Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zondag, juli 31, 2011

Katja verhuizen en een gezellige zondag

Zaterdag

We staan bijtijds op, want zowel voor Rick, als voor mij is het een Max Capacity trainingsdag. Dat is ook zo handig van dit programma. Je kunt het overal doen. Rick loopt een dag achter op mij, dus we doen onze verschillende oefeningen.

Daarna pakken we in en checken uit het hotel. Bij Starbucks halen we koffie en Rick een ontbijtsandwich. Katja en ik willen liever ontbijt van Panera, dat aan de overkant ligt.

Katja heeft haar bestelling, een French toast bagel met sausage en ei en een chai thee, gisteravond al aan Rick doorgegeven. Ik heb nog nooit eerder ontbijt bij Panera gegeten en kies de "power breakfast sandwich". Meergranenbrood met ei, ham en kaas en ik vind hem heerlijk!

We bellen Katja, dat we eraan komen, maar gaan eerst de Uhaul trailer ophalen bij Price's Service Center. Gelukkig heb ik die een paar dagen geleden al gereserveerd. Ik hoor de man achter de balie iemand anders vertellen, dat hij er geen meer beschikbaar heeft.

De trailer wordt achter de van gehaakt en we rijden voor de laatste keer naar Windsor Hills, waar Katja al druk is geweest. Gisteren en vanochtend heeft ze haar hele kamer ingepakt. Alles moet nu dus nog ingeladen worden.

Terwijl Katja en Rick zich met het grote spul bezig houden, laad ik doos na doos in de van. Wat kan daar toch lekker veel in! Het zweet gutst wel weer van me af. Volgens mij heb ik nog nooit zoveel getranspireerd, als deze zomer! Het is gelukkig geen 40 graden vandaag, maar warm genoeg.

Door mijn pas- en meetwerk in de van kan alles verder in de trailer en Katja's auto. We hoeven dus maar een keer te rijden. Haar kleren en wat andere kleine dingen had Katja gisteren al gebracht, dus dat scheelt. Binnen twee uur rijden we naar haar nieuwe kamer in het townhouse.

Katja's nieuwe onderkomen ligt wat dichterbij het centrum van Blacksburg. Ze gaat dit huis met drie andere meisjes delen en ziet daar erg naar uit. Haar kamer is wel nog kleiner, dan die van vorig jaar, dus ze hoopt, dat alles erin past.

Voorlopig staan alle meubelen van de vier meisjes in de woonkamer en keuken. Er is net tapijt gelegd (beneden is er tegelvloer) en Katja vooral moet haar muren schilderen. Die waren knaloranje, dieprood en groen gestreept. Wie dat heeft bedacht? Katja gaat ze limoengroen schilderen.

De van en trailer uitladen is dus makkelijk, want alles blijft gewoon beneden. Alleen Katja's bed, bureau en ladenkastje gaan naar boven en blijven even op de gang staan tot ze klaar is met verven.


Het is al na enen, als we klaar zijn, helemaal verhit, dorstig en met een beetje trek. Na bij de 7 Eleven Big Gulps te hebben gehaald, brengen we de trailer terug.

Daarna is het even stemmen voor een restaurant om te gaan lunchen. Het wordt uiteindelijk Poor Billy's Sushi. Helaas is hun ceviche nog niet klaar en die wilde ik nu net. Katja en ik delen de lettuce wraps, die erg lekker zijn, en wat sushi.

Rick heeft spijt van zijn hummus keuze, want de pita's zijn gefrituurd. De manier om van een gezond gerecht een vet gerecht te maken, natuurlijk. Duidelijk is bij dit restaurant, zoals de naam ook al zegt, de sushi het best.

Na het eten gaan we nog bij Home Depot meer verfbenodigdheden kopen. Dan zetten we Katja bij haar nieuwe thuis af en nemen afscheid. Zij zal dit weekend en maandag aan haar kamers (de oude moet nog schoongemaakt) blijven werken en dinsdag weer thuiskomen.

Al snel nadat we de I-81 opdraaien begint het te plenzen. Tussen de buien door zien we zon. Dat zorgt voor prachtige regenbogen tegen de bergen aan. Helaas lukt het niet er een foto van te nemen. Gelukkig wordt het na een tijdje weer droog en zonnig, want met zo'n harde regen en veel vrachtwagens rijden is geen pretje.


Precies om half acht zijn we thuis. We hebben flinke trek en Kai staat al klaar om mee te gaan. Bij Glory Days bestellen we heel hete buffalo garnalen als voorafje. Daarna nemen Rick en ik de vistaco's, die ook prima smaken. Op het hoofdscherm speelt de Herbalife wedstrijd tussen Manchester United en Barcelona (denk ik uit de afkortingen op te maken). Soms mis ik het wel om gewoon een spannende voetbalwedstrijd te kijken, hoe leuk ik de Amerikaanse sporten ook vind.

Zondag

We slapen lekker uit en staan pas om kwart voor tien op. De komende week zal zowel voor Rick, als voor mij, druk met vaak vroeg(er) opstaan worden, dus even helemaal uitrusten is wel lekker.

Rick haalt ontbijt bij Starbucks, voor mij een venti ijskoffie met een beetje melk en caramelsiroop en vooral weinig ijs en natuurlijk een spinazie wrap. Het is buiten wel al bijna 30 graden, maar de luchtvochtigheid vandaag is erg laag, dus we eten gezellig op het deck.

Iedere zondag geeft Sharon een aqua aerobics klas in het andere zwembad in Vienna, hier ook maar vijf minuten vandaan. Ook niet-leden zijn daar welkom. Vorig jaar heb ik er een paar gedaan, maar dit jaar is het voor het eerst, dat ik een rustige zondag heb. Ik besluit dus na een beetje intern overleg de stairmaster te laten rusten en in het zwembad te gaan sporten.

Als ik binnenloop komt Sharon meteen op me af. Ze is ook met de Max Capacity training begonnen. Kai zou commissie moeten vragen aan de schrijver daarvan! Als we eenmaal in het water staan vertelt Sharon de meer dan twintig (de klas is populair!) aanwezigen er ook over.

Aan aqua aerobics hangt altijd een beetje een "oude dames" kaartje, maar Sharons klas is allerminst makkelijk! Ik moet een beetje uitkijken, want er is veel schouderwerk en ik vrees voor mijn nek. Het is weer iets heel anders, dan anders, dus goed om te doen. Zo af en toe ben ik echt buiten adem! Het water is ook vrij warm, al is het iets minder, dan vorige week.

Het uur gaat snel voorbij en voor ik het weet is het tijd om te strekken. Dat doen we met een "noodle", dat moet ik vaker doen, ook in ons zwembad. Het is intussen alweer 31 graden, maar het voelt "koel" omdat de luchtvochtigheid vandaag heel laag is.

We eten dan ook weer buiten lunch en dan moet Rick even naar zijn werk. Eigenlijk dacht ik, dat hij vandaag op reis moest, maar dat blijkt gelukkig morgen te zijn. Rick heeft daar in ieder geval helemaal geen zin in, maar moet er wel van alles voor voorbereiden.

Als hij weer terug is, gaan we naar Tysons Corner. Rick en Kai hebben kaartjes voor Cowboys and Aliens en Saskia en ik voor Crazy, Stupid, Love. Doordat Rick verlaat was op zijn werk halen Saskia en ik onze film net. We missen de voorfilms, maar dat is niet erg. Rick en Kai's film begint later, dus Rick brengt ons nog gauw een paar flesjes water om tijdens de film te drinken.

Sas en ik (zij nog meer dan ik) zijn fans van Steve Carrell en hij stelt weer helemaal niet teleur in deze film. Het is een heel leuk verhaal met, zo tellen Saskia en ik, vier verschillende lijnen, die allemaal aan het einde bij elkaar komen. Een aanrader, wat mij betreft, is deze film.

Wij zijn eerder klaar, dan de mannen, en we zijn in de mall. Raad dus even, hoe wij onze wachttijd gaan volmaken? Saskia wil even bij Delia's kijken en daar zijn de t-shirts afgeprijsd. Ze vindt drie leuke shirts.

Voor op reis wil ik graag een paar oorbellen en Icing heeft "sensitive solutions", die het goed doen in mijn voor nikkel allergische oorlellen. Ze hebben een sale van een paar volle prijs, het tweede 50% korting. Ik vind twee paar ringen, een paar knopjes in "mijn" kleuren (turquoise en blauw) en wat langere glitteroorbellen voor 's avonds.

Als we in de Gap staan, waar ik tevergeefs naar mijn favoriete sport bh zoek, belt Rick, dat hun film is afgelopen. We wachten aan de voet van de roltrappen op de mannen en lopen dan naar Gordon Biersch voor ons avondeten.

Het is nog vroeg, dus Rick hoeft zijn speciale kaart niet te gebruiken om een tafeltje te krijgen. Ze hebben een lekker zomers Caribisch menu en ik kies de taco's met kreeft en garnalen. Saskia neemt steak en Rick mahi mahi. Kai houdt het bij een kipsandwich. Zoals altijd is het eten hier erg goed en Rick heeft nu bijna genoeg punten om een gratis diner voor 10 te krijgen! Dat zou zeker leuk zijn!

Thuis probeer ik nog even buiten te zitten, maar word meteen opgegeten door muggen. Ik heb geen zin om mezelf weer plat te spuiten met Off!, dus vlucht maar naar binnen. De insekten nemen de wereld over!

vrijdag, juli 29, 2011

Fietstour in recordhitte

De weerman vertelt tijdens mijn ontbijt enthousiast, dat vandaag weleens de heetste dag van deze eeuw zou kunnen worden. Daar ben ik minder blij mee, want ik heb een fietsrondleiding vandaag. Hopelijk zal het fietsen het wat koeler maken.


Alleen katten kunnen zo ontspannen liggen, toch? Zorro in ieder geval wel (al zo vroeg in de ochtend ook)

Rick zet me af bij de metro en precies op de afgesproken tijd van half tien stap ik bij Federal Triangle uit. Aan de overkant bij Bike and Roll hoor ik aan het accent van de mensen, die er fietsen huren, dat ze Nederlands zijn. Het zijn echter een man en een vrouw en een meisje en ik verwacht C., haar man en hun neef. Ze kunnen "mijn" groepje dus nog niet zijn.

Een paar minuten later komen zij aanlopen en C. herkent mij meteen. Bij de verhuur overwegen zij nog een tandem te huren, maar die blijkt te klein voor ons lange Nederlanders te zijn. Met allemaal een eigen fiets gaan we dus op pad.

Via de fietsbanen op Pennsylvania Avenue rijden we naar de voorkant van het Witte Huis. Daar staan demonstranten voor de president van Guinee, die, zo lees ik op het internet, vorige week aan een moordpoging is ontsnapt. Wij maken wat foto's en fietsen dan naar de achterkant van het presidentiele huis.

Dat is nog best even fietsen, helemaal om het Old Executive Building, waar alle mensen, die voor de president en vice-president werken, hun kantoren hebben. Net heb ik ze verteld, hoe je soms aan de achterkant niet dichtbij het Witte Huis kan komen, omdat er iets officieels gaande is, als we inderdaad door een secret service agent worden weggestuurd.

We moeten een heel eind van het Witte Huis af gaan staan. Er staat een hele rij zwarte officiele auto's voor de deur, dus er is duidelijk belangrijk bezoek. Dat is ook te zien aan de scherpschutters op het dak. Toch zien we het huis zo ook goed en is het zelfs nog een mooiere foto, dan door het hek dichterbij.

We zijn inmiddels alweer een klein uurtje onderweg en H. stelt voor ergens in de airco (ijs)koffie te gaan drinken. Op mijn telefoon zoek ik de dichtstbijzijnde Starbucks op en leidt ze die kant op. Daar blijkt ook een Caribou Coffee te liggen, dus ik geef ze de keus, die op Caribou valt.

Na de fietsen op slot te hebben gezet, lopen we het koele cafe binnen. Daar bestellen we bij een zeer vrolijke dame, die met veel gelach alle mogelijkheden bij ieder drankje opratelt. Ik houd het bij een simpele ijskoffie en de anderen proberen verschillende meer ingewikkelde bevroren drankjes. Vooral die van H. met slagroom, caramel en nootjes erop, is een foto waard.

We vermaken ons met de grapjes, die op de muur met schoolbordverf zijn geschreven. Een ervan is: "How did the butcher introduce his wife?", antwoord: "Meat Patty". Lekker flauw, dus, maar ook vermakelijk. Na een half uurtje zijn we voldoende afgekoeld om de hitte weer te trotseren.

We beginnen aan het rondje (nou ja, liever gezegd "de ronde") met de monumenten. Zoals gewoonlijk valt het ze op, hoe groot en wijds het hier in de stad is. Ook zij zijn eerst in New York geweest. C. snapt nu ook wel, waarom ik het altijd moeilijk vind een precieze duur voor de rondleiding te geven. Dat hangt van zoveel factoren af.

Via het Tweede Wereldoorlog Monument en het Vietnam Veteranen Monument komen we bij het Lincoln Memorial aan. Nadat ik over de symboliek en de geschiedenis van dit monument heb verteld, blijf ik beneden op de fietsen passen, terwijl de anderen naar boven gaan om het standbeeld van Lincoln te bekijken.

