Stadswandelingen en Crashed Ice

Vannacht hebben we heerlijk geslapen, weer met de computer fan aan. We konden gisteravond de buurman zijn douche horen nemen en rochelen! Kai en ik zijn beiden lichte slapers, dus vinden het witte geluid een uitkomst! Pas om negen uur zijn we echt wakker en klaar om op te staan.

Het zonnetje schijnt vrolijk de kamer binnen en wat doet dat de besneeuwde wereld er gezelliger uitzien! Dit hotel heeft geen sportgelegenheid en we gaan vandaag zoveel lopen, inclusief trappen en heuvels, dat we dat onze beweging van vandaag gaan vinden.

Na snelle douches gaan we beneden ontbijten. Dit keer zijn de twee warme gerechten havermoutpap en broodpudding. Geen van beiden favorieten van mij, gelukkig is er wel heerlijk zelfgebakken bananenbrood, vers fruit en kaas. Het gaat er goed in.

Thuis heb ik twee wandeltochten van Frommers uitgeprint. De langere leidt door het hogere gedeelte van de oude stad, de kortere door het lage gedeelte aan de rivier.

Die gaan dus mee op pad. Zolang de lucht mooi blauw is, schiet ik onderweg zoveel mogelijk plaatjes. Je weet hier tenslotte maar nooit. We besluiten eerst naar de Citadelle te gaan, een stervormige burcht, die nog steeds in gebruik is bij het Canadese leger.

Online had ik al gelezen dat in de winter de enige rondleiding om half twee plaatsvindt, maar we willen even gaan kijken of we daar in geinteresseerd zijn. In de zomer is het veel interessanter, want dan staan de wachten er en is er ook dagelijks een wisseling van de wacht.

In de tunnel leidend naar het museum lezen we van alles over de geschiedenis van de Citadelle. Ik vraag Kai of hij om half twee terug wil komen, maar tot mijn milde verbazing is hij daar niet in geinteresseerd. Wat mij betreft prima, want ik besteed de tijd liever in de gezellige straatjes van de oude stad.

Nu lopen we terug naar Chateau Frontenac, waar we onze stadswandeling beginnen. Als eerste lopen we over een boulevard met uitzicht op de St. Lawrence rivier en in de verte de bergen. IJsschotsen drijven in de rivier en verderop lijkt die zelfs helemaal bevroren te zijn. Het is hier voorzichtig lopen, want de sneeuw is ijs geworden door de vele wandelaars.

We vervolgen onze wandeling over de Promenade des Gouverneurs, waar een aantal van de trappen beklimmen om een nog hoger en beter uitzicht te krijgen. Er zijn echter in totaal ijzige 310 treden te beklimmen en het is een kwartier lopen en dan weer terug naar het Terrasse, dus halverwege keren we terug.

De wandeling leidt ons langs 17e eeuwse huizen langs Rue St. Louis. Het Consulaat van Frankrijk is tegenwoordig gevestigd in wat waarschijnlijk het oudste gebouw in Quebec is, Maison Kent uit 1648. Het is blauw met wit, inclusief het blauwe dak.

Het restaurant "Aux Anciens Canadiens" ligt er schuin tegenover in een gebouwtje met fel rood dak uit 1677. De felgekleurde daken vallen mij in deze stad erg op. Kennelijk was dat in de Franse Coloniale tijd dus al gebruikelijk. Helaas is het restaurant enorm duur, want er staan allerlei plaatselijke gerechten op het menu, die wij graag hadden geprobeerd.

Langs nog een aantal historische huizen en over het gezellige Place d'Armes, waar het nu een flinke drukte is. De start van de Red Bull Crushed Ice race is hier namelijk. Op dit plein staat ook een enorm standbeeld van Samuel de Champlain, die Quebec stichtte in 1608. Dit hele stadje staat op World Heritage lijst van Unesco.

Al is de zon inmiddels weer achter de wolken verdwenen, het dooit duidelijk wel. Overal drupt water van de luifels, maar het is echt uitkijken voor stukken ijs, die van de daken vallen. Voor ons krijgt een vrouw een flink stuk op haar hoofd. Gelukkig is ze er niet door gewond.

We lopen de korte Rue du Tresor af, waar artiesten hun werken hebben uitgestald. Over de straat gespannen tentdoeken houden ze droog. Ook zien we vandaag voor het eerst koetsen met paarden ervoor. Als ik met een van de meisjes was geweest hadden die daar vast een rondleiding in willen maken, maar Kai boeit dat soort dingen niet.

Nu zien we de Basilique Notre-Dame voor ons opdoemen. Deze kerk stamt uit 1647, maar heeft allerlei bombardementen en vernielingen ondergaan in zijn tumultueuze geschiedenis. We lopen er binnen om de vele kunstwerken uit de Franse tijd te bewonderen (van voor 1759, want toen veroverden de Britten Quebec). Zo hangt er een lamp, die een geschenk van Lodewijk de Veertiende was. Het is een prachtige Katholieke kerk met veel goud en schitterende glas in lood ramen.

