Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, augustus 31, 2011

Van Georgetown naar Capitol Hill en terug

Om half acht sta ik op, heel vroeg voor mij. Rick is al beneden en heeft koffie voor me gemaakt. Die heb ik wel nodig, want na al het luie uitslapen voelt half acht als midden in de nacht! We ontbijten samen en dan brengt Rick mij op weg naar zijn werk naar de metro.

De trein staat klaar en nog geen half uur later stap ik bij Foggy Bottom uit. Het hotel van het Belgische gezin, waarmee ik vandaag op stap ga, ligt in Georgetown. Dat betekent een redelijke wandeling vanaf het metrostation, maar het is heerlijk weer en ik vind Georgetown altijd zo leuk, dus geen straf.

Dit hotel heeft twee locaties, dus eenmaal in de lobby verzeker ik me er bij de receptionist van, dat ik op de juiste plek ben. Dat is gelukkig het geval. Ik ben ruim op tijd en vraag even de sleutel voor het toilet. Dan hoef ik me daar geen zorgen meer om te maken.

Dan plant ik me in een van de stoelen in de lobby en ga op de uitkijk naar twee mensen met twee kleintjes. Na een paar families met veel grotere kinderen, zie ik G., E. en hun een- en driejarige kindjes aankomen. We maken kennis en gaan dan op weg.

Via Pennsylvania Avenue lopen we naar het Witte Huis. H. van drie vindt dit fascinerend, want hier wonen de "koning" en de "koningin" en hun prinsesjes. We maken wat foto's en lopen dan naar de achterkant van het huis. Daar is wat gaande en voor de zoveelste keer moeten we er ver van wegblijven.

Nu beginnen we aan het rondje monumenten. G. vooral heeft best wat kennis van de verschillende oorlogen. We beginnen bij het Tweede Wereldoorlog monument en lopen via het Vietnam Memorial naar het Lincoln. Ook dit vindt kleine H. weer interessant, zo'n groot gebouw, dat er als een tempel uitziet. Broertje J. van een is een lekker goedlachs knulletje, die met af en toe een druif heel tevreden is. Echt schatjes zijn het!

We nemen de lift naar boven om het beeld van Lincoln te bekijken. Als we over de Mall heenkijken, horen we beneden een groep militairen van alles zeggen. Wat precies is niet te verstaan, maar het maakt indruk en na afloop wordt er geapplaudisseerd.

Weer beneden lopen we naar het Koreaanse monument. Af en toe zoeken we een bankje in de schaduw op om de kleintjes een snack te geven. H. zit in de "Waarom?" fase, wat soms erg grappig is. J. gaat na zijn snack lekker slapen. Het zijn makkelijke kindjes, ik herken er wel veel van de onze in, duidelijk ook gewend aan reizen.

De tijd gaat intussen wel door natuurlijk, maar we hebben nog genoeg tijd om het splinternieuwe Martin Luther King Jr. Memorial te bezoeken. We lopen door de "Mountain of Despair" naar de "Stone of Hope" en bekijken wat van de uitspraken uit speeches.

De peuters zijn wat onrustig, dus we gaan al snel verder op weg naar het restaurant voor de lunch. Het Franklin D. Roosevelt Memorial slaan we maar over en het Jefferson zien we van verre. Ik vind, dat we met die twee kleintjes al heel wat hebben kunnen doen!

Tegen de tijd, dat we bij Old Ebbitt Grill aankomen, liggen beide kinderen voor Pampus. We krijgen heel wat vertederde blikken van mensen, die langslopen. In het restaurant krijgen we speciaal een tafeltje in het ruimere gedeelte, zodat de kinderen niet gewekt hoeven te worden.

Dit keer besluit ik eens de crabcake te proberen in dit restaurant. Die is erg lekker, moet ik zeggen. Ook E., die de kippenborst met een Indiase saus heeft besteld en G., die de zwaardvis heeft, vinden hun gerechten goed bereid. Inmiddels zijn beide kinderen ook weer wakker en vooral baby J. eet met smaak mee van zijn vaders bord.

Kleine H. heeft meer zin in een hot dog, dus die koopt G. eenmaal buiten bij een van de standjes langs de weg. Op zijn schouders peuzelt H. de hot dog bijna helemaal op. Onderwijl heeft ze heel wat te kletsen. Het is een lekker vrolijk meisje en houdt het goed vol, want we leggen even afstanden af in een temperatuur, die inmiddels weer tegen de dertig graden loopt. De afwezigheid van vochtigheid maakt veel goed.

Bij het Capitool staan de sproeiers aan en er is natuurlijk niets leukers voor een kleintje, dan lekker met water spelen in de hitte. Dat doen we dan ook even. Ook voor ons volwassenen voelen die paar koele druppels lekker aan. Het is duidelijk het einde van het toerismeseizoen, want overal erg stil.

We bekijken het Supreme Court en gaan dan op zoek naar de ingang van de Library of Congress, waar je met een wandelwagen naar binnen kan. Die vinden we al snel en we nemen de lift eerst naar de middelste verdieping.

H. wil graag boeken zien, haar driejarige logica vindt, dat die in een bibliotheek aanwezig horen te zijn. Geef haar eens ongelijk! We gaan dus nog een verdieping hoger, waar we de leeszaal kunnen overzien. Hier zijn gelukkig ook rijen boeken te zien, want ik denk, dat H. ons inmiddels niet meer geloofde.

Als laatste stoppen we op de begane grond, waar we mooi de "engeltjes" (voor H.) langs de trappen kunnen zien. Als we weer naar buiten lopen, wordt de Library of Congress door haar als "leuk" bestempeld. Een heel compliment van zo'n kleintje.

Via de Mall met aan weerszijden de musea lopen we terug richting hun hotel. Kleine J. valt weer in slaap en H. is duidelijk ook moe. We kopen nog even wat water en appelsap en lopen dan terug naar het huis van de "koning", wat H. graag nog eens wil zien.

Langs de Wereld Bank en het IMF lopen we op Pennsylvania Avenue. Bij mijn metrostation, Foggy Bottom, nemen we afscheid, want van hieruit weten ze hun hotel wel terug te vinden. We hebben meer dan 18 kilometer afgelegd vandaag!

Het is spitsuur en dit station is na Metro Center, dus ik heb me er al op voorbereid geen zitplaats te krijgen. Pas zes stations later kan ik gaan zitten. Ik voel mijn voeten enorm! Ik vind de rondleidingen zo leuk, maar het is fysiek ook heel wat.

Eenmaal terug in Vienna kan ik het gewoon niet opbrengen nog naar huis te lopen. Ik neem een taxi en hoop lekker mijn voeten omhoog te doen. No such luck. Saskia wacht me al op en wil graag naar Safeway, want zij heeft geen ontbijtyoghurt of dessert ijs meer. Ik kan ook iets gebruiken voor de snee onder mijn kleine teen, dus stem ermee in te gaan.

Opeens heb ik enorme zin om onze Italie avonden te herleven en koop ook een fles prosecco. Daarmee maak ik thuis een Aperol spritz. Heerlijk! De laatste dag van augustus is het opeens en ik dronk die drankjes in Italie alweer zo'n tijd geleden! Ik ben er niet klaar voor om morgen de kalenders te veranderen naar september!

Foto's van vandaag staan hier. Onze wandeling van vandaag kun je hier volgen.

dinsdag, augustus 30, 2011

De volgende storm Katia?


Deel van het mooie lelieboeket, dat we als dank van Seth kregen

Op de Atlantische Oceaan heeft zich inmiddels, dagen na Irene, waar de halve oostkust nog onder lijdt, een volgende tropische storm gevormd. Er wordt verwacht, dat deze storm tegen het weekend orkaankracht zal bereiken. Nu is er natuurlijk nooit iets grappigs aan deze stormen, maar dit keer plagen we Katja toch wel ermee. Deze storm heet namelijk Katia, ze hebben haar naam enkel verkeerd gespeld!

Het is wel fijn voor alle mensen (meer dan 200.000 in ons gebied alleen al), die zonder stroom zitten, dat het weer een stuk is afgekoeld. 's Nachts wordt het tussen de 16 en 18 graden, dus we kunnen weer met het raam open slapen. Ook overdag is het werkelijk schitterend weer.

Na mijn halve uur op de stairmaster neem ik Cosmo dan ook mee voor een wandeling langs het W&OD pad. Op het blog erover las ik, dat een aantal omgewaaide bomen het pad op verscheidene plekken versperren. Gelukkig is dat op het gedeelte, waar wij lopen, niet het geval. Aan weerszijden van het pad bloeien allerlei late zomer wilde bloemen. Het wordt een lekkere wandeling, waar Cosmo duidelijk ook van geniet.

Het is alweer even geleden, dat ik pho heb gehaald bij Pho Thang Long. Tijdens de wandeling krijg ik daar ontzettende zin in opeens. Ik haal hun vissoep met extra hete saus. Eenmaal daar kan ik het niet laten een "bubble" ijskoffie te nemen. Dat is een heel sterke koffie met melk en suiker en de "bubbles" zijn tapioca ballen. Gek, hoe ik dat eerst maar niets vond en nu heerlijk.

Saskia is met Laura op pad, dus mijn kans om eens lekker met Flapjack bezig te zijn. Die vindt nu alles, wat beweegt, het einde. Mijn gymschoenveters worden aangevallen en het Martha Stewart (ja, zij maakt ook kattespeeltjes!) stokje met witte en blauwe balletjes eraan ook. Ik probeer foto's te nemen, maar dat valt nog niet mee, want het beestje is constant in beweging. De beste ervan staan hier.

In Aruba ging mijn Pandora armband stuk. Het slotje ging niet meer dicht. Ik mis die armband om mijn arm, dus ga kijken, of ik het ergens kan laten maken. Er zijn een aantal winkels in Vienna, die horloges en sieraden repareren. Ik ga naar een daarvan, maar Pandora heeft zo'n vreemd slot, dat zij het niet kunnen maken.

Nog niet zo lang geleden opende Pandora een zaak in Tysons Corner. Ik bedenk me, dat men me daar vast wel kan helpen. Dat blijkt niet het geval. De manager doet haar best, maar krijgt het niet gerepareerd en een professionele juwelier hebben ze niet.

Omdat mijn armband bijna vol zit en ik een tweede ook zal kunnen gebruiken, besluit ik een nieuwe te kopen. Daarvoor zijn mijn rondleidingsinkomsten perfect. Intussen worden mijn ketting en alle bedeltjes ook grondig schoongemaakt. Met een armband en ketting, die er als nieuw uitzien (ok, de armband is dat ook, maar de bedels eraan niet), vertrek ik na een uur in deze winkel te hebben doorgebracht, weer.

Nu heb ik dus een mooie zilveren armband, waarvan enkel het slotje niet werkt. Daar baal ik, zeker met de huidige prijzen voor edele metalen, erg van. Op de terugweg zie ik in een hoekje weggedrukt een andere juwelier, die ook reparaties doet. Niet geschoten is altijd mis, dus ik ga erheen.

Het is een van die juweliers, waar de deur op slot is en je binnengelaten moet worden. Binnen liggen de prachtigste stukken van platinum en goud. Daar sta ik met mijn schamele zilveren armbandje. Bijna maak ik weer rechtsomkeerts, want de eigenaar helpt toch iemand anders.

Voor ik die beslissing kan nemen, is die dame klaar en vraagt Humberto uit Panama, die heel aardig blijkt te zijn, hoe hij mij kan helpen. Verlegen vraag ik, of hij ook zilver repareert, helemaal voorbereid op een geschokt "nee". Maar ik heb geluk, zilver hoort ook bij zijn expertise.

Hij bekijkt het slotje en probeert te begrijpen, hoe het hoort te sluiten. Pandora heeft inderdaad een hoogst ongewoon slot. Gelukkig heb ik mijn nieuwe armband als voorbeeld van hoe het hoort. Hij bekijkt die ook en zegt dan te weten, wat te doen. Ik ben heel benieuwd en zal echt dolblij zijn, als hij de armband kan maken. Geen idee, wat ik er anders mee zou doen, iemand?

Op de terugweg ga ik even langs het zwembad. Het klinkt vreemd, maar het is mij te koel op het moment om erheen te gaan om te zwemmen. Door de koele nachten is het water me te koud. Ik wil echter even kijken, of onze vriendin Lauren en haar zoontje, die hier uit Pennsylvania op bezoek zijn bij haar ouders, er zijn. Dat is niet het geval, dus ik ga door naar huis.