Helaas sta ik wel in de volle zon, want er is hier geen schaduw te bekennen. Gelukkig staat er een flinke bries, die wat verkoeling brengt. Later hoor ik, dat rond dat tijdstip het warmterecord van deze eeuw bij Reagan National Airport even verderop werd verbroken. Het is 40 graden.

Ook bij het Koreaanse monument blijf ik bij de fietsen, want we worden door een park ranger teruggefloten, als we er met de fietsen aan de hand doorheen proberen te lopen. Vandaag staan er veel meer kransen dan anders, want het was woensdag de 58ste herdenking van de wapenstilstand van die oorlog.

Inmiddels is het water in onze flesjes zo ongeveer op het kookpunt beland, dus tijd om nieuwe koude te kopen. Wat kan ijskoud water op zo'n dag lekker smaken! Ik drink het flesje dan ook bijna meteen helemaal leeg, voor het weer de kans heeft om op te warmen.

We rijden verder naar het Tidal Basin. Hier blijken de sproeiers op de kersenboompjes te staan, maar ook op het pad ernaast. We worden dus flink met rivierwater besproeid, maar dat voelt eigenlijk best lekker op onze verhitte ledematen.

Bij het nog te openen Martin Luther King Memorial wordt hard gewerkt. De officiele openingsdag is 28 augustus, dus nog een kleine maand. Ik ben er wel benieuwd naar. Nu kun je er al delen van zien, maar nog lang niet alles.

We lopen door het Franklin Delano Roosevelt Memorial, waar ook weer de nodige foto's gemaakt worden. Vooral de gezegdes van die president op de muren zijn zo treffend. De watervallen zien er erg aanlokkelijk uit, maar helaas mag pootje baden hier natuurlijk niet.

Bij het Jefferson Memorial blijf ik weer bij de fietsen, terwijl de anderen naar binnen gaan. We kopen daarna bij het standje weer wat nieuwe flesjes water. Bij de standjes van de National Park Service zijn die een dollar goedkoper, dan bij de hot dog wagens langs de weg, misschien een goede tip voor andere bezoekers aan de stad. Nog goedkoper zijn de mannetjes, die met een koelbox vol flesjes zitten en ze voor een dollar aanbieden, maar die komen we vandaag niet tegen.

Nu banen we ons een weg terug naar het hoofdgedeelte van de Mall. Daar vertel ik over het Washington Monument en daarna rijden we richting het Capitool. Onderweg wijs ik de verschillende musea aan. Halverwege, bij de draaimolen, trakteert C. ons op een verkoelend ijsje.

We fietsen Capitol Hill op. Duidelijk zijn zowel het Huis van Afgevaardigden en de Senaat aan het werk. Maar goed ook, want er worden weer leuke politieke spelletjes over de hoofden van de Amerikanen gespeeld. Iedere Amerikaan, die ik spreek, Democraat of Republikein, heeft het helemaal gehad met "Washington" (congres en president).

Natuurlijk is en blijft het Capitool een prachtig gebouw. Ook de Library of Congress en het Supreme Court zijn staaltjes van mooie architectuur. We zijn intussen al bijna een uur langer, dan C. oorspronkelijk voor ogen had, onderweg.

Via de fietsbaan op Pennsylvania Avenue gaan we terug naar Bike and Roll. Hier lever ik mijn fiets in, de anderen houden die van hun nog (al worden ze ook nog bijna opgeruimd door de efficiente medewerkers).


Het is drie uur en we hebben nog geen lunch gegeten. Met deze hitte heb ik ook helemaal geen trek, maar ik stel Elephant & Castle weer voor. Dat is gewoon een gezellig restaurant met voor elk wat wils. H. neemt een clubsandwich, C. een lekker uitziende tonijnsalade en M. de kipvingers met friet. Ik houd het bij de bruschetta, die, als hij eenmaal voor me staat, er verbazingwekkend goed ingaat! Heel aardig trakteren zij mij ook op deze maaltijd.

Tijdens het eten bespreken we de rest van de plannen van de familie. Ze gaan morgen met de trein naar Orlando en dan in Florida rondreizen. Ik kan ze daar nog een aantal tips voor geven, want ze gaan precies naar plekken, waar ik ook ben geweest.

Een uurtje later nemen we afscheid. Zij gaan nog wat verder fietsen langs de rivier, wat ik zeer bewonder, want het is superdieduper heet! Ondanks dat was het toch weer heel leuk om deze rondleiding te doen. Dit waren ook weer interessante en gezellige mensen om mee te kletsen en het fietsen was koeler, dan als we hadden gelopen.

Op weg naar de metro sms ik Rick met de vraag, waar hij is, en hij blijkt bij Tysons Corner te zijn. Zo kan hij mij ook van de metro halen, heel handig! In de auto verneem ik dus, dat wij op de warmste dag van deze eeuw aan het fietsen waren vandaag. Ook deze weerman is daar weer zeer opgewonden over. Ik heb het gevoel in de vrouw van Lot veranderd te zijn, zo zout moet ik smaken. Thuis spring ik dus gauw onder de douche om wat af te koelen.

Rick en ik gooien gauw wat dingen in een tas en binnen het halve uur zijn we klaar om te vertrekken. Na nog wat aanwijzingen nemen we afscheid van Kai en Saskia en gaan dan op weg naar Blacksburg.

Wat een verandering in omgeving na de stad vandaag. Ik kan altijd erg genieten van de mooie Shenandoah Vallei met zijn typisch Amerikaanse boerderijen. Vervallen schuren en oude silo's met koeien in de velden, ik heb ze alweer een tijdje niet gezien en geniet van het uitzicht. Ook zien we heel wat herten zich tegoed doen aan het malse gras, dat ondanks de hitte nog mooi groen is.

In Staunton stoppen we bij de Chili's om te eten. We nemen beiden het fajita trio, met steak, kip en garnalen. Als we klaar zijn is het donker en we hebben nog 108 mijl te gaan. Katja sms-t, dat ze in haar nieuwe kamer is, waar de muren oranje met groen gestreept zijn. Daar moet dus zeker geverfd worden dit weekend (niet door ons, trouwens).

Zonder verder oponthoud komen we in de Hampton Inn in Christiansburg aan. Katja komt nog even langs om wat spullen uit de van te halen en dan gaan de oogjes dicht en snaveltjes toe!

donderdag, juli 28, 2011

En weg is ze weer

Alweer is Katja voor ik opsta vertrokken. Ze komt niet veel later met Katie terug naar huis. Het is een makkelijk baantje, op Katie passen, dat is zeker. Katie is gek op onze dieren en intussen kan Katja inpakken. Want, ja, ze gaat vandaag alweer terug naar Blacksburg.

Voor mij is het de tweede dag van de tweede week van Max Capacity en onder het streng toeziend oog van Kai volbreng ik met moeite de oefeningen. Ik heb om de een of andere reden vandaag meer pijn, dan anders en moet van mezelf eigenlijk ook nog wat cardio doen. Alleen heb ik daar absoluut geen zin in.

Een klopje op de voordeur is mijn redding. Daar staat Karin met een tas met Nederlandse tijdschriften voor mij. We kletsen lekker bij, want we hebben elkaar al sinds voor onze Italiereis niet meer gezien. Het komt mooi uit, dat ik thuis ben, want zij vertrekken volgende week voor een maand naar Nederland.

Net als Karin vertrekt, komt Katja thuis. Zij heeft Katie naar de mall genomen en daar hebben ze ook lunch gegeten. Katja is dus klaar om te vertrekken. Hopelijk kan ze heel wat inpakken, voor wij morgenavond aankomen. We nemen afscheid en zoals altijd zal ik weer blij zijn, als ze veilig de 400 km heeft afgelegd.

Mijn van heeft hard benzine nodig, dus ik ga Vienna in en gooi hem bij de Shell vol. Nu ben ik ook dichtbij Manhattan Bagel en het loopt opeens al bij enen. Ik heb enorme zin in een van hun "tuna thins", zo lekker, een dunne bagel dikbesmeerd met tonijnsalade.

Thuis peuzel ik die op en dan komen de schuldgevoelens over geen cardio doen naar boven drijven. Ik besluit toch naar Anytime Fitness te gaan en daar een half uur op de crosstrainer te doen. Ik heb alweer een superleuk boek van Laura Levine. Ik weet niet, of haar boeken in het Nederlands zijn vertaald, maar voor degenen, die Engels lezen, raad ik haar serie over Jaine Austen aan. Zo af en toe moet ik hardop lachen!

Op de terugweg haal ik bij Whole Foods meer appels voor Saskia. Op het moment zijn de bananen en appels niet aan te dragen, want zowel Saskia, als Kai eten ze. Maar goed ook, want met dit warme weer worden bananen vooral heel gauw overrijp.

Net op tijd voor Laura's massage ben ik weer thuis. Ik vind het fijn, dat ze vandaag komt, omdat ik dus onverklaarbaar me niet zo lekker voel. Zo'n deep tissue massage helpt dan meestal tenminste wat. Ik hoorde deze week op de radio, dat mensen met allerlei aandoeningen erbij gebaat zijn.

Laura vertelt, dat ze een zware operatie aan haar knie zal moeten ondergaan en niet weet, hoelang ze daarna uit de roulatie zal zijn. Ze kan nu ook nauwelijks lopen, dus het is zeer nodig. Wanneer het allemaal zal gebeuren weet ze nog niet. Ik hoop voor haar en voor mij, dat ze er snel weer bovenop zal komen, want zij is de beste masseuse, die ik heb ontmoet.

Het uur gaat snel voorbij en na afloop voelen vooral mijn schouders een stuk beter. Laura zorgt meestal voor onze katten, als we op reis zijn, maar is voor onze Aruba reis zelf ook niet hier.

Dat vindt ze vreselijk, want ze is vooral dol op Snickers. Ik stel haar gerust, dat ik ons buurmeisje al bereid heb gevonden voor ze te zorgen. De buren hebben zelf ook een heel aantal katten, dus Patricia zal een bekwame verzorgster zijn (en een stuk goedkoper, dan Laura, maar dat zeg ik er maar niet bij).

Saskia heeft een heel groepje vriendinnen op bezoek, die zich goed laten horen. Ik ga dus buiten zitten met mijn boek. Alleen is het daar wel weer flink warm en de muggen weten me meteen te vinden. Als ik een nadeel van zomer zou moeten opnoemen, zijn het die krengen wel!

Katja belt, dat ze veilig is aangekomen. Wij eten makkelijk pizza vanavond van Vocelli. Ik vind hun Olympian pizza met allerlei verse groentes, waaronder verse artisjok, heerlijk. Zo meteen zoek ik mijn bed op, want morgen en overmorgen zullen wel heel erg drukke dagen zijn!

En dit is voor mij blog nummer 2475! Nog 25 en dan zijn het er 2500, wauw!

woensdag, juli 27, 2011

Gigantische verpakkingen zijn niet mijn ding

Op de helft van de week alweer, de tijd vliegt! Dat mag van mij helemaal niet, want de zomer gaat altijd te snel voorbij. Vroeger leek iedere dag uren te duren, nu slechts minuten. Vooral dagen, als vandaag en gisteren, lekker warm en niet vochtig, zou ik wel lang vast willen houden.

Buiten op het deck in de zon, want het is "maar" 25 graden, eet ik ontbijt. Langzamerhand slapen de kinderen steeds meer uit. Alleen Katja is er ook al vroeg uit, want moet Katie babysitten. Kai is als tweede van de partij en heeft goed geslapen, de tweede nacht met tattoo. Saskia heeft het minder fijn, want zij durft niet op haar oren te slapen.

Toch heeft Saskia vandaag wel energie om mee te gaan naar de sportschool. Ik doe een intensieve interval op de stairmaster en Saskia een half uur op de crosstrainer. Ze moeten echt in een andere stairmaster investeren, want in dat halve uur krijg ik twee keer de vraag, hoe lang ik er nog op ga staan.

Bij deze sportschool zie ik een beetje, wat ik bij mijn vorige ook zag. De eerste paar jaren is alles keurig en schoon. Nu loopt het lekker en zie ik flinke stof op de fans, de kussens van de gewichtenapparaten hebben scheuren etc.. Dat laatste vooral vind ik erg vies, want daar blijven bacterieen in zitten. Een kennis heeft zo waarschijnlijk MRSA opgelopen.

Het is, dat ik het zo lekker dichtbij vind en er veel leuke mensen komen, anders zou ik hier geen lid meer zijn. Ik heb echt geen smetvrees, maar juist waar zoveel mensen komen hoort het proper te zijn. Het is een grote ergernis van Sharon, die de enige vrouw in het management is.

Thuis heeft Katja Katie weer meegebracht. Die vindt onze dieren zo prachtig. Die laten zich gewillig knuffelen, gelukkig zijn ze alle vier aan kleinere kinderen gewend. Daarna neemt Katja haar mee naar een van de vele (allemaal gratis) speeltuinen in onze buurt.

Kai, Saskia en ik gaan naar Giant. Met alle drie de kinderen thuis vliegen de bananen, Griekse yoghurt en geraspte kaas er doorheen. Alle drie zijn op een gezondheidskick, vandaar. Geen chips of dip hier, dat is te ongezond (helaas, want daar ben ik nu net dol op).

We gebruiken de self checkout kassa en worden geholpen met inpakken. Heel vaak zijn de mensen, die daarbij helpen, een beetje gehandicapt. Zo ook de dame, die onze spulletjes inpakt. Kai en Saskia helpen mee en dat waardeert de mederwerkster zeer.

