Dagje in de Virginia "countryside"

De oplossing voor het fotoraadsel van gisteren. Goed dat een aantal van jullie dat raadde!:
http://www.forestry.ok.gov/Websites/forestry/Images/FireHydrant.jpg

Saskia moet vandaag weer naar school en is dus weer om kwart over vijf op. Vermoedelijk nog vroeger, dan gewoonlijk, want ze moet zich mooi maken voor Jimmy. Hij komt haar ophalen om met zijn auto samen naar school te gaan. De wet hier in Virginia is dat een tiener onder de achttien een andere tiener naar school mag rijden.

Rick heeft nog vrij en haalt een Starbucks ontbijt voor ons. Het is berekoud opeens! Het vriest vijf graden en de wind huilt om het huis. Met januari is de winter kennelijk ook gearriveerd.

Rillend met de verwarming en stoelverwarming op "high" rijd ik naar de sportschool. Ook vandaag is het er weer druk. Kennelijk hebben nogal wat mensen ook deze dag vrij genomen. Ik heb me voorgenomen de intensiviteit van mijn workouts te verhogen, dus zet de stairmaster op een interval niveau 9. Dat is echt afzien en ik houd het niet het hele half uur vol, maar ga daaraan werken. Het halve uur op de crosstrainer voelt relatief makkelijk.

Intussen geniet ik nog steeds van de Wine Country mysteries van Ellen Crosby. Die spelen ten westen van ons en als Rick voorstelt om in Upperville te gaan lunchen was ik daar meteen voor te vinden. Dat ligt precies in het gebied, waar de boeken spelen. Kai heeft er ook wel oren naar.

We beginnen onze rit op de interstate 66, maar al gauw verlaat Rick die om via de mooie US 50 naar het westen te rijden. Al gauw laten we het stedelijke gebied rond Washington achter ons. De weg wordt nauwer, een tweebaansweg, die door het platteland slingert. Mooie vergezichten, grazend vee, wijngaarden en boerderijen maken het uitzicht interessant.

Na een paar rotondes, de enigen in deze omgeving zover ik weet, rijden we door het lieflijke oude plaatsje Aldie. Er is hier een oude watermolen en de negentiende eeuwse huizen zijn omgetoverd in Bed & Breakfasts.

In de iets grotere plaats Middleburg is de hoofdstraat nog versierd voor Kerst. Dat maakt het nog gezelliger, dan het altijd al is. Nee, dit stadje is niet genoemd naar het Nederlandse Middelburg, maar is zo genoemd, omdat het midden tussen Washington en Winchester ligt.

Dit gebied is, waar John Mosby en zijn rangers in de Burgeroorlog een soort guerillagroep vormden, die tegen de Noordelijken vocht. Hij is nog steeds een plaatselijke held en het deel van US50 hier is naar hem genoemd. Hij werd ook wel de "Gray Ghost" genoemd en nu begrijp ik ook de naam van de "Gray Ghost" wijngaard hier.

Dit hele gebied is waar een aantal van de belangrijkste gevechten van de Burgeroorlog plaatsvonden. Er zijn ieder jaar weer allerlei "reenactments", waarbij men de slagen naspeelt. Het is altijd een beetje onbegrijpelijk voor niet Zuiderlingen dat men een oorlog, die men verloren heeft, zo vaak opnieuw "voert".

Upperville ligt ongeveer tien kilometer ten westen van Middleburg. Een klein plaatsje dat uit 1790 stamt, maar het heeft een paar goede restaurants. Wij gaan bij de Hunter's Head Tavern lunchen. Een echte Britse pub met zo'n typische rode telefooncel buiten.

Binnen branden de open haarden en is het een gezellige drukte. Alle produkten van dit restaurant zijn lokaal en komen vooral van de Ayrshire Farm. Ik vind het heel moeilijk kiezen, want er staat zoveel lekkers op het menu!

Uiteindelijk wordt het de kalkoenburger met geitenkaas en tomatenjam (vooral dat laatste blijkt heerlijk te zijn). Rick neemt shepherd's pie en Kai een sandwich met schnitzel. Hun frietjes krijgen we met een soort jus en ze zijn heerlijk! Het is precies het goede "comfort food" voor deze ijskoude dag.

Als we naar buiten lopen, sneeuwt het zelfs! Het is maar een korte sneeuwbui, dus er blijft niets liggen. Wij stellen de GPS in op Ball's Bluff Regional Park en kiezen de route binnendoor.

Al gauw verlaten we de US50 en rijden de heuvels in op de Blue Ridge Mountain Road. Met haarspeldbochten gaan we hoger en hoger. We verbazen ons erover hoeveel mensen hier nog wonen. Ze hebben zeker schitterend uitzicht, maar waar is de dichtstbijzijnde supermarkt? Zouden ze eens per week een uur rijden om boodschappen te doen?

Opeens zien we allemaal hekken met bordjes "Keep Out, US property". Duidelijk een regeringscompound. Het blijkt om de Federal Emergency Management Agency te gaan. Rick zegt hier weleens geweest te zijn voor zijn werk, maar hij was vergeten hoe het zover buiten de stad was.

Uiteindelijk komen we op de Virginia route 7 uit, een grote vierbaansweg, die naar Leesburg leidt. Het Ball's Bluff Regional Park ligt net buiten Leesburg. We rijden door een buurt en zijn dan opeens in het park.

Ook dit werd in mijn boeken beschreven en ik vind de geschiedenis hier zo interessant dat ik het ook aan Rick en Kai wil laten zien. Er heeft hier een slag plaatsgevonden in de Burgeroorlog, waarbij de Noordelijken grote verliezen leden.

