Een heerlijke dag aan het strand

Al vroeg ben ik wakker door het licht, want we hebben de gordijnen niet dicht en kijken uit op het oosten. De zonsopgang is zo te zien niet veel soeps. Ik zie een dunne streep licht en verder bewolking. Daar ga ik dus niet voor opstaan om foto's te maken.

Rare dromen achtervolgen me als ik weer in slaap sukkel. Ik vraag me af of dat onder invloed van de Hongerspelen boeken is, want daar hebben ze wel wat van weg. Tegen achten ben ik eigenlijk klaar wakker, maar Rick en Saskia liggen nog in diepe rust. Pas om negen uur staat Saskia op en Rick volgt niet veel later.

Het is bewolkt buiten, maar volgens het weerbericht moet de zon tevoorschijn komen. We gaan eerst maar eens beneden het gratis ontbijt bekijken. Dit loopt tot tien uur en we hebben duidelijk de laatste restjes.

Het is verschrikkelijk druk in het hotel en ook in Myrtle Beach. Veel drukker dan drie jaar geleden, de economie doet het kennelijk een stuk beter. Hampton Inn beroept zich erop een warm ontbijt te hebben, maar daarvan is vanochtend vrijwel niets meer over.

Het roerie ziet eruit als balletjes geel en ernaast ligt iets wat niet eens te herkennen is. Rick neemt er wel van, maar ik griezel ervan. Ik behelp me met een koud hardgekookt ei en een bakje vers fruit. Saskia eet yoghurt, cereal en fruit. We nemen ons wel voor morgen eerder op te staan.

Rick gaat op het strand hardlopen en ik gebruik ons balkon als "gym". Daar doe ik twee Max Capicity trainingen achter elkaar. Heerlijk met uitzicht op zee, ik zou willen dat ik dit zou kunnen inpakken en meenemen naar huis. Het is intensieve inspanning en na afloop trillen mijn spieren.

Intussen heeft Saskia contact gehad met Laura en zij gaan de rest van de dag samen doorbrengen. Eerst zouden ze op het strand elkaar tegemoet lopen, maar onze hotels liggen meer dan vijf kilometer van elkaar verwijderd, dus ik rijd Saskia even naar Laura's hotel.

Het neemt allemaal wat langer dan ik had gedacht, want men rijdt hier werkelijk stapvoets en ver onder de snelheidslimiet. Het is een uitdaging voor mijn ongeduldige persoontje om niet een flinke toeter te geven. Zelfs de altijd zo rustige Rick ergerde zich er gisteren groen en geel aan.

Op de terugweg belt Rick mij, waar ik ben. Hij is net terug in het hotel. Hij heeft eerst 3 kilometer hardgelopen op het strand en is terug gewandeld. In de kamer laat hij mij een flinke blauwe plek aan de onderkant van zijn voet zien. Hij is zonder schoenen gaan hardlopen en heeft hard op een schelp gestapt. Au!

Na allebei gesport te hebben, zien we het niet zitten bezweet van alles te gaan doen. We besluiten dus eerst een douche te nemen en dan is het alweer lunchtijd. De tijd vliegt toch altijd op zulke dagen, wanneer je de uren eigenlijk eindeloos wilt laten duren.

Op weg naar Laura's hotel viel mij het Landshark restaurant op. Daar had ik al over gelezen dat het nieuw is en ook van Jimmy Buffett, net als Margaritaville, waar we gisteravond nul op het request kregen.

Daar heeft Rick ook wel oren naar. Dit restaurant ligt vlak onder het reuzenrad, dat lijkt op dat in Londen, en het hoogste is aan de oostkust. Wij verwachten grote drukte, maar dat valt erg mee. We vinden meteen een parkeerplaats naast het restaurant en krijgen ook onmiddelijk een tafeltje met zicht op zee.

De zon is inmiddels weer helemaal terug, dus het is heerlijk vertoeven. Het zal zo'n graad of 25 zijn. Landshark is het bier, waar het restaurant naar genoemd is, dus daar bestellen we er ieder een van. Rick een grote, ik een kleine, want ik ben niet zo'n bierfan, maar de heren, Rick en Chris, de serveerder, halen me over. Chris neemt ook meteen een foto van dit heuglijke feit.

Het eten is werkelijk heerlijk. Rick neemt een kipsandwich en ik de vissalade. Die komt met tomaat en komkommer en een salade van garnalen, krab en calamari. Het is een flinke portie, dus ik kan het niet helemaal op, maar smul ervan.