Saskia vertrekt met Laura naar school. Ze halen vanavond hun rooster op. Saskia is helemaal klaar om terug te gaan. Er is hier in Virginia een grote discussie gaande over het begin van het schooljaar. We hebben hier namelijk de zogenaamde "Kings Dominion wet", waardoor de scholen pas na Labor Day (eerste maandag in september) mogen beginnen.

Die wet is er om de toerismeindustrie te beschermen, maar geeft vooral de high school studenten een achterstand op hun klasgenoten in andere staten. Vooral de AP (advanced placement) studenten hebben een week minder om zich voor te bereiden op de examens, die landelijk in mei plaatsvinden. Kijkend naar hoe Saskia zich de afgelopen paar weken regelmatig verveelt, zou ik een week eerder beginnen toejuichen.

Gelukkig is Saskia blij met haar rooster. Zoals ieder jaar is het vanavond een bijeenkomst van iedereen, die ze de hele zomer niet heeft gezien. Rick brengt haar naar een vriendin en dan zijn hij en ik alleen thuis. Ik neem de gelegenheid nog maar eens waar om de kattenbaby te knuffelen. Daar zal ik volgende week ook ruimschoots de kans toe hebben.

Net belde Saskia, of het goed is, dat drie van haar vriendinnen komen logeren. Natuurlijk! Hoe ze met zijn vieren en de kat in haar kleine slaapkamer gaan passen laten we maar aan de meiden over.

maandag, augustus 29, 2011

Rijbewijs vernieuwen

Vanochtend word ik wakker met een gevoel van dankbaarheid. Voor Irene kwam verwachtte ik echt na haar komst een paar dagen zonder electriciteit te zitten. Dat we nu gewoon met onze fan aan kunnen slapen is heerlijk! Vooral omdat zo heel dichtbij wel een heel aantal mensen zonder stroom zit.

Sharon wacht me bij Anytime Fitness al op. Zij heeft een aantal nieuwe gewichtenroutines en vandaag is de concentratie op mijn benen. Die voelen na afloop dan ook echt als rubber aan! We doen nog wat arm- en buikspieroefeningen en dan is het uur alweer voorbij.

Na nog een half uur cardio op de crosstrainer, ga ik huiswaarts. Saskia is intussen ook op. Ik zal haar nog gaan missen straks! Langzaam proberen we de dieren aan Flapjack te laten wennen. Het is een heel rustig katje, die gewoon in mijn armen blijft kijken, maar als Cosmo of Snickers te dichtbij komt, komt er een indrukwekkend geblaas uit dat kleine lijfje!

Mijn zusje belt uit Massachusetts. Zij kwamen zaterdag terug van vakantie in Nederland en hadden gisteren meteen bezoek van Irene. Zij wonen dicht bij de kust, dus ik maakte me zorgen om hen. Gelukkig is alles goed met ze. Zij hebben ook stroom, terwijl veel mensen om hen heen dat niet hebben. Het is ook heel fijn haar stem weer te horen.

Het is vandaag heerlijk weer. Zo'n 26 graden en droge lucht, wel fijn voor de mensen zonder stroom, na Isabel was het snikheet en vochtig. Saskia en ik eten lunch op het deck, nadat ik daar alle tuinmeubelen terug heb gezet.

Mijn rijbewijs verloopt op mijn verjaardag (alle rijbewijzen hier in Virginia verlopen op de verjaardag van de houder). Omdat dit mijn vijftigste verjaardag zal zijn, moet ik in persoon naar het DMV om een ogentest te doen.

Vandaag heb ik de tijd om daar te wachten, dus ga er na de lunch heen met Kindle en al. Bij binnenkomst staat er al een rij voor de ene persoon, die je een bonnetje met een letter en een nummer geeft. Het gaat vrij snel, ik ben zo aan de beurt.

Op mijn melding, dat ik hier ben om mijn rijbewijs te vernieuwen, volgt de vraag waarom, want ik kan dat online doen, tenzij het is verlopen. Ik zeg, dat ik vijftig wordt volgende maand en vraag me nu af, of ik het misschien verkeerd heb begrepen. Ze kijkt me nog eens aan, kijkt op mijn rijbewijs en zegt: "Really?" Ja, helaas, "really"!

Mijn bonnetje zegt B91 en van de B's is nummer 85 aan de beurt. Dat lijkt snel te zullen gaan. Maar er komen allerlei letters en nummers langs en nauwelijks B's. Gelukkig heb ik mijn boek. Opeens, na een uurtje, worden B90 en B91 vlak na elkaar omgeroepen. Ik had het bijna gemist!

Bij het loket word ik vriendelijk verwelkomd, dat is weleens anders bij het DMV! Ik vertel mijn verhaal en alweer kijkt de medewerkster verbaasd en zegt, voor zover ik het kan inschatten, heel serieus: "Really? You're turning fifty? You look way younger!" Jee, ik moet vaker naar dit DMV, goed voor mijn ego!

Het lezen van rij 1 voor de ogentest gaat zonder problemen. Dan moet de foto genomen worden. Ik mag glimlachen, maar geen tanden laten zien. Het zal vast een fantastische foto zijn, maar niet heus. Dat zal ik over een dag of tien te zien krijgen. Als ik mijn $37 heb betaald krijg ik een papier mee als tijdelijk rijbewijs. Dat is ook weer voor vijf jaar gedaan.

Saskia wil graag wat speeltjes voor Flapjack gaan kopen, want op het moment is zij zijn speeltje en heeft overal krasjes op haar armen en benen. We gaan naar Petsmart, waar zij een paar leuke speeltjes uitkiest. Daar zie ik voor het eerst Halloween kostuums voor poezen! Het moet toch niet gekker worden!



Mijn nagels zien er weer niet uit, dus ik ga naar Pro Nails. Thu is op maandag helaas vrij, dat moet ik onthouden, want zij is mijn favoriete styliste. Phuong is gelukkig wel beschikbaar, zij is ook goed. Een uurtje later zien mijn nagels er weer keurig uit.

Als ik thuiskom staan Rick en Saskia al te koken. Waarschijnlijk door de storm en verschillende luchtdrukken heb ik de afgelopen dagen veel pijn. Ik word met een glas wijn in mijn stoel gepland, zo lief! Het worden lekkere taco's met kalkoengehakt. We smullen er alle drie van.

zondag, augustus 28, 2011

Irene 2

Dat was me het nachtje wel! Toen wij naar bed gingen begon het echt hard te waaien. Rick liet Cosmo nog even uit en was binnen een paar minuten doorweekt en kon nauwelijks rechtop lopen. Wonder boven wonder hadden we nog stroom.

Dat zou gauw veranderen, want een half uur later was de eerste stroomuitval. Ons alarmsysteem begon vervelend te piepen, dus Rick moest in het donker de basement in om het uit te doen. Gelukkig had hij de zaklantaarns al klaarliggen.

Met de airco en de fan uit kon je echt goed horen, hoezeer het buiten tekeer ging. Rick was net weer boven, toen de electriciteit weer aansprong. Blij ging ik slapen en blijk door nog ongeveer zeven keer aan- en uitfloepen van de stroom geslapen te hebben. Arme Rick niet, want Cosmo was zo nerveus, dat die hem wakker hield.

Pas toen om kwart over drie de fan weer ophield, werd ik wakker. Ik vroeg Rick slaapdronken om de airco wat kouder te zetten, waarop hij heel droog antwoordde, dat dat moeilijk gaat zonder stroom. Oei! Dit keer bleef het ook een stuk langer uit en ik dacht alweer, dat we een tweede Isabel met drie dagen geen stroom tegemoet gingen.

Zo goed en zo kwaad als het ging probeerde ik weer in slaap te komen. Buiten raasde de storm door en binnen was het benauwd zonder airco of fan. Ik had werkelijk wel uit bed willen springen en "Hallelujah!" willen zingen, toen om kwart over vijf de stroom terug was en aanbleef!

Ietwat geradbraakt staan we tegen half tien op. De regen is voorbij, zo af en toe zien we zelfs zon. Een blik op de tuin vertelt ons, dat er veel takken liggen, maar alleen onze rozenstruik is omgewaaid en die kan weer rechtgezet worden. Hoeveel geluk we gehad hebben, zullen we later vandaag zien.

Rick gaat naar Starbucks voor ons gewoonlijke zondagse ontbijt en ik kijk naar het nieuws. Irene is inmiddels ook aan de kust een tropische storm, maar heeft helaas al tien doden op haar naam staan. Wij hebben tien centimeter regen "gekregen" uit deze storm. Op zich hadden we dat wel nodig, de droogte is in een keer uitgewist.

In Virginia heeft zij de op een na meeste stroomstoringen veroorzaakt. De helft van de huishoudens in Richmond hebben geen stroom, in ons gebied is dat 800.000. Ik sms snel Kai even, die me geruststelt, wonder boven wonder hebben zij de hele tijd stroom gehouden.

Het probleem hier en in Richmond zijn de vele bomen. Het maakt de buurten mooi, maar met zulke stormen waaien ze om en vallen op electriciteitsdraden. Grappig genoeg is er in Virginia Beach bijvoorbeeld minder stroomuitval, ondanks, dat de windsnelheden daar veel hoger waren.

Saskia had Aoife en Kaylee te logeren, die na het ontbijt weer vertrekken. Voor de verandering heeft de straat achter ons, waar zij wonen, ook nog steeds stroom. Meestal worden zij het zwaarst getroffen. Dat doet ons denken, dat het misschien allemaal wel meeviel met Irene, in ieder geval in vergelijking met Isabel.

Na ons ontbijt nemen we Cosmo mee voor een wandeling door de buurt, Saskia gaat ook mee. Ik heb mijn fototoestel in aanslag om eventuele schade te documenteren.

Wat we zien schokt ons echt. Er zijn vele bomen om en er hangen op sommige plekken electriciteitsdraden over de weg. Bij de peuterschool achter ons, nog geen honderd meter bij ons huis vandaan, zijn drie bomen als luciferhoutjes doormidden gebroken! Een paar straten verderop is een boom op het huis gevallen, in de slaapkamer van de eigenaar. Dan schrik je wel even, lijkt me. Wij hebben zo ontzettend veel geluk gehad! Foto's van de plaatselijke schade staan hier en hier.

Na de lunch ga ik met Saskia naar Tysons Corner voor "back to school" kleren. Ieder jaar is dat een traditie. Je kunt tenslotte niet met gewone "oude" kleren op de eerste dag van school verschijnen, stel je voor.

We kijken bij Delia's, American Eagle en PacSun. We zijn bepaald niet de enigen, voor iedere paskamer staat een rij. Saskia slaagt leuk en kan straks weer modieus naar school. Dinsdag over een week is het zover.

Rick is intussen bezig geweest de tuin op te ruimen. Ook heb ik om de een of andere reden geen email, dus daar moet zijn technische kennis bij te pas komen. Wel erg handig, zo'n computer technicus als man, want het werkt weer perfect.

Vroeger was ik dol op de Smurfenstripboeken en nu is de film er, die ik heel graag wil zien. Rick is minder enthousiast, maar gaat vanavond toch met me mee. Ik heb me enorm gesmurft! Wat een leuke film en Rick moet ook toegeven, dat het allemaal erg goed is gedaan. Hank Zakaria als Gargamel is perfect, hij lijkt echt op de stripfiguur. Ook schattig zijn de reacties van de kinderen in de zaal. Ach ja, ik geef het toe, ik ben een Smurfaholic.

Na afloop hebben we allebei rammelende magen en na de doorwaakte nacht geen puf om het eten, dat we thuis hebben, nog te bereiden. Dat zal de komende avonden wel gedaan worden. We strijken neer in de bar van Seasons 52 en delen een flatbread met crab, erg lekker. Ook mijn zalmsalade is zeer smakelijk. Alle gerechten hier hebben minder dan 475 calorieen, hoe populair dat is blijkt wel uit het feit, dat de wachttijd voor een tafeltje op zondagavond een uur bedraagt. Gelukkig vonden wij dit tafeltje in de bar.

We zijn allebei heel moe, dus hangen de rest van de avond voor de buis. Pfff, wie kan zeggen, dat ze in een week een aardbeving en een tropische storm hebben meegemaakt? Ok, miljoenen mensen in dit gebied, maar ik hoop wel, dat de komende week verder geen natuurrampen meer brengt!



zaterdag, augustus 27, 2011

Irene!

