Onverwacht middagje luxe met Katja

Ricks telefoonwekker gaat al om zeven uur af. Oef, dat is even vroeg wakker worden. Hij moet om acht uur alweer in de vergaderbank zitten, vandaar. We hebben ontbijt op bed besteld dat keurig op tijd wordt bezorgd.

De bezorger is super vriendelijk, iets wat ons in dit resort sowieso is opgevallen. Iedere medewerker of -werkster houdt makkelijk een gezellig praatje en iedereen vraagt of ze je kunnen helpen.

Het eten is alweer niet echt om over naar huis te schrijven. Dat is wel jammer van dit luxe resort, eigenlijk. Ricks omelet is verschrikkelijk droog en het is maar zelden dat hij over zijn eten klaagt (ik ben duidelijk veel kritischer). Mijn gepocheerde eieren zijn bijna rauw, het eiwit ook, heel moeilijk te eten daardoor. Maar ach, het is op kosten van de baas, dus een kniesoor die ernaar kijkt.

Rick vertrekt en ik doezel nog wat verder. Om half negen moet ik echt op van mezelf, want ik wil een half uur sporten in de fitnesskamer. Ik ben de enige en kies een van de crosstrainers met armen. Eigenlijk een vernieuwde versie van onze crosstrainer thuis. Om me heen kijkend bedenk ik me dat er hier net zoveel apparaten staan als bij Anytime Fitness! Ja, ik ben lid van een heel klein sportschooltje!

Terug in de kamer maak ik me gauw klaar, want ik wil mee met de rondleiding over de geschiedenis van The Homestead om tien uur. Ook meldde Katja opeens gisteravond vrij van school te hebben vandaag en zij wil de middag met ons door komen brengen. Ik heb een mooie "hike" (natuurwandeling) gezien en geef ons daarvoor op. Hopelijk haalt Katja het op tijd, maar we hoeven pas achteraf te betalen, dus geen probleem als het niet lukt.

Met een groepje van vijf lopen we achter onze gids aan naar het theater. De gids, Mr. Keenes (een beetje ongewoon dat hij zich niet bij zijn voornaam voorstelt, maar dat formele is zeker bij de oudere Zuidelijken wel gewoon), is zeker in de zestig en hier in Hot Springs opgegroeid.

We nemen allemaal plaats in het mooie theater uit 1928, waar ze destijds "flicks" vertoonden. Nu weet ik ook eindelijk eens waar dit woord vandaan komt: in die tijd flikkerden de films nogal op het doek. Ook voor Rick, die ik dat later vertel, is dat een nieuwtje.

Zeker een uur vertelt Mr. Keenes vrij interessant over de verschillende eigenaren van het hotel, dat uit 1766 stamt. Pas in het begin van de negentiende eeuw kreeg het echter het "spa" predikaat dat het nu heeft. Een dokter vond uit dat er allerlei natuurlijke bronnen op het landgoed lagen en begon die te gebruiken om mensen te helen.

In het midden van de achttiende eeuw kwam de vrouw van de Burgeroorlog generaal Robert E. Lee hier. Zij had erge reuma en werd met een speciale stoel in de bron gehesen. Er zijn brieven van haar dat ze daar enorme baat bij had. Robert E. Lee ging liever naar een andere bron in de buurt, die niet 37 graden, maar 18 graden was. Brrr!!! Dit hele gebied wemelt overigens van de bronnen. Hier in Hot Springs, de naam zegt het al, zijn de warmste.

Na zeker een uur in het theater vervolgen we de rondleiding door verschillende zalen. De prachtige balzaal heeft een enorme Waterford kroonluchter en veel kleinere Tiffany kroonluchtertjes. We horen meer en meer over de geschiedenis en vooral ook over de presidenten en hun families, die hier op vakantie kwamen. Ook de "Nederlandse" president, Martin van Buren, was hier.

Na twee uur zit mijn hoofd weer vol met informatie. Hier vond ook weer veel Amerikaanse geschiedenis plaats en veel van de mensen, waar ik over vertel tijdens mijn rondleidingen, passeren ook de revue. Zo kan ik dat soort verhalen ook weer meenemen in mijn repertoire.

Intussen reageert Saskia op mijn sms dat ze wel op school is. Ze heeft slecht geslapen, doordat haar keel zo dicht zit. Als dat zo blijft, want er is maar een kiertje tussen haar amandelen in haar keel, neem ik haar mee naar een specialist. Haar amandelen zijn altijd al gigantisch groot, maar nu helemaal.

Katja belt dat ze op weg gaat, maar haar gps laat een rare route zien. Ik vertel haar de route, die de website van The Homestead toont. Natuurlijk vertrekt ze veel later, dan ze had gedacht, dus de wandeling wordt niets en ik zeg hem af.

Rick is inmiddels klaar met zijn ochtendvergaderingen. Ik loop hem tegemoet en we gaan naar het Casino restaurant voor de lunch. Het is nota bene warm genoeg om zonder jas buiten te lopen! Bij dit resort hoort ook een skigebied, waar Rick vanavond heen wil. Dat zal dan wel skien door stroop worden, vrees ik.

Rick bestelt de club sandwich met gefrituurde groene tomaat. Veel gezonds staat er niet op het menu, dus ik neem maar de garnalen margherita pizza. Achteraf had ik ook de club sandwich moeten nemen. Dat is zuidelijke cuisine en dat weten ze hier lekker te maken. De pizza is ok, maar niets om over naar huis te schrijven.