Eigenlijk zouden we hier wel de hele middag kunnen blijven zitten en Chris vertelt ons dat er geen haast is bij het betalen. Maar ik wil nog mijn tienduizend stappen halen en Rick heeft een pet nodig tegen de zon. We rekenen dus af en lopen de boardwalk op.

De houten boardwalk hier is maar kort. Er liggen nog andere restaurantjes aan, maar de menu's vinden we maar matig. Na betaling van $1 lopen we de 14th St Pier op en hebben zo mooi uitzicht op alle hotels langs het strand.

Beach Bums is duidelijk de keten hier met allerlei strandbenodigdheden. We kopen er drie goedkope badlakens, want die waren we dus vergeten mee te nemen. Ook vindt Rick er een pet, want door zijn loopje van vanochtend is zijn hoofd al verbrand.

Rick heeft nog een paar boodschapjes te doen, waaronder het kopen van een nieuwe deodorant, want hij is de zijne vergeten. Ik besluit via het strand terug naar het hotel te lopen. Zo krijg ik mijn stappen en het is zulk mooi weer, ik wil gewoon aan het strand zijn. Binnen het halve uur overbrug ik de drie kilometer terug naar het hotel.

Dat is veel sneller, dan Rick had gedacht. Hij is nog maar net in de kamer aangekomen en had verwacht mij tegemoet te lopen. Hij heeft de omgeving wat verkend en heeft uitgevonden dat er vlakbij ons helicopter ritjes te koop zijn voor maar $20. Daar heeft hij natuurlijk helemaal zin in.

Dit zal voor ons beiden de eerste keer in een helicopter zijn. Ik durf Rick niet te bekennen dat ik dat eigenlijk best eng vind. Toch stem ik meteen toe, dat is toch geen prijs! Ik opper nog wel even dat Saskia hier alleen zal zijn, als er iets met ons gebeurt.

Rick is echter duidelijk vastbesloten en vindt mijn muizenissen onzin. Het staat ook nog op onze "bucket list", dus gewoon doen. We schrijven ons in en moeten een half uurtje wachten op onze beurt. Natuurlijk is de rit van $20 niet de moeite waard, je stijgt dan op en daalt weer. Wij kiezen voor de tweede optie van zeven, waarbij we ook ons hotel nog uit de lucht zullen zien.

Terwijl we wachten zien we helicopters af en aan vliegen. Ze hebben zes kleine helicopters en een grotere hier. De kleinere hebben plaats voor drie passagiers, de grote voor vier. We mogen alleen fototoestellen aan boord meenemen en worden gewogen voor we aan boord gaan.

Als het eindelijk onze beurt is, mogen we in een golfkarretje gaan zitten. Die brengt ons naar de helicopter. Onderweg wordt ons vooral op het hart gedrukt bij de achterkant van de helicopter weg te blijven. Het kleine propellortje daar is heel gevaarlijk.

We mogen buiten bij de helicopter geen foto's maken, dus hebben we voor een klein bedragje een foto gekocht. Die is (blijkt na de vlucht) erg leuk gelukt. Dat terwijl de "fotograaf" hem zeer gehaast maakt en ons dan de helicopter in wuift.

Omdat ik weet dat dit echt iets heel speciaals is voor Rick sta ik erop dat hij voorin zit. Ik heb mijn ene fototoestel op video en het andere op foto staan. Omdat we zo snel vliegen denken we dat de video's beter uit zullen komen.

Eenmaal binnen krijgen we een koptelefoon op, waardoor we zowel elkaar als Brian, onze piloot, goed kunnen verstaan. Het opstijgen vind ik even eng, maar daarna geniet ik enkel van de vlucht. We zien inderdaad ons hotel en nog veel meer en Brien vertelt over een aantal dingen.

De hele vlucht duurt ongeveer tien minuten, maar lijkt veel langer te zijn. Wat een ervaring! Als het morgen mooi weer is willen we Saskia dit ook laten meemaken.

Terug in the hotelkamer proberen we contact met haar te maken. Dat gaat niet makkelijk, want we hebben om onverklaarbare redenen heel slechte ontvangst met AT&T in deze toch heel druk bezochte badplaats.

Saskia wil graag met Laura en haar ouders eten, wat wij prima vinden. Ze vertelt ook nog dat Laura's ouders met ons een drankje willen drinken in hun hotel. Wanneer, vragen Rick en ik. Meestal is een drankje iets dat voor het eten wordt gedaan.