Als ik om kwart over acht opsta is het bewolkt, maar droog. De eerste regens van Irene worden rond elf uur verwacht. Ik heb om half tien afgesproken E. en P. bij het W Hotel af te halen, want we gaan op excursie buiten de stad.

De weg naar Washington is erg rustig en intussen luister ik naar het nieuws op de radio. We krijgen zeker tropische storm kracht winden vanavond. Het weer zal van oost naar west snel gaan verslechteren vanmiddag. Ik besluit maar te zien, hoeveel we kunnen doen.

E. en P. staan al klaar en ook zij zeggen, dat we wel gaan zien, hoever we komen. We beginnen bij Arlington National Cemetery. Daar zijn we precies op tijd voor de wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat. Zoals altijd maakt de plechtige ceremonie indruk. Ik heb nog nooit meegemaakt, dat er iets mis was met het geweer of uniform, maar heb gehoord, dat dat soms wel gebeurt.

Het is nog steeds droog, als we verder lopen naar de graven van de Kennedy's. De eenvoud van vooral de graven van Robert en Edward Kennedy is altijd zo mooi. Hier vallen de eerste druppels en in een gestage regen lopen we terug naar de van. Dit hebben we in ieder geval goed kunnen zien.

Ons oorspronkelijke plan was om in Old Town Alexandria rond te wandelen en daar te lunchen. Onderweg krijgen we echter een enorme hoosbui over ons heen. Duidelijk verergert het weer snel.

We besluiten toch naar Alexandria te gaan, maar er niet te gaan lunchen. Ik kan het stadje ook uit de auto laten zien. Eenmaal daar regent het weer een stuk minder, wat gewoon is met zo'n tropisch systeem, aangezien er letterlijk regenbanden overkomen.

Nu het niet zo erg is, gaan we toch even parkeren. Hier vlak bij de Potomac rivier is er ernstig overstromingsrisico. Winkeliers hebben hun winkels met zandzakken beschermd, maar dat zal waarschijnlijk niet genoeg zijn. Toch houdt men een gevoel voor humor. Een restaurant houdt zelfs een Hurricane Watch Party.

We worden door een verslaggever benaderd, die enkele vragen stelt. Maar wij zijn goed voorbereid, dus geen interessant verhaal hier. We lopen een rondje langs het bezoekerscentrum en stadhuis. Zo zien E. en P. toch wat van dit leuke oude stadje.

Op de radio wordt gewaarschuwd, dat de zware regens rond een uur in Alexandria en Washington zullen aankomen. Wij wonen verder naar het westen, waar het later pas zal gaan huishouden. Ik breng E. en P. terug naar hun hotel en neem hartelijk afscheid. Hopelijk kunnen zij maandag gewoon door naar New York.

Onderweg belt Rick om te vragen, of ik zin heb naar de film te gaan. Daar heb ik wel oren naar en ik ontmoet hem in Tysons Corner. We eten eerst even lunch in het food court. Baja Bistro heeft erg lekkere vistaco's moet ik zeggen.

Eigenlijk was ik graag naar The Smurfs gegaan, maar die speelt pas om half drie. Er wordt voor ons gebied gewaarschuwd, dat Irene na drieen echt ernstig zal worden, dus daar willen we niet op wachten. Rick wil graag naar Captain America 3D, dus ik stem daarin maar toe, al lijkt de film mij niets.

We halen wat te drinken (lees: een teil met Cola Light, die op het menu als "small" staat, die krijg ik in die twee uur niet eens op) en gaan dan de zaal in. We hebben de voorfilms gemist (vind ik wel prima, Rick niet) en zijn precies op tijd voor het begin van de film.

Wat een verrassing is dit voor mij! Ten eerste is Chris Evans helemaal niet vervelend om naar te kijken, maar het verhaal is ook spannend en ik verveel me geen moment! Het wordt zelfs soms een beetje te intens. Echt een aanrader, deze film!

Rick wil nog even foto's maken van waar de Microsoft winkel in deze mall zal komen. Ook moet hij een paar nieuwe broeken hebben, die hij bij Macy's, zonder ze zelfs aan te passen, koopt. Zo vader, zo zoon, want Kai is net zo. Ik wilde wel, dat vrouwen zo konden winkelen!

Buiten plenst het flink, maar de wind valt nog mee. Saskia meldt via sms blij, dat Flapjack de kattenbak gebruikt. Weer een zorg minder! Ze heeft geprobeerd hem aan Snickers te introduceren, maar dat was nog geen succes. Flapjack is in ieder geval niet meer het bange katje, dat we woensdag kregen, hij wil dolgraag Saskia's kamer uit!

Op tv kijken we naar het nieuws. Het regent inmiddels enorm, maar de wind valt nog mee. Dat laatste gaat het verschil zijn tussen electriciteit of geen electriciteit. In 2003 met Isabel was het bij de eerste tropische storm kracht windstoot gedaan met onze electriciteit.

Rick oppert, dat hij wel zin heeft om naar Hard Times Cafe te gaan. Daar heb ik ook wel oren naar. Het is absoluut niet koud buiten, maar we hebben zin in hun chili. Daarin zijn we niet alleen, er komen tegelijk met ons wel vijf andere auto's hun parkeerplaats op.

We krijgen een tafeltje met zicht op een tv. Daar zien we, dat Richmond het nu wel heel zwaar te verduren heeft. Eerder vandaag heb ik al regelmatig contact met Kai gehad. Zij hadden telkens nog stroom, al ging het flink tekeer. Kai heeft ook genoeg eten, gelukkig. Ik bel hem voor de zekerheid toch even op en het gaat inderdaad flink tekeer, maar zij zijn veilig.

Wij proeven de vier verschillende chili's van het restaurant. Ik kies dit keer de Cincinnati chili op mijn salade. Rick neemt de chili met spaghetti, bonen en uitjes. Het wordt binnen een paar minuten (voor ons gevoel) bezorgd en is super lekker. Zo maken we het thuis toch niet.

Op de terugweg regent het enorm hard en nu waait het ook veel harder, maar nog steeds niet zo hard, dat de electriciteit eraan gaat. Gelukkig hebben wij onze stroom ook nog. Vanochtend vroegen we ons af, of de soldaten bij het graf van de onbekende soldaat met dit weer nog hun wacht zouden lopen en op tv zien we, dat dat inderdaad het geval is. Wauw!

Het wordt steeds slechter qua weer. Wij hebben hier vannacht Aoife en Kaylee ook te logeren. We hopen allemaal dat de electriciteit blijft! Gelukkig wonen we op een heuvel, dus overstromen is geen probleem hier thuis. Ook heeft Rick het lek in ons dak gisteren nog laten maken. Ik hoop erg, dat het niet zoals Isabel zal zijn en naarmate de avond vordert krijg ik steeds meer hoop.

Gelukkig hebben we tot nu toe geen onweer, dus Cosmo is rustig. Wel voel ik de lage luchtdruk erg, veel pijn erdoor, maar dat is logisch. Ik plaats dit blog maar vast, voor het geval, dat het vannacht toch misgaat.

Foto's van Arlington Cemetery en Alexandria staan hier.

vrijdag, augustus 26, 2011

Martin Luther King Memorial

Om kwart over acht hoor ik Saskia opstaan. Ik ga gauw kijken hoe ons katerbaby'tje de nacht heeft overleefd. Hij heeft de hele nacht naast Saskia's hoofd geslapen. Probleem is wel, dat hij de kattenbak niet gebruikt, maar onder Saskia's bureau gaat. De kattenbak is waarschijnlijk te groot, maar helaas hebben Rick en ik allebei afspraken vandaag en een nieuwe zal dus tot vanavond moeten wachten.

Gauw eet ik ontbijt en maak me klaar om op pad te gaan. Omdat er weer een kleine kans op regen is, neem ik mijn rugzak mee met drie paraplu's, voor het geval mijn klanten er geen hebben. Rick zet me af bij de metro.

De trein staat al klaar en op het punt om weg te gaan, dus ik spring er gauw in. Dan realiseer ik me, dat ik helemaal vergeten ben om los geld mee te nemen. Het belooft vandaag weer flink heet te worden, dus ik zal het nodig hebben om water te kopen. Ik bel Rick op om te vragen of hij pinautomaten in de buurt van waar ik zal zijn weet. Hij geeft me een paar adressen en ik hoop maar, dat ik vroeg genoeg zal zijn om daar langs te gaan.

Een half uurtje later zijn we bij het McPerson Square metrostation en ik maak aanstalten uit te stappen. Opeens hoor ik "Miss..." van de vrouw, die ik iets jonger schat, dan ik, naast me en ik denk, dat ik iets heb laten vallen of zo. Zij zegt, dat ze hoorde, dat ik vergeten was geld mee te nemen en vraagt of "dit" mij zal helpen.

In haar hand heeft ze een biljet van $20! Mijn eerste reactie is natuurlijk om het te weigeren, maar daar wil ze niets van weten. Het is duidelijk, dat ze heel graag wil helpen, dus ik neem het ontzettend dankbaar aan. Echt, wat een enorm vrijgevig gebaar!

Nu moet ik uitstappen, anders gaat de metro verder, dus ik bedank haar nog eens uitbundig. Wauw, wat ontzettend aardig! Nu moet ik binnenkort een "pay it forward" doen. Ik ga goed opletten voor goede daad gelegenheden.

Boven de grond bel ik Rick om te vertellen, wat me net is overkomen, en die is net zo onder de indruk. Nu hoef ik dus niet naar een pinautomaat op zoek. Maar goed ook, want de metro nam langer, dan ik zou denken en ik kom dus precies op tijd in het W Hotel aan.

Eergisteren kreeg ik de aanvraag om E. en haar zoon P. vandaag en morgen rond te leiden. Zij hadden mijn naam doorgekregen van American Express nota bene. Dat vind ik toch wel heel leuk om te vernemen!

We maken kennis en kletsen wat. Het voelt gelijk gemoedelijk, echt leuke spontane mensen, zoals eigenlijk iedereen, die ik tot nu toe een rondleiding heb gegeven. Ze zien ernaar uit de stad te leren kennen, dus we beginnen aan het rondje monumenten.

Het Washington Monument is dus dicht, maar van beneden zijn de scheuren erin niet te zien. We lopen naar het Jefferson Memorial en het is letterlijk stilte voor de storm, want het Tidal Basin is bijna stil. Het monument reflecteert er mooi in.

Zoals altijd maken de monumenten indruk. Vooral het Franklin D. Roosevelt Memorial spreekt deze mensen aan. Het is dan ook een bijzonder monument voor een bijzondere president met veel verschillende symboliek en aspecten.

Vanaf het Jefferson Memorial zagen we heel veel mensen bij het nieuwe Martin Luther King Memorial. Daardoor lijkt het toch open te zijn, in tegenstelling tot wat de nieuwsberichten beweerden. We lopen er dus heen, maar zien al gauw, dat er toch hekken omheen staan.

De mensen, die in het monument lopen, zijn duidelijk genodigden. Van een van de bijstaanders horen we, dat onder anderen de dominee Jesse Jackson aanwezig is. Die zien wij niet en, al denken we andere bekende acteurs te zien, P. is er zeker van, dat zij het niet zijn en ik geloof het graag, want ik ben tot mijn schande niet zo bekend met acteurs e.d.

We lopen om het monument heen richting het Lincoln Memorial. Nu zien we pas hoeveel mensen er zijn om het MLK Memorial te bezoeken! Er staan nog rijen te wachten. Vrijwel iedereen is gekleed in zwart met geel en veel mensen hebben een gele "ketting" om. Dat blijken de kleuren van Martin Luther King's fraternity, Alpha Phi Alpha, te zijn.

Politie regelt het verkeer en zo ook wanneer wij mogen oversteken. Grappig genoeg is het bij de andere monumenten juist erg rustig. We bewonderen het Koreaanse monument. Er staat een prachtige krans, die ik met de spreuk "Freedom is not free" fotografeer. Er zijn altijd weer nieuwe fotokansen.

Bij het Lincoln Memorial laat ik de plek, waar Martin Luther King zijn "I have a dream" speech hield, zien. Dat zal voortaan bijzonder zijn, die tegel en dan het monument even verderop. Grappig is, dat dit monument qua ontwerp dit keer minder indruk maakt, dan de anderen, hoe mooi het ook is. Ik snap dat wel. Dit gebouw is zo beroemd en er is veel symboliek, maar het is feitelijk een beeld in een tempel.

