Dumbarton House

Eigenlijk voel ik me helemaal niet lekker als ik wakker word. Ik heb hoofdpijn en koude rillingen en pijn in mijn nek en schouders. Ik had gisteren niet moeten schrijven dat ik nog geen pijndag had gehad, dat was natuurlijk de goden verzoeken! Het zal vast de regen, die eraan komt, zijn.

Gelukkig heeft Rick al koffie gezet en onder het genot van een paar koppen en gepocheerde eieren word ik weer een beetje mens. Na een half uur op de crosstrainer boven is de pijn in mijn spieren in ieder geval een stuk minder.

Dat is maar goed ook, want ik heb met Irene in Wsahington afgesproken. Omdat het regent heb ik aan Claudia gevraagd of ik de van op haar oprit mag parkeren. Dat kan gelukkig, dus ik hoef alleen maar over te steken naar het metrostation.

De trein staat al klaar en met een half uurtje ben ik in Metro Center. Hier moet ik overstappen op de rode lijn om naar Dupont Circle te komen. We gaan vandaag naar een van de historische huizen in Washington, die ik al jaren op mijn "te bezichtigen" lijstje heb staan. Dupont Circle is daar het dichtstbijzijnde station voor.

Dit is de eerste keer ooit dat ik bij dit station uitstap. Het heeft weer, zoals een heel aantal van de Washingtonian metrostations, een heel stijle hoge roltrap. Bovenaan staat een spreuk van Walt Whitman ingegraveerd.

Deze buurt is mij dus vrij onbekend. Het is een van de grote uitgaansbuurten in de stad en gezellig met allerlei winkels en restaurants. Opeens hoor ik mijn naam geroepen en Irene en haar man blijken met de auto te zijn. Haar man vond het weer te slecht voor ons om helemaal naar Georgetown te lopen, dus zet ons heel vriendelijk voor de deur van onze bestemming af.

Die bestemming is het laat achttiende eeuwse Dumbarton House. We betalen entree (korting met mijn AAA kaart) en kiezen dan voor de rondleiding. We zijn de enige aanwezigen, dus kunnen zo mee.

De gids blijkt een afstammeling van de eerste familie van James Nourse, die in dit huis woonde, te zijn. Ze vertelt erg interessant over hoe het leven in die tijd geweest moet zijn. Men is nog bezig het huis in de staat van toen terug te brengen.

De periode van net na de Revolutionaire Oorlog en het leven van de vroege Washingtonians (en Amerikanen) vind ik fascinerend. Het waren toch allemaal avonturiers, die de oceaan overstaken om hun geluk hier te zoeken. De Nourses waren daar duidelijk in geslaagd.

Na een half uurtje hebben we de kamers gezien. We bedanken de gids van harte en nemen afscheid. Irene's man had ook het Tudor Place nog aangeraden, dus daar lopen we in de regen heen. Intussen fotografeer ik de prachtige huizen, waar we langs lopen.

Bij het Tudor Place aangekomen blijkt de volgende rondleiding pas over twintig minuten te zijn. De gids wil, al is er verder in geen velden of wegen iemand te bekennen, absoluut niet eerder op weg. Onze magen beginnen inmiddels te rommelen, dus we besluiten niet te wachten. Dit zal met mooi weer toch een leukere bestemming zijn, want hun tuinen schijnen prachtig te zijn.

Wij lopen terug naar Connecticut Avenue en Dupont Circle. Er zijn hier legio restaurants, maar wij willen graag bij Bistrot du Coin lunchen. Dat restaurant geeft me altijd het gevoel in Parijs te zijn, inclusief de Franse bediening. We nemen allebei een lekkere tartine met gerookte zalm.

Na het eten blijven we nog een tijd doorkletsen. Jammer dat Irene meer dan de helft van het jaar in Michigan verblijft, want ik vind het wel heel gezellig met haar. Hopelijk kunnen we voor ze weer vertrekken nog eens afspreken.

Irene neemt me nog een tweedehandskledingwinkel binnen. Daar loop ik met open mond rond! Je zou denken dat het allemaal koopjes zouden zijn, maar ik zie een leuk Armani topje met het prijskaartje van bijna $300! Dat is iets wat iemand al heeft gedragen! We vinden er niets van onze gading, al is het wel leuk te kijken.

Irene woont in deze buurt, dus we nemen buiten afscheid. Ik loop terug naar de metro, waar ik toch maar een paar foto's van de roltrappen neem. Dit metrosysteem heeft ook de hoogste roltrappen in het westelijk halfrond en Dupont Circle is niet kampioen, maar ik vind het toch eng om naar beneden te gaan.

Alweer heb ik geluk, ik hoef maar twee minuten op mijn trein te wachten en bij Metro Center staat de trein naar Vienna al klaar. Die is vol, maar ik vind nog een zitplaats. Saakia sms-t of ik haar bij Alexandra op kan halen. Net voor we de tunnels ingaan kan ik terugschrijven dat dat geen probleem is.

Het is altijd weer zo'n andere wereld om in Vienna terug te keren. De drukte van de stad is hier niet. Ik haal Saskia op en daarna ook Jimmy, die nog steeds zijn auto niet mag gebruiken.

We hebben een nieuw pizza restaurant in Vienna, Extreme Pizza. Saskia en Rick willen het uitproberen. Ze hebben een goede selectie van pizza's met veel groentes, die Saskia en ik bestellen. Intussen hebben we met (Pizza Hut en Domino's niet meegeteld) vijf verschillende pizza restaurants hier, die bezorgen!

Ondanks de vervelende start van de dag werd dit er toch weer een met een ster. Ik heb nog een hele lijst van dingen, die ik in Washington wil bezoeken, maar Dumbarton House is daar eindelijk op doorgestreept.

Foto's van vandaag staan hier.