Great Falls, Maryland en C&O Canal

Om half zes staat Saskia naast mijn bed.  Ze heeft heel slecht en weinig geslapen en vraagt of ze de eerste paar uur mag overslaan.  Dat mag natuurlijk en pas een paar uur later eten we samen ontbijt.

Nadat ik Saskia tegen half tien bij school heb afgezet, rijd ik maar meteen door naar de sportschool.  Het is alweer een mooie dag, maar ook alweer heel erge wind.  Ik vraag me af of ik daardoor de afgelopen week zoveel meer pijn heb dan anders.  Het is vandaag een echte fibromyalgie pijndag, gelukkig wel de eerste van dit jaar, wat bijna een wonder is te noemen!

Op de Cybex crosstrainer doe ik een uur op varierende niveaus en hoogtes.  Ik vind dit heel fijne machines en heb, zonder dat mijn gewrichten worden belast, echt het gevoel hard gesport te hebben na afloop.  The Help blijft ook boeien, dus daardoor gaat de tijd lekker snel.

Thuis haal ik Cosmo op.  Hij heeft deze week nog geen wandeling buiten de buurt gehad en ik ben benieuwd of ik het adelaarsnest bij Great Falls van de Maryland kant zal kunnen zien.  Op de website voor Great Falls staat van wel, dus ik heb goede hoop.

De weg naar de Maryland kant van de watervallen is prachtig.  Het is iets verder dan de Virginia kant, maar niet eens zo heel veel.  Bij de ingang van het park, waar ook het C&O Canal National Historic Park te vinden is, laat ik mijn parkenpas zien en wordt vriendelijk verwelkomd door de ranger.

Na de van geparkeerd te hebben, loop ik naar het uitkijkpunt waar volgens de website het adelaarsnest te zien zou zijn.  Hoe ik ook speur, ik zie niets wat erop lijkt.  Een beetje teleurgesteld besluit ik eens rond te vragen.  Ik zie een Park Ranger bij de Great Falls Tavern, maar hij is nieuw en weet er niets van af.  Hij vraagt eens bij de vrijwilligers, die hier al langer werken.  Ook zij hebben geen idee of de adelaars zelfs genest hebben.  Dat weet ik wel zeker, want dat hebben we aan de Virginia kant gezien.

Ook zonder adelaars is het hier schitterend mooi.  Cosmo en ik lopen een stukje langs het kanaal en op de brug zien we mooie watervallen naar beneden komen.  Helaas mag ik met een hond niet verder tot het overzichtspunt van Great Falls lopen, want dat is een planken weg.  Maakt ook niet uit, want ik weet dat de watervallen van de Virginia kant veel beter te zien zijn.

De ranger raadde het rivierpad aan.  Daar heb ik nog nooit gelopen en wat een verrassing!  Hier is de rivier opeens een stuk kalmer, maar de uitzichten schitterend.  Ook kan het C&O kanaalpad vrij druk zijn, maar hier is geen mens te bekennen.  Af en toe vliegt gevogelte verschrikt op uit de struiken, als ze ons horen aankomen.   Hier heb ik echt het gevoel helemaal alleen in de natuur te lopen.

Zoals altijd na een natuurwandeling ga ik met wat tegenzin terug naar de auto.  Het is er zo heerlijk rustig en de rivier zo mooi met veel verschillende gezichten.  Op de terugweg maak ik een foto van het mooie prille lentegroen, want dat is mijn favoriete kleur groen en mooi voor de dagelijkse themafoto.

Het is inmiddels al half twee en mijn maag rommelt.  In Vienna haal ik een bagel met tonijnsalade, die ik in de auto opsmul.  Daarna ga ik naar het postkantoor om een pakje dat ik al de hele week in de auto heb liggen, te versturen.  Daar hoor ik een oudere dame maar doorzagen over hoe de postbode, ondanks hun verzoek, toch post bezorgde op een dag vorige week.  Ik hoor de manager herhaalde malen zijn verontschuldigingen maken, maar zij gaat maar door over hoe erg dit wel niet was.  Pff, zeg, waar je je al niet druk om kunt maken! 

Saskia heeft vanmiddag haar "mentie" (het basisschoolkind dat ze helpt met lezen en rekenen), dus komt wat later thuis.  Twee van haar vriendinnen zijn morgen of dit weekend jarig en daarvoor wil ze brownies en koekjes bakken.  We gaan dus naar Safeway en Saskia rijdt.  Dat gaat wel steeds beter, gelukkig. 

Op Facebook ziet Rick dat de Mexicaanse "taqueria" in Vienna open is.  Alegria is het zusterrestaurant van Bazin's en beide restaurants liggen onder mijn sportschool.  Vanochtend keek ik er nog binnen en leek het niet open, maar dus wel.  We bestellen margarita's, die heerlijk zijn, en kleine gerechtjes als avondeten.

Mijn tonijnceviche is heerlijk!  Rick neemt een heel aantal verschillende taco's en we delen de zure groentes, die me wat aan het Indonesische atjar doen denken.  Tot ik in een rode peper bijt en mijn mond wel in brand lijkt te staan!  Ik ben heel wat gewend aan pittig, maar dit is gewoon brand blussen.  Dat hadden ze wel mogen vertellen, want ik weet zeker dat heel veel mensen minder tolerantie voor hete pepers hebben, dan ik.

Dat is werkelijk de enige negatieve opmerking.  De bediening is super snel en vriendelijk, de prickly pear (een soort cactus) margarita erg lekker en het eten verder ook.  Ook Rick is zeer tevreden.  Ook vind ik het leuk dat Patrick Bazin, de eigenaar, mij herkent van de sportschool en even zwaait uit de keuken als wij binnenkomen.  Zeker een leuke plek om terug te keren.

Het is weer Relay for Life voor de American Cancer Society tijd en Katja doet dit jaar (20 april) weer mee met een team van vriendinnen bij Virginia Tech.  Die van Saskia valt helaas als wij niet hier zijn, dus we proberen via Katja zoveel mogelijk op te halen.  Katja is heel erg blij met welke donatie dan ook.  Wil je Katja sponsoren met haar Relay, dan kun je hier terecht: http://main.acsevents.org/goto/katjavscancer.  Alvast namens haar heel hartelijk bedankt voor elke bijdrage!

Foto's van vandaag staan hier.