Het was eigenlijk een "per ongeluk" gevecht, want noordelijke scouts hadden een groep bomen aangezien voor een zuidelijk kamp. Ze gingen de Potomac rivier over en werden door de zuidelijken "ontvangen". Het werd een bloedbad voor het Amerikaanse leger.

Een "bluff" is een klif en toen duidelijk werd dat de slag verloren was, moesten honderden noordelijke soldaten een voor een de klif weer af naar de rivier. Natuurlijk had iedereen bayonetten en naar verluid staken in de paniek soldaten hun medevluchters daarmee. In ieder geval was het tragisch en verdronken een paar honderd Noordelijke soldaten in de Potomac, om pas in Washington weer aan te spoelen.

Een goede vriend van Abraham Lincoln, Senator Edward Baker, vocht ook mee en verloor zijn leven in dit gevecht. Lincoln schijnt daar enorm van ondersteboven te zijn geweest, hij had zelfs een van zijn zonen naar de senator vernoemd.

Nu is het dus een park met prachtig uitzicht over de rivier, vooral nu in de winter. Aan de overkant staan een aantal witte sycamore bomen. We kunnen zien hoe steil die klif is en het smalle pad dat de soldaten naar beneden moesten nemen.

Op de heuvel waait de wind genadeloos en voelt het, zien we later, als -12. Kai is daar zeker niet op gekleed! Toch lezen we de interessante borden en maken foto's van het op twee na kleinste Civil War begraafplaatsje. Slechts een graf heeft een naam erop, de rest van de stoffelijke overblijfselen kon niet geidentificeerd worden. Er staan 25 grafstenen, maar soldaten delen graven en er liggen op zijn minst 54 Noordelijke soldaten.

Rillend lopen we terug naar de van. Het was een interessante middag en ik heb mijn mannen ook weer wat geleerd (mede dankzij Ellen Crosby. Het is zo'n andere wereld net ten westen van ons, we zijn er echt helemaal even uitgeweest.

Thuis wacht ons een onaangename verrassing. Voor we vertrokken zei Rick al dat hij het zo koud vond in huis. Nu is het helemaal ijzig. Als Rick de verwarming aan probeert te doen, gebeurt er niets. Hij gaat in de basement kijken en krijgt hem weer aan de praat, maar even later slaat de verwarming weer uit!

Dat blijft zo doorgaan, dus we doen de open haard maar aan, al heb ik dat liever niet met de Kerstboom er vlak naast. Ook haal ik een straalkacheltje van beneden en zet dat op mij, want ik voel mijn spieren door de kou erg.


Meike vindt de haard in ieder geval heerlijk!

Gelukkig blijft na een aantal keren proberen de verwarming ook weer aan. Het is nu lekker warm hier binnen. We hebben makkelijk Zpizza besteld en kijken nu naar de Sugar Bowl in New Orleans.

Katja zit op de negende rij en heeft dus een prima uitzicht. Virginia Tech speelt tegen de University of Michigan, dus Rick heeft twee redenen om te willen dat VT wint. University of Michigan is namelijk een enorme rivaal van Ricks college Michigan State.

Misschien eens leuk om mijn liefde voor dit spel uit te leggen. Toen ik pas in de VS woonde waren de Washington Redskins heel succesvol. Mijn collega's en vrienden waren allemaal grote fans en iedere zondag tijdens het seizoen werd er football gekeken.

De keuze voor mij was dus of me iedere zondagmiddag doodvervelen, of het spel leren kennen. Er is hier een uitdrukking: "If you can't beat 'em, join 'em", wat zoiets betekent als dat je dan maar beter mee kunt doen. Dus leerde ik de regels, althans de meest ertoe doende, want het is een ingewikkeld spel. Sindsdien kijk ik graag, maar dan wel vooral naar college football. Daar wordt over het algemeen meer gescored.

De dagelijkse foto is van een van de Burgeroorlog graven:


Terwijl we football kijken, ziet Rick allemaal puntjes op het plafond. Bij nadere inspectie blijken dat baby spinnetjes te zijn. Ons hele plafond is een spinneweb met baby spinnetjes! Dit begon met de kerstboom, vanwaar een mars babyspinnetjes naar een van onze ramen liep, een paar weken geleden. Rick gaat met de stofzuiger in de weer en hopelijk is dat voldoende. Het doet met denken aan het gedicht van Annie M.G. Schmidt dat ik de kinderen talloze keren voorlas:
Dit is de spin Sebastiaan
Het is niet goed met hem gegaan

Luister!

Hij zei tot alle and're spinnen:
Vreemd ik weet niet wat ik heb,
maar ik krijg zo'n drang van binnen
tot het weven van een web.

Zeiden alle and're spinnen:
O, Sebastiaan, nee Sebastiaan
kom, Sebastiaan, laat dat nou,
wou je aan een web beginnen
in die vreselijke kou??

Zei Sebastiaan tot de spinnen:
't web hoeft niet zo groot te zijn,
't hoeft niet buiten, 't kan ook binnen
ergens achter een gordijn

Zeiden alle and're spinnen:
O, Sebastiaan, nee Sebastiaan,
toe, Sebastiaan, toom je in!
Het is zò gevaarlijk binnen,
zò gevaarlijk voor een spin.

Zei Sebastiaan eigenzinnig:
Nee, de drang is mij te groot.
Zeiden alle and'ren innig:
Sebastiaan, dit wordt je dood!

O, o, o, Sebastiaan...
Het is niet goed met hem gegaan...

Door het raam klom hij naar binnen.
Eigenzinnig! En niet bang!
Zeiden alle and're spinnen:
Kijk, daar gaat hij met zijn drang!


Na een poosje werd toen even
dit berichtje doorgegeven:

Binnen werd een moord gepleegd.
Sebastiaan is opgeveegd.

De rest van de foto's van vandaag staan hier.