Ze hangt intussen een heel vriendelijk verhaal op tegen hen, waarvan geen van beiden ook maar iets verstaat. Kai en Saskia lachen vriendelijk terug en als zij ze een "hug" geeft, geven ze haar een welgemeende terug. Zo lief, ze heeft duidelijk veel plezier in haar werk. We hebben het er op weg naar de auto over, hoe fijn het is, dat zij zo fijn aan het werk kan zijn.

Bij Whole Foods halen we ingredienten voor buffalo- en zalmburgers. Voor Katja en mij die laatste, er zijn twee smaken, tomaat en basilicum en spinazie en feta. Van beiden neem ik er een.

Terwijl we aan het winkelen zijn belt de mechanicien van Vector, dat hij bijna bij ons huis is. We haasten ons dus terug. Bij dit soort afspraken krijg je altijd te horen, dat ze tussen 12 en 17 uur zullen komen. Ik ben blij, dat wij zowel gisteren, als vandaag, als een van de eersten op het schema blijken te staan (of ze hebben het gewoon niet druk, kan ook).

Toen wij in Italie waren, had Laura grote problemen met ons alarmsysteem. De code, die zij al jaren gebruikt, werkte opeens niet meer. Gelukkig wist ze ook ons paswoord, dus geen gedoe met politie o.i.d. Het alarm werkt dus al een tijdje niet.

De mechanicien ziet inderdaad, dat de code van Laura niet meer te vinden is. Heel vreemd vindt hij het en sluit alles weer aan, inclusief code. Hopelijk gaat het nu goed, want ons buurmeisje van 14 gaat voor de katten zorgen, als wij in Aruba zijn. Gelukkig kost dit alles ook niets, altijd meegenomen.

Intussen ben ik hard bezig van alles te regelen voor dit weekend. Katja gaat dan van haar appartement naar het townhouse met nieuwe huisgenoten verhuizen. Daarvoor hebben we een U-Haul nodig. Ik dacht, dat even te regelen, maar we blijken niet de enigen, dus het is even zoeken om er een te vinden, natuurlijk verder weg, dan gehoopt.

Ook de hotels in Blacksburg blijken uitverkocht. Rick en ik moeten vrijdagavond wel overnachten, want we moeten absoluut zaterdagavond weer terug zijn. Gelukkig vind ik er nog een niet te ver weg voor een redelijke prijs. Je zou denken, dat Blacksburg een zeer geliefd plaatsje is, maar behalve Virginia Tech is er weinig te vinden.

Als Katja klaar is met oppassen, gaan Kai, zij en ik naar Costco. Wat een gevaarlijke winkel is dat toch! Het enige goede eraan zijn alle lekkere hapjes, die je er kunt proeven. Ik heb toevallig flinke trek, dus dat komt goed uit.

Katja koopt toiletpapier, keukenrol en vuilniszakken voor haar nieuwe thuis. Volgens mij hoeven die meiden het hele jaar niets meer te kopen! Ze gooit er ook nog een doos met 1000 Splenda zakjes in en daar steek ik een stokje voor. Katja alleen zou daar zo'n drie jaar mee doen en ik ben niet van plan om alles voor haar huisgenoten te gaan bekostigen.

Dat is dus precies het gevaar van deze winkel. Alles komt in enorme verpakkingen en voor je het weet ben je honderden dollars kwijt voor dingen, die nooit opkomen. Het is dus heel erg inhouden geblazen, want alles ziet er zo goed uit.

Voorbeeld zijn Cosmo's Milkbones. Ik kocht een doos voor $9 (echt een goede deal) en bijna een jaar later is hij nog half vol, terwijl hij er ongeveer een per dag krijgt. Cosmo luistert niet naar "come", maar wel naar "milkbone". Tijd om toch weer aan de training te gaan.

Enfin, ik dwaal af. Omdat mijn Costco kaart 7/2010 als datum had, verwachtte ik, dat hij nog geldig zou zijn. Tenslotte zijn credit cards en National Parks passen geldig tot het einde van de maand, waarin ze verlopen. Zo niet met Costco, mijn lidmaatschap verliep 30 juni. Met grote tegenzin, want de boodschappen zijn al afgerekend, betaal ik weer $50 voor nog een jaar.

Balend en vastbesloten om Rick te dwingen hier vaker heen te gaan (ik heb er zelf een hekel aan) loop ik terug naar de van. De kinderen hebben ook wel door, dat ik niet op mijn happiest ben, en laden alles zonder praten in. Ik vind dit soort zaken gewoon een farce, tenzij je een gezin van meer dan acht hebt.

Wie heeft nu plaats voor zulke enorme verpakkingen en zo ja, hoe komen die dan ooit op voor ze beschimmelen? Die $50 krijg je er als kleiner gezin nooit uit. Nu krijg ik vast allerlei voorbeelden van mensen, die Costco in hun voordeel gebruiken en die hoor ik dan ook heel graag.

Voor haar verhuizing heeft Katja wat dozen nodig. Die halen we bij de U-Haul locatie dicht bij ons. Morgenavond gaat zij weer naar het zuiden en zal beginnen met inpakken. Hopelijk zal ze het merendeel daarvan klaar hebben, als wij op zaterdag verschijnen.

We leven vandaag helemaal buiten, waar gelukkig ook internet is. Alle kinderen en ik zitten met onze laptops om de tafel. Als Rick thuiskomt, doet hij eerst zijn Max Capacity training. Daarna grilt hij de burgers. Ik heb de komkommersalade, tomaat en ui al gesneden, dus we kunnen zo aan tafel. Het smaakt allemaal weer heerlijk. Ik zou eigenlijk best iedere avond zalmburgers kunnen eten.

Rick heeft Kai en Katja ingehuurd om het hek te verven en zij gaan bij Home Depot daarvoor de benodigdheden kopen. Ik zit nog lekker buiten en geniet van het krekelconcert. Ook de vuurvliegjes zijn er nog, wat redelijk laat in het jaar is. Jammer, dat het 's nachts nog zo warm is, ik zou met open raam zo lekker slapen bij deze geluiden!

dinsdag, juli 26, 2011

We hebben weer een ijsblokjesmachine, hoera!

Allereerst hartelijk bedankt voor de leuke en persoonlijke reacties op mijn blog van gisteren. Ik heb (zoals bijna iedere dag) in de reacties daar op iedereen persoonlijk gereageerd. Duidelijk was het een onderwerp, waar mensen gerichte meningen over hadden (die veelal overeenkomen met die van Rick en mij).

Vandaag is het een van die zomerse dagen, die het boekje inkunnen als "perfect". Er is een staalblauwe lucht, van enige luchtvochtigheid geen sprake, en een heerlijke temperatuur. Ik zou willen, dat ik vandaag met vrijdag kon omwisselen, want dan worden er weer recordtemperaturen en hogere luchtvochtigheid voorspeld. Dat wordt weer zweten in Washington dus.

Maar goed, het is zaak van deze prachtige dag te genieten. Ik eet mijn ontbijtje buiten en doe daarna de Max Capacity van vandaag. Petra in Nederland en ik gaan (ongeveer, want zij loopt zes uur "voor" natuurlijk) gelijk op. We beginnen aan de tweede week en dat is weer een flinke uitdaging!

Eindelijk is het eens een goede temperatuur om Cosmo een flinke wandeling te geven. We lopen naar het bos in de buurt, waar het lekker koel is. Nou, begrijp me goed, het is bijna dertig graden, maar na de afgelopen week voelt zelfs dat "koel".

Met die hitte is Cosmo ook flink gaan verharen. Iedere dag stofzuigde ik en toch lagen er weer overal kleine plukjes haar van hem. Op het deck kammen Kai en ik Cosmo en er komt zeker een tweede hond uit! Mijn hemel, de vogeltjes en eekhoorns zullen blij zijn met al dat haar. We kunnen wel blijven kammen, maar na een tijdje wordt de borstel minder vol, dus hopelijk is het meeste eruit.

Katja past vanochtend op de kleine Katie. Zij heeft hard geld nodig, dus heeft gauw dit baantje voor de rest van de week geregeld. Katie is een schattige driejarige, die dol is op onze dieren. Katja heeft dus geen kind aan haar hier en het laatste uur neemt ze het meisje mee naar het zwembad. Het kind adoreert Katja gewoon, heel lief om te zien.

Bij Whole Foods haal ik wat boodschappen en eet dan samen met Katja buiten lunch. Tijdens het eten voorspel ik haar, dat ze een sinusitis heeft. Dat hoestje van haar herken ik. Ze gaat naar de urgent care kliniek en inderdaad, een sinus infectie. Ik zou dokter moeten worden, ha ha.

Intussen ontvang ik de GE mechanicien, die naar onze ijsmaker van de ijskast komt kijken. Om de een of andere reden krijgen we daar geen ijsblokjes meer uit en vooral Rick heeft er genoeg van om die telkens "met de hand" te maken.

Er blijkt iets geblokkeerd te zijn en honderd dollar later komen er weer ijsblokjes uit. Inderdaad wel handig met die hitte telkens, zoveel ijsblokschaaltjes hebben we ook weer niet en er gaat heel wat doorheen op een dag.

Omdat de GE meneer lekker vroeg kwam, kan ik nog even naar het zwembad. Het mag dan "koeler" zijn, het water daar is maar een heel klein beetje afgekoeld. Toch lekker om mijn Kindle in te lezen, ik heb een erg leuke mysterie, die op een cruise plaatsvindt.

Daar heb ik nu weer erge interesse in, want Rick is bezig om mijn grote wens voor mijn vijftigste verjaardag, een cruise naar Alaska, bewaarheid te maken. Ik had niet gedacht, dat ik op mijn vijftigste ook inderdaad alle vijftig staten zou hebben bezocht, maar hij wil die wens heel graag voor mij vervullen. Wauw, als dat doorgaat komen er twee grote dromen van mij in een jaar uit!

Al een week schaam ik me gewoon voor mijn haar, zoveel uitgroei van zilver is er zichtbaar! Gelukkig maakt Mona het weer helemaal mooi donker, want de zon in Italie en hier hadden het ook flink opgelicht. Ze laat het dit keer wat langer en knipt er meer laagjes in. Het zit leuk (nu het morgen weer net zo leuk in model krijgen, wat me nooit lukt)!

We eten lekker buiten, spiesjes met rijst en spinazie. Daarna gaan we (althans, Kai speelt en wij kijken geinteresseerd) verder met de volgende versie van Assassin's Creed, die in Rome speelt. Het is lekker nagenieten al die plekjes weer even in dit spel te zien.

maandag, juli 25, 2011

Een dag vol "versieringen"

Na het ontbijt vertrek ik naar de sportschool voor mijn personal training sessie met Sharon. Saskia gaat niet mee, want ze voelt zich niet zo lekker. Sharon is meedogenloos vandaag en ik voel mijn spieren van de Max Capacity dit weekend. Tot mijn genoegen kan ik nu wel 40 lbs. opdrukken, terwijl een paar weken geleden 30 lbs. nog erg zwaar voelde!

Na het uur gewichten doe ik cardio op de crosstrainer. Ik stel hem in op een half uur, maar mijn boek is bijna uit. Het duurt nog ongeveer een half uur voor ik de ontknoping weet, dus heb zo even bijna twee uur gesport!

Thuis zijn Kai en Saskia op en wachten met smart tot hun zus ook in het land der levenden komt. Dat gebeurt rond het middaguur, eerder heeft ze Zorro al haar kamer uitgezet. Vervelend is wel, dat Katja flink hoest. Ze dacht, dat het een allergie was, maar het wordt (nog) niet beter. Morgen gaat ze ervoor naar de dokter.

Katja heeft enorme zin in een bagel met zalm en cream cheese. Ze heeft in Ecuador heel veel hetzelfde gegeten en kan even geen rijst meer zien. Ze zal nog geen week thuis zijn, dus heeft maar beperkt de tijd om haar favorieten van hier weer te eten.

Bij Manhattan Bagel haal ik de ingredienten. Als ik er binnenloop en een Fuze drankje pak, flirt een oude man met mij. Hij zou ook zo'n drankje kopen, als dat hem er zo goed als mij uit zou laten zien, fluistert hij me toe. Later nog even een zacht "you're so cute". Ik glimlach maar wat (ongemakkelijk) en zie hoe hij even later bij zijn vrouw aan tafel schuift. Ik heb met haar te doen, vies oud mannetje!

Inmiddels onweert het flink met vooral heel veel donder. Cosmo wordt er enorm zenuwachtig van en ik doe hem zijn Thundershirt aan. Helaas lijkt dat nog niet heel erg te helpen. In ieder geval betekent het onweer een minder hete dag morgen. Ik ben van plan Cosmo dan een flinke wandeling te geven, want daar doe je hem in de erge hitte geen plezier mee.

Kai wil al bijna een jaar heel graag een tattoo laten zetten. Hij heeft er een heel mooi ambigram voor gevonden, dat "BREATHE" zegt en als je het omdraait "MUSIC". We hebben gezegd, dat hij er erg zeker van moest zijn, voor hij het zou laten doen. Dat is hij ook helemaal, dus vandaag is de dag.

Ook Saskia wil al heel lang gaatjes in haar oorschelp en dat driehoekje naast je wang (de tragus). Katja wil ergens ook een tattoo, maar twijfelt nog over waar en hoe of wat. Ze gaat wel mee om te kijken en zien, wat ze ervan denkt.

