Dag 3 met Anika: Great Falls, Arlington Cemetery en Netherlands Carillon

We hebben deze week tot nu toe weer erg geluk met het weer. Het is weer lekker zonnig bij het opstaan. Anika is vandaag wat vroeger op, dan ik. Rick is ook al vertrokken, als ik eindelijk eens opsta. Ik maak een flinke pot koffie voor ons en ons ontbijt van Griekse yoghurt met cereal.

Gisteravond kwam ik niet toe aan het plaatsen van foto's, dus dat doe ik eerst. Voor degenen, die de link in het blog van gisteren gemist hebben, de foto's van het Capitool, orchideeen en regenboog staan hier.

Dan zijn we klaar voor ons eerste avontuur van vandaag. Cosmo mag mee en springt enthousiast in de van. De weg naar Great Falls is altijd ook al heel mooi met grote huizen, die overgaan in landgoederen, die ik altijd op Sims huizen vind lijken. Onderweg is een heel lange vrachtwagen vast komen te zitten en blokkeert de hele weg. Gelukkig kunnen we erlangs door over het gras voor een kerk te rijden.

De ranger bij de ingang van het park kent mij en Cosmo al en wuift ons door bij vertoon van mijn ATB kaart. We lopen eerst richting het adelaarsnest. Daar zien we de ouders inderdaad opvliegen. De eieren moeten dus uitgekomen zijn. Helaas vliegen ze heel ver weg van ons, dus op foto's zijn ze slechts zwarte stipjes. Maar ja, denken wij, we hebben ze in ieder geval gezien.

De Virginia bluebells staan op het moment compleet in bloei. Er zijn er hier bij Great Falls hele velden van. Wel niet zoveel als bij Bull Run, maar Anika krijgt zo en idee hoe mooi het is. We fotograferen erop los, ook met Cosmo als model.

Op weg naar de uitkijkpunten over de watervallen zien we een dame met statief. Zij vraagt of er ergens meer bluebells zijn en ik wijs haar waar we net waren. Ook laat ik haar het adelaarsnest zien, waar ze me erg dankbaar voor is.

Bij het eerste uitkijkpunt zien we dat de watervallen flink vol zitten. Ook staat de zon precies zo dat er een regenboogje in de grootste waterval te zien is. We blijven een tijdje genieten en foto's maken.

Dan lopen we naar het tweede uitkijkpunt. "A bald eagle!", hoor ik een jochie enthousiast roepen. Ik denk nog dat hij een van de gieren bedoelt, die hier altijd rondzweven. Maar het blijkt echt het adelaarspaar van verderop te zijn! Die heb ik hier nog nooit boven de watervallen zien vliegen. Anika heeft enorm geluk! Het lukt me een paar redelijke foto's te maken.

Na het derde uitkijkpunt lopen we nog een rondje de andere kant op via het veel ruigere pad hoog boven de rivier. Onderweg zien we een paar klimmers, waarmee we een praatje maken. Een ervan biedt Anika, als hij hoort dat ze uit Nederland komt, een van hun extra harnassen aan. Daar bedankt ze toch maar vriendelijk voor! We moeten er geen van beiden aan denken zo hoog boven die bruisende rivier te gaan bungelen!

Terug bij de auto geef ik Cosmo water wat hij gretig drinkt. Op onze weg uit het park zie ik opeens een paar hertenoren. Ik rijd achteruit om hem ook aan Anika te laten zien. Het blijken drie herten te zijn, waarvan Anika er tenminste een op de foto krijgt. Ik hoopte al dat ze hier tenminste herten zou zien.

Dan rijden we terug naar Vienna. Dit keer neem ik de pittoreske Church Street, waar ik Anika ook Anytime Fitness' locatie laat zien. Daar ga ik deze week niet heen, denk ik. Met al dat geloop deze week heb ik geen sportschool nodig!

Anika heeft nog nooit een bagel gegeten, dus we gaan lunch halen bij Manhattan Bagel. We kiezen beiden nova lox (gerookte zalm) met cream cheese, ik op een dunne bagel en Anika op een uienbagel.

We nemen het eten mee naar huis en eten het in de zon op ons bankje voor het huis op. Cosmo houdt ons gezelschap. Anika blijft nog lekker lezen, terwijl ik onder de douche spring.

Tegen tweeen zijn we weer klaar om op pad te gaan. Doel is Arlington National Cemetery. Mijn hoop is dat we de wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat van drie uur gaan zien en een goede plaats zullen krijgen.

We halen het zelfs tijdens de wisseling van half drie! Na de ceremonie al zo vaak gezien te hebben, weet ik waar we het beste kunnen gaan staan en daar staan we vooraan. Ik leg Anika het een en ander uit, naar ik denk zachtjes, maar kennelijk toch te luid. Opeens draait de wacht zich naar het publiek en wel in onze richting en zegt heel serieus: "It is requested to remain quiet at all times". Oeps! Met het schaamrood op mijn kaken gaan die ook gelijk op elkaar!

