Nog een doktersbezoek

Eindelijk is Saskia verstandig genoeg om thuis te blijven. Ze is werkelijk te ziek om naar school te gaan. Natuurlijk is het vervelend om veel te missen, maar op het moment is haar gezondheid het allerbelangrijkste.

Nadat ik Saskia en mezelf van ontbijt heb voorzien, is het weer tijd voor de sportschool. Vandaag staat een uur cardio op het programma. Ik begin met een half uur interval op de stairmaster. Dat is altijd weer afzien, maar toch laat de machine altijd minder verbrande calorien zien, dan de crosstrainer. Mijn boek nadert de ontknoping en ik lees precies als ik klaar ben de laatste pagina.

Rick heeft zaterdag al een nieuwe opvolgafspraak voor Saskia gemaakt bij Virginia Pediatrics. De nurse practitioner wilde zien hoe Saskia's amandelen op de steroides reageren. Met mijn ongetrainde ogen zien ze er nog net zo gezwollen uit en Saskia voelt zich zeker geen grein beter. Ze heeft vooral veel moeite met slapen.

Keurig op tijd voor onze afspraak lopen we een drukke wachtkamer binnen. Ik geef Saskia's naam aan de receptioniste en die zegt dat we zaterdag een afspraak hadden, maar vandaag niet. Ik laat haar het kaartje dat Rick van hen kreeg zien, wat toch echt "Feb. 28th, 12:40" laat zien. Tja, zegt ze, we zullen haar moeten inpassen.

Saskia zit er als een miserabel vogeltje bij, terwijl de meeste andere zieken in de kamer lekker samen rondrennen (deden onze kleintjes vroeger ook). Maar Saskia moet, ondanks dat de fout duidelijk door een van de mederwerkster hier is gemaakt, wachten tot er een gaatje in het drukke schema van de NP komt. Daarvoor moeten we bijna een uur wachten en Saskia weet niet waar ze het zoeken moet van ellende, het arme kind!

Als de NP eindelijk binnenkomt en kijkt naar onze inchecktijd, schrikt ze. Ze gaat ernstig met de receptie praten dat ze zulke zieke kinderen niet zo lang kunnen laten wachten. Volgens de NP zijn Saskia's amandelen wel iets geslonken, maar de steroiden hebben maar weinig effect gehad. Daarom schrijft ze ook niet meer voor.

Wat ze wel voorschrijft is absolute rust. Er loopt een medische student stage bij haar en ze laat Saskia's keel als een heel erg "mono" (Pfeiffer) keel voorbeeld zien. Ik krijg briefjes mee voor de school. Zes weken geen contactsporten of erge inspanning voor de gymleraar en een excuus voor de rest van de klassen voor de komende weken. Ze houdt het expres vaag, want ze kent kinderen, die er in twee weken bovenop waren, maar ook die er een half jaar later nog last van hadden.

Voor haar verstopte neus mag Saskia Afrin nemen. Op de terugweg komen we langs een Rite Aid, dus daar loop ik gauw naar binnen om die te kopen. Hopelijk geeft het haar ietsje meer lucht.

Eigenlijk heeft Saskia helemaal geen eetlust, maar de NP vond dat ze om wat energie te krijgen toch moest proberen wat te eten. Het loopt al bij tweeen, als we thuiskomen, en mijn maag rommelt. Saskia wil graag Japanese pan noodles van Noodles & Company, dus die ga ik gauw halen. Ik neem hetzelfde gerecht met garnalen.

Na de lunch rijd ik naar Saskia's school om de briefjes af te geven bij de counselor. Ik moet me eerst inschrijven, waarbij ook mijn foto wordt genomen. Wel erg goede veiligheid, maar het voelt een beetje vals, want eerlijk gezegd kan ook Jan en alleman gewoon langs de receptie naar binnen lopen, zonder gezien te worden, want zij zitten in een apart kantoor.

Saskia's counselor is al naar huis, maar de secretaresse neemt de briefjes, scant ze in en e-mailt ze naar allerlei mensen, niet alleen de counselor. De dame, die het schoolverzuim bijhoudt, en de schoolverpleegster krijgen hem ook en hopelijk morgen Saskia's leerkrachten ook. Ik wil niet dat Saskia het gevoel heeft dat ze terug naar school moet, omdat haar leerkrachten zich afvragen waar ze blijft.

Vanavond zouden we eigenlijk ons maandelijkse Nederlandse vriendinnenetentje hebben. Door ziekte kunnen twee van het groepje echter niet, dus wordt het tot volgende week uitgesteld. Dan ben ik er niet, dus ik rijd even langs Karins huis om wat Nederlandse tijdschriften af te leveren.

Karin is toevallig net thuis en wilde al emailen om bij te kletsen. Ze nodigt me binnen en onder het genot van een lekker sterke kop koffie en een heel lekker Girl Scout koekje passeren allerlei onderwerpen de revue. Voor ik het weet is het een uur later en moet ik er vandoor om de rest van mijn lijstje af te werken.

Bij Whole Foods haal ik avondeten voor Rick en mij en nog wat linzensoep, die Saskia erg lekker vindt. Ik ben benieuwd of ik hier binnenkort met een Kinect wagentje zal lopen!

Saskia vindt op het moment natuurlijk ijs erg lekker voor haar pijnlijke keel. Bij Giant hebben ze haar favoriete Breyers ijs. Ik moet toegeven dat ik dat ook erg lekker ijs vind.

Intussen loopt de middag al op zijn einde en heb ik nog geen dagelijkse "ander oogpunt" foto genomen. Ik besluit te proberen om een narcis in de voortuin vanuit insektenoogpunt te fotograferen. Dat valt niet mee! Dit hele thema heb ik moeilijk gevonden, ik ben blij dat morgen de laatste dag is.

Als Rick thuiskomt maken we samen de zalm, spinazie en zoete aardappelfrietjes klaar. Het smaakt prima! Daarna vertrekt Rick naar de basement om op het grote scherm zijn geliefde Michigan State basketbal te zien spelen. Helaas doen die het niet zo goed, dus een niet zo happy Rick komt tijdens de pauze naar boven.

Saskia heb ik onder protest naar bed gestuurd. Ze is zo moe, maar bang niet te kunnen slapen. Ik heb haar naar ik hoop overtuigd dat gewoon met je ogen dicht liggen ook belangrijke rust is. Wat zouden Rick en ik graag met een magische stok willen zwaaien, die haar beter maakt. Eens te meer gaan mijn gedachten naar ouders, die ernstig chronisch zieke kinderen hebben, wat een zwaar kruis om te dragen!