Op het internet hebben we recensies gelezen over de verschillende tattoo shops. Daaruit kwam de oudste in Noord-Virginia, Rick's. Door de stromende regen rijden we erheen, maar het is gelukkig droog, als we aankomen.

Het moet gezegd, ik ben nog nooit in een tattoo shop geweest. We worden meteen geholpen en Kai en Saskia vertellen, wat ze willen. Saskia is nog geen zestien en er wordt ons medegedeeld, dat de wet in Virginia is, dat er onder de zestien geen piercings worden gedaan, zelfs niet met toestemming van een ouder. Saskia is flink teleurgesteld, maar we gaan door met Kai's tattoo.

Tattoo artieste Amy X. (zo staat er op haar diploma) gaat Kai's arm "versieren". Zij heeft een aantal zeer indrukwekkende foto's in haar kamer hangen, ik zou er bijna ook een laten zetten (grapje). Zelf is ze ook een wandelende tattoo advertentie, ze heeft ze zelfs in haar gezicht. Ze is wel superaardig en helpt Kai de grootte van zijn tattoo kiezen.

Hij wil hem op de binnenkant van zijn linkerarm. Eerst wordt de afdruk op Kai's arm geplaatst, die hij in de spiegel kan bekijken om zeker te zijn, dat hij zit, waar Kai hem wil. Ik krijg opeens het gevoel in Miami Ink of zo beland te zijn. Hier gaat een van mijn kinderen toch even een serieuze tattoo krijgen!

Terwijl Amy aan het tekenen is, vragen we haar dingen over haar klanten. Vooral Katja heeft een paar zeer interessante vragen en opmerkingen. Inderdaad krijgen ze hier heel wat te zien. Ook vieze verhalen komen naar boven. Sommige mensen hebben vreemde reacties op het tatoeeren of piercen van hun "edele delen", laat ik het zo netjes mogelijk schrijven hier en de rest aan de verbeelding der lezers overlaten.

Kai heeft kauwgom om op te bijten, als het pijn doet. Hij ervaart het niet als heel pijnlijk, gelukkig. Hij bloedt ook helemaal niet en de tattoo ziet er meteen erg mooi uit. Amy vertelt, dat ze wel vaker ambigrammen tekent, maar deze vindt ze wel heel speciaal.

Na een uurtje is het klaar en doet Amy verband om Kai's arm en legt hem de routine, om er de komende week of weken voor te zorgen, uit. Kai is in de wolken, dat is duidelijk te zien. Nu heb ik dus een zoon met een tatoeage, vreemd gevoel. Ik ben opgegroeid met de gedachte, dat tattoos bij zeemannen horen. Duidelijk is dat een zeer ouderwetse gedachte.


Al pratend met Amy hebben we ook uitgevonden, dat het helemaal geen wet is in Virginia, dat Saskia geen piercing zou mogen. Dat is de regel van Rick, de eigenaar van deze shop. Omdat het in Saskia's oor zal zijn, weet Amy, dat Marlowe Ink in Fairfax het wel zal doen. Elders op het lichaam is het inderdaad onder de zestien niet toegestaan (begrijpelijk).

Saskia had zich er helemaal op ingesteld, dat ze vandaag haar piercings zou krijgen, dus ik rijd naar Fairfax. Inderdaad mag het hier wel, omdat het oren betreft, zolang ik maar teken. Dit is een veiligere manier om kraakbeen te piercen, dan de oorbellenwinkel in de mall, waar Katja het (zonder ons medeweten) liet doen.

Nadat de plekken om te piercen zijn aangetekend en Saskia ze heeft goedgekeurd, moet zij gaan liggen. Er wordt een of ander heel dun buisje met de oorbel erin door haar oor getrokken. Het lijkt geen pijn te doen en ze is binnen de kortste keren klaar. Ik vond mijn gewone gaatjes (die ik pas op mijn 42ste verjaardag kreeg) al zo'n pijn doen, dus niets voor mij.


Rick en ik hebben na heel veel met Kai en Saskia praten toestemming gegeven dit te doen. Beiden hebben het er al zeker een jaar over en het was duidelijk, dat dit echt was, wat zij wilden. Daarom heeft Katja niets gedaan, want zij is er helemaal niet zeker van, wat zij wil. Wel heeft ook zij al een aantal piercings in haar oren.

Voor mij is dit zo onvoorstelbaar, want ik zou zelf nooit hiervoor gekozen hebben en Rick ook niet. Wij vinden het echter belangrijk onze kinderen te laten zijn wie zij zijn, zolang hun keuzes weloverwogen zijn en hun gezondheid niet in gevaar brengen. Ik ben dus een toeschouwster met open mond bij dit alles en vind het ook nog een avontuur, zolang het niet bij mij hoeft.

Nu volgt een streng regime om alles goed te laten helen. Saskia krijgt de spray daarvoor al mee, maar Kai moet er spullen voor kopen. Ik zet Saskia af bij Alexandra en Katja gaat naar de mall om met een vriendin Harry Potter voor de tweede keer achtereen te zien.

Na even gecheckt te hebben of Cosmo ok is na al het onweer, gaan Kai en ik op weg om zijn spullen te kopen. Gelukkig zijn die gewoon bij de CVS te krijgen.

Ze hebben de tattoo en piercings trouwens net op tijd gekregen, want ze mogen twee weken niet zwemmen. Laat dat nu precies zijn, wanneer we naar Aruba gaan! De piercingsman noemde dat even terloops, toen de piercings al gedaan waren. Ben ik even blij, dat we het niet later hebben gedaan!

Dit is absoluut een unieke dag geweest, die ik niet snel zal vergeten. Mijn eerste bezoek aan een tattoo shop, of eigenlijk twee, ooit en twee kinderen met nieuwe versieringen. Zoals Christine zo leuk schreef: "They will be more colorful and holier".

Als Rick thuiskomt vindt hij het toch wel jammer, dat hij er niet bij heeft kunnen zijn. Gelukkig heb ik foto's genomen van de tatoeage, zodat we erbij kunnen vertellen. Het piercen ging zo snel, dat ik alleen foto's van het resultaat heb kunnen maken. Ik ben wel benieuwd of Katja nog besluit iets te plaatsen. Het is duidelijk iets, waar je helemaal zeker van moet zijn en zij is dat niet en wijs genoeg om dan ook niets overhaasts te doen.

Nog even heel sentimenteel zijn, maar hier zat dus de jongen, waarvan we niet zeker waren, of hij zijn babytijd zou overleven, een tattoo te krijgen. Dat hij zo'n jong volwassene met heel unieke gedachten en interesses zou worden, durfden we 19 jaar geleden niet te hopen.

Het meisje, dat zo aan mij gehecht was, dat ik jarenlang nergens heen kon, bepaalde piercings te willen en de oudste, altijd al onafhankelijke, was wijs genoeg om te wachten. Ik ben trots op wie onze kinderen geworden zijn.

zondag, juli 24, 2011

Familieweekend

Zaterdag

Gisteravond (of liever vannacht) kwam Katja gelukkig als een van de eersten uit de douane. Wat was het een fijn weerzien! Natuurlijk gingen we niet meteen na thuiskomst naar bed. Vooral Katja en ik bleven nog lang op om bij te kletsen.

Daarom lukt het mij pas om tien uur vanochtend vaarwel te zeggen tegen mijn comfortabele bed. Alleen Katja slaapt langer, want de andere drie zijn allang beneden en hebben al ontbijt op. Gelukkig heeft Rick de koffie voor mij al klaarstaan, want die kan ik wel gebruiken.

Voor mij is het vandaag de tweede dag van de Max Capacity . Voor Rick toevallig ook en Kai, die enkele weken voor is op ons, moet ook een routine doen. Allemaal kreunen en steunen we in de woonkamer en eetkamer.

Misschien, dat dat Katja wekte? Zij komt in ieder geval naar beneden. We besluiten in Vienna te gaan lunchen, voor Katja dus brunchen. Robeks is net vandaag open naast Panera en biedt gratis smoothies. We gaan in de korte rij daarvoor staan.

Saskia en ik hebben er geen zin in, maar de anderen nemen of een banaan-aardbeien- of een mangosmoothie. Bij Panera vinden we nog een tafeltje en eten er lunch. Ik moet van mezelf iets anders, dan de tonijnsalade sandwich kiezen. Het wordt gerookte ham met Zwitserse kaas op rye (wat rogge betekent, maar absoluut niet op roggebrood lijkt). Erg lekker is het wel en heel gezellig met zijn vijven.


Thuis begint Katja met uitpakken. Dat moet voorzichtig in verband met de bedwantsen. Zij zit echt onder de beten, het ziet er verschrikkelijk uit. Zonder verder iets aan te raken gaan al haar kleren de wasmachine en daarna de droogtrommel in.

Met zijn vijven lopen we naar het zwembad. Het is weer een dag met temperaturen tegen de veertig graden. Niet zo heet als gisteren, maar warm genoeg. Het water in het zwembad is ook minstens 30 graden, waardoor er echt in zwemmen gewoon te heet is. Er is absoluut geen verkoeling, tenzij je helemaal stilstaat.

We spelen wat met een bal en doen watervolleybal en kletsen wat. Daarna gaan de meisjes in de volle zon (!) afdrogen, terwijl Kai, Rick en ik nog wat verder dobberen. Als snel hebben de anderen er genoeg van en gaan naar huis.

Voor mij is het zwembad juist dat ultieme vakantiegevoel in de zomer. Ik herinner me nog hoe weinig we in Nederland echt lekker in het zwembad konden liggen (en vooral de ijskoude zwemlessen iedere zomerochtend, brrr). Ik blijf dus nog een paar uur.

Mijn boek is leuk en iedere pauze, als alle kinderen onder de 15 een kwartier het water uit moeten, neem ik een duik. Ik trakteer mezelf ook op een ijsje, dat hoort toch ook bij de zomer (al is het zeker geen Italiaanse gelato!). Met tegenzin, want het is gewoon zo ontspannend, loop ik om half zes terug naar huis.

Daar is men druk bezig te bepalen, waar we met zijn allen zullen gaan eten. Rick ziet online, dat Mad Fox Brewing Company in Falls Church bitterballen op het menu heeft staan. We hebben hier al een aantal keren gegeten en dat geeft de doorslag.

Het is maar tien minuten rijden en we parkeren in hun garage. Het is duidelijk druk en voor een tafel binnen is de wachttijd meer dan een half uur. Ze hebben echter ook een terras en we besluiten buiten te eten. Toegegeven is het echt erg warm, zo af en toe slaan de vlammen ons uit. Er is maar een ander paar, dat de hitte ook trotseert, de rest kiest wijselijk voor de airco.

We bestellen de bitterballen en die zijn erg lekker! In New York aten Rick en ik ze ook bij een restaurant en waren ze meer deegvulling, dan vlees. Hier zijn ze veel meer vlees en er zit ook wortel en ui in, plus ze zijn flink gekruid. Ik vind ze nota bene lekkerder, dan ik ze soms in Nederland heb gegeten. Zeker de moeite waard om hier te bestellen.

Natuurlijk ben ik (of ik moet zeggen, zijn wij, want Rick en Kai zijn er net zo in geinteresseerd) benieuwd, hoe zo'n typisch Nederlands gerecht op het menu van een zeer Amerikaans (hoewel ook met veel Europese tintjes) restaurant kwam te staan.

Het blijkt een enorm populair gerecht op hun speciale dagelijkse menu te zijn geweest, vandaar, dat ze het nu permanent hebben gemaakt. De chef schrijft zelfs de hoofdingredienten op voor mij. Niet, dat ik ze zelf snel zal maken.


Het wordt een gezellige en lekkere maaltijd. Behalve de bitterballen bestellen we gazpacho, die ook erg goed smaakt. Ik heb niet heel veel meer trek, dus bestel een voorgerecht voor de rest van mijn maaltijd, de tonijn tataki en die is ook weer heel goed bereid.

Tot onze verbazing heeft Katja nog plek voor dessert. Zij bestelt een bosbessen "cobbler". Dat blijkt een hele pizza met ijs te zijn! Katja en Kai nemen de helft van hun pizza's al mee naar huis. Bijna de hele bosbessenpizza gaat mee, Katja eet alleen het ijs.

Thuis speelt Kai weer Assassin's Creed en Saskia en ik kijken mee. Vanavond is hij in de Sixtijnse Kapel en wint het spel. Morgen wil hij het vervolg gaan kopen, dat helemaal in Rome speelt. Hem zo zien spelen is bijna net als kijken naar een film. Ik snap zijn interesse in dit spel helemaal en ga de volgende versie ook met hem spelen/kijken.

Zondag

Tijdens ons wekelijkse Starbucks ontbijt, dat Rick voor ons heeft gehaald, bespreken we, wat we vandaag willen gaan doen. Saskia wordt door Laura meegevraagd naar de mall en dat doet zij vele malen liever, dan de avonturen die de oudere twee en Rick en ik naar voren brengen.

Die hebben namelijk met buiten zijn, nat worden en de natuur te maken en daar is onze tiener niet zo in geinteresseerd. Opties op de tafel zijn tuben in de Shenandoah, white water rafting in de Potomac, kayaken op de Potomac en midget golf spelen bij de leuke baan hier in de buurt.

We hebben allemaal zin om op het water te gaan, dus de laatste optie valt al gauw af. Voor white water rafting hadden we al van tevoren moeten reserveren, dat is populair op het weekend. Tuben gaat om dezelfde reden niet door, dus blijft het kayaken over.

