Dagje historisch New England

Nadat hij de kinderen naar school heeft gebracht, maakt D een heerlijke latte voor mij. Mijn zus heeft een moeilijk project op haar werk, dus is al begonnen.

Layla volgt mij alweer als een schaduw. Ik kleed me dik aan en lijn haar aan. Het is gelukkig iets minder koud (met de nadruk op "iets"), omdat er vandaag niet veel wind staat. Eerst lopen we richting de Joppa Flats.

Daar hoop ik de adelaars te zien, die de dame bij Audubon er dinsdag had gespot. Op het ijs zie ik een vogel met een witte kop. Enthousiast maak ik een foto, maar ingezoemd zie ik dat het een doodgewone meeuw is. Duidelijk gaat het hem wat adelaars betreft dit bezoek niet worden.

Hier aan het water is het toch wel erg fris, dus ik loop de buurt weer in. Dit keer ga ik de andere kant op en zie al gauw het bordje voor Newbury. Dat plaatsje is een van de oudsten hier en werd in 1635 gesticht. Newburyport is meer dan honderd jaar "jonger".

Deze "High Street" blijkt vol te staan met historische panden uit de achttiende eeuw (de oudste uit 1670). Je kunt van buiten zien, hoe de vloeren verzakt zijn.

De kerk is wel nieuwer, maar het kerkhof erbij niet. Veel van de oudste graven zijn niet meer te lezen. Op een grafzerk uit 1733 lees ik dat degene, die er ligt, op 20 januari 1733 op 40 jarige leeftijd is overleden. Dat is morgen 279 jaar geleden! Ik probeer me voor te stellen hoe het leven er hier in die tijd uitzag.

Intussen zoek ik ook naar roze en blauwe huizen naast elkaar. Een Facebook vriendin van me "verzamelt" daar foto's van. Ik vind het altijd leuk daaraan mee te helpen. Ik had mijn zus al gevraagd of zij die combinatie ergens wist te staan, maar dan blijkt weer hoe je eigen omgeving zo gewoon wordt, dat dingen niet opvallen. De eerste roze-blauwe combinatie staat nota bene in de straat achter hen, waar ze vrijwel dagelijks doorheen rijdt.

Als ik terug ben is mijn zus ook klaar met werken. We gaan S van haar schooltje halen en dan lunch halen bij Tendercrop Farm in Newbury. Mijn zus laat me ook wat andere historische plekjes daar zien. Wat is New England toch mooi!

We nemen de lunch mee naar huis. Mijn zus en ik hebben een heerlijke kop garnalen en mais chowder. De romige chowders zijn ook helemaal van dit gebied. Deze is ook lekker pittig en precies goed met dit koude weer.

Na het eten stappen we weer in de auto, waar S promt in slaap valt. We rijden door schattige oude plaatsjes, zoals Rowley en Ipswich. Volgens mij steek ik mijn zus ook een beetje aan met mijn enthousiasme voor de geschiedenis van dit land. Ze neemt zich voor zich er meer in te verdiepen.

Hier in de buurt ligt ook een van de grote "estates" van het begin van de 20e eeuw, het Crane Estate. Het was het zomerverblijf van de industriele magnaat Richard Crane Jr. uit Chicago en zijn familie.

We moeten $5 betalen om het landgoed op te mogen. Het grote landhuis ligt boven op een heuvel met schitterend uitzicht op de zee en het omliggende land. Naar verluid vond Mrs. Crane hier echt helemaal niets aan. Onvoorstelbaar! Ik stap een paar keer uit voor foto's, want S slaapt nog en het huis valt toch niet te bezoeken in de winter, helaas.

Inmiddels begint de tijd alweer te dringen. We haasten ons terug naar Newburyport om de twee oudsten van school te halen. Die zijn helemaal opgewonden, want we gaan vanmiddag wel "tuben". Mijn zus heeft een Groupon voor de heuvel van het Amesbury Sports Park.

Het mag dan niet zo hard waaien vandaag, de temperatuur is flink onder het vriespunt. Ik ben dus blij dat ik een sneeuwbroek en dikke skihandschoenen kan lenen. Een gezin dat in zo'n klimaat met veel sneeuw woont is duidelijk ruim voorzien wat dat betreft.

We kiezen een band en nemen dan de lopende band lift naar boven. Voor mijn zus, N en S is dit de eerste keer zo "sleeen". Iedereen vindt het fantastisch, zelfs kleine S. Keer op keer gaan we naar boven, maar na vijf keer heb ik het wel gezien, door de opspattende sneeuw doet mijn gezicht pijn.

Na een paar (hopelijk) leuke foto's te hebben genomen, ga ik naar binnen. Daar bel ik even met Christine, die vandaag jarig is. Al vrij snel hebben de anderen er echter ook genoeg van. Zodra de zon onderging werd het nog kouder. In ieder geval was het een leuk middagje lekker buiten zijn.

Thuis maken we ons klaar om uit eten te gaan. De kinderen vinden dat prachtig. We gaan naar Michaels Harborside, waar ze duidelijk ook op kinderen berekend zijn. Die krijgen een kleurplaat en krijtjes en zijn al gauw druk bezig.

Het eten is er ook heel erg lekker. Mijn zus en ik hebben veelal dezelfde smaak en houden ervan een paar voorafjes te nemen, in plaats van een hoofdgerecht. We delen de calamari, een salade met feta en walnoten en ontzettend lekkere sushi tonijn met zeewiersalade. Ds scallops en salade met pistaches ziet er ook goed uit. Dit geeft me ook eindelijk even de kans om echt met hem bij te praten, want dat lukte met de drie drukke kinderen om ons heen nog niet.

De kinderen zijn moe van het buiten zijn en gaan gewillig naar bed. Dat geeft ons de kans om thuis nog door te kletsen en voor we het weten is het bijna middernacht! Tijd voor bed, dus, het is alweer de laatste nacht hier voor mij.

Foto's van vandaag staan hier en hier.