Old Town Alexandria

Vannacht heb ik een nachtmerrie gehad over Saskia, die door een enorme vrachtwagen werd afgesneden en niet op tijd remde.  Wat er daarna gebeurde weet ik niet, want ik werd gelukkig wakker.  Ik denk dat ik voortaan het gros van het lessen maar aan Rick overlaat.

Rick vertrekt al heel vroeg naar zijn werk.  Hij moet vandaag een panel van hoge piefen van de Federale regering leiden en is daar nogal zenuwachtig om.  Hij heeft zoveel kennis dat ik ervan overtuigd ben dat het heel goed zal gaan. Maar ik snap zeker dat hij blij zal zijn als het voorbij is.

Vandaag heb ik weer afgesproken met M. en R. van maandag.  Eergisteren viel M. 's avonds en gisteren las ik op Facebook dat ze naar het ziekenhuis waren gegaan en haar arm een haarlijn breuk heeft.  Ik vroeg natuurlijk of ze vandaag toch nog op pad wilden gaan, maar dat was wel het geval.

Om half tien arriveren M. en R. en we drinken nog even een kop koffie.  Dan gaan we op weg naar Old Town Alexandria.  Het is lekker weer, al laat de zon zich niet veel zien.  Ik neem de George Washington Memorial Parkway, waarlangs ook het een en ander aan bezienswaardigheden ligt.  Het is bovendien een erg mooie weg.

In het stadje parkeer ik onder het stadhuis.  Als we naar buiten lopen wordt het bord dat de garage vol is net neergezet.  We hadden dus geluk.  Om te beginnen neem ik M. en R. mee naar het bezoekerscentrum.  Daar vertelt de medewerker dat we een heel boekje met toegangskaartjes kunnen kopen wat ons zelfs $6 per persoon zal besparen voor de drie musea, die ik in gedachten heb te bezoeken.  Die koopt R. dan dus ook.

Het Carlyle House ligt maar een blok van het bezoekerscentrum, dus dat is ons eerste te bezoeken museum.  We kunnen vrijwel meteen aan de rondleiding beginnen.  Eerst kijken we een interessante film over het leven van John Carlyle, die dit huis in 1752 liet bouwen. 

Daarna leidt Frank ons door het huis en vertelt enorm veel. Vooral ook over de Britse generaal Braddock, die hier logeerde voor hij ten strijde trok in de Frans-Indiaanse Oorlog.  Braddock misdroeg zich zodanig en keek zo neer op John Carlyle en de andere Virginians, waaronder George Washington, dat toen het zaadje voor de onafhankelijkheidsgedachte van Amerika is ontstaan.  Dit huis is daardoor historisch heel belangrijk en daar hebben we aan te danken dat het vandaag nog te bezoeken is.

Mijn plan is (was, blijkt later) om bij Gadsby's Tavern te gaan lunchen.  Eerst doen we de rondleiding door de herberg, die ook weer erg interessant is.  Maar het restaurant is afgehuurd door een school en we kunnen daar niet terecht, helaas. Jammer genoeg dus geen pindasoep vandaag, maar het wemelt in dit stadje van de restaurants, due niet getreurd.

Aan het hoofdstraatje vinden we de Warehouse Grill, een cajun restaurant.  Daar krijgen we een tafeltje op het minuscule terrasje.  Het eten is werkelijk erg goed.  Mijn tonijn"biefstuk" is goed gekruid en precies zo gegrild als ik het lekker vind.  De kreeftsalade van M. ziet er nog lekkerder uit en R. jambalaya oogt beter dan menig jambalaya, die ik in New Orleans heb gezien.

Helemaal voldaan gaan we verder Alexandria verkennen.  We lopen via het (weliswaar herbouwde) huis van George Washington, als hij in Alexandria was, naar Christ Church.  Deze kerk stamt uit 1773 (is dus ouder dan de VS) en een dame, die ongeveer zo oud is, nodigt ons uit bij haar in het hokje, waar George Washington zat, als hij hier kwam, te gaan zitten.