Dat is ook nog eens het dichtstbij, dus mooi meegenomen. We vertrekken tegen elven, dus ik hoop maar, dat er nog boten zijn. Katja rijdt in haar auto, die ze kennelijk erg heeft gemist. We parkeren bij Thompson Boat Center. Dit is een parkeerplaats, die nooit vol staat. Volgens mij is hij niet zo bekend.

Tot ons genoegen zijn er nog kayaken voor ons alle vier. Ik koop nog een flesje water, want het is toch weer flink warm. De anderen zeggen niets nodig te hebben, maar vooral Kai heeft daar later spijt van.

Aan de kade doen we onze zwemvesten aan en krijgen dan ieder een eenpersoonskayak. Dit is voor het eerst, dat we niet met zijn tweeen varen. Ik krijg een leuke gele, die zelfs een houder voor mijn water heeft. Door de medewerkers worden we een voor een het water in geduwd en daar gaan we dan.

De kayak is veel stabieler, dan hij eruit ziet, en het gaat lekker. We varen in de richting van de Key Bridge, tegen de stroom in. Er staat een lekker briesje, dus het is wel warm, maar dat koelt af. Bovendien word ik flink nat van het peddelen. Het water van de Potomac is net zo warm, als dat in het zwembad, zeker 30 graden!

Het is zo leuk, dit, iedere keer, dat ik het doe, wil ik ook een keer doordeweeks terugkomen. We varen onder de brug door en dan in een zijtakje van de Potomac naast Roosevelt Island. Kai krijgt het echter erg warm en wil niet verder. Jammer, want ik had wel Roosevelt Island willen omcirkelen. Dat ga ik zeker een volgende keer doen.

Na een uurtje zijn we terug en worden weer de kant op getrokken. Ik heb mezelf onderweg nat gemaakt, dus ben doorweekt. Geeft niet, want het is zeker 33 graden en we gaan op een terrasje buiten lunchen. Foto's van het kayaken staan hier.

Aan de Washington Harbour liggen drie restaurants met grote terrassen. Twee daarvan zijn een aantal maanden geleden overstroomd en zijn wel open, maar bieden een beperkt menu. Zij moeten hun eten buiten op grills bereiden.

Sequoia ligt hoger en is bespaard gebleven. Hun terras bestaat uit meerdere lagen en wij krijgen een tafeltje aan de rand van het tweede terras met uitzicht op de rivier. Er liggen, zoals altijd, een paar leuke bootjes voor anker.

Katja en ik bestellen een gegrilde verse artisjok. Voor haar de eerste keer, dat ze er zo een eet en ze vindt het lekker. Daarna moeten we een hele tijd op onze vistaco's en zalmburgers wachten. We zitten hier goed en het uitzicht is leuk, maar jee, wat een langzame service!

Als ze eenmaal komen smaken ze redelijk. Duidelijk is de locatie de voornamelijkste reden om dit restaurant te bezoeken. Het is wel heel erg relaxen hier op een zondagmiddag. Het ultieme "staycation" gevoel geeft het me.

Eenmaal weer thuis gaat dat relaxte gevoel al gauw weer weg, want ik wil vandaag de derde Max Capacity dag doen. Ik wil mijn schema voor dit programma namelijk op dinsdag, donderdag en zaterdag krijgen. Vandaag sluit ik de eerste week af en wauw, ik ben doorweekt na afloop van de 16 minuten!

Gauw de douche in met ons, want tijdens de lunch kocht Rick kaartjes voor Harry Potter om 16:05. Maar een beetje afgekoeld ben ik een kwartiertje later klaar om te gaan (ja, ik ben snel). De airconditioning in de bioscoop gaat lekker aanvoelen.

Op weg naar de mall belt Saskia, dat zij klaar zijn om naar huis te gaan. Laura's ouders zijn er niet, dus er zit niets anders op, dan dat Rick ons afzet, zodat wij stoelen kunnen vasthouden, terwijl hij de meisjes naar huis rijdt. Gelukkig ligt de mall maar een kwartiertje van ons huis.

Katja, Kai en ik halen de kaartjes en krijgen redelijk goede stoelen in de zaal. Dan ga ik drinken halen en daar staan lange rijen. De helft van de kassa's zijn niet open en op een gegeven moment heeft een man het gehad. Hij wacht al twintig minuten (ik inmiddels ook bijna) en zijn film is al begonnen. Hij praat met de manager en waarempel, drie kassa's gaan open.

Ook degene naast de onze en ik ben nu tweede in de rij, hoera! Rick sms-t net, als ik aan de beurt ben, dat hij terug is in de mall. Ik bestel de drankjes en zie hem dan al in de rij, dus kan hem zijn kaartje overhandigen. Alleen krijgt hij de verkeerde 3d bril, dus moet later toch terug om die te verwisselen.

Als we de bioscoopzaal inlopen, zijn de voorfilms al begonnen. Daarvan vind ik geen enkele interessant, dus ik ben blij, als de hoofdfilm start. Wij hebben gekozen voor de 3D IMAX, dus de volle ervaring.

Het moet gezegd, al blijf ik de boeken altijd beter vinden, deze film is ontzettend spannend en goed gedaan. Ik weet de Nederlandse namen van iedereen niet, maar de scene, waarin Harry de herinneringen van Snape zag, vond ik helemaal top. In het boek snapte ik dat niet zo, in de film werd dat duidelijker. Ik zou alleen nog wel willen weten, in welk "huis" de zoon van Harry werd ingedeeld.

Op de terugweg stoppen we bij de net geopende Fresh Market. Deze supermarkt veroorzaakte nogal wat protest hier in Vienna, omdat zij de lokale bier- en wijnzaak Norm's weg wilden hebben. Wij Viennezen hadden succes, want de drankzaak mag nu blijven.

De supermarkt vind ik niet enorm interessant. We halen er avondeten. De wilde zalm is afgeprijsd en ik krijg een flink stuk voor maar $4,10! De anderen kiezen burgers of filet mignonspiesjes. Daarbij hebben we een komkommersalade en broodjes met rozemarijn en zeezout. Katja en ik nemen nog wat sushi mee als voorafje.

Terwijl Rick alles grilt, eten Katja en ik onze sushi buiten. Saskia heeft al gegeten, want ze dacht, dat wij in de mall zouden eten. Ze komt er gezellig bij zitten en zo eten we voor het eerst sinds lange tijd weer met zijn vijven op het deck. Het smaakt allemaal prima en we hebben van deze dag genoten!

vrijdag, juli 22, 2011

108 graden, hitte record aller tijden verbroken



De thermometer in mijn van

De erge hitte is het gesprek van de dag natuurlijk en op het nieuws vraagt men zich af, of het officiele hitterecord aller tijden vandaag verbroken zal worden. Als ik met Saskia naar de sportschool rijd net voor tienen is het al 34 graden.

Voor de verandering is het binnen bij de sportschool lekker koel. Sharon vertelt, dat haar klant voor ons niet lekker werd en overgaf. Waarschijnlijk had hij niet genoeg vocht binnen. Ook haar dochter van 12 voelde zich na de hele middag zwemmen gisteren niet lekker, omdat ze niet gedronken had. Als je zwemt lijk je geen dorst te hebben, maar ongemerkt transpireer je wel.

Gelukkig hebben Saskia en ik grote flessen water mee en drinken regelmatig. Geen overgeven voor ons, al zijn we intensief bezig. Ik heb flink wat spierpijn van mijn Max Capacity training van gisteren. Mijn arme spieren weten niet, hoe ze het hebben. Maar ik las net over een 75-jarige vrouw, die de oudste body builder is, en die urenlang gewichten heft, dus dan moet ik dit ook wel kunnen.

Na afloop gaan Saskia en ik naar Whole Foods. Daar halen we lunch (voor mij de multigrain sushi, wat een traktatie!) en Saskia is dol op de maaltijden van Amy's, die ze hier verkopen. De Mydailyplate.com website helpt haar erg, ik zie haar weer gezond, maar genoeg eten, gelukkig. Ik ben Leah erg dankbaar voor die suggestie. Hopelijk houdt Saskia het vol.


Vaak lees ik op het forum hoe duur groente en fruit hier zouden zijn. Koop lokaal en in seizoen en dan valt het alles mee.

Na de lunch komt Laura en Saskia en zij gaan naar het zwembad. Dat ben ik ook van plan, maar eerst belt mijn Canadese broer en daarna mijn zus. Met beiden heb ik al een tijdje niet gesproken, dus we praten gezellig bij. Daarna praat ik nog met Katja op MSN, die erge moeite heeft met het afscheid van Ecuador en alle vrienden, die ze heeft gemaakt.

Net als ik naar het zwembad loop, komen Saskia en Laura weer terug. Ze vonden het te heet buiten en het water ook te warm. Het is ongewoon rustig in het zwembad, maar ik vind het allemaal wel meevallen. Het is bijna 41 graden, waarmee vandaag inderdaad de recordboeken ingaat als warmste dag allertijden hier, maar niet zo vochtig.

Het water is lauw te noemen, wat ik wel lekker vind. Mijn spieren zijn helemaal blij met dit weer. Ik trek tien baantjes, maar daarvoor is het wel te warm. Gelukkig heb ik mijn waterdichte hoes voor de Kindle mee, want ik ben een leuk romannetje, dat in Italie speelt, aan het lezen.

Daarmee ga ik in het diepere gedeelte van het zwembad staan. Dat ligt in de schaduw en ik kan nog net bij de grond. Om mij heen spelen kleine kinderen en hun moeders proberen die in alle macht bij mij weg te houden.

Een vierjarig jongetje is daar veel te nieuwsgierig voor. Hij wil weten, wat dat ding is, dat ik in mijn handen heb. Hoe kan ik daarop lezen? Zou hij zijn Dr. Seuss boek daar ook op kunnen lezen?

Heel schattig en ik stel zijn moeder gerust, dat ik het echt niet erg vind met hem te kletsen. Ik weet, dat zij mij benijden. Ik herinner me de tijd goed, dat al mijn aandacht naar de kinderen moest gaan in het zwembad en ik wenste, dat ik ook kon lezen, zoals anderen. Nu mis ik die "goede oude tijd" toch wel een beetje.

Ook van volwassenen krijg ik allerlei vragen over de Kindle en de hoes. Iedereen vindt het fantastisch, dat ik daar zo mee in het zwembad kan lezen. Ikzelf trouwens ook, want een boek was allang doorweekt geweest.

Zo kletsend ontmoet ik een paar nieuwe mensen, die allemaal ook deel uit blijken te maken van de buurt Buncogroep. Ook de hostess van deze maand, Nellie, is er en haar kende ik al wel vaag via andere buren. Zij blijkt ook een Australische herder te hebben en ze is half Italiaans, dus we hebben heel wat gesprekstof.

Het loopt al tegen vijven, als we opeens een enorme donderklap horen. Het is compleet zonnig en later op de radar zie ik, dat de bui zich wel heel plotseling gevormd moet hebben. Na donder gaat het zwembad voor drie kwartier dicht, dus er zit niets anders op, dan naar huis te gaan.

Nellie en ik spreken af eens koffie te gaan drinken. Zij lijkt me een leuk iemand en klaar voor wat sociaal contact, dus dat wil ik ook echt gaan afspreken. De honden zijn al een goed raakvlak, die vinden het enig om met elkaar te spelen.

Katja is inmiddels in Panama City gearriveerd. Ze vond het afscheid enorm moeilijk. We kletsen wat op MSN, voor ze op haar vlucht naar Washington stapt. Het waren dan ook een zeer avontuurlijke paar maanden voor haar. Ik kan me voorstellen, dat het "gewone" leven dan weer afkicken is. Al is haar gewone leven verre van saai.

Kai en ik hebben enorme zin in Vietnamees eten. Die cuisine is perfect voor warme dagen. Rick heeft daar ook wel oren naar, dus we gaan naar Four Sisters. Saskia houdt niet van Aziatisch eten, dus eet liever thuis met Laura.

Het is heel druk in het restaurant met een wachttijd van een half uur en we krijgen een "beeper". Bij de bar bestellen we vast spring rolls, Vietnamese loempiaatjes, die mij altijd aan toen ik vroeger in Senegal woonde doen denken. Daar waren veel Vietnamese restaurant en hun "loempiaatjes" smaakten net zo, nostalgisch voor mij dus.

Er komen opeens drie stoelen vrij, dus we besluiten dan maar aan de bar te eten. Eigenlijk net zo gezellig, want we zitten vlak naast elkaar, en veel sneller. Als hoofdgerecht bestel ik mijn favoriete gehakt in druivenbladeren, die ik in rijstpannenkoekjes wikkel.

Het is, zoals altijd, heerlijk. Ook de anderen smullen. Vietnamees is een van mijn favoriete keukens, ik heb het vast al eerder geschreven, omdat niet alles in een saus zwemt.

Thuis begint dan het lange wachten, want Katja zal pas na middernacht aankomen en moet dan nog door de douane. We zien er allemaal wel heel erg naar uit haar weer te zien. Twee maanden is toch best lang. Dat zal wat worden, als ze meer dan twee jaar het Peace Corps ingaat!

