Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, maart 09, 2012

Allemaal weer samen

Om kwart voor drie vannacht schrikken Katja en ik wakker van een gillende man op de gang. Wat hij precies gilt, weten we niet, maar ik droomde vast dat we te laat voor het vliegtuig zullen zijn, want dat is mijn eerste gedachte. Gelukkig hebben we nog uren slaap tegoed. Wat zo iemand toch bezielt, bah!

Daarna slaap ik eigenlijk nauwelijks meer en ben dan ook klaarwakker als de wekker om half zeven gaat. Katja is dat niet en zij blijft nog even liggen, terwijl ik koffie maak en onder de douche spring.

Terwijl Katja zich klaarmaakt, haal ik beneden ontbijt. Veel keuze is er niet, dus het wordt weer een English muffin met ei en kaas. Gisteravond hebben we al grotendeels ingepakt, dus het neemt maar een paar minuten om klaar te zijn. Ik bel een telefoonnummer om uit te checken en dan gaan we naar beneden.

Gisterochtend was de shuttle naar het vliegveld vol en moesten een aantal mensen op een volgende wachten. Dat wil ik voorkomen, want ik heb visioenen van uren in de rij staan voor de Amerikaanse douane, zoals dat in Aruba soms het geval is. Vanochtend is er echter niemand anders, die op dit tijdstip naar het vliegveld moet.

De shuttlebus is er ook nog niet, dus Katja en ik eten op ons gemak buiten ons ontbijt. Precies om half acht komt de bus voorrijden en zijn wij inderdaad de enige passagiers.

Eventjes, althans, want bij het hotel naast het onze haalt de chauffeur nog een collegestudent op, die vraagt of hij naar het vliegveld gaat. De jongen vraagt ons hoeveel het kost, maar het zit bij ons arrangement inbegrepen. "I'll go with that", zegt hij, arme student zijnde. Ach ja, het zal de chauffeur ook niet uitmaken of hij twee of drie mensen naar het vliegveld brengt.

De chauffeur is een vrolijke Bahamiaan. Het is ons opgevallen dat de mannen hier over het algemeen veel vriendelijker zijn dan de vrouwen. Of althans degenen waar wij mee in aanraking kwamen. Ook deze chauffeur zit op zijn praatstoel. Zo zegt hij tegen mij dat ik een "cool mom" ben, wat Katja grif beaamt. Daarna vindt hij: "And you don't look like a mom either". Hoe een moeder er dan uit zou moeten, laat hij maar in het midden.

Lachend bereiken we het vliegveld al snel. Katja en ik hebben een vlucht met Bahamasair naar Fort Lauderdale. Ik geloof mijn oren niet als de agent zegt: "And you'll pick up your luggage at your final destination". Vrijwel altijd moet je je bagage na de veiligheidscontrole weer ophalen en meenemen door de Amerikaanse douane. Maar alsof er een barst in de plaat zit herhaalt hij dat zinnetje. Kennelijk heeft hij wel meer twijfelende klanten.

Het is pas net na achten en we zijn al ingecheckt. Ook de veiligheidscontrole neemt nauwelijks tijd in beslag. De vriendelijke Bahamiaanse paspoortcontrolebeambte vraagt aan de oudere Amerikaan voor ons hoe zijn vakantie was.

Het weer vond meneer maar niks. Op de vraag of hij de Bahamas nog een kans zal geven, antwoordt hij nors dat hij zijn zwembroek niet nat heeft gemaakt en hij de volgende keer weer naar Aruba gaat. Katja en ik kijken elkaar aan, want dat hebben wij ook gedacht, maar hadden dat nooit gezegd! Zijn vrouw is duidelijk aan zijn norsheid gewend, want ze lacht naar de agent en neemt haar "crochety old man", zoals ze hem noemt, bij de arm.

Bij de veiligheidscontrole treffen we de zoveelste onvriendelijke Bahamiaanse dame. Zij blaft ons bevelen toe en iedereen zet om de een of andere reden zijn schoenen verkeerd op de band. Ook dit gaat lekker snel en dan zijn we officieel uit de Bahamas en in de Amerikaanse douane.

Gewoonlijk moet je dan dus je bagage ophalen, langs paspoortcontrole en douane en dan verder. Dat eerste hoeft hier niet en we zijn vrijwel meteen aan de beurt bij paspoortcontrole. De beambte neemt onze paspoorten en douaneformulier aan.

Hij laat ons foto's van onze tassen zien en vraagt of we die hebben ingecheckt. Ja, dus. Hebben we nog iets gekocht? Twee paar oorbellen (ik verzwijg de drie bierflesjes maar). We zien er kennelijk eerlijk uit, dus we mogen door en dat is het! Nu hopen we vurig dat Amerikaanse douane in Aruba dit systeem ook gaat invoeren. Het is altijd zo'n chaos daar.