Het kan niet missen, het Vietnam Memorial is altijd zo simpel, maar maakt zoveel indruk. Mede door de veteranen, die er vrijwel altijd nog aanwezig zijn. Dit keer zien we er een in een rolstoel zonder benen en een paar anderen met speciale petjes op.

Nu begint de tijd te dringen voor de lunch. Voor het eerst gaan we kwart over twaalf niet halen. Met het MLK Memorial erbij gaat dat in de toekomst moeilijk worden. Ik bel het restaurant, dat we wat laat zullen zijn, en dat is gelukkig geen probleem.

Het laatste monument is dat voor de Tweede Wereldoorlog. Ook dit is heel indrukwekkend, maar we hebben het ook heel warm! Eigenlijk heb ik medelijden met dit monument op mijn rondleidingen, omdat het altijd net voor de lunch komt en op het moment van het heetst. Maar ach, stenen, water en beelden hebben geen gevoelens, gelukkig.

We lopen via de achterkant van het Witte Huis (van verre) naar het restaurant. Daar hoeven we maar een paar minuten te wachten op een tafeltje. We krijgen dezelfde aardige serveerster, als de vorige keer, dat ik hier at.

P. bestelt een biertje, maar daarvoor moet hij een identiteitsbewijs laten zien. Hij is 26 en vertelt de serveerster dat ook, maar zij houdt voet bij stuk. Als zij worden betrapt op het serveren van alcohol aan mensen onder de 21 krijgen ze enorme boetes. Vandaar dat iedereen, die er jonger dan 35 uitziet, een "ID" moet laten zien.

P. wil echt dat biertje, dus gaat naar het hotel, dat praktisch naast het restaurant ligt, om zijn paspoort te halen. Hij had ook jeans aan, dus hij verkleedt zich tegelijkertijd in een korte broek en een wijder shirt. Bij terugkomst is de serveerster zo onder de indruk, dat hij helemaal terugging voor zijn "ID", dat hij zijn biertje gratis krijgt.

De lunch smaakt prima. E. en ik hebben er een lekker glaasje witte wijn bij. Ik kies weer de Norwegian sandwich met gerookte zalm en ui en tomaat. E. neemt een pastrami met cole slaw en P. de bacon cheese burger met frietjes (die allemaal opgaan!). We smullen zeker!

Na al dat lekkers zijn we klaar om verder te lopen. Na de lekkere airco valt de vochtigheid buiten weer als een deken op ons. We lopen naar de voorkant van het Witte Huis en maken daar foto's. Niet alleen met het Witte Huis, maar ook met de politieke protesten daar. Een daarvan zit er al dertig jaar, de ander is er enkel vandaag.

We duiken nog even in de White House Gift Center om de namaak Oval Room te zien en lopen dan verder over Pennsylvania Avenue. E. wil graag een clip voor haar haar, dus die kopen we bij de CVS. We kopen daar ook meteen wat nieuwe drankjes, want het is weer een flink warme (en vooral vochtige) dag.

Aan de overkant is het Old Post Office pavilion en E. en P. besluiten naar boven te gaan. Van mij geen protest, want ik vind dat uitzicht altijd super. Vandaag ook weer is het erg mooi. Niet zoals uit het Washington Monument op bepaalde gebouwen, maar ik vind dit misschien zelfs wel mooier.

Na de nodige foto's lopen we verder richting het Capitool. Iedereen wil ook altijd het FBI gebouw zien en daar komen we ook langs. Zoals altijd maakt het absoluut geen indruk. Het is gewoon een lelijk gebouw.

Bij het Capitool is het heel rustig, want zowel de Senaat, als het Huis van Afgevaardigden is op vakantie. Ik vertel over het gebouw en dan lopen we door naar het Supreme Court. Ook hier is het zo rustig, dat zelfs de politieagenten met de toeristen op de foto gaan. Ik vertel wat over het Supreme Court, maar het is zo heet, dat we de koelte op willen zoeken.

Gelukkig is de Library of Congress naast het Supreme Court. We moeten even in de rij staan om binnen te komen, maar de deuren staan open en daardoor voelen we al wat airco. Ik moet mijn horloge en armband afdoen, iets, wat ik zelfs op het vliegveld niet hoef, maar zo kom ik wel door de veiligheidscontrole.

Zoals ik nooit genoeg kan krijgen van dit prachtige gebouw, zo adembenemend vinden mijn gasten het altijd. Het zou zeker een week in beslag nemen om echt iedere spreuk en alle muurschilderingen tot je te nemen. We bekijken de leeszaal en het lukt P. stiekem een foto te nemen. Ik moet daar gewoon een keer iets aanvragen om het meegemaakt te hebben!

Langs de musea, die ik een voor een aanwijs, lopen we terug naar het hotel. Daar is duidelijk een trouwreceptie gaande, vreemd, zo met andere mensen er tussendoor. Wij nemen afscheid voor vandaag, want ik zal ze morgen weer om half tien ophalen. Hopelijk blijft Irene nog even weg, zodat ik ze meer van dit gebied kan laten zien.

Bij Metro Center stap ik weer in de trein en heb meteen een zitplaats. Ik denk nog eens terug aan deze dag en vind hem weer zo bijzonder. Eerst de heel vriendelijke vrouw met de $20 en daarna de gezellige dag met leuke mensen. Ja, mijn voeten doen pijn en mijn keel is droog, het is hard werken, maar voelt niet als werk, omdat het iedere keer weer zo uniek is.

Eenmaal in Vienna doen mijn voeten toch wel weer zoveel pijn en voel ik mijn enkel, dat ik de gift van $20 ga gebruiken voor een taxirit. Het klinkt misschien raar, maar ik kan die kilometer door de hitte echt niet meer opbrengen.

Saskia vertelt, dat Flapjack nog steeds onder haar bureautje en niet in de kattenbak zijn behoeftes doet. Tijd dus voor een kittenbak. We gaan naar Pro Feed in Vienna en daar worden we goed geholpen.

Het is nu zaak dat beestje op de bak te krijgen, want anders hebben we een probleem. We worden heel goed geholpen en krijgen zelfs een zak speciale korrels voor kittens mee. Hopelijk gaat dit werken!

Onderweg zagen we Rick, die op weg naar huis was. Hij heeft zin om iets te doen vanavond, maar ik ben moe. Als Rick echter oppert om naar Sweet Ginger te gaan, waar ze ook een vol sushi menu hebben, kan ik geen nee zeggen.

Het restaurant zit vol, dus de enige plekken zijn aan de sushi bar. Dat vinden wij prima. Ik bestel allerlei lekkers van het sushi menu en Rick een sushi rol en dan lamskerrie. We genieten van de maaltijd samen.

Thuis kijken we lekker "stomme" shows en ik ga op tijd naar bed, want morgen is er weer een drukke dag van rondleiden. Wel weer heel anders en ik hoop, dat Irene geen roet in het eten gaat gooien. Ik heb echt met iedereen, die in deze contreien nu vakantie houdt, te doen. Hopelijk gaat het allemaal meevallen.

Intussen hebben de evacuaties van de dichtstbijzijnde badplaatsen plaatsgevonden. Dat is, zo lang als ik hier woon, nog nooit voorgekomen. Dit is een storm, die we niet kunnen negeren. Zelfs grote delen van New York City zijn ontruimt. Ik vind het eng, maar hoop het allemaal mee gaat vallen.

Foto's van vandaag staan hier.

donderdag, augustus 25, 2011

Weer een gezellige bloglunch

Christine sms-t of ik zin heb in een "walk-talk" telefoontje. Zij staat op het punt om een wandeling te gaan maken. Dat vind ik prima, want dan heeft Cosmo ook zijn loopje meteen gehad. Het is vreselijk vochtig buiten, maar de zon schijnt af en toe en het ziet er niet dreigend uit, dus ik heb geen paraplu mee.

Dom! Gelukkig ben ik al bijna thuis als het begint te hozen! Cosmo en ik zijn doorweekt. Het is een warme regen en ik heb nog niet gedoucht, dus zo erg is het gelukkig niet. Wel vreemd, dat ik die bui letterlijk niet zag hangen. Meestal wordt het voor het zo plenst toch echt wel donker.

In mijn natte plunje doe ik een Max Capacity routine. Laura en Saskia staan ook op en de eerste nacht met Flapjack is goed gegaan. Na hem nog even geknuffeld te hebben, maak ik me gauw klaar om op pad te gaan.

Het is weer droog, dus ik loop naar de metro. Het is wel supervochtig, dus ik ben helemaal klam bij aankomst. Nu mis ik mijn lieve chauffeur Kai wel, moet ik zeggen, toch maar gauw Saskia autorijden leren!

De trein staat al klaar en ik spring er nog net op tijd in. Ook net op tijd voor de regen, want ik zit in de voorste wagon en zie op het raam van de machinist dikke druppels vallen. Precies een half uur later stap ik bij Metro Center weer uit.

Het druppelt wat, maar niet genoeg om de paraplu open te doen. Ik heb met bloglezeres M. bij Zaytinya afgesproken. M. studeert een semester hier in Washington. Zij is vegetarisch en dit restaurant heeft daar een ruime keuze in. Het is een van mijn favoriete restaurants in de stad, dus zeker geen straf om er te gaan eten!

M. is er nog niet, dus ik wacht onder het afdak van het restaurant. Gelukkig is dat er, want het begint weer flink te plenzen. M. sms-t, dat ze iets verlaat is, maar een paar minuten later is ze er al.

We krijgen een tafeltje en een mandje met zo uit de oven hete pitabroodjes. Die zijn vooral lekker om hun warmte, want het is ijskoud in het restaurant! Meestal heb ik er niet zo'n last van, maar nu zit ik echt te rillen.

Het gesprek is meteen geanimeerd, terwijl we het uitgebreide menu bekijken. Ik weet al vrijwel meteen, waar ik zin in heb. Helaas zijn het wel beiden koude gerechten, maar ze zien er zo lekker uit, dat ik het toch maar doe. M. is verstandiger en bestelt twee warme dingen.

Mijn koude komkommersoep is net zo smakelijk, als hij op het menu klonk. De watermeloensalade met fetakaas en olijven is om je vingers bij af te likken. M. vindt haar spanakopita en wilde champignons ook heerlijk. Eigenlijk kun je gewoon niet mis kiezen hier, vandaar, dat de keuze zo moeilijk is.

De hele maaltijd zie ik het werkelijk stortregenen buiten. We hopen maar, dat het minder zal worden, als wij er doorheen moeten, maar die hoop is vergeefs. Gewoonlijk loop ik naar Metro Center een paar blokken verderop, maar ik heb maar een klein parapluutje mee en M. niets tegen de regen.

Gelukkig is aan de overkant het Gallery Place metrostation, waar de rode lijn doorheen komt. We besluiten daar op te stappen en een halte naar Metro Center te rijden. Daar stappen we over op de oranje lijn naar Vienna. Zo blijven we relatief droog.

Voor M. bij haar halte uitstapt, spreken we af, dat ze een keer naar Vienna zal komen. Het was alweer een gezellige internetontmoeting! In de trein bedenk ik me, dat ik dat kwartier naar huis straks niet in de stromende regen wil lopen. Dan neem ik liever een taxi. Gelukkig hoeft dat niet, want als we in Vienna aankomen schijnt de zon zowaar (niet voor lang, maar goed).

Saskia gaat naar vrienden, dus dat geeft mij de kans eens lekker met "de baby" te spelen. Wat een schatje is het! Hij lijkt ook heel kalm en vindt knuffelen erg leuk. Precies, wat Saskia wilde. Natuurlijk maak ik nog een paar foto's, die staan hier bij de foto's van gisteren.

Inmiddels zie ik er weer uit als een stinkdier met mijn zilveren streep boven op mijn hoofd (daar houdt de gelijkenis wel op, hoor). Hoog tijd dus voom Mona te bezoeken. Na anderhalf uur zie ik er weer tiptop uit. Nu kan ik volgende week mijn rijbewijs gaan vernieuwen, mijn haar zal er dan in ieder geval goed opstaan.

Kleine Flapjack heeft nog geen enkele vaccinatie gehad en is nog nooit door een dierenarts onderzocht. Aangezien wij meerdere huisdieren hebben, wil ik dat zo snel mogelijk laten doen. Ik kon voor vanavond nog een afspraak om tien over half acht hebben.

