Regenachtige rondleidiing

Helaas heeft het weerbericht vandaag gelijk gekregen. Ik word wakker met een grijze lucht, voor het eerst in een paar weken. Dat niet alleen, maar het regent ook en dat werd gisteren niet voorspeld! Ik hoop maar dat het mee gaat vallen, maar bereid met wel voor op een regenachtige rondleiding. Hopelijk hebben mijn klanten ook rekening gehouden met het weer, want het is opeens ook een stuk koeler.

Na het ontbijt brengt Rick mij naar de metro. Ik mis net de trein, maar gelukkig staat de volgende al klaar. Al gauw vult de wagon zich op en moeten mensen staan. Zoals altijd kijk ik naar mijn medepassagiers en vraag me af wat hun bestemming is, zowel fysiek, als in het leven.

Waar denken ze aan? Heeft de heel net geklede oudere man voor mij, die niets doet, behalve voor zich uit staren, problemen? Of is dit zijn manier van mediteren? Wat leest het Aziatische meisje naast mij op haar Facebook? Ik kan het niet lezen, want het is een Aziatisch alfabet. Er kan vast een goed boek geschreven worden of tv programma gemaakt worden over de metrorijders hier.

Na een half uur stap ik bij McPherson Square uit.  Daar zijn B.  en zijn twee volwassen dochters W. en K. al aanwezig.  We maken kennis en ik weet meteen dat dit een leuke dag gaat worden.  Het gesprek verloopt vlot en B. heeft veel vragen over het ontstaan van de VS.  Ik ben blij dat ik daar inmiddels ook wel wat kennis van heb, hoewel niet zoveel als ik zou willen.

Als eerste lopen het St. John's kerkje binnen.  Er is geen dienst gaande, dus we kunnen rustig rondkijken.  Dit is een typisch begin negentiende eeuws kerkje, waar iedere president sinds 1816 een dienst heeft bijgewoond.  De glas in lood ramen hier zijn erg mooi.

Intussen drupt het buiten, maar als het zo blijft is het te doen.  We bekijken de voorkant van het Witte Huis en bij de achterkant mogen we niet tot het hek komen.  Er is kennelijk iets gaande.  Ik wijs ook de nationale Kerstboom aan, die er nog slechter uitziet, dan vorig jaar.  Meer dan de helft van de boom is bruin.  Volgens mij gaat die het niet halen.

Daarna lopen we langs de diverse monumenten.  Het is erg druk met schoolreisjes vooral.  Andere toeristen zijn er weinig.  Het blijft miezeren en is vrij koel.  Ik ben blij dat ik een jas aanheb.  De paraplu gaat afwisselend op en neer.  Het regent niet hard genoeg om door de bomen te komen, dus langs het Tidal Basin hebben we er geen last van.

Hoe het zo loopt, weet ik niet, maar met vrijwel iedereen arriveer ik rond de gereserveerde tijd van kwart over twaalf bij Old Ebbitt Grill.  Zo ook weer vandaag.  Tony herkent mij natuurlijk meteen en zegt tegen de serveerder dat hij me goed moet behandelen, want het is mijn verjaardag, ha ha!  De arme serveerder vraagt vertwijfeld of dat inderdaad zo is.  Ik vertel hem maar gauw de waarheid.

Zoals altijd valt het restaurant letterlijk goed in de smaak.  Twee bestellen de crab cake en W. en ik het broodje met kreeftsalade.  Allemaal erg lekker, getuige de lege borden.  Intussen is het opgehouden met zachtjes regenen, zoals mijn opa altijd zei.  Het plenst met andere woorden!

Gelukkig is iedereen goed voorbereid met poncho's en regenjacks, al koopt K. toch maar een paraplu bij de CVS.   We lopen naar het Capitool, waar het ook veel rustiger dan gewoonlijk is.  We weten eigenlijk niet hoe snel we de Library of Congress in moeten lopen.  Niet eens zozeer vanwege de regen, maar ook omdat hier onze eerste kans op toiletbezoek is.

Na de rigoureuze veiligheidscontrole is dat dan ook ons eerste doel.  Daarna lopen we de hal in.  Dit vind ik altijd heel leuk, want iedereen is zo enorm onder de indruk van dit mooie gebouw.  Al is het ook mooi aan de buitenkant, het haalt niet bij de binnenkant!  We kunnen bijna meteen naar boven om de leeszaal te bewonderen.  We moeten even op een grote groep wachten, maar daarna hebben wij bijna het rijk alleen en kunnen vrij rustig het moois bewonderen.

Het houdt eindelijk op met regenen, als we via de Mall en musea terug naar de metro lopen.   Ik vertel ze welke tentoonstellingen de moeite waard zijn in de musea, want ze komen morgen terug hier.  Bij het Smithsonian metro station nemen we afscheid.  Zij nemen een blauwe trein terug naar Rosslyn en ik wacht op mijn oranje trein.

Die komt niet veel later, maar zit helemaal vol.  Op het bord zie ik dat er over drie minuten nog een komt, dus die wacht ik af.  Zoals ik al dacht is deze trein vrijwel leeg en ik heb meteen een zitplaats.  Wel zo lekker na meer dan vijftien kilometer lopen. 

Alleen moeten we halverwege allemaal de trein uit, omdat bij het volgende station een trein mechanische problemen heeft.  Ik heb al eerder uren doorgebracht op dit station, omdat de metro stopte met rijden, dus vrees het ergste.  Gelukkig komt er weer een trein en wonder boven wonder kunnen we, weliswaar als sardientjes, daar allemaal mee verder.

De taxi, waarop ik mezelf naar huis trakteer, heeft een gehandicapte chauffeur.  Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt!  Saskia wacht me al op, want zij heeft een aantal dingen nodig van de supermarkt.  Bekwaam rijdt ze naar de Safeway.  Helaas doet die bekwaamheid haar ook denken dat ze klaar is voor haar rijbewijs.  Dat is nog lang niet het geval, maar overtuig een tiener, die niets kan overkomen, daar maar van, zucht!

Rick komt thuis met een heerlijke Indiase maaltijd van Jaipur.  Mijn favoriete gerecht is de tandoori Indiase kaas en Rick heeft dat dus mee.  Zo lekker!  Tijd om te ontspannen en tv te kijken. 

Veel foto's heb ik vandaag niet genomen, maar ze staan hier.


Mijn nummerbord speciaal voor Hilde