We gaan wel erg voorzichtig zijn met haar bagage, want in Ecuador schijnt ze bedwantsen te hebben opgelopen. Daarna heeft ze daar wel alles laten wassen, maar wij zitten zeker niet op die beestjes te wachten!

donderdag, juli 21, 2011

Extreme hitte

"It's another scorcher", zegt Rick, als hij de achterdeur opendoet. Inderdaad lijkt het zo vroeg al een oven, als ik Cosmo uitlaat. Helaas voor hem is dit zijn enige goede wandeling van de dag. Later wordt het gewoon te heet voor hem buiten.

Petra in Nederland en ik beginnen vandaag serieus aan het Max Capacity programma. Kai werpt zich op tot mijn coach en zorgt ervoor, dat ik de oefeningen in goede vorm doe. Het is maar iets meer dan een kwartier, maar dat is dan ook echt afzien! Vooral de push ups vind ik verschrikkelijk moeilijk. Het is erg leuk om het zo samen te beginnen, via Facebook houden we elkaar op de hoogte.

De rest van de ochtend zijn we ronduit lui. We kijken wat tv en computeren. Het is toch gezellig met zijn drietjes. De zon schijnt buiten zo mooi, dus ik ga even buiten lezen. Nou, ik houd er erg van om buiten te zijn in de zomer en kan heel goed tegen (vochtige) hitte, maar ik ben binnen het kwartier weer binnen. Het is echt niet uit te houden!

Op de computer zie ik, dat de gevoelstemperatuur 109 graden Fahrenheit bedraagt. Dat is 42 graden Celsius! Vorige zomer werd het heel erg warm, maar niet hoger dan 105 graden, wat 40 graden is. Morgen zal het volgens het verhaal zelfs tegen de 50 graden lopen, qua gevoelstemperatuur.

Om half een heb ik voor de lunch afgesproken met Marcella. We ontmoeten elkaar bij Panera. Dit restaurant begint al echt de ontmoetingsplaats van Vienna te worden, want we zien een aantal andere bekenden.

Marcella bestelt een salade en ik een halve salade met kip en fruit en een halve sandwich met tonijnsalade. Marcella en haar gezin zijn ook naar Italie geweest. Niet zover naar het zuiden, als Rome, maar wel naar de meer noordelijke plaatsen, waar wij ook waren. We kletsen en kletsen en voor we het weten zijn er bijna twee uur voorbij! Dat is wel ongeveer de langste lunch, die ik ooit heb gehad.

Thuis wachten Kai en Saskia al ongeduldig, want ik heb ze beloofd naar Target te gaan. Cosmo heeft ook bijna geen eten meer en al helemaal geen botjes of andere kauwdingen, dus we beginnen bij Petsmart. Helaas is veel en veel te heet om Cosmo mee te nemen, want die vindt zo'n uitje altijd erg leuk.

Bij Target vindt Saskia nog een paar leuke bikini's. Er is nog maar weinig keuze, want de winkels zijn zich al aan het inrichten voor het herfstseizoen. Ze slaagt ook voor een leuke spijkerbroek en Kai ook voor een paar kledingstukken.

Op aanraden van Elke (meen ik) ga ik nog naar Dick's om naar golfpolo's te kijken. Die zien er inderdaad netjes uit en zijn van hetzelfde materiaal, als mijn Virginia Tech sportshirt (wat van Under Armour is).

Na wat passen koop ik een paarse met een ritsje voor van Under Armour en een rode met knoopjes van Nike, beiden afgeprijsd, dus dat is leuk meegenomen. De golfcapriboek, die ik er zelf ook wel lekker en handig uit vind zien, wordt door de kinderen afgekeurd, dus ik draag maar mijn gewoonlijke bermuda's. Ik zal er netjes uitzien voortaan, maar hopelijk niet zo doorweekt!

Omdat ik het werkelijk vreselijk vind met mooi zonnig weer binnen te zitten, ga ik toch op het deck zitten lezen. Dat houd ik precies twintig minuten vol, dan slaat het me aan alle kanten uit en ben doorweekt. Gelukkig kan ik de airconditioning weer opzoeken.

Op de radio hoorde ik, dat zulke hittegolven de dodelijkste weersomstandigheden zijn, meer nog dan orkanen en tornado's! Dit weekend zal de helft van de VS en honderden miljoenen mensen ermee te maken hebben.

Voor het avondeten heeft Rick gereserveerd bij een nieuw restaurant in Tysons Corner, Seasons 52. Alle gerechten in dit restaurant zijn vers en seizoensgebonden en minder dan 475 calorieen.

Wij verwachten dus heel kleine porties te krijgen, maar het tegendeel is waar. Ik bestel de met crab en garnalen gevulde champignons als voorgerecht en Kai en Rick de chili met bison. Het is erg lekker en zeker niet maar een hapje.

De scallops met gegrilde asperges en parelpasta met tomaat en champignons gaan er bij mij ook prima in. Kai heeft een spies (zeker niet met -je erachter) met kalkoen en groentes, Rick varkenshaas met allerlei lekkers en Saskia barbecue kip met mais en andere groentes en aardappelpuree. We eten onze borden leeg en voelen ons niet schuldig. Het restaurant is enorm, maar in kamers onderverdeeld, waardoor het heel intiem voelt. De bediening is erg attent, we gaan hier zeker terug!

Voor Katja is haar laatste avond in Ecuador aangebroken en dat voelt "bittersweet". Ze is verdrietig, want ze moet (althans voorlopig) afscheid nemen van haar vriendje en de andere vele vrienden, die ze daar heeft gemaakt. Hier heeft ze echter ook een heel aantal mensen, die haar hebben gemist. "Partir, c'est mourir un peu" (vertrekken is een beetje sterven), het is een Frans gezegde, dat ik altijd zo waar heb gevonden.

woensdag, juli 20, 2011

De National Mall met een gevoelstemperatuur van 41 graden

Als ik Cosmo naar buiten laat voel ik het al. De vochtige hitte is er al om acht uur. Dat belooft wat voor vandaag! Rick heeft een vijverexpert op bezoek, want onze filter werkt niet. Als die klaar is, brengt Rick me op weg naar zijn werk naar de metro.

Mijn "uniform" van vandaag bestaat uit een zwarte bermuda en mijn Virginia Tech sportshirt. Ik bedenk me, dat dat ook best handig is, omdat ik daarin beter te herkennen ben tussen de toeristenmassa. Net als de metro onder de rivier door is en de stad Washington binnen is gereden, krijg ik een sms van R., dat ze al bij het Washington Monument zijn.

Sinds kort hebben we ook onder de grond mobiel bereik, wat wel erg handig is. Ik schrijf terug, dat ik nog een aantal stations te gaan heb en sms weer, als ik bij het Smithsonian weer boven de grond uitkom. Omdat R. schreef, dat ze bij het Washington Monument waren, loop ik alvast die kant op.

Dan krijg ik een sms-je, dat ze weer terug zijn bij de ingang van de metro, dus ik maak rechtsomkeerts. Alleen zie ik geen groepje van vijf mensen bij de uitgang van de metro, waar ik uitstapte. Nu zijn daar twee uitgangen, dus ik besluit ook bij de andere te gaan kijken.

Ook daar zie ik echter geen groepje van vijf, Nederlands of niet. Net als ik maar weer naar de andere uitgang wil lopen, hoor ik een paar mensen Nederlands spreken. Gelukkig blijken dat twee van de vijf te zijn. We maken kennis en daarna ontmoet ik ook de andere drie. Pff, het nam even, maar we hebben elkaar gevonden!

Lopend van schaduwplek tot schaduwplek vertel ik over dit gedeelte van de stad. Het is werkelijk bijna onverdraagbaar warm in de zon, dus het is goed, dat er zoveel bomen staan. Onderweg kopen we ook een aantal flessen water en zodra die op zijn meer. Het is met dit weer heel belangrijk genoeg te drinken.

Langzaam lopen we naar het Jefferson Memorial. Vanaf de rand van het Tidal Basin wijs ik de gebouwen aan de overkant van de rivier aan. Van hieruit zie je een beetje van het Pentagon, het Air Force Memorial en Arlington National Cemetery.

Onder het Jefferson Memorial is een museumpje over het leven van deze president. We gaan er binnen, want er is lekkere airconditioning en er zijn toiletten. Hier hoor ik ook, dat dit het tweede groepje achtereen is, waar iemand jarig is. Ik feliciteer A. en vertel ze, dat ze dat bij restaurants moeten vertellen, want dan krijg je vaak een gratis dessert. Dat lijkt ze wel wat. Ik ben benieuwd of ze het vanavond gaan proberen.

C. merkt hier, dat haar SD kaartje het opeens niet meer doet. Er komen allerlei foutmeldingen in de camera. Gelukkig heeft de souvenir shop hier SD kaartjes van 2 GB te koop, dus daarmee kan ze voorlopig verder. Hopelijk zijn niet alle eerder genomen foto's verloren!

Boven bekijken we het beeld van Jefferson en er worden de nodige foto's genomen. Ook wijs ik aan de overkant van het Tidal Basin het Martin Luther King Memorial aan, want daar zullen we dit keer niet langs lopen.

Na nog wat koude flesjes water bij de gelukkig veelvuldig aanwezige standjes te hebben gekocht, lopen we verder. Ik wijs ze op George Mason, die altijd wat zieligjes alleen in zijn niet zo drukbezochtige monument naast het Jefferson (wat, naar ik las, ook een van de minder bezochte is) zit.

Deze Virginiaan schreef de Virginia Declaration of Rights, waarop de Bill of Rights van de Verenigde Staten is gebaseerd. In die Bill of Rights staat bijvoorbeeld de vrijheid van meninsuiting, het recht om wapens te dragen en meer.

Wij lopen verder, zoveel mogelijk schaduw opzoekend. Het Franklin D. Roosevelt Memorial maakt ook weer indruk. Het is dan ook weer zo'n heel andere opzet, dan het Jefferson Memorial. Ondanks de serieuze ondertoon van de Depressie en de Tweede Wereldoorlog maakt dit monument op mij altijd een ontspannende, bijna speelse indruk.

Helaas houdt hier de schaduw een tijdje op en moeten we even puffend door de brandende zon. Ik vind het echt super van "mijn" groepje, dat ze dit zo volhouden. Een enkele keer even zitten en een granolareep om energie op te doen en gaan met die banaan! Ik weet niet of ik het ze na zou doen, zo meteen de dag na aankomst.

Bij het monument voor de Koreaanse oorlog zien we een Tweede Wereldoorlog veteraan in een rolstoel zitten. Ik loop op hem af en schud zijn hand om hem te bedanken. Dat zie ik regelmatig mensen doen en hier is mijn kans. Deze man heeft er mede voor gezorgd, dat wij hier vandaag zo rondlopen, tenslotte.

Duidelijk vindt hij het prachtig om te vertellen. Hij is in het "Europese theater" actief geweest. Zijn petje zegt met de B-24. Hij is in Nederland en Belgie geweest en heeft D-Day meegemaakt. Zijn begeleidster wil voor hem spreken, maar dat wuift hij weg, hij wil vertellen. 6 juni 1944, vertelt hij, de lucht was zwart met vliegtuigen en hij maakte er deel van.

Begrijpelijk is, dat zijn begeleidster hem uit de hete zon wil hebben, dus helaas voor hem kan hij zijn verhaal niet afmaken. Wij bedanken hem nogmaals en lopen onder de indruk verder. Wat zo'n man heeft meegemaakt, dat hij dat op zo'n hoge leeftijd nog als de dag van gisteren kan hervertellen!

Het is inmiddels na twaalven en ik vraag, wat de plannen voor de lunch zijn. Die zijn er niet echt, maar men heeft wel zin om een hapje te eten. Hier vlakbij staat een National Park Service standje, dat drankjes en sandwiches serveert. Vrijwel de hele groep, ik inclusief, gaat voor de tonijnsalade "flat bread".

Er is nog een tafeltje voornamelijk in de schaduw open, dus dat pikken we gauw in. Hier heb ik wel eerder iets gedronken, maar nog nooit wat gegeten, dus ik vind via mijn klanten ook nieuwe plekjes. De sandwich is namelijk zeer smakelijk en lekker licht met deze hitte.

Na de lunch beklimmen we het Lincoln Memorial. Zo voelt het ook echt, als het zo warm is. Ongeveer halverwege laat ik de plek zien, waar Martin Luther King Jr. zijn "I have a dream" speech hield. Ook het beeld van Lincoln zelf maakt, zoals altijd, indruk.

Het uitzicht is minder, dan gewoonlijk, omdat de Reflecting Pool nu een en al aarde is. Hopelijk schieten ze lekker op met de renovatie, want het verpest het uitzicht wel nu.

Wij lopen door naar het Vietnam Veterans Memorial, in de volksmond "The Wall" (de muur) geheten. Zo eenvoudig, maar zo indrukwekkend, al die namen ingegraveerd. Ook nu weer zien we een paar veteranen van deze oorlog, die duidelijk geemotioneerd zijn.

Het Tweede Wereldoorlog monument baadt in het zonlicht, dus vanuit de weinige schaduw wordt er gefotografeerd. Vandaag is letterlijk "schaduwspel", zelfs al is het maar van een muur, we lopen erin. Op mijn telefoon zie ik, dat het inmiddels 37 graden is met een gevoestemperatuur van meer dan 40 graden.

Het Witte Huis is de volgende stop. Aan de achterkant maak ik een paar groepsfoto's en bekijken we de moestuin van Michelle Obama (van verre, dat wel). Dan lopen we naar de voorkant en daar is het zoals gewoonlijk niet saai.