De dierenarts vindt Flapjack duidelijk ook een schatje. Hij is gelukkig ook helemaal gezond. Ze doet een bloedtest en een wormentest, die beiden negatief zijn. Ook krijgt hij zijn eerste vaccinatie, distemper. Hij is zo klein, hij weegt 1,06 lbs, nog geen volle pond, dus! Maar volgens de dierenarts zal hij groot worden.

Terwijl we op de uitslag van de testen wachten, kijken we naar CNN. Ik begin me wel wat zorgen te maken om Irene. Die zal volgens het verhaal toch meer naar het westen trekken, wat betekent, dat wij er minstens een tropische storm van krijgen. De vorige tropische storm hier, Isabel, veroorzaakte enorme schade en wij hadden 3 dagen geen stroom. Voor de zekerheid heb ik vanavond de van maar volgegooid met benzine.

Op MSN klets ik met Kai, die een goede eerste schooldag heeft gehad en helemaal blij is met zijn huisgenoten. Dat brengt mij bij Wendy's vraag in de reacties om de hele "dorm"situatie wat beter uit te leggen.

Omdat de meeste colleges en universiteiten ver van huis zijn voor de studenten is er meestal (beperkte) huisvesting via de school op "campus" mogelijk. Vrijwel alle eerstejaars studenten wonen in een "dorm", zoals die huisvesting wordt genoemd (afkorting van "dormitory").

Zo'n dorm kan allerlei vormen aannemen. Katja woonde bijvoorbeeld haar eerste jaar in een "suite style" dorm. Er waren drie kamers met ieder twee meisjes, die een badkamer en een woonkamer deelden. Dat is een van de meer luxe mogelijkheden.

Gewoner is een lange gang met een heel aantal tweepersoonskamers met aan het eind daarvan een rij toiletten, wastafels en douches, die door iedereen in die kamers worden gedeeld. Kai woont dit jaar in nog een andere mogelijkheid, een "townhouse", vijf studenten hebben er ieder hun eigen kamer en delen een woonkamer, badkamer en keukentje.

Wat dat laatste betreft, de meeste traditionele (gang met veel kamers) dorms hebben ergens wel een gemeenschappelijk keukentje (net als wasmachines en drogers voor het gebouw), maar het gros van de studenten heeft een maaltijdplan. De meeste scholen hebben verschillende cafetaria met een ruime keuze aan verschillende cuisines (hoe groter de school, hoe groter de keuze, antuurlijk ook). De meeste studenten hebben een kleine magnetron en mini ijskast op hun kamer voor als ze iets makkelijks willen klaarmaken.

Veel studenten, zoals Katja, zoeken na het eerste jaar een appartement met vrienden of vriendinnen. De meeste scholen hebben maar beperkt ruimte op hun campus voor meerderejaarsstudenten. Kai moest daarvoor meedoen aan een loterij en had dus heel veel geluk met het resultaat.

Katja kookt vrij veel zelf of met huisgenotes, maar heeft nog steeds een beperkt maaltijdplan, zodat ze bijvoorbeeld heel goedkoop op campus kan lunchen. Kai heeft dit jaar weer een vol plan en zijn huisgenoten waarschijnlijk ook. Ik betwijfel, dat dat keukentje daar veel gebruikt zal worden.

Als er nog verder specifieke vragen zijn over het collegeleven (of dorms), stel ze gerust. Als ik het antwoord niet weet, kan ik het aan Katja of Kai vragen.

woensdag, augustus 24, 2011

2500ste Blog post! (en Flapjack)

Zo, dat had ik op 1 september 2003 echt niet verwacht. Bijna acht jaar later schrijf ik vanavond het 2500ste "verhaaltje", zoals mijn vriendin Petra ze zo leuk noemt, in dit blog.

Sinds ik dit blog begon zijn onze kinderen van kleintjes tot jong volwassenen gegroeid. Ik heb er enorm veel leuke contacten aan overgehouden en schrijf nog steeds (bijna) iedere avond met plezier. Dit blog heeft me meer bewust doen leven, want tenslotte "moet" ik 's avonds wel wat te schrijven hebben. Grote dank aan al mijn lezers en vooral voor de leuke reacties, die ik iedere ochtend mag lezen.

De wekker gaat weer vroeg voor Rick. Gisteren moest hij zijn auto in Washington achterlaten, dus vanochtend heeft hij extra tijd nodig om de metro te nemen. Hij heeft enorme zware tassen met veel electronica mee, omdat hij in het Reagan gebouw moet presenteren. Ik sta dus nog half in slaap op en rijd hem naar de metro.

Aangezien ik daarna nog terug naar bed wil, zet ik mijn (niet erg flatteuze) bril op en ga in pijama in de auto. Gelukkig zien we onderweg geen bekenden! Thuis duik ik nog een uurtje mijn bed in.

Denkelijk vanwege de drukke en rare dag gisteren, maar ik beweeg vandaag als stroop. Het neemt al mijn wilskracht om naar de sportschool te gaan. Daar doe ik een toch wel intensieve interval op de stairmaster. Een leuk boek helpt altijd.

Saskia is inmiddels ook op en samen gaan we naar Safeway voor wat boodschappen. Opvallend is, dat er al allerlei Halloweenspullen te koop zijn. Zouden mensen echt meer dan twee maanden van tevoren inslaan?

Na Saskia thuis te hebben gebracht ga ik de coupon voor een $2 salade van Sweet Leaf gebruiken. Die verloopt vrijdag en de komende paar dagen zal ik in Washington lunchen.

Sweet Leaf is een nieuw cafe in Vienna. Ze hebben salades, maar ook sandwiches, smoothies en ijs. Ik bestel hun "Positano" salade, waarin o.a. zongedroogde tomaten, olijven, artisjokken en verse mozzarella zit. Het is best lekker, maar of ik er de volle $7,50 voor over zou hebben weet ik niet. Er zitten bijvoorbeeld maar vijf balletjes mozzarella in die hele bak!

Intussen gaat het op de radio nog steeds over de aardbeving. Het Washington Monument heeft een scheur en blijft voorlopig dicht. Ook de National Cathedral is dusdanig beschadigd, dat hij gesloten is en de dienst voor Dr. Martin Luther King, die daar gehouden zou worden, naar elders is verplaatst. Ook hebben veel scholen schade en zijn dicht. Onze overburen hebben ook schade aan hun huis, dus wij hebben erg geluk gehad. Tot nu toe hebben we althans niets gevonden.

Langzaam ruim ik de rotzooi van de aardbeving op. Ik neem maar gelijk de gelegenheid waar om mijn al gelezen boeken uit te zoeken en die in de van te doen om naar Goodwill te brengen. Nu ik de Kindle heb zal die boekenkast zich niet snel weer opvullen.

Voor Saskia is dit een spannende dag, want haar wens, waar ze het de hele zomer al over heeft, zal in vervulling gaan. Eindelijk gaf Rick haar het groene licht om een kitten te krijgen. Een kennis van een vriendin van Saskia heeft een nestje en de poesjes zijn oud genoeg om opgehaald te worden. Dat gaan we vanavond doen.

Als ik net lekker buiten zit, komen Saskia en Laura vragen of ik ze naar Michaels wil brengen. Daar willen ze materialen kopen om een bed voor de kat te maken. Ook bij deze winkel is het al alles Halloween en zelfs Kerst! Dat is wel iets logischer, want als je iets wilt knutselen heb je daar wel wat tijd voor nodig. Ik moet aan beide feestdagen nog niet denken!

De meisjes maken een erg leuk kussen in de vorm van een walvis. Het kattenbeest zal als een koning slapen straks. Ik ben wel benieuwd of hij er ooit op zal gaan liggen. Anders is het ook een gezellig kussen voor op Saskia's kamer.

De dames maken hun avondeten en als ze klaar zijn met dineren is het eindelijk tijd om naar Centreville te rijden. Ik ben niet zo blij, dat het daar is, want het verkeer in die richting is meestal verschrikkelijk in het spitsuur. Gelukkig zijn we met meer dan twee en kunnen dus in de HOV banen rijden, dat scheelt wel.

We worden al verwacht en de poesjes worden naar boven gehaald. Het zijn er vijf, vier zwarte en een rood katertje. Saskia weet meteen, welke zij graag wil: het rode katertje. Beide ouders zijn langharig en het ziet ernaar uit, dat de kittens dat ook zijn. Na een tijdje spelen met de knuffeltjes gaat Flapjack, zoals Saskia hem heeft gedoopt, in de drager mee naar huis.

Flapjack heeft nog geen prikken gehad, dus hij moet voorlopig in quarantaine van de andere dieren. Hij is sowieso veel te klein om los in het huis te laten. Het is goed, dat Saskia nog even vakantie heeft, zo kan ze veel tijd met hem besteden. En zo zijn we weer een huisgenootje rijker.

De eerste foto's van Flapjack staan hier.





dinsdag, augustus 23, 2011

Aardbeving en VCU

Al om half zes gaat Ricks wekker. Hij moet vandaag in Washington in het Reagan gebouw presentaties geven. Hij neemt nog even afscheid van Kai voor hij vertrekt. Rick vindt het vervelend, dat hij niet mee kan om Kai te helpen verhuizen.

Kai en ik slapen nog verder. Mijn bed voelt heerlijk aan, want het raam staat open en het was een lekker koele nacht. Om drie minuten voor negen wekt Saskia mij. Zij was bijna vergeten, dat ze moet babysitten om negen uur, dus racet naar de buren. Ik sta dan ook maar op, want Saskia zal met de buurkinderen komen ontbijten.

Van Kai is echter nog geen spoor te bekennen. Om tien uur wek ik hem toch maar, want hij heeft nog wat in te pakken ook. Helaas besluiten de schoonmaaksters net vandaag in de ochtend te komen, gewoonlijk is dat 's middags. Daardoor moeten we wachten om te douchen en intussen lopen we flink achter op onze planning.

Pas om kwart voor twaalf vertrekken we. Ik heb nog gauw een snack gegeten, want mijn ontbijt is inmiddels wel verteerd. Mijn spieren doen wel zoveel pijn van gisteren, dat ik Sharons bevel om vandaag een sportrustdag te houden gewillig opvolg.

We stellen de gps-en in op Kai's nieuwe adres, dat nota bene op Main Street is. In Occoquan tanken we benzine en dan volgt Kai mij op de I-95. Het verkeer is goed, dus we schieten lekker op. Rond half twee begint mijn maag toch wel te rommelen, dus ik bel Kai, dat ik bij Ashland, net voor Richmond, wil stoppen om te eten. Dat vindt hij ook goed.

Gisteren zag ik een reclame van Subway, dat ze een nieuwe "crispy" kipsandwich hebben, die op hun gezonde menu staat. Die willen we wel proberen. Omdat we allebei die sandwich willen, nemen we een "foot long" (25cm) ermee. Dat is goedkoper. Kai wil kaas en ik niet, maar het is geen probleem om de helft met kaas te krijgen.

Terwijl ik afreken, loopt Kai even naar het toilet. Opeens horen we een hard gerommel en begint alles te bewegen. Even hebben we geen idee, wat er aan de hand is, behalve, dat het doodeng is. De blik van angst in de ogen van het meisje achter de kassa zal ik nooit vergeten. Waarschijnlijk zie ik er net zo uit.

Iemand roept "Earthquake, everyone out!" en we rennen het gebouw uit (later hoor ik, dat we onder de tafels hadden moeten schuilen). Daar is Kai gelukkig ook, die zijn toiletbezoek maar even heeft uitgesteld. Het is zo surrealistisch! Er staat geen zuchtje wind en toch zwaaien de stoplichten flink heen en weer.

Iedereen is in paniek en dan houdt het opeens weer op. Duidelijk een aardbeving, dus! Iets, wat we in dit gebied werkelijk nooit meemaken (later horen we, dat het 5.8 op de schaal van Richter is, de zwaarste in 118 jaar) . Toevallig werd ik vorig jaar gewekt door een heel kleine beving, anders zou dit mijn eerste zijn geweest.

Tijdens het eten vraag ik op Facebook of er net een aardbeving dichtbij Richmond is geweest. Kai en ik weten nog niet, dat we ons maar 55 kilometer van het epicentrum vandaan bevinden. Alles op Facebook gaat over "de" aardbeving, dus dat is duidelijk, wat het was.

Nog natrillend (echt ik tril als een boomblad, tot mijn verbazing) eten Kai en ik onze sandwich. Wat een bizarre ervaring! Als we weer wat bijgekomen zijn, zetten we onze rit naar Richmond voort. Ik luister naar MSNBC op satellietradio en hoor de chaos, die de aardbeving ook in Washington en New York heeft veroorzaakt.