Nu ik meer over het resort weet, neem ik Rick ook even mee voor een rondleiding. Het is werkelijk schitterend, zelfs in de winter, ik kan me voorstellen dat het in de andere seizoenen spectaculair is hier!

Rick moet terug naar zijn vergaderingen en ik ga op Katja wachten. Die belt niet veel later dat ze er is. Ik geef haar instructies waar te parkeren en ga haar in de lobby ontmoeten. Zodra ze binnenloopt is ze onder de indruk van dit resort. De "Great Hall" is dan ook net of je honderd jaar terug in de tijd gaat.

Het is zo leuk Katja weer te zien! Het is alweer anderhalve maand geleden dat we elkaar zagen. Ik laat haar zien, waar Rick is en hij zet net zijn presentatie op. Wij hopen daar straks ook een staartje van mee te pikken.

Ook Katja is zeer onder de indruk van dit resort. Het voelt echt alsof we in een andere tijd lopen, de roaring twenties vooral. Alles is ook mooi onderhouden. Al fotograferend loopt Katja mee.

Gelukkig heb ik haar gevraagd een bikini mee te nemen, want we hebben toch wel erge zin om in het mooie zwembad te gaan dobberen. We verkleden ons en doen de badjassen, die in de kast hangen, aan. Dan lopen we het hele stuk naar het zwembad.

De watertemperatuur is 36 graden, dus precies goed voor mij. Geen doorkomen nodig! De gids vertelde dat dit water ook uit de bronnen komt, alleen zit hier wel chloor in. Het voelt heerlijk en we dobberen al kletsend zo'n drie kwartier in het warme water. Dan vindt Katja dat ze een pruim wordt en gaan we terug naar de kamer.

Als we weer helemaal droog zijn, lopen we terug naar de vergaderzaal, waar Rick presenteert. Hij is nog bezig, dus dat komt mooi uit. Ik voel me toch wel erg trots als ik mijn man daar zo voor een hele meute mensen zie spreken. Dit is een van de heel weinige keren dat ik een presentatie van hem meemaak. Ook Katja is duidelijk trots op haar vader.

We wachten tot Rick klaar is en gaan dan met zijn drieen naar de Presidents Lounge, waar Rick en ik gisteren ook waren. Eigenlijk wilden we Katja op een avondeten trakteren, maar geen van de restaurants is nog open. Gelukkig hebben ze hier ook een klein menu en Katja kiest de garnalencocktail, mini hamburgertjes (sliders) en chips, die hier gemaakt worden. Die laatsten vind ik ook lekker.

Rick loopt inmiddels in skikleding en neemt afscheid van ons. Hij wil, voor we gaan eten, nog een uurtje skien. Ik ben blij dat hij die kans krijgt, want vorig jaar zijn we helemaal niet gegaan en Rick is een fervente skier.

Katja haalt haar spullen uit onze kamer en gaat dan ook op weg. Er is nog even een probleem, want haar contactlens valt uit haar oog op de grond en wordt vrijwel meteen hard. Gelukkig heb ik vloeistof, wel niet dezelfde als Katja gebruikt, maar goed genoeg. De contactlens gaat weer in haar oog en we nemen afscheid. Gelukkig dit keer niet voor lang, want over minder dan twee weken is haar spring break alweer.

Terwijl Rick aan het skien is, schrijf ik dit blog. Het is een prachtig resort en ik geniet van al het moois. Toch zal ik ook weer blij zijn er voor Saskia te zijn, want zij voelt zich duidelijk niet lekker. Vannacht zal Kaylee weer bij haar logeren, want ik een fijne gedachte vind.

Rick belt vanuit de bus dat hij terug naar het hotel komt. Ik ontmoet hem in de lobbie en samen lopen we naar de van. Rick legt zijn skis en laarzen achterin en dan gaan we op weg naar ons restaurant voor vanavond. We vinden de restaurants van de Homestead erg duur en niet zo lekker.

Op aanraden van Ricks collega Doug (man van mijn vriendin Scarlett, dus) hebben we een reservering bij het Waterwheel restaurant in Warm Springs gemaakt.

Wat schetst onze verbazing, als we een tafel naast Doug en nog een aantal van Ricks medewerkers krijgen. Het restaurant is zeker niet vol en we worden verplaatst naar een grotere tafel voor zeven. Het wordt een heel gezellige maaltijd. Ik zit naast de enige andere vrouw, Noah.

Het gesprek is heel geanimeerd, het eten zoveel lekkerder dan gisteravond! De tijd vliegt en voor we het weten is het tijd om terug te rijden. Ik vind het altijd erg leuk om zo helemaal in een groep, waarvan ik eigenlijk niemand ken, te worden opgenomen.

In het hotel gaat het "feest" nog even door en daar heeft Rick wel zin in. Ik ben doodmoe, want heb niet goed geslapen en een drukke dag, dus ik ga op de kamer relaxen. Ik moet zeggen dat we erg onder de indruk zijn van dit resort zo in de bergen met "niets" eromheen. Wat een geschiedenis is hier en wat kun je hier genieten. Ik vind het fantastisch het meegemaakt te hebben, want "The Homestead" was al vanaf mijn vroege reisagent jaren een magische bestemming.

Terwijl Rick beneden nog lol heeft, ga ik me klaarmaken om te slapen. Morgen hebben we weer een lange rit voor de boeg en ik weet gewoon dat ik het anders niet ga trekken. Ik moet wel toegeven dat ik heel graag mee had willen gaan, want wat een gezellige groep medewerkers heeft Rick! Het is natuurlijk ook alleen maar goed dat hij plezier in zijn werk heeft. Veel mensen kunnen dat niet zeggen.