Vlucht en aankomst in Nederland

Gisteravond om vijf kon ik al aan boord en kreeg mijn fijne Economy Plus raamplaats met extra beenruimte. Ik had speciaal een rij uitgekozen, waar de stoel naast mij nog vrij was, dus ik hoopte op geen buur.

Langzaam druppelden de passagiers binnen en het werd al gauw duidelijk dat er heel wat open plaatsen waren, voor in Economy Plus. Zo ook naast mij, dus ik was helemaal blij.

Alleen schreed de tijd voort naar de geplande vertrektijd van 18:02, maar er gebeurde niets. Er zaten wat Nederlanders om mij heen en we vroegen ons hardop af wat er aan de hand was.

Om 18:15 kwam de piloot eindelijk vertellen dat er een niet serieus mankement aan een van de motoren was geweest. Dat was snel gemaakt, maar omdat we een internationale vlucht waren zou dat zeker anderhalf uur duren. We mochten van boord, als we wilden, maar wij in Economy Plus zaten gerieflijker, dan de martelwerktuigstoelen bij de gate.

We kletsten wat en ik las wat en de tijd ging eigenlijk best snel. Een voordeel van later vertrekken vond ik dat we dan ook later aan zouden komen en ik dus meer tijdens voor mijn gevoel nachttijden zou kunnen proberen te slapen.

Om 20 uur is het dan eindelijk zover en vertrekken we. Al gauw wordt het eten uitgedeeld. Zoals gewoonlijk is de keuze kip of pasta. De flight attendant zegt heel enthousiast "chicken stir fry", terwijl ze de kip aan de man voor mij uitreikt.

Eigenlijk had ik pasta in gedachten, want daar kan minder mis mee gaan, maar vind dat toch ook wel erg lekker klinken. Als ik het bakje zie weet ik echer meteen dat dat een grove fout was!

Er liggen dunne gepaneerde stukjes in een miniem beetje saus met kleffe rijst en een paar vierkantjes paprika. Een hapje ervan doet me bijna kokhalzen. Het is eigenlijk te vies om te eten (taai, geen idee welk deel van de kip), maar ik heb geen alternatief dus werk het maar naar binnen. Gelukkig is de brownie wel lekker om de vieze smaak weg te werken.

Zodra de etensresten zijn opgehaald pak ik een heel aantal kussentjes en dekens van lege stoelen en installeer met op de twee stoelen. Het is een beetje in de foetuspositie liggen, maar ik lig tenminste.

Een onrustige viereneenhalf uur volgt. Niet alleen vindt een vrouw een paar zitplaatsen verderop het kennelijk niet nodig op te houden met keihard praten, terwijl de lichten uit zijn, maar er is ook met tussenpozen turbulentie.

Iedere keer als de piloot net weer het riemen vastmaken bordje uitdoet, komt er weer een golf en gaat het weer aan. Gevolg: de flight attendants komen langs met een zaklantaarntje om te checken dat de riemen aanzijn, ondertussen roepend "seatbelts". Tja, dat slaapt ook niet lekker.

Anderhalf uur voor de landing gaan de lichten weer aan en krijgen we de ontbijt "snack". Gelukkig is dat een bakje yoghurt, wat ik met smaak opeet. De kleffe zoete broodje laat ik maar voor wat het is.

Opeens zie ik de Nederlandse kust onder me, na over besneeuwde heuvels in Groot-Brittanie gevlogen te hebben. Ik zit aan de zonkant, dus veel zie ik helaas niet. Wel vallen de kassen me op.

Eenmaal op Schiphol bevliegen me opeens allerlei herinneringen aan vroeger en opeens lijken die 28 jaar dat ik hier niet meer woon heel erg lang. Ik heb ook geen gevoel van thuiskomen, eerder een gevoel van in een leuk vakantieland beland te zijn, want dat is Nederland zeker.

Het is zeker een kilometer (ok, waarschijnlijk minder, maar zo voelt het) lopen naar de paspoortcontrole. Ik kijk mijn ogen uit en luister naar iedereen, die opeens Nederlands praat. Ik ben zomaar opeens weer hier.

De marechaussee begroet me vriendelijk. Hij vraagt, waar ik vandaan kom en hoe warm het daar was. Op mijn "18 graden" antwoord wenst hij me veel sterkte met de kou hier. Ik moet zeggen dat dit absoluut de langste conversatie, die ik ooit met een marechaussee heb gehad.

Omdat ik Premier status heb bij United, hebben mijn tassen een "priority" sticker. Dat betekent dat ze als een van de eersten op de band komen. Dit keer komen ze zelfs als nummer twee en drie, wauw! Voor de eerste klas en business klas bagage, dus, dat is nog eens "priority"!

Door het niets aan te geven poortje, waar niemand staat (een poortje verder staan twee douanebeambtes te kletsen). Dat zou je in Amerika niet zien, daar moet je je formulier inleveren voor je verder kunt.

Eenmaal buiten ziet Petra mij meteen. Wat ontzettend leuk haar weer te zien, het is alweer bijna 3 jaar geleden dat we elkaar zagen. We lopen alweer een heel eind naar de parkeergarage.

Op de weg naar huis zie ik een molen en allerlei kerktorens en boerderijen. Wat heeft Nederland toch een mooi landschap. Tot we bij Utrecht komen, dan komen we in de bouwput terecht. De hoge gebouwen hier waren er lang niet allemaal, toen ik er woonde.

In Driebergen zeulen we de tassen naar binnen en ik geef mijn meegebrachte goodies. Ik voel me verbazingwekkend goed, ondanks het gebrek aan slaap. Volgens mij is dat dankzij de JetZone.

Het is inmiddels lunchtijd en Petra stelt voor naar Brocante in Doorn te gaan. Wat een leuk restaurant is dat! Ik kan gewoon niet kiezen uit al het lekkers. Het wordt uiteindelijk een salade met gerookte zalm, een heel goede keuze. Ook Petra geitenkaas met honing salade ziet er lekker uit.


Dit is ook alweer zo'n mooie omgeving. We rijden bijvoorbeeld langs Sparrendaal, een mooi oud gebouw, vroeger gemeentehuis, nu te huur voor bruiloften en partijen. Ik merk dat ik alles nu echt door een "Amerikaanse" bril zie, ik zeg nog net niet "cute" en "awesome", ha ha. Ik bekijk het allemaal nu ook meer door fotografische ogen en jeetje, wat is het allemaal fotogeniek!


We stoppen bij de Albert Heijn om boerenkool te halen. Dat is verreweg mijn favoriete stamppot, die Petra vanavond voor ons gaat maken. Daarna rijden we naar Health Center Hoenderdaal. Hier gaan we morgen en andere dagen sporten. Het is een stuk groter, dan mijn kleine sportschooltje thuis (wel een bewuste keuze van mij, hoor).

Thuis gaat de open haard aan en kletsen we lekker verder. Want er is wat te kletsen! Erik komt thuis en Petra heeft het eten klaar, wat heerlijk geurt. Boerenkool met slagersworst en spekjes, vooral die laatste heb ik al jaren niet gegeten. De boerenkool is ook zo lekker vers, mijn laatste portie kwam uit een Maggi pakje (en ja, ik weet dat ik kale kan gebruiken, maar het is me gewoon teveel werk). Het is smullen geblazen, dus!

Vanavond kijken we bij de lekker warme haard tv. Ik hoop dat ik gauw moe word, want het is nu half negen en ik voel me "gewoon", zoals thuis om deze tijd. Ik ben vast een wandelende reclame voor JetZone, maar dit is nu al de zoveelste reis dat het enorm heeft geholpen.