Landing space shuttle Discovery

Al vroeg vertrekt Rick richting Washington Dulles. Hij wil een plek bemachtigen op de parkeerplaats van het Udvar-Hazy Air and Space Museum. Vandaag maakt de space shuttle Discovery, het meest gebruikte ruimtevaartuig ter wereld, namelijk haar laatste vlucht en zal op Dulles landen.  Vanaf die parkeerplaats schijn je het beste zicht op de landing te hebben.

Als Rick er eenmaal is, bemerkt hij dat hij zijn SLR fototoestel is vergeten!  Het is te laat om terug te keren, want het is enorm druk.  Gelukkig heeft hij wel zijn videocamera en telefoon mee.  Hij vraagt mij zijn fototoestel in de auto mee te nemen, voor het geval ik ook nog ga kijken.  Ik doe het wel, maar betwijfel ten zeerste dat ik dicht genoeg bij Rick kan komen straks om hem af te geven, als ik al op tijd ben om de shuttle te zien.

Voor ik wist van de landing van de space shuttle vandaag had ik al een doktersafspraak staan met mijn endocrinoloog.  Ik heb in tweestrijd gestaan om die uit te stellen, want de landing is iets heel unieks wat ik ook graag zou zien.  Maar ik heb een hekel aan naar de dokter gaan en wil er gewoon vanaf zijn.  De afspraak is om kwart over negen en de shuttle komt, volgens het schema, pas rond tien uur aan in Washington.  Hopelijk haal ik het dus nog.

Expres kom ik een kwartier vroeger bij de dokter aan en die blijkt ook eerder tijd voor me te hebben.  Hij vraagt naar mijn rondleidingen en is heel tevreden over mijn gezondheid.  Ik ook, want ondanks de pijnen van de afgelopen week voel ik me verder heel erg goed.  Ik moet nog even bloed laten afnemen en dan sta ik om tien voor half tien alweer buiten. 

Gauw bel ik Rick op om de stand van zaken te horen.  Hij heeft "slecht" nieuws, want de shuttle loopt een half uur voor op schema en is dus al bijna in ons gebied.  Toch besluit ik richting het vliegveld te rijden op goed geluk.  Op de radio hoor ik hoe druk het in dat gebied is, maar ik schiet vrij goed op.

Net als ik in druk verkeer op de 28, die naar het Air and Space Museum leidt, kom te staan, hoor ik op de radio dat de Shuttle nu net overvliegt.  Rick sms-t dat hij heel laag overkwam en hij heeft goede video.  Net als ik dat allemaal hoor, hoor ik vliegtuiggeronk en opeens vliegt de 747 met de Shuttle op zijn rug zo voor me de weg over!  Wat een prachtig gezicht, ik tril er helemaal van.

Dit was pas de eerste passage over het Air and Space Museum.  Hierna vliegt de Shuttle een laatste afscheidsronde boven de binnenstad van Washington en zal dan weer terug naar Dulles komen.  Ik probeer naar de parkeerplaats van het museum te komen, maar al ver daarvoor staat een bord met "LOT FULL".

Enige kans om Rick zijn fototoestel te brengen is er dus niet.    Ik stel hem daarvan op de hoogte en parkeer de van dan maar, zoals zovelen om mij heen, in de berm van de weg.  Dat er zovele honderden mensen op af zouden komen, had ik niet verwacht.  Ook in Washington zelf schijnt het een drukte van jewelste te zijn. 

Voor mij staat een ouder echtpaar geparkeerd en we raken aan de praat.  Hij is een gepensioneerde piloot en heeft deze plek uitgekozen vanwege de windrichting en de ligging van de landingsbaan, waar de Shuttle volgens hem moet landen.  Dat heb ik dan goed uitgekozen! 

Zij vragen naar de betekenis van mijn nummerbord DRAAKJE.  Ik leg uit wat dat betekent en vraag naar dat van hen BRITEX.  Zij blijkt Texaans en hij Brits te zijn, maar, zeggen ze, we zijn eigenlijk Virginiaans, want hier wonen we al heel veel jaren.  Dat kan ik me helemaal voorstellen, want zo voel ik het ook.

Dan vertelt zij dat ze ook een Nederlandse vriendin hebben, die in Vancouver woont, en deze herfst op bezoek zal komen.  Ik zie mijn kans schoon en geef ze mijn visitekaartje, voor het geval die vriendin een Nederlandstalige rondleiding wil.  Volgens hen zou zij daar zeker in geinteresseerd zijn, dus wie weet.

Op de radio hoor ik dat de Shuttle onze kant weer opkomt en om de beste foto's te krijgen open ik het zonnedak van de van en wurm me erdoorheen naar buiten.  Niet veel later zie ik in de verte boven de bomen de 747 met de Shuttle erop weer aankomen.   De kinderen om ons heen gaan helemaal uit hun dak: "It's coming, it's coming!"

Mijn fototoestel werkt overtijd, want ik heb er prachtig zicht op terwijl hij langzaam langsglijdt.   Het landingsgestel is niet uit en de Britse piloot gebaart dat hij nog een keer over zal komen.  Inderdaad, niet veel later komt het gevaarte weer in beeld.  Dit keer zijn de wielen naar beneden en gaat de Shuttle landen. 

Met een brok in mijn keel kijk ik ernaar en ik zie een aantal mensen een traan wegpinken.  Niet alleen is dit zo'n geweldig uniek iets om mee te maken, maar het betekent ook het einde van een tijdperk.  Er zullen geen shuttlevluchten meer plaatsvinden en voorlopig is niet bekend, wanneer de Amerikanen weer bemande ruimtevluchten zullen gaan maken. 

Na afscheid van mijn nieuwe vrienden te hebben genomen, stort ik mij in het verkeer.  Nu pas zie ik hoeveel mensen er waren!  Stapvoets rijd ik terug naar de interstate.  Rick bezoekt het museum eerst nog voor hij zelfs maar probeert te vertrekken.  Wat me gewoonlijk twintig minuten neemt, duurt nu een uur.  Maar wat ben ik blij dat ik gegaan ben en dit mee heb gemaakt!  Het is toch een stukje Amerikaanse geschiedenis.

Mijn maag rammelt en ik ga mezelf trakteren op een lunch van Panera.  Hun tonijnsalade op tomaat-basilicum brood en een kop kippensoep zijn mijn favorieten.  Zoals veel zaken hebben ook zij een kaart, waarmee trouwe klanten kortingen e.d. krijgen.  Vandaag heb ik daarmee een gratis drankje verdiend.  Ik neem een Acai ijsthee, die erg lekker smaakt.

Natuurlijk heb ik vanochtend nog niet gesport en ik kan me er niet toe zetten alsnog op een machine te gaan staan.  Het is echter schitterend weer en nog lekker warm, al is het koeler dan gisteren.  Ik lijn Cosmo dus aan, die graag meegaat.  Terwijl we lopen kletsen Rick en ik nog even na over het avontuur van vanmorgen en daarna belt mijn zus, dus de wandeling gaat lekker snel.

Het wordt een telefoonmiddag, want lekker buiten zittend bel ik Christine ook weer eens op.  Haar dochter weet nu zeker dat ze naar Auburn wil.  Voor hen is dit het laatste jaar met haar thuis en ik weet hoe moeilijk dat is.  Gelukkig hebben we nog twee jaar met Saskia thuis.

Wat een speciale dag was dit weer!  Ik had niet verwacht de Shuttle te kunnen zien en nu heb ik zoveel mooie foto's kunnen maken.  Echt genieten weer.  Die foto's vind je hier.