Onderwijl probeer ik Rick te bellen, maar het telefooncircuit is overbelast. Ook Saskia en Katja krijg ik niet te pakken. Ik neem maar aan, dat het allemaal goed is. Na een uur krijg ik een sms-je van Rick, dat Saskia en hij ok zijn. Rick zit wel vast in het idiote verkeer in DC, al had hij het geluk een taxichauffeur te vinden, die hem mee wil nemen.

Nog onder de indruk van het pas gebeurde rijden we Richmond binnen. Ik kan mijn gedachten niet bij de GPS houden, dus rijd meteen Kai's dorm voorbij. Even verderop stop ik, want ik kan hem niet bellen, de lijnen zijn nog steeds verstopt door de aardbeving. Kai gaat zijn auto parkeren en ik probeer zijn dorm weer te vinden.

Laat ik nu weer een verkeerde afslag nemen! Met alle eenrichtingsstraten duurt het even voor ik eindelijk voor het juiste gebouw sta. Ik heb geluk, dat een vrachtwagen net wegrijdt, dus ik krijg een parkeerplaats vlak voor de deur. Kai is er inmiddels ook.

Eerst moeten we zijn sleutel ophalen in een ander gebouw. Dan gaan we op zoek naar zijn "townhouse". Dit gebouw is heel anders, dan dat van vorig jaar. Er is een groot binnenveld met barbecues e.d. en daaromheen vier verdiepingen van galerijen met daaraan de verschillende "dorms". Het ziet er leuk uit.

Na even zoeken vinden we nummer 328. Kai probeert zijn sleutel, die gelukkig werkt. Binnen zijn drie van zijn vier huisgenoten een computerspel aan het spelen. Dat is al een heel goed teken! Ik krijg een "Hi, Kai's Mom!" en ze stellen zich allemaal keurig voor. Kai lijkt ook een goed gevoel te krijgen bij deze jongens. Duidelijk geen partyers en dol op computergames, zijn stijl helemaal!

Met een van de van vorig jaar al bekende heel handige gele "wagentjes" gaan we weer naar beneden. In tegenstelling tot Katja's spullen, waar we een UHaul voor nodig hadden, pasten Kai's benodigdheden allemaal in de van. Het neemt dus maar twee keer naar boven en we zijn klaar!

Na nog een paar foto's van het appartement te hebben genomen, neem ik afscheid van Kai. Ik had verwacht er erge moeite mee te hebben, maar dat valt, misschien mede door de schok van de aardbeving, gelukkig wel mee. Het helpt ook, dat Kai's kamergenoten perfect voor hem lijken. Ik hoop zo, dat hij een superjaar en een paar heel goede vrienden gaat krijgen met hen!

Op MSNBC hoor ik, dat de National Cathedral in Washington vrij zware schade heeft opgelopen. Ook het plaatsje Mineral, waar de aardbeving plaatsvond, is zwaar getroffen. Verder kwam een dak van een bedrijf in Tysons Corner op een rij geparkeerde auto's terecht.

Christine belt en wil weten hoe het is. Vreemd, dat zij mij wel bereikt, terwijl het mij niet lukt om Rick, Saskia of Katja te bereiken. Kennelijk zijn die overbelaste lijnen plaatselijk. In ieder geval kletsen Christine en ik 53 mijlen weg. Ik ben haar daar dankbaar voor. De rit van Richmond naar Vienna is doodsaai, I-95 heeft aan weerszijden enkel bomen, dus er is niets te zien.

Met nog 30 mijlen te gaan belt Katja me terug. Zij heeft de aardbeving niet gevoeld, maar vrienden van haar wel. Zij is op weg naar een mall met een vriendin. Ook zij is heel positief over haar huisgenotes en ook over de professoren, die ze dit jaar heeft. Het is fijn om beide oudsten blij met hun leven te weten.

Rick sms-te me eerder vanmiddag, dat ik maar in Richmond moest blijven logeren. Daar had ik helemaal geen zin in en zag het nut er ook niet van in. Hij zag natuurlijk de chaos in Washington, maar ik heb hoegenaamd geen verkeer op de terugweg!

Als ik nog geen vijf kilometer van huis ben, belt Rick. Hij is eindelijk na meer dan twee uur ook thuis. Dat is langer, dan mijn terugrit vanuit Richmond duurde! De metro reed maar 25km/u en was afgeladen. Rick stond letterlijk met zijn gezicht tegen de deuren! Hij bereidt me ook vast voor op een flinke rotzooi in ons huis.

Het is schattig, hoe Rick en Saskia klaar staan om mij het huis te laten zien. Gelukkig is er maar weinig echt gebroken. Wat ons het meest aan het hart gaat is het Lladro engeltje, dat we van Ricks moeder hebben geerfd, dat door de aardbeving onthoofd is. Verder zijn er enkel een paar wijnglazen gebroken, gelukkig niet kristal.

Vooral boven is er heel wat op te ruimen. Rick en ik hebben boekenkasten aan weerszijden van ons bed en de inhoud daarvan ligt nu naast ons bed. Ook in de eetkamer, woonkamer en Saskia's kamer en badkamer is het een flinke troep. Een vriendin schreef, dat haar foto's van de muren waren gevallen, maar dat is bij ons niet gebeurd, dus we hebben goede haken. Wauw, wat zo'n aardbeving toch best ver weg kan aanrichten!

We bestellen eten van Friends. Katja belt, dat iemand haar aan heeft gereden, maar geen informatie heeft achtergelaten. Er zit een flinke deuk in haar deur. Ach ja, dat kan er ook nog wel bij, zucht!

Christine belt na het zien van de foto's op Facebook nog eens. We kletsen nog verder en eens te meer wilde ik, dat ze weer dichtbij zou wonen. We lezen Facebook updates en een van haar doet me hardop lachen! Een van haar vroegere buren schreef dit: "Tsunami alert just issued for our pool". Ook op Twitter zijn allerlei humoristische dingen te lezen, hier een aantal.

Net als je denkt, dat het leven saai wordt... Vandaag was zeker een van de meer interessante dagen van ons leven. Ik ben blij, dat we er allemaal goed vanaf zijn gekomen, want het was zeker een angstige belevenis. Morgen zullen we moeten opruimen en dat is niet mijn favoriete bezigheid.

Foto's van vandaag staan hier en hier.



maandag, augustus 22, 2011

Kai's laatste dag thuis

Het is nota bene bijna koud, als ik de achterdeur open vanochtend. Heel ongewoon voor augustus is het maar 23 graden en helemaal niet vochtig. Echt schitterend weer, maar eigenlijk wil ik het hete zomerweer terug. Niet zozeer om dat weer, maar omdat weer als vandaag laat zien, dat de herfst in aantocht is. Niet dat de herfst hier niet prachtig is, maar we weten allemaal, waar die toe leidt. Brrrrr!!!

Enfin, als we iets niet onder controle hebben is het het weer wel. Dat laat orkaan Irene, die nu huishoudt in het Caribisch gebied, wel zien. Grote kans, dat "zij" hier dit weekend roet in ons leuke QBP feest komt gooien. Dat feest is eigenlijk ter ere van Koninginnedag, maar moest toen al uitgesteld worden door het weer. Irene is niet welkom, maar als ze dan moet komen liever zondag pas.

Saskia heeft geen zin om personal training te doen vandaag, dus ga ik alleen naar Anytime Fitness. Halverwege realiseer ik me, dat ik mijn waterfles ben vergeten. Zonder water kan ik echt niet sporten, dus ik ga gauw terug. Ik sms Sharon, dat ik wat later zal zijn.

Zij doet de deur van de sportschool al voor me open, als ik aankom. Ze heeft een nieuwe routine van vier keer hetzelfde rondje voor me. Nou, dat wordt afzien! Ik heb weleens vaker met vrouwelijke personal trainers gewerkt en hield daar dan al gauw mee op, want dat werd meer een kletsuurtje, dan echt trainen. Sharon en ik kletsen ook wat af, maar ze is geen zachte heelmeester!

Mijn spieren werken een paar keer niet mee en Sharon draagt me op morgen een rustdag te nemen. Ik zal Kai's verhuizing wel als mijn sporten zien, dan. Na het uur trainen met Sharon ga ik nog een half uur op de crosstrainer, want ik zit weer helemaal in mijn boek over Jaine Austen en haar poes Prozac.

Thuis is Kai bezig met inpakken. Rick heeft gevraagd of we met hem willen komen lunchen, want hij kan morgen niet mee om Kai te verhuizen. Kai en ik rijden naar het gezellige Reston Town Center, waar steeds meer leuke restaurants bijkomen.

Rick had het over burgers, dus ik nam vanzelfsprekend aan, dat we naar The Counter zouden gaan en parkeer daar dichtbij. Alleen zien we Rick in geen velden of wegen, dus ik bel hem maar even.

Er blijkt recentelijk nog een burgerrestaurant, BRB, geopend te zijn. Ook hier gaat men prat op het gezonde menu. Dat lijkt op het moment een rage te zijn, burgerrestaurants met vlees, dat organisch is en allerlei andere gezonde bijgerechten.

We vinden nog een tafeltje met precies drie stoelen onder de vrolijke oranje parasols. Het weer is te mooi om binnen te gaan zitten! Ik bestel de lobster rol, een broodje met kreeftsalade, dat erg lekker is. Rick heeft een sandwich met kipfilet en Kai de "Hangover" (kater in het Engels), een burger met van alles erop. Het smaakt allemaal prima.

Na afscheid van Rick te hebben genomen, rijden Kai en ik naar Rick's Tattoos in Arlington, zo'n 25 kilometer verderop. Toen Kai zijn tattoe liet zetten, zei Amy, de artieste, dat hij voor hij terug naar school ging nog langs moest komen, zodat zij de gemiste plekjes kon invullen.

Achteraf gezien had ik Kai moeten laten opbellen om te kijken, of Amy tijd had, maar daar had hij geen oren naar. Zij is namelijk bezig met een tattoe van een paar uur (dan vraag ik me meteen af, wat dat dan is, want al hoef ik er zelf geen, het fascineert me wel). Ze bekijkt Kai's tattoe en zegt, dat er niet veel aan gedaan hoeft te worden. We mogen over twee uur terugkomen.

Het is vreemd, hoe 29 graden koel kan aanvoelen! Op het deck wil ik in de zon zitten, want de schaduw is te "koud". Ik lees net mijn boek uit, als de telefoon gaat. Het is Saskia, die met twee vriendinnen wil worden opgehaald bij Tysons Corner. Oei, dat gaat krap worden met Kai's afspraak bij Rick's Tattoos!

Zo snel mogelijk rijd ik naar de mall en haal de meisjes op. Saskia heeft een paar leuke kledingstukken gescoord en haar vriendinnen zijn ook tevreden. Ik rijd gauw terug naar huis, waar ik Kai meteen ophaal om door te gaan naar de tattoeshop.

Het is inmiddels spitsuur en dat betekent allerlei verkeer. Ik maneuvreer me van file naar file en we komen een kwartier later dan afgesproken aan. Gelukkig is dat geen probleem, want iedereen in dit gebied heeft weleens een afspraak gemist door het verkeer. Bekwaam vult Amy Kai's tattoe verder in. Hij moet nu weer even het regime, om hem gezond te houden, volgen.

Rick komt vroeg thuis en we gaan de Cheesecake Factory nog eens proberen. Op maandagavond hebben we geen probleem om een tafel te krijgen. We zijn zo benieuwd naar hun SkinnyLicious menu!

Online vind ik alleen maar kritiek op dit menu en daar ben ik best boos over. Ok, natuurlijk gaan veel mensen bij dit restaurant eten om hun zeer calorierijke cheesecake. Maar dat betekent niet, dat diegenen onder ons, die wel gezond willen eten, daar dan ook maar onderhevig aan moeten zijn, toch? Vaak genoeg gaan grote groepen mensen hier uit eten en dan is een gezonder menu als optie wel erg fijn.

Wij bestellen in ieder geval allemaal van dat Skinnylicious menu. Een paar voorafjes om te delen, die allemaal lekker zijn, maar geen duizend of meer calorieen hebben. Mijn hoofdgerecht is ook een voorgerecht op hun menu. De sla taco's met een Aziatische tint en mijn hemel, ik smul! Ze zijn voortreffelijk!!!