Bijna twee uur voor vertrek zitten we dus al bij de gate. Dat is prima, want niet alleen is hier gratis internet, er zijn ook stopcontacten, perfect! Ook de stoelen zijn fauteuils, ze weten het hier gerieflijk te maken. Om ons heen zijn er allerlei nieuwe terminals in aanbouw.

Er wordt trouwens sowieso enorm bijgebouwd en nieuwe wegen aangelegd hier, ook al omdat er een nog groter complex dan Atlantis op Cable Beach wordt gebouwd. Dit wordt het Las Vegas of Dubai van het Caribisch gebied hier. De lokale bevolking, met wie wij gesproken hebben, is blij, want het zal 11000 nieuwe banen brengen. Wij hebben met eigen ogen gezien dat op dit eiland flink wat armoede heerst.

Bahamasair heeft duidelijk ook de Caribische "geen haast" gedachte. Om tien voor tien (vertrektijd tien uur) wordt er eindelijk eens met aan boord gaan begonnen. Het is een 737 en het gaat tergend langzaam! Iedereen kent iedereen en er wordt gekletst en gezoend. Het is een schouwspel, maar maakt mij nerveus, want we hebben maar een uur overstaptijd in Fort Lauderdale en het is wel duidelijk dat we niet op tijd zullen vertrekken.

Om vijf voor half elf stijgen we eindelijk op! Met een vlucht van 35 minuten en nog wat wachttijd voor de gate komen we twintig minuten te laat aan in Florida. Ik heb nog de nachtmerrie van twee jaar geleden in Houston in mijn hoofd en inderdaad is het superdruk in de terminal. Ik ben zo gespannen, want ben bang de vlucht niet te halen, terwijl Katja de rust zelve is.

Er zijn nergens schermen met gates, maar onze vlucht naar Washington blijkt letterlijk naast onze aankomstgate te zijn. Er staat een rij voor de gate agent, maar gelukkig worden onze instapkaarten gewoon gegeven. Geen rare Houstontaferelen, zoals twee jaar geleden, hier, ik had me eigenlijk niet gerealiseerd hoezeer me dat aangedaan heeft. Het was achteraf een heel avontuur, maar ik hoop het nooit weer te herleven.

Door de vertraging in Nassau hebben Katja en ik geen tijd meer om iets te eten te kopen. Onze muffins met ei zijn allang verteerd en met rommelende magen gaan we aan boord. Gelukkig zullen we wel snacks kunnen kopen.

Alleen vliegen we het eerste gedeelte van de vlucht langs allerlei onweersbuien. Daardoor lijkt het vliegtuig wel een pingpong bal! Dat terwijl de piloot had gezegd dat hij een rustige vlucht verwachtte. Katja en ik bestuderen het "menu" uitentreure en zijn nog net niet zover dat we het ook opeten!

Eindelijk, een uur voor de landing, is het rustig genoeg dat drankjes kunnen worden rondgebracht. Gelukkig zijn er nog twee dozen met snacks en nog nooit hebben pretzel chips, gedroogde appel en abrikoos, smeerkaas met peper, mini plakjes salami en een shortbread koekje zo goed gesmaakt! We eten beiden of we dagen niets gehad hebben!

Dichter bij Washington zie ik Richmond onder ons voorbijglijden. Vreemde gedachte dat Kai daar nu ook ergens rondloopt. Dat we die stad zien laat mij ook meteen weten dat we niet vanuit het westen gaan landen en daardoor ook helaas de Mall niet zullen zien. Ik had gehoopt het Washington Monument vanuit de lucht te fotograferen voor mijn letter vandaag, die I is.

Gauw bedenk ik een alternatief. Zo is er de George Washington Masonic Temple in Old Town Alexandria. Ook een rechte toren en we hebben er mooi zicht op. De flight attendant maakt een grapje dat hij wel even gids zal spelen, links van het vliegveld zijn mooie dingen te zien en rechts ook. Want we zijn in de "Nation's Capital" en dat is toch inderdaad altijd weer fijn thuiskomen.

We landen om kwart over twee en Rick kan ons niet ophalen, want hij moet een presentatie doen. Het is sowieso tot nu toe telkens een geluk geweest dat hij ons kon brengen. Katja en ik hebben de keuze om een taxi te nemen of de metro tot Vienna en dan een taxi naar huis.

Dat laatste heb ik nog nooit gedaan. Rick heeft me altijd gebracht of gehaald en eigenlijk wil ik die ervaring ook weleens hebben. Katja en ik hebben ieder een (zware) rugzak en rollende tas en ik heb mijn SLR tas er ook bij. Dat moet dus goed kunnen.

Nadat we onze bagage hebben opgehaald, lopen we naar het metrostation. Zelfs Katja, die nog twijfels had, vindt dit wel heel makkelijk te doen. Onze trein komt al snel en die is niet vol, dus we vinden meteen een zitplaats. Dit is de blauwe lijn, die ons via het Pentagon en Arlington Cemetery naar Rosslyn brengt.

