdt me bezig. Het liefst zou ik alle drie de kinderen een grote knuffel geven, maar nu moet Saskia daaraan geloven. Mijn gedachten zijn bij de gezinnen, die zich vanavond zorgen maken om hun depressieve tieners.