Thuis gaat Kai verder met inpakken. Ons doel is voor de lunch in Richmond te zijn en daar te eten. Ik ben heel benieuwd naar zijn nieuwe onderkomen. Rick en Kai duiken de basement in om op de X-Box te spelen. Saskia gaat naar bed, want ze kon vannacht niet slapen. Dat laat de tv hier aan mij en het wordt een twee uur lange episode van Hell's Kitchen. Ik weet niet waarom, maar Gordon Ramsey's programma's vind ik super!

zondag, augustus 21, 2011

23 Jaar getrouwd en afscheid van Katja (en Seth)

Zaterdag

Het is schitterend zonnig weer, als we opstaan. Dat was 23 jaar geleden wel anders, toen werd ik gewekt door de harde regen op het dak. Ik zal nooit vergeten, hoe teleurgesteld ik was, dat het uitgerekend op onze trouwdag de ongewone regenachtige dag in augustus was. Gelukkig werd het later op de dag wel droog en konden we, weliswaar met een bewolkte lucht, foto's nemen voor de bekende gebouwen in Washington. Een paar foto's daarvan staan hier.

Wie had toen kunnen denken, dat we nu drie vrijwel volwassen kinderen zouden hebben? De trouwdag werd, ondanks het natte begin, om nooit te vergeten, met zes "groomsmen" voor Rick en zes "bridesmaids" voor mij. Ons bloemenmeisje was een zesjarig meisje, waar ik op paste, en onze ringdrager ons driejarige neefje, die afgelopen december is getrouwd en nu binnenkort vader wordt! Voor mij en mijn familie natuurlijk een typisch Amerikaans avontuur.

Enfin, fast forward naar anno 2011. Rick en ik eten gezellig samen op het deck ontbijt. Verder ligt het hele huis nog in diepe rust. Terwijl we zitten te eten gaat de bel. Ik doe open en er wordt me een prachtig boeket verschillend gekleurde rozen in de armen gedrukt. Er zit een heel romantische kaart van Rick bij. Ik maak meteen foto's van de mooie bloemen.



Al doe ik de hele Max Capacity niet, de individuele sessies zijn ook goed om te doen. Ik doe er dus een met acht keer twintig seconden voor iedere oefening. Daarna gaan Saskia en ik naar de sportschool. Daar doen we een half uur cardio. Buurvrouw Jeanne is er ook, dus we kletsen even bij. Zij zijn deze zomer in Cape Cod geweest en haar zonen zijn maar wat blij terug te zijn.

Na het sporten hebben Sas en ik trek en Rick en Kai ook. Katja en Seth zijn naar Maryland om Seths nicht daar te bezoeken. Het loopt op het einde van de dagen, dat de collegestudenten hier zijn en Kai is dol op Manhattan Bagel. Ik ga erheen om sandwiches voor iedereen te halen. Voor mij wordt het de tonijnsalade, want die is hier zo erg lekker!

Na de lunch is iedereen druk bezig. Rick werkt aan onze vijver, de pomp is al een tijdje stuk en dat is niet goed, want stilstaand water zorgt voor meer muggen. Hij maakt de vijver helemaal schoon en doet er een nieuwe pomp in.

Kai speelt op zijn bas en Saskia heeft een hele groep vrienden en vriendinnen op bezoek. Onvoorstelbaar, hoeveel mensen in haar kamer passen. Het is wel leuk, dat we hier zo de zoete inval zijn. Zo weten we ook, waar Saskia is.

En ik? Ik zou graag schrijven, dat ik heel productief bezig ben geweest vanmiddag, maar nee. Ik ben zo lui als het maar kan geweest, zelfs te lui om naar het zwembad te gaan. Ik heb vanmiddag een heel boek uitgelezen, een mysterie van Jaine Austen en haar poes Prozac. En het was leuk!

Als Katja en Seth terug zijn uit Maryland maken we ons klaar om uit eten te gaan. Dit is Katja's laatste avond thuis alweer. De keuze is gevallen op de Cheesecake Factory, omdat daar een nieuw "SkinnyLicious" menu is, waar Saskia en ik nieuwsgierig naar zijn.

Kennelijk zijn we niet de enigen, want er is een wachttijd van meer dan een uur voor een tafel! We hebben geen zin om daarop te wachten en ik bel Wildfire om te zien hoe lang hun wachttijd is. Zij blijken een tafel voor ons te hebben, dus we lopen er gauw heen.

Dit restaurant staat vooral bekend om zijn steaks, dus ik bestel een petite filet mignon met een blue cheese korstje. Qua temperatuur bestel ik hem "blue", bijna rauw dus. Zo wordt hij ook bezorgd en het is me toch een lekker stukje vlees!

De anderen genieten ook van hun maal, alleen Saskia is minder gecharmeerd van haar kip. Ze had verwacht filet te krijgen, maar het is een halve gegrilde kip. Ik maak hem voor haar schoon en dan is hij toch wel erg lekker mals. Seth past helemaal in het gezin en de conversatie is geanimeerd.

Thuis blijven we nog een tijdje nakletsen en dan neemt Seth vast afscheid van ons. Hij is van plan om om zes uur op te staan om zo vroeg mogelijk op weg te gaan naar Michigan.

Zondag

Als Rick en ik naar beneden komen, zien we Seths Spartans petje nog op het eiland in de keuken liggen. Niet veel later komt Katja naar boven om te vertellen, dat hij inderdaad nog niet is vertrokken. Hij voelde zich niet zo lekker en bleef nog een paar uur liggen.

Rick haalt ontbijt bij Starbucks, dat we buiten op het deck in het zonnetje opeten. Daarna pakt Seth zijn auto in en vertrekt nu toch echt. Hij heeft een lange rit voor de boeg en hopelijk krijgt hij niet teveel te maken met het zware weer, dat wordt voorspeld.

Zin om naar de sportschool te gaan heb ik vandaag niet, maar ik wil wel "iets" aan beweging doen. Ik besluit onze decktrap 30 keer op en af te lopen. Dat zijn 450 treden, dus mijn hartslag gaat er goed van omhoog.

De anderen zijn intussen klaar om naar Target te vertrekken voor de jaarlijkse "back to school" boodschappen. Het hele gezin gaat en met twee karretjes lopen we door de winkel. De prijzen zijn hier heel goed, maar het is zo als altijd weer slikken, als we het eindbedrag zien!

Het is inmiddels voorbij lunchtijd en de magen rommelen. De anderen halen sandwiches bij Wendy's drive thru, maar ik heb enorme zin in McDonald's Asian salad, die tijdelijk weer op hun menu staat. Rick rijdt speciaal voor mij door de McDonald's drive thru. Het is het helemaal waard, ik ben dol op die salade!

Thuis gaat Katja hard aan het inpakken. Voor haar begint school weer om 9 uur morgenochtend. Ze laat het allemaal dus wel op het laatste nippertje aankomen. Het is misschien maar goed ook, want nu zal het zware weer voorbij zijn, als zij gaat rijden.

Dat weer komt halverwege de middag over ons heen. De lucht wordt pikzwart en het dondert vervaarlijk. Het lijkt wel, alsof het Thundershirt Cosmo steeds meer helpt, want hij is een stuk minder nerveus, dan vrijdag. Hoewel het vrijdag ook wel een stuk heftiger was boven ons, dat kan het ook zijn.

Om een uur of vier is Katja klaar om te vertrekken. Met haar verlaat ook Zorro ons weer tot de volgende vakantie. Het is me niet gelukt Katja over te halen hem hier te laten. Ik zal die gekke kat ook echt missen! Morgen begint Katja om 9 uur aan haar laatste jaar bij Virginia Tech. De eerste keer, dat we haar daarheen brachten, lijkt echt nog gisteren!

Ons romantische huwelijksverjaardagetentje heeft Rick voor vanavond gepland. Hij heeft een tafeltje gereserveerd bij Et Voila! in Washington. Dit is een vrij nieuw Frans-Belgisch restaurant, dat heel goede recensies krijgt.

Het restaurant ligt in een woonbuurt in Washington, die ik nog niet kende, vlak aan de overkant van de rivier. Het is gezellig gedecoreerd, modern, maar met warme kleuren. Iedereen, die er werkt, heeft een Frans accent, dus zeer authentiek.

Het menu is heerlijk, ik kan er zo tien gerechten van bestellen, die ik lekker vind. Een van de specials, de watermeloen gazpacho, die niet op het menu staat, klinkt zo lekker, dat ik die als mijn "groente" bestel. Ik krijg er zeker geen spijt van. Wat een unieke smaak, je proeft de watermeloen goed, maar de soep is allerminst zoet.

Als voorgerecht kies ik de zalm met blini's en creme fraiche. De portie is precies goed. Rick probeert de witlof met ham en kaas en vindt die, alhoewel heel smakelijk, eigenlijk een beetje te machtig voor een voorgerecht.

Al voor we hierheen gingen wist ik mijn hoofdgerecht. Ik twijfelde alleen even, omdat ik nu twee avonden achtereen vlees eet, maar ik vind het te lekker. De tartare de beuf is het helemaal. Rick neemt ook steak, maar wel gegrild. Ook dit smaakt allemaal weer prima.

Eigenlijk was ik niet van plan om dessert te bestellen, maar er staan echte macarons op het menu met Nutella ertussen. Die zijn licht genoeg en ook nog eens mijn favoriet. Rick neemt de profiterolles. De macarons zijn precies het goede zoete hapje om deze heerlijke maaltijd af te sluiten.


Washington heeft best veel Belgische restaurants en we zien hier zelfs aan de overkant nog een, Sur La Place. We gaan er even binnen om het menu te bekijken en dat is ook wel de moeite waard, vooral de vele manieren, waarop je er mosselen kunt bestellen. Hier moeten we ook eens gaan eten.

Zo eindigt weer een leuk weekend veel te snel. Katja sms-t, dat ze veilig is aangekomen. Nu is het zaak Kai klaar te maken voor zijn terugverhuizing. Wat is hun zomer weer omgevlogen!

vrijdag, augustus 19, 2011

Luierdagje

De personal training van gisteren heeft kennelijk wel geholpen. Voor het eerst in meer dan een week heb ik niet zo'n erge pijn in mijn rechterbeen, dat ik er niet op kan liggen. Ik heb voor het eerst sinds we thuis zijn weer heerlijk geslapen.

Rick heeft al koffie gemaakt, heel lief, want hij drinkt alleen (Pickwick) thee. We eten samen ontbijt, de kinderen (nou ja, kinderen...dat zijn ze geen van allen meer eigenlijk, maar ik zou geen andere benaming weten) liggen nog in diepe rust.

Saskia bleef laat weg, want haar vriendjes Parker en Cameron twee deuren verderop zijn terug na een hele zomer op Cape Cod. Katja en Seth gingen uit naar Red Mango en Kai speelde waarschijnlijk laat X-Box. Rick en ik gingen als eersten naar bed, dat is ongewoon!

Kai en Saskia staan een uurtje later op. Na haar ontbijt vertrekken Sas en ik naar de sportschool. Daar gaat zij hardlopen op de loopband en ik neem de stairmaster voor mijn rekening. Misschien ga ik toch door met een soort Max Capacity, want ik voel me een stuk sterker, ook op de stairmaster. Het gewone programma is veel te acrobatisch voor mij, maar als ik het aanpas misschien toch wel erg goed.

Katja en Seth zijn inmiddels ook op en Katja maakt een picknick voor hen klaar. Ze vragen mijn National Parks pas en nemen dat Cosmo mee naar Great Falls. Eigenlijk wilde ik daar met hem heen vandaag, maar natuurlijk ben ik niet welkom met het paar, ha ha.

Nou ja, ook goed, ik ga wel de rest van mijn stripboeken lezen. Dat brengt mij op een groot "dank jullie wel" voor alle aanbiedingen om mij Suske en Wiskes te sturen! Ik heb vandaag gekeken en heb alle nummers tot en met 241 en nu vanuit Aruba 293, 295, 302 en 304.

Katja en Seth hebben beloofd vanavond te koken en alweer maakt Seth indruk. Hij heeft een heerlijk menu bedacht van asperges met kaas, kip met citroen en aardappelpuree met geraspte kaas er doorheen. Katja en hij werken hard aan de voorbereiding. Het is leuk ze zo bezig te zien en Seth voelt zich duidelijk thuis hier in ons gezin, altijd goed om te zien.

