Over lekkende vans, Kerstlunches, Santa en meer

Het was me het dagje wel weer vandaag! Never a dull moment!

Gelukkig is de pijn in mijn schouders en nek een stuk minder, dus ik heb heerlijk geslapen. Misschien heeft het ook met het weer te maken, want als ik Cosmo uitlaat voelt het gewoon warm aan.

Vandaag heb ik een cardiosessie op mijn programma staan. Ik parkeer mezelf op de crosstrainer bij de sporschool en stel die in op een interval van een uur. De Fitbit en de crosstrainer gaan precies gelijk op in afstand "gelopen", wat ik wel grappig vind.

Op de terugweg wil ik een foto nemen van een dit jaar (voor mij althans) nieuwe opblaasbare Kerstversiering. Het is de "Hollycopter" en Santa zit erin. Ik stop bij het huis en doe mijn raam open om de foto te nemen.


Zie hier de "Hollycopter" met veel benzinestank.

Meteen valt me een heel sterke benzinelucht op. Ik word er bijna misselijk van. Ik denk nog even dat het misschien bij dat huis zo ruikt, maar de lucht blijft hangen. Ik parkeer de van in de garage en loop naar binnen.

Terwijl ik mijn email en Facebook check zit het me toch niet lekker. Ik loop de garage weer in en een walm van benzinegeur vliegt me tegemoet. Ik kijk onder de van en zie eerst niets. Tot ik naar het voorwiel aan de passagierskant kijk. Daar ligt een plas benzine!

Niet wetend wat te doen bel ik Rick. Die zegt de van niet weer te starten met benzine op de grond. Hij wil wel dat ik de auto de garage uit duw, maar dat kan ik natuurlijk niet alleen. Ik besluit ook nog even de Shell garage hier om raad te vragen. Ook de monteur daar raadt aan niet in de garage te starten.

De buurman, die gewoonlijk overdag thuis werkt, is niet thuis, of hij reageert niet op de telefoon of deurbel. De andere buren lijken niet thuis te zijn. Onze overburen laten in hun achtertuin een terras leggen en de mannen, die daaraan werken, zitten op de stoep lunch te eten. Zij zijn mijn enige hoop.

Een van hen spreekt wat Engels, dus met handen en voeten en het enkele woordje Spaans dat ik spreek, leg ik de situatie uit. Hij knikt dat ze me wel willen helpen. De drie mannen klakken hun tongen, als ze de benzine zien liggen.

Binnen een paar minuten hebben ze de van op de oprit staan. Dankbaar druk ik de hoofdman een biljet van $20 in zijn handen. Hun gezichten lichten op. Dat hadden ze niet verwacht, maar wat mij betreft wel verdiend!

Om zeker te zijn dat de van er terecht kan, maak ik een afspraak met de garage, waar we hem hebben gekocht. De van is pas drie jaar oud, dus hopelijk is dit iets wat onder de garantie valt. Ik kan om half vier terecht, maar ik weet natuurlijk niet wanneer de sleepwagen kan komen. Ik maak de afspraak maar voor de zekerheid.

Met Karin had ik afgesproken haar op te halen voor onze jaarlijkse Kerstlunch. Dat gaat nu natuurlijk niet, dus zij komt mij ophalen. Wel vervelend, want zij is altijd mijn chauffeuse voor onze Nederlandse avondjes, en ik wilde deze ene keer die taak eens overnemen. Maar ja, het is niet anders.

We rijden naar het Reston Town Center. Daar is het een drukte van jewelste, een van de parkeergarages is zelfs helemaal vol. Dat heb ik nog niet meegemaakt. We hebben enorm geluk, want terwijl we staan te wachten vertrekt er iemand vlak naast ons!

Zoals altijd is het erg gezellig bij Mon Ami Gabi. Dit is wel een van mijn favoriete restaurants in dit gebied. We krijgen een lekker vers stokbroodje en water.
Ik bestel een sandwich met kip, appel en brie en Karin een champignonsoep met een salade. Het is allemaal zeer smakelijk.

We hebben heel wat bij te kletsen, dus de tijd vliegt. Van Karin krijg ik een lekkere fles witte wijn van de Fresh Market. Zij was iemand voor wie ik al heel snel het cadeautje vond. Zij houdt van koken en we hebben dus maandelijks ons eetclubje. Voor haar heb ik een houder voor warme gerechten, die je mee kunt dragen, met haar naam erop geborduurd.

We zouden nog veel meer kunnen kletsen, maar ik moet echt ook terug om de werkelijkheid van een lekkende van onder ogen te zien. Op weg naar huis bel ik AAA op om de van weg te laten slepen. Er wordt me beloofd dat de sleepwagen er binnen de drie kwartier zal zijn.

Saskia had vanmiddag Octagon Club . Ze wil graag van school opgehaald worden, maar dat gaat nu even niet. Gelukkig is het maar liefst 18 graden, dus ze kan prima terug lopen (alleen spettert het wat, maar daar smelt ze niet van).

Drie kwartier na het telefoontje aan AAA is er nog geen takelwagen te bekennen. Ik bel AAA en dan belt de chauffeur van de takelwagen dat hij vaststaat in het verkeer. Ik verzet dan maar mijn afspraak met de garage, want half vier gaan we niet halen.