De protesteerders, die er al 30 jaar zitten, zijn er natuurlijk nog steeds. Verder lopen er groepen bezoekers rond en we zien een man in zijn boksershort aan de overkant op de grond liggen. Zijn handen zijn geboeid en er staat politie om hem heen. Die lijken enkel met hem te praten. Of hij nog afgevoerd gaat worden, weten we niet, want dat laat op zich wachten.

Intussen heeft M. enorme last van de warmte. Ze is duizelig, heeft hoofdpijn en moet duidelijk de airconditioning in. Gelukkig zie ik al gauw de Corner Bakery in The Shops at National Place. Binnen is het lekker koel en we zijgen dankbaar neer.

Als drankje introduceer ik de verse lemonade hier. Uit ervaring weet ik, dat die erg lekker is. Vandaag heb ik er geen zin in en neem water, maar gelukkig lijkt het bij alle anderen goed in de smaak te vallen.

Tegenwoordig heb ik altijd Excedrin Migraine mee, dus ik bied daar een van aan M. aan, die hem dankbaar accepteert. Het is ook buitengewoon warm buiten en zij hebben ook nog zes uur tijdsverschil. Het loopt tegen vieren, dus voor hun gevoel bijna 22 uur 's avonds.

R. ziet een meisje haar thermos opvullen met water van de soda fontein, dus dat gaan wij ook allemaal doen. Het ijs en water zijn hier gratis. We hebben al een versnapering gekocht, dus niemand, die erom maalt, dat we nu flesjes en bekers weer opvullen met koud water. Door de stad verspreid staan er wel drinkwaterfonteinen, maar het grondwater hier is inmiddels bijna warm te noemen.

Buiten bedekt de hitte ons weer als een deken. We lopen terug naar de Mall en daar hebben R., die kramp in zijn benen heeft, en M., die zich nog steeds niet lekker voelt van de hitte, het wel gehad. De andere drie willen echter nog graag het Capitool, Supreme Court en Library of Congress zien.

R. en M. gaan op een bankje dichtbij het metrostation op ons wachten. Ik loop dus verder met de andere drie, ondertussen de verschillende musea, waar we langskomen, aanwijzend. Zoals altijd maakt het Capitool enorme indruk. Het is ook echt wel een gigantisch en prachtig gebouw. Zowel de Senaat, als het Huis van Afgevaardigden, zijn aan het werk vanavond zien we aan de vlaggen.


Ook het Supreme Court gebouw en de Library of Congress maken indruk. Jammer, dat het te laat is om bij de laatste naar binnen te gaan, maar de andere twee wachten ook. Toch krijg ik het gevoel, dat ze wel blij zijn, dat ze de extra wandeling voor deze gebouwen hebben gemaakt. De andere twee zullen het helaas alleen met foto's moeten doen, maar als je op bent, ben je nu eenmaal op.

Eerlijk gezegd bewonder ik de hele groep, want zelfs voor uitgeruste mensen is dit een hele wandeling en enorm veel te zien. Als ik nog terugdenk aan hoe ik me vorige dinsdag (is het echt pas een week geleden?) voelde, terugkomend uit Italie! Ik had zo'n volle dag echt niet aangekund!

We vinden R. en M. weer op een bankje in de schaduw niet ver van de ingang van de metro. Ik "help" hen kaartjes kopen en dan merkt A. heel scherp op, dat we ons nu niet alleen maar in de "peak"tijd bevinden, maar in de "peak of the peak". Jeetje, ik snap helemaal hoe toeristen dit systeem niet begrijpen!

Gelukkig is het makkelijk om bij ieder kaartje nog een extra twintig cent te doen, zodat ze er genoeg op hebben staan om er bij Van Dorn Street mee uit te stappen. Ik woon hier nota bene en deed het nog verkeerd. De metro hier is heel mooi, maar duur en heel ingewikkeld om uit te vogelen, dat blijkt maar weer. Hopelijk zijn ze zonder problemen op hun bestemming aangekomen.

Mijn rit terug gaat langzaam. De trein is bij tijd en wijlen zo vol, dat de deuren niet dicht kunnen. Toch heb ik vrijwel meteen een zitplaats, het voordeel van voor Metro Center instappen. Als ik de tunnels uitben sms ik Rick, waar hij is. Toevallig onderweg naar huis, dus hij kan mij ook weer in Vienna ophalen van het station.

Rick staat dus al te wachten, als ik naar buiten loop. Thuis vinden we Kai en Saskia samen bezig op de computer. De broer en zus hebben veel aan elkaar. Ik hoorde Saskia gisteren al tegen iemand zeggen, dat zij straks weer alleen thuis zal zijn. Ze geniet echt van de aanwezigheid van haar broer.

Na het avondeten kijken we weer naar Assassin's Creed. Het is net een film, maar in de vorm van een spel. En het voelt ook of we terug zijn in Italie. Zo leuk om al die bezochte plekjes terug te zien.

Vanochtend zei ik tegen Rick, dat ik naar mijn "werk" ging, maar zo voelde het helemaal niet. Ik heb enorm veel plezier in dit "werk", wat de weersomstandigheden ook zijn. Washington is zo'n "on-Amerikaanse" stad, vooral in dit gedeelte, bezoekers verwachten dat niet.

Verveelt het mij om telkens dezelfde locaties te bezoeken? Absoluut niet! Ik zie al uit naar de volgende (fiets)rondleiding op de 29e!

dinsdag, juli 19, 2011

Rustdagje

Gisteravond kon ik de slaap maar niet vatten. Ik heb dat wel vaker, als ik tot later in de avond actief ben. Mijn lichaam wil, maar mijn brein is overactief. Pas na middernacht viel ik in slaap en blijf vanochtend dus ook wat langer liggen.

Rick is natuurlijk allang op, maar ook Kai en Saskia zitten al beneden, als ik eindelijk tevoorschijn kom. Na het ontbijt gaan Saskia en ik naar de sportschool. Daar doe ik een half uur op de stairmaster en Saskia een half uur op de lopende band. Zelf zou ik nog een half uur cardio erbij hebben gedaan, maar dat is teveel voor Saskia, dus ik pas me aan haar aan.

Vorige week lukte het niet om bij Saskia bloed te prikken, waarschijnlijk door de lange vlucht vanuit Italie. We gaan dus terug naar Quest Diagnostics . Gelukkig vindt de hematologist meteen de ader en komen er drie mooie buisjes bloed uit. Hopelijk is alles daarmee ook goed, want de duizelingen, die Saskia vorige week had, zijn al een stuk minder met het meer eten.

Na de lunch gaat Saskia naar Kaylee fietsen. Halverwege belt ze me op, dat haar achterband stuk is. Ik loop haar tegemoet en zie, dat de buitenband van het wiel af is, waardoor de binnenband uitsteekt. Pogingen om het te maken mislukken, dus nemen we de fiets terug naar huis en breng ik Saskia even met de auto. Het is zo warm en vochtig, dat lopen niet prettig is.

Daarna maak ik me klaar voor het zwembad. Ik heb een nieuwe Washingtonian, mijn favoriete blad over onze stad. Daar staan de "beste" alles in. Ik heb het er nog moeilijk mee, dat ik gisteren uitvond, dat een van mijn favoriete restaurants, Ten Penh, voorgoed gesloten is. Waar moet ik nu gefrituurde spinazie gaan eten?

Wat een luxe eigenlijk, he, dat dat iets is, waar ik me druk om maak, ha ha! Zo af en toe duik ik het water, dat veel warmer is, dan een paar dagen geleden, in. Ik klets eens bij met Christine en probeer mijn zus te bereiken, maar krijg haar niet te pakken. We spelen al een week "telephone tag" (letterlijk vertaald telefoon tikkertje, leuke uitdrukking vind ik altijd).

Opeens begint het, bij schijnbaar klaarblauwe lucht, te regenen. Ik ga dus maar huiswaarts, aangezien het al na vijven is. Tot mijn verbazing is Rick al thuis. Hij gaat met Kai de Max Capacity doen en ik hoor veel gekreun en gesteun in de voorkamer. Ja, het duurt maar 16 minuten, maar die duren heel lang, als je zo moet afzien!

Saskia gaat met vriendinnen bij Sakura eten. Wij bestellen pizza's van Uno's, want we zijn allemaal moe. Kai en ik delen een Mediterranese pizza op meergranendeeg. Ook Uno's heeft veel meer gezonde keuzes, dan voorheen.

Morgen zal het flink warm (zo'n 35 graden) en vochtig worden. Tijdens mijn rondleidingen schaam ik me ervoor, dat ik zoveel transpireer. Ik weet, dat mijn lichaam dus efficient werkt om de warmte te kunnen verdragen en ik voel me verder prima, maar het ziet er zo vies uit, zo'n nat t-shirt. Morgen ga ik een van mijn sporttopjes dragen, eens kijken of dat beter werkt. Gelukkig wordt het pas donderdag echt superheet met 38+ graden en hoge luchtvochtigheid.

maandag, juli 18, 2011

Eerste fietsrondleiding

"Welcome to another cold day", zegt Rick, als hij met mijn koffie bovenkomt. Wat een luxe, koffie op bed op een maandag. Natuurlijk maakt hij een grapje, want het is buiten al zeker 25 graden. De zomerse hitte komt deze week weer met volle kracht terug. Mij hoor je niet klagen (hoewel, misschien wel woensdag wandelend door Washington).

Saskia en ik gaan samen naar de sportschool, waar Sharon ons al opwacht. Saskia wil weer gaan werken aan haar conditie, dus we gaan weer een tijdje twee keer per week gewichten doen. Sharon heeft er zin in en we werken lekker hard.

Na thuis even een snack gegeten te hebben, rijden we naar Wegmans. Daar ben ik al sinds december niet geweest, want het ligt wat uit de weg. Saskia wil er graag heen om boodschappen te doen. Inderdaad hebben ze een aantal produkten, die andere supermarkten niet hebben en ze zijn een stuk goedkoper, dat scheelt ook.

Het is lunchtijd, als we weer thuis zijn. We eten met zijn drietjes, als de telefoon gaat. Het is een Maryland nummer, mij onbekend, dus ik laat het gaan. Als echter hetzelfde nummer mijn mobieltje ook belt, neem ik maar op. Het blijkt Katja te zijn, die even de Blackberry van iemand aan het strand mocht lenen. Het is erg fijn haar stem weer te horen en ze beveelt Saskia en Kai vrijdagavond ook op het vliegveld te zijn om haar op te halen.

Terwijl ik zaterdag aan het rondleiden was, is Rick met Saskia naar het DMV gegaan. Daar heeft ze met een score van 100% haar Learner's Permit gehaald. Nu moet ze dus voor april 40 uur rijden en mag dan haar rijbewijs halen, na nog een aantal professionele lessen (in Virginia geldt, dat als je je learner's op je 15e haalt, je negen maanden moet wachten tot je je rijbewijs mag halen).

Natuurlijk wil Saskia dolgraag meteen beginnen met leren. Ik rijd dus naar de enorme parkeerplaats bij Wolftrap en Kai gaat ook mee. Voor een eerste keer gaat het best goed. Het draaien is wat moeilijk en ruimtelijke inschatting ook. Saskia rijdt drie kwartier en dan neem ik het weer over. Volgende keer gaan we weer hierheen, maar ik denk, dat we het daarna wel op de rustige straatjes van onze buurt kunnen gaan proberen.

Mijn fietsrondleiding van vandaag begint om vijf uur. Om vier uur rijdt Kai me naar het metrostation. Het is flink warm, zeker 33 graden. De trein komt al gauw en ik stap bij Federal Triangle midden in de stad uit. Hier vlak tegenover ligt het fietsenverhuurbedrijf.

Het is pas kwart voor vijf, dus ik koop eerst even een koud flesje water. Dat ga ik straks wel nodig hebben. Er komen allerlei mensen langs en ik zie uit naar een groepje van vijf. E., haar vriend, haar broer en haar ouders komen me net na vijven tegemoet lopen.

We maken kennis en dan lopen we naar de kiosk van Bike the Sites. Daar huren we zes hybride fietsen met 24 versnellingen. Het zijn zeer comfortabele fietsen met een handig tasje voorop, waar het water goed inpast. We krijgen ook sloten mee, maar zijn toch niet van plan de fietsen ergens neer te zetten.

Nadat alle formaliteiten klaar zijn, kunnen we op stap. Dit is voor mij ook voor het eerst, dat ik op een gehuurde fiets door de stad fiets en ook, dat ik in dit gedeelte fiets. We rijden Pennsylvania Avenue op, waar sinds kort een speciale fietsbaan is aangelegd. Erg handig en we zijn zo bij het Witte Huis.

Daar is het een stuk minder druk, dan zaterdag. Ik maak een paar foto's van het groepje en vertel over ons "paleis". We rijden ook naar de achterkant en daarna de Mall op. Bij alle monumenten wordt gefotografeerd en ik vertel er natuurlijk over.

Al is het niet zo druk op de Mall, we moeten toch regelmatig wachten op voetgangers. Al met al gaat het niet zo heel veel sneller, dan te voet. Ook omdat je natuurlijk in de monumenten niet mag fietsen. Met de lager staande zon is het licht overal prachtig om te fotograferen en daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt.

De groep is hier morgen ook nog, dus ze besluiten niet naar boven in het Lincoln Memorial en Jefferson Memorial te gaan om was tijd te besparen. De rest van de monumenten bezoeken ze allemaal en we kunnen nu ook goed bekijken, hoe het nog te openen Martin Luther King Memorial eruit gaat zien.