Aan de overkant van de kerk staat het stadhuis. De voordeur daarvan heeft een groot klaverblad voor St. Patrick's Day, dat zaterdag gevierd zal worden. Het stamt uit de laat negentiende en past qua architectuur bij de Chateau Frontenac, die ook uit die tijd stamt.

Kai en ik merken op dat de Canadezen in die tijd dol waren op koperen daken. Vrijwel in alle Canadese steden, waar wij geweest zijn, vallen die op. Natuurlijk werken de opvallende, vrijwel allemaal in dezelfde stijl gebouwde, Canadian-Pacific Railroad hotels (nu Fairmonts) daar ook aan mee. De Chateau Frontenac hier, Chateau Laurier in Ottawa en het Empress Hotel in Victoria staan in mijn herinnering gegrift. Maar ook veel regeringsgebouwen hebben koperen daken.

Onze volgende stop is de eerste Anglicaanse kerk, die buiten de Britse eilanden werd gebouwd. Helaas is de kerk gesloten, want Kai en ik wilden graag onze eerste Anglicaanse kerk bekijken. Bij dit schrijven bedenk ik me echter dat ik in Engeland natuurlijk ook al in Anglicaanse kerken ben geweest en Kai ook.

Langs het Ursulinenklooster, wat nu een prive meisjesschool is, lopen we terug naar de Rue St. Louis. Hier zien we hoe een kogel van een kanon onder in een boom zit. Het verhaal gaat dat het een kogel uit de oorlog van 1759 is en de boom eromheen is gegroeid.

De citadelle laten we dus (letterlijk) links liggen en onder de poort door lopen we het ommuurde gedeelte van de stad uit. Nu bevinden we ons op de Grande Allee en zien we het Hotel du Parlement. Deze parlementsgebouwen doen me ook weer een beetje aan die in Ottawa denken. Er is een centrale toren, net als daar, en de typische koperen daken.

Hier eindigt de Frommers rondleiding, maar ze geven nog wel een goede lunchtip. Het restaurant Chez Ashton zou de beste poutine in de stad hebben. Een bezoek aan Quebec is niet compleet zonder dit lokale gerecht en we blijken precies naast het restaurant te staan.

Het loopt al bij enen, dus we gaan naar binnen. Daar bestellen we een poutine piquante (friet met een soort van jus en cheese curds (verse kaas?)). Ik neem er ook een salade bij en Kai een vleesbroodje. Het is een interessante combinatie, maar Kai en ik vinden het erg lekker.

Na het eten lopen we naar de "breek nek" trappen, die naar het lagere gedeelte van de oude stad leiden. Hier begint onze tweede rondleiding, die een stuk korter is (en wij nog korter maken, want een gedeelte ervan is alleen leuk in de zomer en onze voeten beginnen pijn te doen).

Kai wil graag een t-shirt met een Franse spreuk als souvenir. Iedere zaak lijkt echter alleen maar Engelstalige shirts te hebben. Op weg naar beneden zie ik echter een winkel met weliswaar allerlei schunnige t-shirts, maar sommigen daarvan zijn in het Frans (Quebecois). Kai kiest die met "Je m'en calisse" (Het kan me geen ruk schelen (calisse is een Quebecois scheldwoord)).

Eenmaal beneden lopen we het schattige Petit Champlain winkelstraatje af. Naar verluidt de oudste winkelstraat in Noord-Amerika. Hier gaan we vanavond ook eten, hebben we besloten. We lopen een aantal souvenirwinkeltjes in, op zoek naar iets voor Rick en Saskia, maar vinden niets.

De Frommers wandeling leidt ons via de boulevard langs de rivier naar Place Royale, wat in de achttiende eeuw de marktplaats was. Er staan nu nog allerlei huizen uit mid-zeventienhonderd. Wat er ook staat is een gedeelte van de ijsbaan voor de race dit weekend en een heel aantal toeschouwers. We horen dat er straks een aantal schaatsers naar beneden zal komen.

Kai en ik besluiten onze stadswandeling hier te eindigen en te wachten op de schaatsers. Het duurt een tijdje en mijn handen en voeten verkleumen zo stilstaand. Maar dan is er opeens actie en komen mannen op ijshockeyschaatsen met de vlaggen van de deelnemende landen naar beneden racen. Nederland is er ook bij, leuk!

We blijven nog even naar de eerste (training)race kijken en hebben het dan zo koud dat we de warmte op willen gaan zoeken. Zo hebben we tenminste iets meegekregen van de schaatsrace.

In een paar souvenirswinkeltjes warmen we langzaam op. Ik vind het moeilijk iets voor Saskia te vinden, dus ben helemaal blij als ik Canadese thee zie. Zij is een echte theeleut, dus daar gaat een doosje van mee. Mijn contante geld is bijna op, dus ik probeer wat uit de ATM te halen. Die weigert echter en in de winkel ernaast ook.