De wisseling van de wacht is, zoals altijd, plechtig en indrukwekkend. We lopen al bijna weg, als we zien dat er ook een kranslegging volgt. We nemen onze plaatsen weer in. Op drukke dagen wordt er ieder uur wel een krans gelegd, meestal door scholen.

Dat is ook nu weer het geval. We krijgen instructies om onze rechterhand over ons hart te leggen op het bevel "Present arms!". Dan komen twee meisjes en twee jongens naar beneden, die de krans presenteren. "Present arms!" klinkt en iedereen doet zijn hand over zijn hart. De trompetspeler speelt "Taps", waar ik altijd kippenvel van krijg, en daarna is de ceremonie voorbij.

Langs allerlei monumenten, waaronder dat voor de space shuttle ongelukken, lopen we naar het Arlington House. Hier zien we ook het graf van Pierre l'Enfant, die over de stad, die hij ontwierp (maar uit de gratie viel en in armoede stierf) uitkijkt. Anika herkent nu ook de gebouwen, die ze de afgelopen paar dagen bezocht.

Het huis wordt nog steeds gerenoveerd. Volgens de park ranger zullen ze eind juni klaar zijn en dan zal het meubilair terug worden geplaatst. Nu zien we slechts foto's van hoe het eruit zou moeten zien.

Wij lopen weer naar beneden de heuvel af naar de graven van de Kennedy's. Eerst zien we de eenvoudige kruizen van de laatste rustplaatsen van Edward en Robert (Ted en Bobby) Kennedy. Dan lopen we naar boven naar de graven van JFK en Jackie Kennedy Onassis en twee van hun heel jonge kinderen. Ook zij hebben mooi uitzicht over de stad.

Nu lopen we terug naar het bezoekerscentrum. Overal bloeien roze en witte bloesems, de begraafplaats is in de lente en herfst op zijn mooist. Door de felle zonneschijn hebben we wel flinke dorst gekregen. Helaas wordt er geen water verkocht, maar de waterfontein helpt mij althans een beetje.

In de van stel ik de gps in op het Iwo Jima Memorial. Ik volg de aanwijzingen kennelijk niet goed, want we lijken wel in rondjes te rijden rond het Pentagon. Eindelijk zitten we op de goede weg en gelukkig vind ik makkelijk een parkeerplaats bij het monument.

Dit monument is indrukwekkend. Zes mariniers planten de Amerikaanse vlag. Maar wij zijn hier niet voor dit monument, maar het Netherlands carillon. Deze beltoren met vijftig bellen is door Nederland aan de VS geschonken in 1960 als dank voor de hulp in de Tweede Wereldoorlog. Mooi vind ik de stellage niet, maar hij schijnt mooi geluid te geven. Vanaf eind mei tot begin september luiden de bellen dagelijks, maar wij hebben ze nog nooit gehoord.

In de lente voelt het hier vooral als een stukje Nederland, want er bloeien allerlei kleine tulpenvelden met verschillende soorten tulpen. In de richting van Washington zijn ook het Lincoln Memorial, Washington Monument en Capitool op een rijtje te zien. Dat maakt natuurlijk een paradijs voor fotografen! We schieten dan ook de nodige plaatjes.

De weg naar huis gaat zeer vlot, want met zijn tweeen kunnen we de HOV (twee of meer mensen in de auto) I-66 nemen. Daarmee zijn we binnen het halve uur weer thuis. Daar zijn we toch wel even blij om de voeten omhoog te doen.

Rick komt vroeg naar huis en doet wat tuinwerk. Voor vanavond heb ik een reservering gemaakt bij Four Sisters, het Vietnamese restaurant hier dichtbij. Anika heeft nog nooit Vietnamees gegeten en het is een van mijn favoriete cuisines. We lijken nogal dezelfde smaak te hebben, dus ik denk dat dit een goede keuze wordt.

Dat is inderdaad het geval. Anika en ik delen de "spring rolls", die op loempia's lijken, maar veel lichter. Zij kiest een kipgerecht met peper en zout, Rick biefstuk en ik mijn gewoonlijke gehakt in druiverbladeren gegrild met rijstpannenkoekjes. Het is weer smullen!

Na afloop halen Anika en ik wat macarons bij Pastry Xpo. Dat zijn wel de lekkerste koekjes, die ik hier ken! Ik neem er twee van iedere smaak. Intussen haalt Rick de auto. Ik ben blij niet veel meer te hoeven lopen, want ook vandaag was het meer dan tien kilometer, maar ook heel veel heuvels en trappen. Helaas speelt mijn rechterenkel nu weer erg op, boe!

Ook voor morgen hebben we weer een plan. De dagen vliegen zo voorbij! Ik kom echt tijd tekort om Anika alles te laten zien wat ik zou willen. Er is zoveel! We hebben nu dan wel twee dagen Washington gedaan, maar dat is eigenlijk veel te weinig, er is daar ook nog zoveel te zien en doen. In ieder geval krijgt ze zo een goede mix van stad, natuur en anders. (PS: Anika en ik vinden reacties nog altijd erg leuk!).

Foto's van vandaag staan hier.