Net als Rick thuiskomt begint het te hozen! Dat niet alleen maar de bliksem en donderklappen vliegen ons om de oren. Dit is een van de ergste stormen van dit seizoen opeens. Cosmo is weer heel bang en Kai en ik zoeken overal naar zijn Thundershirt. Nergens te vinden, dus ik neem hem maar in mijn armen, hopend een soort menselijk Thundershirt te zijn.

Saskia is nog bij de buren en het is zo'n noodweer, dat ze niet even makkelijk terug naar huis loopt. Het eten is echter bijna klaar. Er zit echter niets anders op, dan de bui een beetje af te wachten. Het is lang geleden, dat ik me zo'n zwaar onweer recht over ons herinner.

Opeens begint Rick "Oh no!" te roepen. We schrikken allemaal en komen kijken waarom. Water druppelt gestaag van het plafond in de keuken! Duidelijk hebben we ergens een lek in het dak. Nu hebben we nogal wat dak, dus we zijn bang, dat we het lek niet gaan vinden voor het ophoudt met regenen. Dat zou erg zijn, want dan kijken we naar een flinke rekening om dat met droog weer te doen.

Rick gaat meteen de zolders op en komt gelukkig triomfantelijk van de hoogste naar beneden. Hij heeft een pijp gevonden, waar het water vanaf druipt. Duidelijk zit daar een lek. Hopelijk zit het op een plek in het dak, waar Rick bijkan, anders moeten we er toch een professioneel iemand bij roepen.

Intussen hebben Seth en Katja het eten klaar en de borden mooi opgemaakt. Kai haalt Saskia gauw met een paraplu, maar beiden komen nog steeds als verzopen ratten weer binnenlopen. En dat van twee deuren verderop! Ze gaan zich dus nog gauw even verkleden, want zo kleddernat eten is ook niet leuk.


Dat betekent wel, dat het eten een beetje is afgekoeld, als we eindelijk zitten. Dat doet gelukkig niets af aan de smaak, want die is voortreffelijk! We smullen allemaal, inclusief Saskia, die nog niet zo lang geleden absoluut zou hebben geweigerd asperges te eten! Kleine kinderen worden groot.

Het wordt een gezellige maaltijd. Na afloop ruimen "de kinderen" (opeens vind ik het zo vreemd dat te schrijven) de keuken op. Rick gaat naar Home Depot om een tijdelijke oplossing voor het lek te vinden.

Katja en Seth zijn moe en gaan rusten, want er staat nog meer op het programma vanavond, kennelijk. Saskia gaat terug naar de buren en Rick en Kai verdwijnen de basement in voor een X-Box sessie. Ik vermaak me met "Say Yes to the Dress" en "Four Weddings", heerlijk zonder commentaar van de mannelijke bevolking. Ik vind het superleuke series, persoonlijk (en Katja en Saskia gewoonlijk ook).

donderdag, augustus 18, 2011

Productief dagje

Rick en ik hebben een fan boven ons bed hangen, die we iedere nacht aan hebben staan. Ik deed die gisteravond dus ook aan. Om een uur of drie word ik, zoals gewoonlijk, wakker, omdat ik naar de wc moet en het licht van de fan is aan. Huh? Ik doe het af en ga weer slapen.

Om half vijf word ik weer wakker en weer is het licht aan! Het lijkt wel of er spoken zijn en ik doe het weer uit, want ben te moe om uit te vinden waarom. Nog een paar keer word ik wakker en het licht is aan.

Eindelijk tegen achten ben ik wakker genoeg om te kijken, wat het nu is. Het blijkt, dat ik "security" op de afstandsbediening van de fan heb aangetikt. Hierdoor gaat om de zoveel uur het licht ervan aan. Weer wat geleerd, maar wel met een slechte nacht tot gevolg.

Gelukkig heb ik wel een stuk minder pijn dan gisteren, dus meteen ook meer energie. Saskia is al weg, als ik opsta, want die moest vroeg babysitten bij de buren. Kai, Katja en Seth komen een half uurtje, nadat ik op ben, naar boven/beneden zetten. We maken ontbijt met eieren, cereal en yoghurt. Seth vindt het duidelijk leuk om te koken, dus die houden we erin!

Er staan allerlei dingen op mijn lijstje, die ik vandaag graag weggewerkt zou zien. Ik begin met de "administratie" en betaal een aantal rekeningen en verstuur eindelijk de rekening van Saskia's tandartsbezoek naar de verzekering. De meeste (tand)artsen sturen die meteen door, maar haar tandarts helaas niet. Het is $303, dus die willen we wel terugkrijgen.

Een volgend urgent iets op de agenda zijn hotelkamers voor Katja's college graduation straks in mei. Virginia Tech is een grote universiteit en er zijn niet zoveel hotels in de nabije omgeving.

Het is zaak op tijd te zijn en wij zijn eigenlijk al te laat. Ik boek vijf kamers bij een Holiday Inn in Roanoke, zo'n uur verderop, maar we kunnen tenminste tot de dag zelf annuleren. Gezien het feit, dat alleen wij er zeker van zijn, dat we erbij zullen zijn, is dat het veiligste.

De van heeft bijna geen benzine meer, dus ik tank bij de Shell bij. Ik krijg 20 cent korting per gallon dankzij Giant. Dat maakt de prijs per gallon $3,51, wat een stuk goedkoper is, dan een aantal maanden geleden!

In Aruba heb ik een zak borrelnootjes gekocht voor mijn blogvriendin Cisca. Bij Rite Aid koop ik daar een envelop met bubbeltjes voor, hopend, dat die bubbeltjes de nootjes heel zullen houden. Zo te voelen is dat van Aruba naar hier goed gelukt.

Intussen sms ik heen en weer met Sharon, want ik heb personal training nodig met de pijnen, die ik voel. Tussen de Rite Aid en het postkantoor sms-t zij, dat ze om half een wel kan. Dat is een uur weg, dus komt me goed uit. Bij het postkantoor verzend ik het pakje helemaal automatisch met de mooie machine, die ze daarvoor hebben.

Thuis eet ik gauw een yoghurtje, want het personal training uur valt in mijn lunchtijd. Als ik naar de sportschool rijd, rijdt Sharon voor mij en we parkeren naast elkaar in de garage. Zij wil meteen weten hoe onze vakantie was, want ze heeft al van alles op Facebook gezien.

Behalve verhalen over de reis vertel ik haar ook van mijn pijnen. Zij past de training erop aan, maar dat wil niet zeggen, dat het een makkelijk uur wordt. Eigenlijk juist, dat ik nog harder werk, dan anders, alleen zijn de oefeningen anders.

Sharon is een van de beste personal trainers, die ik ooit heb gehad (en dat zijn er nogal wat). We kletsen veel, maar het doet nooit af aan de intensiteit van de oefeningen. Het is soms als bij de tandarts. Hij (of zij) kletst en jij kan niets terugzeggen, omdat je iets in je mond hebt, of in het geval van personal training, omdat je gewoon te intensief bezig bent om te praten.

Om half twee ben ik klaar en ook gaar! Ik bel Kai, want die wilde misschien, dat ik lunch voor hem mee zou nemen. Hij heeft inmiddels gegeten, maar ik heb enorme trek. Sharon heeft me ook net over de Mediterranean sandwich bij Panera verteld, dus die wil ik nu. Ik bestel die sandwich en een kip orzo soep en eet ze buiten op het deck op.

Net als ik denk me klaar te gaan maken voor het zwembad, hoor ik donder. Ik besluit de moeite niet te nemen met in badkleding te steken, maar zolang het niet regent buiten te blijven lezen. Ik begin aan mijn uit Aruba meegebrachte Suske en Wiskes en zou nu willen, dat ik er meer had. Iemand nog bereid om op Suske en Wiske jacht te gaan voor mij? Ze zijn zo leuk!

Als het drupt en regent vlucht ik naar binnen. Op mijn lijstje staat ook een (gratis) hotel vinden in Anchorage voor mijn verjaarsnacht. Rick heeft het daar te druk voor. Hij heeft genoeg Hilton punten om een gratis nacht daar te boeken.

De Hilton medewerkster vraagt me, wat ons naar Alaska brengt, want dat is haar thuisstaat. Ik vertel mijn "50 by 50" verhaal en ik weet zeker, dat de helft van haar medewerksters daar nu van weet, zo enthousiast is zij! In ieder geval hebben wij een gratis nacht in het Hilton in Anchorage. De Hilton medewerkster bedankt me, dat zij deel kunnen maken van mijn speciale viering, heel aardig.

Om Rick te ontlasten heb ik Kai gevraagd het gras te maaien, wat hij net voor de regens doet! Helaas is ons gazon voor een verloren iets. Het is niet meer mooi gras, dat daar groeit maar "crab grass". Er is volgens het bedrijf, dat ons gazon onderhoudt niets aan te doen. Het is in ieder geval groen, maar Rick ergert er zich groen en geel aan (wat een uitdrukking eigenlijk).

Het rommelt en rommelt en Cosmo is bang. Net na vijven barst het echt los en ik heb een bange hond tegen me aan. Katja belt van de metro, of ik ze alsjeblieft op kan halen. Ze hebben vanmiddag alle monumenten en het Holocaust Museum gezien.

Door het wilde weer rijd ik, de hagel is zo groot als een flinke steen, naar de metro. Het plenst en hagelt en Seth en Katja zijn dankbaar, dat ik ze ophaal. Onvoorstelbaar hoe het hier kan huishouden, binnen de kortste keren staan de straten compleet blank. Het is ook heel plaatselijk, want bij ons huis is helemaal niet zulk zwaar weer.

Rick is al een paar uur geleden thuisgekomen en was uitgeput, dus heeft even een dutje gedaan. Niet dat dat stil was met al dit weersgeweld om ons heen. Hij is dan ook alweer klaarwakker, als wij binnenlopen.

We hebben een reservering voor half zeven bij Sakura in Fair Lakes. Onderweg zien we een mooie regenboog en een letterlijke "silver lining" om een wolk. Het is wild weer vanavond!

De maaltijd wordt heel leuk. We krijgen een tafel met vier anderen, die allemaal flink veel tattoes hebben. Dat is gewoon opvallend en zegt verder niets over de mensen natuurlijk. Ik merk, dat ik tattoes nog meer opmerk, nu Kai er een heeft.

Als voorgerecht hebben we de keuze tussen garnalen, champignons en kippelevertjes. Ik ben de enige, die de laatste kiest. Een van de dames tegenover ons ziet ze en vraagt haar partner met een vies gezicht, wat dat in 's hemelsnaam was. Dat weet hij ook niet. Ik voel me helemaal Andrew Zimmern, ha ha!

Eerst krijgen we een bouillon met twee plakjes champignons erin, erg lekker. Daarna een salade met een dressing, die superlekker is! Dat is nog voor het officiele festijn.

Met veel gedoe komt de chef aan de tafel en gooit zijn messen heen en weer. Het is wel altijd dezelfde routine, maar niet minder leuk. De kippelevertjes smaken voortreffelijk. Katja probeert ze ook en is verrast, dat ze het ook lekker vindt.

Mijn hoofdgerecht is scallops en garnalen, de anderen hebben allemaal ook filet mignon. We krijgen daarbij gebakken rijst (een soort nasi wel) en groentes. Het smaakt allemaal heel erg goed! Ook is de conversatie leuk. Het gaat wel heel erg snel, meer dan bij andere tepanyaki restaurants. Dat vind ik wel een beetje jammer, maar de anderen hebben er blijkbaar geen problemen mee.

Als we weer naar buiten lopen regent het flink. We rennen naar de van en worden flink nat. Thuis gaan Katja en Seth naar Red Mango, waar ze vrienden zullen ontmoeten.

Saskia is heel blij, dat Parker en Cameron twee deuren verderop er weer zijn na een zomer op Cape Cod. De kinderen hadden op de straat in krijt "Welcome Back" geschreven en een papieren vlag gemaakt, maar met al de regen vanavond lukte het niet die gedachte over te brengen. Heel jammer, want ik vond het hartverwarmend.


Terwijl ik dit schrijf dondert en bliksemt het nog steeds. Het is grappig, als het weerbericht 40% kans geeft en daar urenlang onweer op volgt. Je weet het maar nooit hier. Ik geniet nog eens verder van het samenzijn met alle drie de kinderen, want volgende week is dat weer afgelopen. Dan zullen Rick, Saskia en ik weer alleen zijn. En ja, dat zal weer flink wennen zijn.