We krijgen maar geen antwoord van Saskia, dus besluiten maar richting Laura's hotel te rijden. We parkeren daar, onderwijl telkens Laura en Saskia zonder succes bellend. Ik moet toegeven dat ik nu wel baal. Iedereen geniet lekker van zijn vakantie, behalve Rick en ik (ik baal vooral voor hem, want hij wil gewoon lekker relaxen), want wij weten niet hoe of wat.

Bij de receptie vraag ik of we naar de kamer van een gast kunnen bellen, want ik weet hun kamernummer niet. Dat kan, maar de receptioniste vindt geen gast met die achternaam. Ik raak meer en meer gefrustreerd, want buiten is het heerlijk weer, waar wij nu ook van zouden kunnen genieten.

Zoals al eerder geschreven ben ik niet de geduldigste. Terwijl ik bij de balie sta, komt Rick vermelden dat hij Saskia en Laura heeft gevonden. Laura's ouders blijken een drankje na het avondeten bedoeld te hebben. Dat hadden ze wel wat duidelijker kunnen maken, dan hadden Rick en ik nu niet net meer dan een uur van onze vakantie verkwanseld!

Terecht wijst Rick mij even later op mijn tekortkomingen. Ik ben blij dsat ik nog net niet gestampvoet heb, ha ha. Natuurlijk zijn zij ook op vakantie en moet ik flexibiler zijn. Nooit te oud om te leren, toch?

Al heel gauw is alles weer beter, want we gaan een drankje drinken aan de bar van Landshark, waar we ook geluncht hebben. De stoelen staan lekker in het zonnetje en het uitzicht is de oceaan. Brian, de bar man, maakt mijn speciale martini: vodka met bloody mary mix en een randje Old Bay seasoning.

Die staat niet op het menu, maar heb ik ooit in Blacksburg gedronken en vond hem erg lekker. Brian vindt het duidelijk interessant en zegt dat hij die ook op het menu wil krijgen. Van mij mag ieder restaurant dat doen!

Rick heeft een aantal kledingstukken van Tommy Bahama en is dol op dat merk. Ik zag voor we vertrokken dat er hier een restaurant van was. Daar gaan we vanavond eten.

Het is zulk lekker weer dat we een tafeltje buiten vragen. We beginnen met een voorafje van tonijntartaar met avocado, dat heel erg lekker is. Als hoofdgerecht heeft Rick biefstuk met een salade van een Afrikaans graan dat ik niet ken, edamame en andere groentes. Ik heb de gambasalade, die erg Oosters is met soba noedels en edamame, allemaal zeer smakelijk.

We lopen nog even door de winkel, waar alles perfekt in mijn garderobe zou passen, want de hoofdkleur is turquoise. Maar de prijzen zijn echt teveel voor een simpel t-shirtje alleen al. Rick koopt wel een t-shirt, wat hij erg leuk vindt, met de belofte een van zijn vieze oude t-shirts weg te doen. Dat kan niet moeilijk zijn, want zijn verzameling t-shirts dateert van zeker drie decennia terug!

Nu zijn we nog door Laura's ouders uitgenodigd voor een drankje. Ik moet toegeven dat ik echt aan het eind van mijn Latijn ben. Alles doet pijn en ik ben erg moe. Ik wil gewoon met de benen omhoog op bed liggen. Ik voel me dan altijd bezwaard om nee te zeggen, want ik zou me natuurlijk er best toe kunnen dwingen, maar daar doe ik niemand plezier mee.

Rick herkent mijn "muur", waar ik af en toe heel hard tegenaan loop, en sms-t Saskia al dat hij alleen gaat komen. Wat voor "smoes" hij gaat gebruiken, weet ik niet, maar het voelt wel heel fijn om die steun te hebben. Als ik deze pijnen heb wil ik niet sociaal zijn, hoe onaardig dat ook klinkt.

Met de balkondeur open en het geluid van de golven op de achtergrond schrijf ik dit. Het is zo ontspannend, de geur van de zoute lucht komt binnen. Het was vandaag schitterend weer en wij hopen dat de weerberichten voor morgen en overmorgen niet zullen kloppen. Sowieso gaat er niets boven het geluid van de branding!

Foto's van vandaag staan hier:

FIlmpje van de vlucht hier: