Over lenteweer en sneeuw, films, exotisch eten en muziek

Zaterdag

Onverwachts belde Christine gisteravond laat om bij te kletsen. Voor ik het wist was het na middernacht! Het is dus niet makkelijk wakker worden vanochtend, ondanks de stralende zon, die de kamer binnenschijnt. Hoogst ongewoon is Rick veel eerder op, dan ik!

Als ik dan eindelijk beneden kom staat mijn koffie klaar (Rick drinkt alleen thee, dus heel lief dat hij die maakt). Rick vertrekt net voor zijn wekelijkse hardlooprondje. Ik eet rustig ontbijt en bedenk me dan wat ik als beweging wil gaan doen.

De keuze is zweten bij de sportschool of Cosmo voor een lang loopje meenemen. Al gauw wint het laatste, het is te mooi buiten! Ik bel Rick om te vragen waar hij is. Hij is bij Starbucks een latte gaan halen en loopt nu terug.

We ontmoeten elkaar ongeveer halverwege en lopen samen terug. We zijn bij lange niet de enige wandelaars in de buurt, maar gelukkig maar weinig honden vandaag, dus Cosmo houdt zich rustig. Eenmaal terug bij de cul de sac heb ik nog lang mijn 10000 stappen niet. Cosmo en ik lopen dus door tot we er meer dan tien kilometer op hebben zitten. Zelfs dan heb ik nog dat doel niet bereikt, kennelijk neem ik grote stappen!


Rick heeft zin om Extreme Pizza ook te proberen voor hun sandwiches. Ze hebben een lekkere vegetarische sandwich met hummus en als je een halve koopt kun je ook een halve salade erbij nemen. Ik kies de spinaziesalade met rode ui, artisjokharten en walnoot, erg lekker! Ze doen het goed, want het is erg druk.

We eten buiten voor het huis, want het is heerlijk weer. Dan neemt Rick Saskia mee naar de supermarkt en voor een rijles. Ik neem leesmateriaal mee naar buiten en geniet weer eens van de lekker warme zon. Wat een vreemde winter is dit toch, want morgen wordt er sneeuw voorspeld. Het zal wel niets worden, maar toch.

Terwijl ik zit te lezen komen een paar buurvrouwen langs om bij te kletsen. Iedereen geniet natuurlijk van het heerlijke weer. Pas als de zon achter de huizen verdwijnt, ga ik douchen.

Rick en Saskia blijven lang weg. Later hoor ik dat hij haar op een paar drukke wegen heeft genomen. Dat durf ik nog niet met haar, hoor. Ik vind dat ze eerst het rijden echt onder de knie moet krijgen en zelfvertrouwen achter het stuur moet hebben. Rick en ik verschillen daarin duidelijk erg. Gek genoeg had ik dat gevoel bij de twee oudere kinderen niet zo, volgens mij.

Zodra Rick en Saskia terug zijn gaan hij en ik meteen op weg. We gaan naar "This Means War" bij Rave in Fairfax Corner. Saskia wil niet mee, die heeft plannen met vrienden.

Mij krijg je altijd mee naar zulk soort romantische comedies en deze film vind ik ook weer erg leuk. Rick vermaakt zich duidelijk ook. Natuurlijk krijgt hij slechte recensies, want het is geen Oscar materiaal, maar wel zeer vermakelijk!

Na afloop proberen we een tafeltje te krijgen bij een van de restaurants in Fairfax Corner. Ik had gehoopt op P.F. Chang's en Rick Coastal Flats, maar overal is minstens een uur wachttijd. We besluiten dan toch maar terug naar Vienna te gaan.

Daar weet Rick dat Rumi's Bistro (boven Kabob Tavern) net open is. Dit is een Afghaans restaurantje met dertig zitplaatsen (we hebben ze geteld) maar net een kilometer van ons huis.

Het is er heel gezellig en het eten ook zeer smakelijk. Mijn gerecht komt wel met veel olie, wat ik minder vind. De serveerster adviseert de volgende keer zonder olie te vragen, ik zou willen dat ik dat van tevoren had geweten. Toch gaan we hier zeker terug, lekker eten en goede service.

Zondag

We slapen lekker uit en Rick haalt het wekelijkse ontbijt van Starbucks. Het ziet er buiten maar grijs en koud uit en er wordt nog steeds wat sneeuw voorspeld. Ik moet het nog zien gebeuren, want het lijkt er niet koud genoeg voor.

Bij Starbucks hoorde Rick iemand zeggen dat er in Richmond 8 tot 15 centimeter sneeuw wordt verwacht. Laten we daar nu net vanavond naar toe willen om naar het optreden van Kai's band te luisteren! We houden de weersvoorspellingen dus goed in de gaten.

Eigenlijk voel ik me verschrikkelijk lui vandaag en heb geen zin in sporten. Per ongeluk laat ik echter het woord "walk" vallen tegen Rick en dan is Cosmo niet meer te houden. Toch wel goed zo'n hond, hij dwingt mij wel tot bewegen.

We lopen een stuk door de buurt en ik bel met Christine. Zo gaat het lekker snel en voor ik het weet heb ik er weer meer dan vijf kilometer opzitten. We verzuchten nog regelmatig dat we het zo missen om dichtbij elkaar te wonen. Zo aan de telefoon is het ook leuk, maar het haalt niet bij echt samen lopen.

Als lunch heeft Rick de minisaucijzenbroodjes klaargemaakt. Daarbij heb ik reepjes oranje paprika besmeerd met Goudkuipje mosterd. Een echt Nederlandse lunch, dus. Die Goudkuipje met mosterdzaadjes vind ik trouwens ontzettend goed smaken! Ik blijf Nederlandse smeerkaas toch een stuk lekkerder vinden, dan cream cheese.

Kai belt dat de show vanavond gewoon doorgaat. Zij zullen om kwart over acht spelen. Volgens hem sneeuwt het wel, maar het blijft niet liggen. We gaan het er dus op wagen en vertrekken halverwege de middag naar het zuiden. Zo hebben we ruimschoots de tijd, want je weet maar nooit met het verkeer op de I-95, de rit kan tussen de anderhalf en vier uur duren, weten we uit ervaring.

We rijden een beetje om om de erge file, die eigenlijk vrijwel altijd op de zuidelijke helft van de I-95 staat, te omzeilen. Dat lukt goed, we komen maar een paar minuten in langzaamrijdend verkeer terecht.

Bij Fredericksburg begint er sneeuw uit de loodgrijze wolken te vallen. Al gauw zijn we blij dat we de tijd hebben genomen, want mensen kunnen niet rijden met zulk weer. De weg is veel te warm, dus het blijft alleen op gras en bomen liggen, maar het sneeuwt hard wat het zicht slecht maakt. Dichter bij Richmond wordt het "sleet" (sneeuw, ijs en regen door elkaar). Vies weer is het zeker, maar gelukkig blijft niets liggen.

Omdat er geen eten wordt verkocht waar Kai speelt en hij met zijn band zal eten, zoeken wij eenmaal in Richmond een restaurant. Daar blijkt in die buurt een ruime keuze van te zijn. Wij kiezen Station 2, een burgerrestaurant in een verbouwd brandweerstation.

De burgers zijn lekker en origineel. Die van mij is met wasabi erwten, komkommer, jalapeno's en een lekkere mosterd. Ook Rick heeft een interessante burger met allerlei kerrie. Katja sms-t intussen dat het bij hen heel erg gesteld is met de sneeuw. Ze blijft vannacht bij de rescue slapen, want ze wil het niet wagen op de weg met haar auto, nadat de ambulance twee keer ternauwernood voorkwam in een greppel te rijden.

De show vanavond is een Battle of the Bands bij Kingdom. Dat betekent een competitie tussen tien bands. Kai's band heet Rivers Revenge. Aan het einde van de avond zal er gestemd worden wie gewonnen heeft.

Dit is al de tweede band, waar Kai in speelt, of eigenlijk een "spin off" van de eerste. Daarvan was de zanger verschrikkelijk bazig en dat vonden twee van de anderen maar niets. Zij zijn dus hun eigen band begonnen en vroegen Kai mee. Hij vond hen ook leuker dan die zanger en, na een drummer gevonden te hebben, vormen ze nu dus Rivers Revenge.

Als we het restaurant verlaten sneeuwt het flink. Gelukkig kunnen we dichtbij parkeren. Kingdom blijkt maar een kleine club te zijn en het is niet erg druk. Liam, Kai's huisgenoot, herkent ons meteen en wijst waar Kai is.

We hebben geluk, want er is maar een band (een slechte, helaas, maar ik houd toch al niet van heavy metal) voor Kai gaat spelen. Rivers Revenge speelt vijf liedjes, waarvan ik er twee zelfs best goed vind, ondanks dat dit niet mijn favoriete genre is (zacht uitgedrukt). Het is leuk om Kai zo enthousiast te zien spelen. Ze hebben er duidelijk lol in.

Omdat het keihard sneeuwt en er inmiddels al zo'n vijf centimeter ligt, nemen we direct na het optreden weer afscheid van Kai. Als Rick de sneeuw er met de ruitenwissers af wil halen, blijken die het niet te doen! Wat hij ook probeert, de wissers blijven liggen.

Dat is natuurlijk heel vervelend, want het sneeuwt nog flink en de wegen zullen zeker nat zijn, waardoor we de ruitenwissers hard nodig zullen hebben. We gaan met onze knipperlichten aan toch maar op weg.

Al gauw wordt duidelijk dat dat geen doen wordt. We zien allerlei auto's, die van de weg zijn gegleden en als er auto's langs rijden rijdt Rick compleet blind. We stoppen bij een Wawa, waar Rick de auto helemaal sneeuwvrij maakt.

We bespreken onze opties, die feitelijk een hotel zoeken of AAA bellen zijn. Dat laatste zou uren duren, gezien de vele auto's, die uit greppels getakeld zullen moeten worden. In een hotel logeren zie ik niet zitten, want ik heb mijn medicijnen niet bij me. Maar als het niet anders kan...

En dan...probeert Rick de ruitenwissers nog eens en hallelujah, ze werken! We zijn nog nooit zo blij geweest met schone ruiten! De terugrit gaat toch een stuk langzamer, dan gewoonlijk. Vooral net buiten Richmond is de interstate enorm slecht schoongemaakt en staat het verkeer vast.

Gelukkig wordt het al gauw beter en dichter bij Washington wordt het zelfs droog. Bij ons in Vienna is geen vlok gevallen! Het was een lange rit om Kai te zien en horen spelen en een avontuur, maar ik ben weer dolblij als we onze oprit oprijden! Sneeuw is mooi, maar creeert ook altijd wel gevaarlijke situaties op de weg.

PS: Kai belde dat ze tweede zijn geworden en nu doorgaan naar de volgende ronde. Wat die ronde dan inhoudt weet hij niet. Morgen zal ik de foto's van het concert plaatsen.