Ze heeft duidelijk hart voor de kerk en zijn geschiedenis en vertelt interessant.  Herhaalde malen vraagt ze of het niet bijzonder is precies naar dezelfde dingen te kijken, als, ik noem hem zo even, de Amerikaanse Vader des Vaderlands.  Dat is het zeker en het is een mooie kerk, heel anders dan de "gewoonlijke" kerken, want er zijn geen glas in lood ramen, bijvoorbeeld.  De denominatie is de Amerikaanse versie van de Anglicaanse kerk: Episcopalian.

Na deze docent ook bedankt te hebben, lopen we verder.  Ik laat het Presbyterian Meeting House zien met in het kerkhofje het graf van de onbekende Revolutionaire soldaat.  In de achttiende eeuw mocht alleen de Anglicaanse Kerk zichzelf "kerk" noemen hier,  Er was wel vrijheid van religie, maar de andere religies kwamen bijeen in een "meeting house".  Verschil moet er wezen natuurlijk. 

Genietend van de kleurrijke oude huisjes lopen we verder.  Bij het derde museum, de Stabler-Leadbeater Apothecary, moeten we een kwartiertje wachten tot de voorgaande rondleiding klaar is.  Geen probleem, het is lekker weer en aangenaam gezelschap.

In elk museumpje, want groot zijn ze zeker niet, is een kleine cadeauwinkel met leuke spulletjes.  Daar kijken we eerst even in rond en gaan dan de winkel in.  Ook hier weer een interessant verhaal wat ik nu al voor de derde keer hoor, maar zoals altijd heeft iedere gids een andere insteek.  Ik weet van mezelf ook dat ik niet iedere rondleiding hetzelfde "bandje" afspeel.  Dat zou het allemaal wel heel erg saai maken. 

M. en R. hebben me verteld dat ze Kerstmannetjes verzamelen en graag een winkel met Kerstspullen zouden zien.  Die weet ik wel te vinden in dit stadje.  We lopen eerst nog even langs Captains Row en dan de Christmas Attic binnen.  Daar kosten sommige spullen een flinke duit, maar er gaan toch 3 Kerstmannen mee terug naar Nederland, waaronder een met het Washington Monument.

In dit stadje neem ik mensen ook altijd mee naar de Virginia Shop.  Hier worden allerlei produkten uit de regio verkocht, waaronder Virginia pinda's.  Naar mijn mening kun je niet in Virginia zijn geweest zonder die pinda's te hebben geproefd.  M. en R. kopen daar dan ook een zakje van.

Na nog even langs de rivier te hebben gelopen, gaan we terug naar de van.  De weg terug naar huis verloopt vlot en ik ga net voor de file de I-66 af.  We gaan namelijk bij Petco kijken of zij het soort bal verkopen, waarmee Charlie in Nederland kan spelen zonder zijn gebit te beschadigen.  Even lijkt het erop dat dat niet het geval is. Ik vind wel iets leuks voor Cosmo, dus we lopen naar de kassa en daar blijkt toch het soort bal waar M. en R. naar op zoek waren te hangen.

Op weg naar huis rijd ik een klein stukje om om hun ook het oude straatje van Vienna te laten zien, al is daar inmiddels al heel wat gemoderniseerd.   Ik wijs het W&OD pad aan en ook de sportschool.  Bij ons thuis nuttigen we nog een drankje op het deck en dan is het echt tijd om afscheid te nemen.  Zij gaan morgen verder naar het noorden.

Ricks dag is natuurlijk goed gegaan en hij komt opgelucht thuis.  Saskia heeft een paar vriendinnen hier met wie ze gaat sporten.  We bestellen voor het gemak Zpizza.  Het is lekkere pizza, maar ook gezond, want alles biologisch.  Ik neem de Marokkaanse met pijnboompitten, waar ik dol op ben.  En ja, dit was ook weer een dag met een sterretje, want M. en R. lieten mij weer eens zien dat ik heel dankbaar mag zijn om zo dicht bij zo'n leuk stadje te wonen!

Foto's van vandaag staan hier.