Vijf Belgische chirurgen en een Nederlandse gids

Al vroeg ben ik klaar wakker. Allerlei feiten over Washington stuiteren door mijn brein. Vandaag is de rondleiding met de chirurgen en hoe hard ik ook probeer het niet te zijn, ik ben toch vrij zenuwachtig. Ik denk dat het er ook een beetje mee te maken heeft dat dit door een bedrijf voor hun klanten is geregeld. Echt zakelijk, dus, terwijl de meeste rondleidingen met toeristen zijn. Waarom dat verschil zou maken, weet ik niet, maar het voelt anders.

Gelukkig kan Rick me weer naar de metro brengen. McPherson Square is alweer mijn eindstation, toch grappig, want voor vorig jaar was ik er nog nooit uitgestapt. Ik zal mijn klanten ontmoeten in het Sofitel, waar zij vannacht gelogeerd hebben. Ik ben er ruim op tijd en word vriendelijk begroet door het personeel. Dit hotel blijft echt Frans, dus de "bonjours" zijn niet van de lucht.

Iedereen, die langskomt, lijkt Frans te spreken, de gasten ook. Nergens zie ik iemand, die bij "mijn" groepje zou kunnen horen. Ik sms mijn contactpersoon dus maar even dat ik naast de concierge wacht. Hij komt meteen uit het restaurant op me af en maakt kennis.

Ze zijn nog aan het ontbijten en moeten daarna nog uit het hotel checken. Prima, ik wacht wel, maar verzet ook maar gauw de lunchreservering, want half een gaan we dan niet halen en ik heb er een hekel aan mensen te haasten.

Om tien uur is iedereen klaar en gaan we op pad. Nu ik het kerkje van de presidenten heb ontdekt, neem ik iedereen daar eerst heen. Gisteravond heb ik ook opgezocht, waar de presidenten zitten, als ze hier een dienst bijwonen, dus laat dat bankje zien.  Het blijkt dat er allemaal kniekussens liggen met namen van presidenten erop.  Obama ligt er nog niet tussen.

Bij het Witte Huis is het vrij rustig.  Eigenlijk is dat sowieso wel het geval in de stad, alleen moeten we af en toe langs een grote groep scholieren.  Bij het Tweede Wereldoorlog monument zien we ook een groep WO2 veteranen met hun begeleiders.  Wat bijzonder moet het voor die mensen zijn om "hun" monument te kunnen bezoeken.  Ze dragen, zoals gewoonlijk, allemaal petjes met WWII Veteran en sommigen ook met het legeronderdeel, waarin zij zaten, erop.

Intussen ben ik helemaal niet meer nerveus.  Neuro- en orthopedische chirurgen blijken opeens ook zomaar leuke en vooral ook grappige mensen te zijn.  Ook over het feit dat ik de enige vrouw ben voel ik me helemaal niet meer ongemakkelijk.  Dit gaat ook weer een leuke dag worden.

We lopen langs alle monumenten en er is grote interesse.  Grappig is dat de meeste foto's met telefoons worden gemaakt.  Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt.   Alles wordt op het gemak bekeken en even vrees ik dat we onze lunchreservering niet gaan halen, maar dat valt alles mee.  Keurig op tijd komen we bij Cafe du Parc aan.

Het weer is inmiddels schitterend en ik heb al gebeld om te vragen of we een tafeltje op hun terras konden krijgen.  Dat is het geval, gelukkig.  Het wordt een gezellige maaltijd, die ook lekker lang duurt.  De meesten van ons bestellen een salade, ik de salade Nicoise, die erg lekker is.  Er wordt champagne besteld, waarvan ik ook met genoegen een glaasje meedrink.  De conversatie vloeit gemakkelijk en er wordt veel gelachen.  Wat is dit toch een leuk "baantje"!

Pas na een paar uur gaan we verder.  Langs Pennsylvania Avenue lopen we naar het Capitool.  Eigenlijk zouden ze wel een rondleiding willen proberen, maar een blik op mijn horloge laat zien dat het half vier is en de laatste rondleiding vertrekt dan.  Helaas te laat, dus.

Gelukkig niet voor de Library of Congress, want die maakt, zoals altijd, grote indruk.  We mogen lekker lang de grote leeszaal van boven bewonderen, want het is veel minder druk dan gisteren.  Nog altijd vallen me in dit gebouw nieuwe dingen op.  Hoe vaak ik er ook al geweest ben.  De gidsen hier hebben er ook altijd duidelijk een passie voor.

Eenmaal weer buiten lopen we terug over de Mall langs de musea.  Bij het Air and Space Museum willen de heren graag naar binnen voor een paar minuten.  Ik waarschuw ze dat dat niet kan voor een paar minuten, want daar is het te groot en interessant voor.  Toch wil men naar binnen en natuurlijk krijg ik gelijk.

Het is ook niet voor niets het drukst bezochte museum ter wereld, met meer dan 9 miljoen bezoekers per jaar.  Er staan hele raketten en hangen complete vliegtuigen.  Mijn favoriete tentoonstelling daar is die over de Apollo maanlandingen.  Alles is er, wat de astronauten droegen, aten, dachten.  Daar neem ik iedereen dus ook heen. 

Natuurlijk moet er ook een bezoek gebracht worden aan de enorme winkel en er worden leuke spullen voor het thuisfront gevonden.   Als iedereen weer bij elkaar is, wat even duurt, lopen we verder over de Mall.  Ik wijs de verscheidene musea aan en raad tentoonstellingen aan, want zij hebben morgenmiddag en zaterdagochtend ook nog hier.

Inmiddels heb ik een paar flinke blaren.  Ja, ik was ijdel en droeg mijn, weliswaar heel comfortabele, nette schoenen, maar na 17 kilometer zijn mijn voeten daar niet blij mee.  De heren zijn echter ook allemaal netjes gekleed met nette schoenen, dus ik ben toch blij mijn sportsandalen niet te hebben gedragen.  Hopelijk gaan die blaren me morgen geen parten spelen.

Mijn plan was om mee te lopen naar het hotel, al zou ik liever een eerder metrostation nemen, zodat ik kans op een zitplaats heb.  De heren vinden dat echter niet nodig en daar ben ik dankbaar voor, want het is beter voor mij om een station voor Metro Center te kiezen.  Federal Triangle is nu het dichtst bij.

We nemen hartelijk afscheid.  Zij gaan vanavond naar Leesburg en ik heb hun het Tuscarora Mill restaurant aangeraden.  Hopelijk heb ik ze ook genoeg informatie gegeven om de rest van de tijd in Washington door te komen.  Alweer een groep mensen, die onder de indruk waren van "mijn" stad.  Washington blijft een onbekende stad bij buitenlanders, ik vraag me af wie de promotie daarvan organiseert.  Duidelijk weten de Amerikanen hun hoofdstad prima te vinden.

De trein komt net aanrijden en ik heb een zitplaats, hoera!  In West Falls Church sms ik Rick waar hij is.  Hij blijkt thuis te zijn, dus ik vraag hem mij op te halen bij Vienna.  Als ik daar aankom ben ik heel blij Rick al te zien wachten.  Ik strompel naar zijn auto en kan niet wachten deze schoenen uit te doen!  Wie mooi wil zijn moet pijn lijden, dat is echt wel toepasselijk vandaag!

De voeten gaan meteen omhoog en de blaren krijgen pleisters.  Rick haalt lekker vegetarisch eten bij Sunflower voor mij en een kabob voor hem.  Intussen bakt Saskia weer van alles voor een vriendin, die morgen jarig is.  Het ruikt hemels!

Foto's van vandaag staan hier.