Voor we het weten zijn er twee uur voorbij en we hebben de andere kant van de Mall nog niet gezien. We besluiten direct door naar het Capitool te fietsen en onderweg wijs ik de verschillende musea aan, waarvan ze sommigen morgen willen gaan bezoeken.


We klimmen Capitol Hill op en in het late avondlicht ziet het Capitool er helemaal mooi uit. Ik wijs het Supreme Court en de Library of Congress aan en druk ze op het hart morgen bij die laatste naar binnen te gaan.

Het loopt nu tegen achten en bij sommigen rommelen de magen. We rijden dus terug naar Bike The Sites, waar we nog net binnen de limiet van drie uur de fietsen inleveren. Het ging bijzonder goed, gelukkig. Ik heb nog twee fietsrondleidingen geboekt, dus weet nu, hoe dat in zijn werk gaat.

Op de vraag, of er leuke restaurants in de buurt zijn, bied ik Ten Penh en Elephant & Castle. De keuze valt om te beginnen op Ten Penh en ik word meegevraagd voor een drankje. Helaas blijkt Ten Penh (voorgoed, zie ik online, tot mijn teleurstelling) gesloten te zijn. Dan wordt het toch Elephant & Castle.

Daar is een groot terras, maar iedereen heeft het warm, dus we kiezen voor de airconditioning. Onder het genot van een drankje kletsen we over van alles en nog wat en toasten de jarige, B. Intussen is Rick onderweg om mij op te halen. Hij belt, dat hij dichtbij is en ik neem afscheid en wens ze nog een fijne rest van hun reis. Ook dit was weer zo'n leuke ervaring! Ik ben helemaal blij, dat ik deze rondleidingen begonnen ben.

Het loopt al tegen negenen en ik heb nog niet gegeten. Ik heb niet zo erg veel honger, dus bestel een paar voorafjes van Natta Thai, die we ophalen. Het smaakt allemaal prima. Woensdag is de volgende rondleiding, ook vijf mensen, maar lopend.

zondag, juli 17, 2011

Rondleiding en lazing on a Sunday

Zaterdag

Jakkes, ik heb heel slecht geslapen, allerlei dingen maalden door mijn hoofd en het was warm in onze kamer, omdat Rick vergeten was de airco omlaag te doen (nou ja, ik ook, maar hij ging later naar bed). Met alle macht probeer ik wat langer te slapen, want ik heb een drukke dag voor de boeg, maar het lukt niet.

Om kwart voor acht sta ik dan ook maar op en bedenk me, dat ik mijn klant voor vandaag niet heb geinstrueerd bij welke metrouitgang we elkaar zullen ontmoeten. Gelukkig weet ik in welk hotel ze logeren, dus bel daar en krijg een slaperige L. aan de telefoon. Oeps, het is nog voor achten en we hebben pas om tien uur afgesproken. Ze waren toch al van plan te lopen, maar nu weten ze de precieze ontmoetingsplek tenminste.

Langzaam wordt de rest van het gezin wakker en Rick biedt aan me naar Washington te rijden. Dat is heel fijn, want in het weekend is de metro erg onbetrouwbaar. Met de auto zijn we binnen het halve uur bij het Smithsonian station.

Het is werkelijk schitterend weer! Het belooft wel warm te worden, maar de luchtvochtigheid is heel laag en dat maakt het draagbaar. Ik ben wat te vroeg en stel me op onder het nieuwe bord met de kaart van de Mall. Om de zoveel tijd komt er een metrotrein aan en een drom toeristen naar boven, die allemaal op die kaart gaan kijken. Op een gegeven moment hoor ik een groepje Nederlands praten en ik spreek ze aan. We hebben een kort gesprek over hoe mooi het weer is en dan gaan zij de stad ook verkennen.

Dom genoeg weet ik alweer niet, hoe M. en L. eruit zien, dus op een gegeven moment denk ik zeker te weten, dat het stel, dat op mij afloopt, er Nederlands uitziet. Ik loop op ze af en zeg "Hi" en ik krijg een verbaasde "Hi" terug, terwijl ze langs mij heen lopen. Ha ha, even misgegokt, dus, maar de man zag er vooral on-Amerikaans uit (maar hij was het wel).

Gelukkig weten L. en M. wel hoe ik eruit zie, want ze komen meteen op mij aflopen. We maken kennis en gaan op pad. Ik vertel ze over de geschiedenis van de stad en het Washington Monument, dat we voor ons zien.

We lopen langs het Tidal Basin naar het Jefferson Memorial. Daar lopen we naar binnen en bewonderen het enorme beeld van de derde president. Naast me hoor ik een Nederlands jongetje tegen zijn vader klagen: "Zo ver lopen voor zoiets saais" Zo grappig, ik weet, dat Saskia vooral het met hem eens zou zijn.

Wij gaan verder naar het Franklin D. Roosevelt Memorial. Ik weet zeker, dat het Nederlandse jongetje het daar leuker zou vinden. Hier zijn lekker veel stenen voor kinderen om op te klimmen en dat "heilige" van de andere monumenten speelt hier veel minder. We bekijken de drie kamers, die de drie ambtstermijnen van deze president vertegenwoordigen. Hij is de enige president, die meer dan acht jaar in het Witte Huis heeft gewoond.

Het is enorm druk in de stad vandaag en dat zien we vooral in de omgeving van het Lincoln Memorial. We lopen door het Koreaanse Memorial, dat deze jonge mensen mooi vinden, maar de oorlog zegt hen niet zoveel. Mij eigenlijk ook niet, de Vietnam Oorlog is hier veel "beroemder".

Door de menigte banen we ons een weg naar het beeld van Lincoln. Het is hier beredruk met zowel Amerikaanse, als buitenlandse toeristen. Dit is toch wel duidelijk wereldwijd een van de bekendste plekken in de stad. Martin Luther King hield er zijn speech en Obama een paar jaar geleden ook.

Via het Vietnam Memorial, dat ook altijd indruk maakt, en het Tweede Wereldoorlog Monument (idem, het ontlokt aan L. de opmerking, dat men hier wel monumenten weet te maken en dat is zeker waar) lopen naar het Witte Huis.

Ook hier weer een drukte van jewelste, we horen er ook onze eigen taal en wisselen een paar woorden uit. Ik neem een foto van L. en M. aan de Mall kant en ook weer aan de voorkant. Ik laat ze ook van buiten de West Wing zien, waar we een paar weken geleden nog doorheen liepen. Het blijft bijzonder om daar ook echt binnen te zijn geweest (en ja, Evelyn, het helpt ook met de rondleidingen, want ik kan nu uit eigen ervaring vertellen).


Al voor we naar Italie gingen heb ik een reservering gemaakt bij Old Ebbitt Grill om half een. Maar goed ook, want zelfs op zaterdag, zonder de zakenmensen, is het hier flink druk. We krijgen nu meteen een tafeltje.

Onze serveerster heeft er lol in! We zijn "sweeties" en "honeys" en krijgen al gauw ons drinken. Het eten laat even op zich wachten, maar dat is ok, want de conversatie verloopt vlot. L. is leerkracht en vindt het interessant om over het onderwijs hier te praten.

Mijn salade klonk op papier erg lekker met Virginiaanse bramen, spinazie, hazelnoten en camembert. Helaas is de spinazie niet bepaald uitgewassen, dus ik heb er nog een flinke portie zand bij ook. De anderen lijken hun eten wel lekker te vinden, gelukkig. Dit is wel voor het eerst, dat ik minder gecharmeerd ben van een gerecht hier, een salade nog wel.

Na een uurtje zijn we klaar voor de tweede helft van de rondleiding. Qua afstand is deze langer, maar minder intensief met de ene bezienswaardigheid na de andere. Via het FBI gebouw en Ford's Theatre lopen we naar Chinatown. Daar bezichtigen we de mooie boog en gaan dan weer terug naar de Mall.

Rond het Capitool bloeien de crape myrtles, wat met de mooie felblauwe lucht een leuk plaatje maakt. Alles ziet er vandaag weer zo prachtig en imposant uit, ik blijf gek op deze stad!

Aan de andere kant van het Capitool zien we het Supreme Court en de Library of Congress. Die laatste is gelukkig ook op zaterdag open, want van binnen vooral zeer de moeite waard. We gaan ook met een groepje mee naar boven om de leeszaal te bekijken, die niet gefotografeerd mag worden, maar oh, zo mooi is.


Nu gaan we via de andere kant van Mall terug. Bij het Air and Space Museum trakteert L. op een ijsje. Naar binnen willen ze niet, waar ik stiekem blij om ben, want, drukst bezochte museum ter wereld of niet, het is zeker niet mijn favoriet hier.

Verderop ligt het Smithsonian Castle, het originele gebouw. Hier ook ligt James Smithson, aan wie we het hele gratis museum systeem te danken hebben, begraven. We bekijken zijn graf en lezen de geschiedenis. Ik vind het nog steeds onvoorstelbaar, dat die man zo'n erfenis heeft achtergelaten zonder ooit voet op Amerikaanse bodem te hebben gezet.

We bekijken de Enid Haupt tuin, die bijzonder is, omdat hij op het dak van twee musea is gebouwd. Dan steken we de Mall over naar het American History Museum.

Hier had ik mijn rondleiding kunnen eindigen, maar ik ben zelf al een tijdje niet in dit museum geweest. Ik besluit hen dus te vergezellen. Dat is voor L. en M. ook wel handig, want zo weten ze welke tentoonstellingen het interessantst zijn en waar die zich in dit immense museum bevinden.

We beginnen met de Star Spangled Banner, altijd een indrukwekkende tentoonstelling. De jurken van de First Ladies zijn ook interessant en het gedeelte over de presidenten, dat ooit tijdelijk was en nu permanent, ook. Als laatste bezoeken we de tentoonstelling met Dorothy's (Wizard of Oz) rode schoentjes, Kermit de kikker en meer.

Dan hebben L. en M. het leukste in dit museum gezien. Omdat het gratis is, is het makkelijk er zo "even" binnen te gaan. Er is natuurlijk op deze drie verdiepingen veel meer interessants te vinden. Je zou hier zo een dag kunnen doorbrengen, maar die tijd hebben ze niet.


Buiten nemen we afscheid. Ik vond het weer erg leuk met hen, ook om hun achtergrond een beetje te leren kennen. Dat is wat deze rondleidingen zo leuk en afwisselend maakt. Ik bel Rick, die me trouw weer komt ophalen.

Hij heeft vandaag niet stilgezeten en o.a. Katja's auto van een nodige nieuwe band voorzien. Die moet nog opgehaald worden bij Just Tires. Ik neem Ricks auto terug en hij Katja's. Nog vijf dagen en dan is zij ook weer thuis. Ik tel de nachtjes slapen!

Saskia moet babysitten, dus het is weer Kai, Rick en ik voor het avondeten. Rick haalt van Amphora, lekker Grieks eten. Vanavond "spelen" (Kai doet het werk) we verder Assassin's Creed. Het is echt of we weer terug in Italie zijn!

Dit is de route, die we vandaag hebben gelopen.

Zondag

Na lekker uitgeslapen te hebben, want ik was doodop van de lange dag gisteren, staan we met alweer schitterend zomerweer op. De lucht is weer knalblauw, een teken, dat de luchtvochtigheid nog laag is.

Rick en ik gaan ons wekelijkse Starbucks ontbijt halen. Ik bedenk me, dat we vorige zondag nog de toren van Pisa beklommen. Het lijkt al veel langer geleden met alles, wat er de afgelopen week speelde.

In ieder geval smaakt mijn venti ijskoffie met caramelsiroop, een beetje melk en weinig ijs erg goed. Dat laatste zeg ik er speciaal bij, anders krijg je meer ijs, dan koffie. Ik hoorde iemand anders juist extra ijs bestellen, zonde van het geld, toch? Ook de spinaziewrap gaat er goed in.

In sporten heb ik vandaag geen zin, maar Kai en ik gaan wel een stuk met Cosmo lopen. Al is het 31 graden, het voelt bijna koel door de wind en het gebrek aan vochtigheid. We lopen door Nottoway Park, waar ook allerlei basebalwedstrijden aan de gang zijn. Het is overal zo mooi groen, al is de enige regen, die we de afgelopen weken hebben gekregen die van zware onweersbuien.

Na de lunch maak ik me klaar om naar het zwembad te gaan. Het water is mij nota bene te koel, dus ik dip me er snel in en ga dan tijdschriften lezen. L. had gisteren een paar Nederlandse voor me mee, een Esta (leuk blad!) en de Glamour.

Een uurtje later komen Kai en Rick ook en gaan in het water een balletje naar elkaar gooien. Als mijn tijdschriften uit zijn, ga ik met mijn voeten in het water zitten. Het moet nog even wat meer opwarmen om weer te gaan zwemmen, vind ik. Dat zal gauw genoeg gebeuren, want voor het einde van de week worden temperaturen tegen de 40 graden voorspeld.

Het is de perfecte "cook out" avond, dus Rick maakt hamburgers op de grill. We eten buiten en als het zo doorgaat wordt dit de eerste avond deze zomer, dat ik, zonder te spuiten, geen enkele muggenbeet krijg. Dat is er werkelijk eentje voor de recordboeken!

Morgenavond heb ik weer een rondleiding, dit keer voor het eerst op de fiets. Ik ben benieuwd!