Dat doet me vrezen dat onze bank mijn kaart geblokkeerd heeft, omdat ik hem in Canada gebruik. Gauw bel ik Rick, die bij de bank gaat checken. Er is volgens hen niets aan de hand, dus misschien was het een storing van het netwerk hier. Ik beloof Rick het straks weer te proberen.

Zoals iedere middag hier zoeken Kai en ik een leuke pub om even een biertje te drinken. Het is leuk voor hem dat hij hier gewoon alcohol mag bestellen. Het wordt dit keer D'Orsay, waar we aan de bar een gelijknamig glas bier drinken. Hier is ook een ATM en tot mijn opluchting krijg ik dit keer wel mijn gepinde geld mee.

Op weg naar het hotel stappen we nog even het supermarktje dichtbij binnen. Daar hebben ze allerlei verschillende Canadese biersoorten. Het Bahamiaanse bier was zo'n succes bij Rick dat ik nu drie verschillende biertjes uit Quebec meeneem voor hem. Daar doe ik hem veel meer plezier mee dan een zoveelste t-shirt of zo.

Boven op de kamer geven we de voeten een paar uurtjes rust. Daarna gaan we weer op pad naar ons restaurant van vanavond. Dat ligt in "Basse-Ville", de lage stad dus. Onderweg is het een drukte van jewelste rond de schaatswedstrijdbaan.

Opeens hoor ik Nederlands praten en zie een drietal mannen in officiele oranje lange jassen. Ik vraag of zij morgen mee zullen doen en dat blijkt het geval. Helaas begint hun wedstrijd pas om half acht en dan zitten Kai en ik alweer in het vliegtuig. Ik vraag nog even of ik een foto mag maken voor het Nederlandse thuisfront.

Een van de vrouwen, die bij het gezelschap hoort, biedt aan om die foto met Kai en mij erbij te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Wel erg leuk, hoor, om nu toevallig van alle landen het Nederlandse team tegen het lijf te lopen!

We lopen verder naar beneden, waar de lichtjes gezellig aan zijn. Het restaurant, Le Cochon Dingue, werd hartelijk aanbevolen en we moeten twintig minuten wachten op een tafeltje. Ze hebben gratis wifi, dus op onze telefoons gaat die tijd wel snel.

Het is een heel gezellig restaurant en eerder vandaag hebben Kai en ik al besloten een van hun tartines te bestellen. Dat zijn boterhammen met verschillende dingen erop. Ik bestel de gerookte zalm met kaas en Kai de croque monsieur met ham, kaas en bechamel. Daarbij worden cornichons, frietjes en koolsla geserveerd.

Daarbij drinkt Kai water en ik rose. Wat ik heel fijn vind in de restaurants hier is dat je karafjes kunt bestellen. Hier bieden ze een kwart liter (neem ik), 375 ml, halve liter en fles. Mijn rose wordt in een fles bezorgd en heel handig in een emmer met ijs dat aan de tafelrand hangt koud gehouden. Ook dat zou ik graag elders zien.

Als het eten wordt geserveerd, krijgt Kai wel een tartine, maar mijn gerecht lijkt meer op gewone, dan gerookte, zalm en er is geen brood, frietjes of koolsla. Dit is het zalm hoofdgerecht. Gewoonlijk zou ik dat prima vinden, maar ik heb echt zin in gerookte zalm.

Nu heb ik in het Frans besteld, maar weet toch zeker dat ik "saumon fume" heb gezegd. Inderdaad verontschuldigt de serveerster zich enorm. "Je suis desolee!", het klinkt zo mooi in het Frans. Binnen de vijf minuten heb ik, met nogmaals excuses, mijn gerookte zalm tartine.

De aanbevelingen voor dit restaurant zijn zeker terecht! Het heeft heerlijk eten, een gezellige ambiance en vriendelijke service. Dat laatste is hier niet overal het geval. Het kunnen net de mensen zijn, die wij hebben getroffen, maar op ons komen de Quebecois een beetje onvriendelijk over. Zeker niet zo open en verwelkomend als we elders in Canada hebben meegemaakt. Misschien is er een reden dat mijn Grieks-Canadese schoonzus het niet met haar Quebecois buren (Ottawa ligt naast Hull, wat in Quebec ligt) opheeft.

En zo gaat alweer de laatste nacht van deze reis met Kai in. Hij doet enthousiast de Franse Rosetta Stone lessen. Hij durfde vanavond in het restaurant nog niet in het Frans te bestellen, maar als hij zo doorgaat is dat de zoveelste taal, waarin hij zich verstaanbaar zal kunnen maken. Dat allemaal zonder het voordeel dat ik had: onderwijs op school! Ik vind het maar knap.

Foto's van vandaag staan hier.