In Rosslyn moeten we overstappen, geen probleem, we nemen de lift naar het platform beneden. De trein laat negen minuten op zich wachten en dan gaan we richting Vienna. Het is nog voor het spitsuur, dus we krijgen al gauw zitplaatsen. Verscheidene mensen vragen ons waar we vandaan komen. Die twee grote tassen vallen natuurlijk op.

Het is jammer dat Dulles nog geen metro heeft, want dit was een fijne manier van reizen. Zo'n drie kwartier na het landen zijn we al in Vienna. Daar stappen we in een taxi, de chauffeur heel vriendelijk en blij om ons te helpen. Deze hele terugreis (en de heenreis eigenlijk ook) was zonder problemen, heerlijk!

Saskia komt ons al tegemoet en ik moet haar even knuffelen. Ze heeft het gisteren op school geprobeerd, maar het is niet gelukt. Rick heeft haar halverewege de dag op moeten halen, dus vandaag is ze weer thuis gebleven. Hopelijk gaat het volgende week weer wat beter.

Katja is moe van het vroege opstaan, maar ik pak meteen uit. Cosmo verlaat mijn zijde niet, hij heeft me duidelijk gemist! Kai belt dat hij zijn doktersrecept niet kan vullen, dus ik bel de dermatoloog nog gauw even. Die is natuurlijk al weg, maar de assistente belooft maandag het recept naar Rite Aid te sturen.

Met de meisjes wacht ik op Rick en Kai. Die laatste heeft gezegd niet op tijd thuis te zijn voor het avondeten. Maar net als ons avondeten wordt bezorgd, komt Kai ook aan. Voor hem bestellen we dan maar gauw een pizza, die hij in zijn eentje verorbert! En zo is het gezin opeens weer helemaal herenigd! Voor maar twee nachten, maar daar gaan we even heel hard van genieten.

Een aantal (lucht)foto's vandaag hier.

7 reacties:

Anoniem zei

Hallo Petra en Katja(e)
Ik heb de foto's van di 6 maart kunnen bekijken. Het lijkt mij een paradijselijke, zonnige, maar winderige omgeving en de turquoise zee is sprookjesachtig.
In je blog van vrijdag 10 maart schrijf je Katje wat ik ook een mooie naam zou vinden (op zijn engels gezegd).
Geniet van het weekend met jullie voltallig gezin en tot schrijfs.
Hilde uit B.

Petr@ zei

Fijn dat de terugvlucht zo soepel is verlopen, ondanks de vertraging.

En wat heerlijk om ook gelijk je hele gezin compleet te hebben. Dat wordt genieten voor je, dit weekend.

Jammer dat het voor Saskia niet is gelukt, een hele dag school. Wel goed dat ze dit zelf in heeft gezien en niet tot het eind van de schooldag is gebleven.

Margreet zei

Fijn dat de terugreis zo goed is verlopen. Nu genieten van het samenzijn. Hier komt de collegestudent ook thuis vandaag!

naomi zei

Hallo

Jullie weer deed me erg denken aan het weer op Jamaica waar we 3 jaar geleden 2 weken zijn geweest. Super mooi eiland heel groen. Maar steeds kwamen er buien en wolken aan, maar ach het gaat regen we vluchten in bikini de bar in drinken wat en gaan weer de zon in. Echt wel een aanrader Jamaica, heel ander sfeertje met echt overal reggae. Wij zaten in Ocho Rios waar de cruise schepen ook aankwamen. Echt genieten.

Jullie hadden dat ook wel, maar de Bahama's liggen dan ook vrij op zee en Aruba ligt toch meer beschut door de landen erom heen.

Fijn dat jullie vlucht zo soepel is verlopen en dat de terug rit met de metro ook soepel verliep. Oh Rosslyn dan denk ik meteen weer aan die vreselijke metro trappen zo lang en stijl. Maar ook aan ons super verblijf daar.

Geniet van jullie weekend met zijn allen.

Groetjes Naomi

Annemiek zei

Dat was maar een kort reisje. Het weer kan toch niemand wat aan doen.
Fijn allemaal samen. Dat zal hier nog een hele tijd duren denk ik, maar we zijn 'bijna compleet' dit weekend, ook goed.

Sally zei

goed dat de terugreis ook zo vlot verlopen is. Een heerlijk dat het gezin voor even weer helemaal compleet is.

Petra zei

@Hilde - Oei, dat was een typo, al is dat best een leuke naam inderdaad.

@Petra - Ik weet niet wat ik van Ssakia moet denken. Ze wilde naar de mall, ging niet, maar ging wel slapen. Moeilijk.

@Margreet - Veel plezier met jullie collegestudent!

@Naomi - Jamaica staat hoog op onze lijst van Caribische landen. Zoveel moois daar!

@Annemiek - Ja, maar korte reisjes is waar we hier aan gewend zijn. Jij begrijpt als geen ander hoe het is om kinderen lange tijd niet te zien.

@Sally - Daar hebben we inderdaad erg van genoten.