Zeeleeuwenzoentjes

Om kwart voor zeven gaat onze wekker. We gaan vandaag een excursie maken naar de Blue Lagoon. Ik denk dan meteen aan de film met Brooke Shields, dus ik ben benieuwd.

Terwijl Katja zich klaar maakt, haal ik beneden English muffins met ei en kaas voor ons ontbijt. Gelukkig hebben we koffie in de kamer, lekker sterke StStarbucks Via, want het lobby cafe is niet bepaald een gourmet restaurant te noemen en hun koffie smaakt meer als theewater (zou het de Britse of de Amerikaanse invloed zijn?).

Op tijd staan we beneden voor de bus, die ons komt ophalen om naar Paradise Island te gaan. We hadden de optie bus of taxi en daar hoefde ik geen moment over na te denken! Afgezien van het verschil in prijs blijkt het verkeer in Nassau ook vast te staan, dus we hadden het met een taxi vast verkeerd ingeschat qua tijd.

Na nog een aantal gasten bij andere hotels te hebben opgehaald en het Nassau spitsuur getrotseerd te hebben, rijden we de lange brug over naar Paradise Island. Daar worden we bij de Ferry Terminal afgezet en gaan Katja en ik naar het loket van Dolphin Encounters.

Tien jaar geleden hebben wij daar met het gezin al met een dolfijn "gezwommen". Nu hebben ze er ook sea lion encounter, waarbij je een zeeleeuw "ontmoet". Dat vonden Katja en ik wel heel leuk om te doen en we hadden geluk dat er gisteren nog plaats was in de vroegste sessie van 9 uur.

We krijgen een gele band om met als een van de weinigen een oranje zeeleeuw sticker, in plaats van een groene dolfijnensticker. Op een boot met twee dekken varen we naar het eiland. Dat neemt zo'n vijfentwintig minuten en ondeweg zien we o.a. het prachtige Atlantis resort en het huis van Oprah Winfrey, dat zeker niet verkeerd is!

Eenmaal op het open water wordt de zee vrij ruig. Ik ben blij dat we achterin de boot zitten, want ik word al gauw zeeziek. Net als ik toch bang ben voor mijn maag varen we de lagune binnen.

Aan wal staat Nicole, een van de trainers van de zeeleeuwen. Er is slechts een andere man, die ook meegaat, verder gaat iedereen de dolfijnenkant op. Wij krijgen een korte orientatie voor we het water ingaan.

Die is erg interessant. Ze hebben hier acht zeeleeuwen, waarvan er vier gered zijn na orkaan Katrina en vier hier in de Blue Lagoon geboren. De vier uit New Orleans moesten erg wennen aan hun natuurlijke omgeving, want zij waren alleen een betonnen zwembad gewend. Hier hebben ze vissen, zeeegels en andere natuurlijke "speeltjes". Het nam ze een paar maanden om te wennen, vertelt Nicole. Met de hier geboren zeeleeuwen is het natuurlijk een ander verhaal. Wel heel mooi dat de oudere vier hier nu zo'n fijne omgeving hebben.

We leren van alles over de zeeleeuw. Katja en ik vinden het vooral interessant dat ze hun hartslag van 90 slagen tot 20 slagen kunnen terugbrengen tijdens het duiken. Ook krijgen we veel over hun anatomie te horen, we luisteren gebiologeerd. Katja en ik hebben beiden iets met zee(zoog)dieren.

Dan is het tijd om het water in te gaan en ik ben blij dat ik mijn shortie wetsuit meeheb. De man kiest een van de gratis wetsuits, maar Katja wil per se in haar bikini op de foto en neemt het koude water op de koop toe. Toegegeven, het wetsuit is bepaald niet flatteus, maar ik ben blij dat ik het aanheb als ik mijn eerste stap in het flink koude water zet!

Voor dat gebeurt is er een foto op. We mogen een voor een de volwassen zeeleeuw PJ omarmen. Het is werkelijk een schattig beest en ik knuffel haar echt even. Je zou bijna een zeeleeuw als huisdier willen na deze ervaring!

Eenmaal in het water wordt de anderhalfjarige Bonnie aan ons voorgesteld. Bonnie is duidelijk nog in de leer en doet af en toe bepaald niet wat haar trainer wil. Dat maakt het voor mij eigenlijk nog leuker. Het is een dier met eigen ideeen, dat is duidelijk.

We mogen haar over de rug aaien, wat ze duidelijk heerlijk vindt. Ook op de buik geaaid worden is een beloning. Daarvoor moet ze ons ieder een vin geven, die verbazend veel op een hand lijkt, qua gevoel. Daarna mogen we haar achterflipper voelen, die nagels heeft, waarmee ze zich krabt en schoonmaakt.

Gewillig laat ze ons allen haar gebit zien, wat zwart aangeslagen is. Dat komt door een bacterie, die de kiezen (ze heeft alleen maar hoektanden, verder kiezen) beschermt. Daarna mogen we haar nog eens een "hug" (omhelzing) geven, zo schattig!!

Bonnie doet het allemaal gewillig, maar soms moet ze even snel tussen ons door zwemmen. Dat staat niet in het script en ik vind het zo leuk om te zien hoe haar trainer daarmee omgaat. Bonnie vindt het duidelijk leuk om haar kopje achter haar vinnen te verbergen, dat doet ze vaker dan haar trainer aangeeft. Heerlijk!

We mogen Bonnie ook een visje geven en de trainer vertelt dat ze nu ongeveer 80 pond weegt, nog lang niet haar volwassen gewicht, duidelijk. Veel te snel is het tijd voor de laatste interactie, de "kus". We moeten allemaal op onze knieen in het koude water en dan komt Bonnie een kus op onze monden planten. Jee, ze ruikt echt erg naar vis en haar snorharen zijn prikkelig. Een bijzondere ervaring, want wie kan nu zeggen dat hij door een zeeleeuw is gezoend? Katja en ik, dus!

Met de gebruikelijke vinzwaaitjes nemen we afscheid van Bonnie. Boven mogen we de video bekijken en die is leuk, maar Katja en ik weten uit ervaring dat we er thuis nooit meer naar zullen kijken. Hopelijk zijn een paar van de foto's goed gelukt.

We kijken nog wat rond en zien Iggie, de iguana, die hier met een vrachtschip heen is gekomen. Een groene leguaan is een niet inheemse diersoort en een bedreiging voor de Bahamiaanse rotsleguaan, die al schaars is. Vandaar dat Iggie hier nu een goed tehuis heeft gevonden. Hij ziet er inderdaad heel happy uit.

Dat gevoel krijgen wij trouwens van alle dieren hier. Ook de dolfijnen hebben het duidelijk naar hun zin. We zien ze aan het "werk" tijdens de dolfijnenzwemroutine, waarbij twee dolfijnen hun neuzen tegen de voeten van een deelnemer duwen en die persoon keihard door het water duwen.

Later zien we een paar mannetjes ook vrolijk spelen in het water, iets waar Katja en ik bijna geen genoeg van kunnen krijgen. De hoofdtrainer komt langs en legt het een en ander uit. Deze mannetjes doen een spelletje voor de vrouwtjesdolfijn in het gedeelte naast hen. Dat de mannetjes blij zijn haar te zien is ook duidelijk, we weten nu waarmee dolfijnen zich voortplanten, ha ha.

We gaan eens bij de foto's kijken en kiezen er een voor ieder van ons. Katja neemt die van haar met de omhelzing van Bonnie. Ik vind mezelf er minder opstaan, maar PJ zo schattig, dat ik toch maar de omhelzing met PJ neem. Wat een ervaring was dit, die gaan we niet gauw vergeten!

Het is inmiddels weer lekker zonnig weer en we hebben dagpassen voor het Blue Lagoon strand. Dat is prachtig, maar eenmaal daar waait het er keihard! We kiezen toch maar een paar stoelen op het vrijwel verlaten strand. We vragen ons af hoe ze hier geld verdienen, want er is niemand.

Dat antwoord komt al snel in de vorm van een snorkel en strand boot vol met mensen. Die stromen er allemaal uit en "ons" strand op. We verbazen ons erover hoe enorm de meesten van deze mensen zijn, de kinderen helaas ook. Ik heb het dan niet over gewoon wat gezet, maar echt bijna niet kunnen wandelen. Dat zien wij in ons gebied niet zoveel, dus het valt ons hier heel erg op. Katja vertelt dat ze met haar rescue squad ook wel heel veel mensen met obesitas ziet. Dan pas zie je dat het echt een epidemie is.

Terwijl wij het komen en gaan van deze en gene liggen gade te slaan (stiekem is het hebben van een andere taal dan wel heel handig), pakken de wolken zich samen. Ik zie letterlijk de bui hangen en stel voor aan Katja dat we gaan lunchen voor die hele menigte zich over het restaurant verspreid.

Dat is goed gezien, want we hebben onze lunch en drankje net, als de wolkbreuk komt. Het plenst en van alle kanten komen zeiknatte mensen het overdekte, maar verder open en dus tochtende, restaurant binnen.

De lunch is niet om over naar huis te schrijven. Ik neem de vegetarische burger, gelukkig is er Tabasco, en Katja de gewone burger. Daar krijgen we slappe frietjes bij, die we geen van beiden eten, en twee kwart sinaasappelpartjes. Ach, het gaat om de omgeving, zullen we maar zeggen, en die is wel erg mooi (als het niet regent).

Als de bui mindert lopen we terug naar het hoofdgedeelte, want we hebben besloten de boot van 13 uur terug te nemen. Oorspronkelijk wilden we er een strandmiddag van maken, maar met de regen is er weinig aan. Wachtend op de boot vermaken we ons weer met de speelse dolfijnen gade te slaan.

Gelukkig is de wind wat gaan liggen, als we de overtocht weer aangaan. De bus staat weer te wachten en brengt ons dit keer zonder verkeer terug naar het hotel. Daar lopen we meteen door naar het zwembad, want het is weer zonnig.

Daar vinden we twee stoelen vlak langs de rand. Er zijn veel mensen in het zwembad en met de zon krijgen wij het ook al gauw warm. We springen erin en zwemmen wat, tot we weer naar de lucht kijken. Opeens is die in de verte weer staalgrijs, duidelijk komt er nog een bui aan.

Alweer precies op tijd hebben we een tafeltje in het open restaurant gevonden. We bestellen een Diet Coke om er te mogen zitten. Het plenst en plenst en houdt dan ook weer net zo plotseling op.

Katja gaat weer aan het zwembad zitten, maar de zon laat op zich wachten en ik heb het koud. Ik heb nog veel passen te gaan op mijn Fitbit, dus ga op het strand lopen. Het blijft mijn favoriete wandeling, de strandwandeling. Vooral met dit zachte witte zand en uitzicht op de turquoise zee en in de verte Atlantis en een aantal cruiseschepen. Gewoon zo ontspannend is dit!

We houden het nog even uit bij het zwembad, maar als de zon wegblijft gaan we toch maar naar boven. Natuurlijk klaart het niet veel later helemaal op, maar ach, we hebben ondanks de buien best veel zon gezien vandaag.

Terwijl Katja doucht pak ik vast mijn spullen in. Katja gaat die van haar vanavond inpakken. Beneden in de bar bestellen we een Bahamian Sangria, die erg lekker is. Onze laatste cocktail hier is het, wat zijn deze dagen omgevlogen! Gelukkig blijft Katja nog tot zondag, maar toch, de echte een op een tijd met haar is bijna voorbij.

Voor het avondeten hebben we de keuze om terug te gaan naar Olives van de eerste avond, of Traveller's Rest, wat volgens de verhalen "vlakbij" Cable Beach is. Veel restaurants hier serveren Italiaans eten en daar zijn wij geen van beiden zo dol op. Katja wil iets nieuws, dus de keuze valt op Traveller's Rest.

We nemen er een taxi heen en vinden uit dat het zeker niet "vlakbij" is! Het is helemaal aan de zuidkust van eiland, een kwartier rijden (ver hier, kennelijk), waar de golven tegen de kade beuken. Onze taxi chauffeur reageerde al verbaasd, dat had een indicatie moeten zijn. Maar goed, we zijn hier nu, dus gaan het proberen.

Als we het restaurant binnenlopen wacht ons nog een verrassing. We zijn de enige klanten! We mogen (natuurlijk) uitkiezen waar we willen zitten. Het wordt een leuke hoektafel met een inktvisform van glassteentjes erin.

De bediening is supervriendelijk en het crawfish (rivierkreeftjes) gerecht dat Katja en ik beiden bestellen staat bovenaan de lijst van lekkerste dingen hier gegeten. Zie je wel, zegt Katja, altijd iets nieuws proberen. En inderdaad, dit had ik ook weer niet willen missen.

Het is even wachten op de taxi terug en de chauffeur kan nauwelijks lopen en lijkt doof. Hij rijdt ook tergend langzaam terug, wat hem het nodige getoeter van ongeduldige mensen achter hem oplevert. Hij maant ons onze gordels om te doen, wat me nog iets nerveuzer maakt.

Eenmaal weer in wat bewoonder gebied wordt hij spraakzaam. Hij blijkt een 76-arige gospelzanger te zijn, die in zijn hoogtijdagen van kerk naar kerk in de VS reisde. Ook in ons gebied heeft hij gezongen. Nu reist hij niet meer zoveel, verzucht hij.

De busritten hier in de Bahamas waren interessant, maar de taxiritten ook. Deze chauffeur was een gospel zanger. Degene, die ons naar het restaurant reed, was compleet in pak en das gekleed. Weer anderen zeiden "God bless you" tegen ons. Allemaal waren ze ouder en hadden vast interessante levens achter de rug.

Sowieso heb ik dat op zo'n vakantie. Je ziet zoveel mensen, zowel mensen van het land zelf, als toeristen, en allemaal met hun eigen verhaal. Het is zo makkelijk voor Katja en mij om de buitenkant te beoordelen, maar wat weten we allemaal niet over de binnenkant? Deze laatste taxichauffeur leerde ons dat eigenlijk, want toen hij zo langzaam reed dat we bijna sneller hadden kunnen lopen, werkte dat toch ook wel een beetje op onze lachspieren.

Foto's van vandaag staan hier.