Benzine met regenwater is eigenlijk best mooi

Eindelijk om kwart voor vier is hij er. De chauffeur maakt zijn excuses, maar een file kan niemand helpen, natuurlijk. Hij start de van gewoon en rijdt hem op zijn wagen. Pas binnen vraagt hij, wat er mis mee is. Hm, ik dacht dat hij dat al wist. Kennelijk doet het hem niks, die lekkende benzine.


Mijn arme DRAAKJE!

Het is toch altijd vreemd zo mee te rijden met een wildvreemde en je auto achterop. Deze chauffeur heeft een moeilijk te verstaan accent. Hij is volgens mij wel Amerikaans, maar spreekt een soort "ebonics". Hij is super aardig, dus ik probeer het allemaal een beetje te begrijpen, maar zeg meer "ja en amen", hopend dat het niet af en toe een "nee" moet zijn.

Op de truck staat dat ze 23 1/2 uur service bieden. Daar grap ik over en krijg een onverstaanbaar verhaal terug. Het wordt me alleen wel duidelijker, waarom ik zo lang moest wachten. Deze takelwagens gaan zelfs naar Baltimore! Dat is een uur hiervandaan. Ik begin me af te vragen hoe goed AAA dan wel is. Maar ja, gratis is gratis, behalve het lidmaatschap, dus niets aan te doen.

Precies om kwart over vier komen we bij Koons aan. De sleepwagenchauffeur weet dat ik die afspraak heb en stelt voor dat hij de van parkeert, terwijl ik incheck. Ik dacht nog te begrijpen dat hij mij de sleutel dan zou komen brengen, zodat ik hem een fooi kan geven.

Tot mijn verbazing zie ik hem na het afleveren meteen wegrijden. De sleutel van de van zit er nog in. Die chauffeur heeft ook zijn hart op de goede plaats zitten, want zijn enige doel was om mij op tijd voor mijn afspraak af te zetten.

John, mijn "service advisor", vraagt me van alles over de van. Nee, ik heb niet over iets scherps gereden of iets anders ongewoons ermee gedaan. Ik zou echt niet weten, waar die lek vandaan komt. Hij belooft er vanavond naar te kijken, maar waarschuwt ook dat het soms erg moeilijk is om zo'n lek te vinden. Net wat ik wilde horen, niet!

In deze tijd van het jaar heb ik echt wel een auto nodig, dus de volgende stap is er een huren. Gelukkig verhuurt deze garage ook auto's. Het is al laat in de middag en ik mag eigenlijk niet in het donker rijden, maar denk het nog te halen.

Tja, vandaag is duidelijk niet mijn dag, want ik tref een meisje in training. Het duurt allemaal eeuwig. Ons verzekeringsbedrijf moet worden opgebeld en alles moet haar worden voorgekauwd door haar medewerker. Bijna letterlijk zie ik de zon ondergaan, grrr!! Eindelijk, eindelijk, want ook de inspectie van de schade aan de auto duurt en duurt (hoewel ik daar wel blij om ben, want er is nogal wat), rijd ik weg met een donkergrijze Toyota Corolla.

Het is inmiddels vrijwel donker en compleet spitsuur. Dat laatste maakt het eigenlijk makkelijker om in het donker te rijden. Het enige dat ik moet zien is de auto voor me. Wat gewoonlijk nog geen kwartier duurt, neem nu meer dan een uur in beslag. Ik ben blij, als ik onze gezellig verlichte cul de sac weer heelhuids inrijd!

Rick heeft enorm met me te doen en wil me mee uit eten nemen. Hij heeft al een reservering gemaakt bij Sushi Yoshi. Dat is mijn favoriete Japanse restaurant, want ze hebben zulke exotische gerechten. Ik ben vooral dol op de gefrituurde garnalenkopjes en visgraten. Dat klinkt raar, ik weet het, maar ik houd ervan.


Een kunstwerk is het!



Die gefrituurde kopjes en skeletten zijn dus echt mijn favoriet

Vanavond komt ook Santa langs op de oude brandweerwagen van het Vienna Volunteer Fire Department. We hebben geluk, want ze zijn net bij onze cul de sac, als we thuiskomen. Alle buren staan buiten en we maken een praatje. Dankzij Facebook weten de meesten al wat er met de van aan de hand was. Het is nog steeds 18 graden, dus we staan gewoon zonder jas te kletsen, bizar!

Dit is ook weer zo'n leuke traditie hier, die brandweerwagen met Santa. Een van de mannen in onze straat is lid van de vrijwillige brandweer. Vorig jaar reed hij mee, maar hij is ook een advocaat en vandaag moest hij werken. Gewoonlijk is het natuurlijk allemaal heel serieus, maar vanavond is het duidelijk dat de medewerkers lol hebben hierin.


Filmpje:


Nu wordt het afwachten, wat er met de van aan de hand is. Ik moet toegeven dat ik er flink van baal en Rick ook. Maar er zijn ergere dingen, dit is maar een ding, tenslotte. Morgen hoop ik tenminste de tijd te krijgen voor wat ik vandaag wilde doen: cadeautjes inpakken.