Warme rondleiding en lekker etentje

Omdat Rick al heel vroeg naar Washington is vertrokken, trommel ik Kai om half negen uit bed om me even bij de Metro af te zetten.  Natuurlijk heb ik hem dat gisteren al lief gevraagd, dus gedwee staat hij op. 

Het is al warm genoeg om zonder jas te gaan, maar ik neem voor de zekerheid wel een paraplu mee.  Aan het einde van de middag worden mogelijk onweersbuien verwacht en dat kunnen zulke stortregens zijn dat ik voorbereid wil zijn.  Alleen wel vervelend dat ding de hele dag mee te moeten slepen.

Ruim op tijd kom ik bij McPherson Square aan.  Daar liggen tegenwoordig altijd een aantal mensen te slapen, die volgens mij van Occupy zijn.  Die mogen niet in de tenten op het McPherson Plein slapen, maar kennelijk wel hier bij de metro, erg raar.  Vandaag ligt er ook een hond tussen hen in, waar een langslopende man zich over verbaast.  Het dier ligt gewoon te slapen, terwijl links en rechts metropassagiers langslopen.

A. en J. met wie ik vandaag heb afgesproken zijn ook lekker vroeg.  Dat is fijn, want zo kunnen we rustig de tijd voor alles nemen.  We worstelen ons door de schoolgroepen met rode, blauwe en gele t-shirts heen langs het Witte Huis.  Daarna zijn de monumenten aan de beurt, wat ik altijd een rondje noem, maar A. me verbetert dat het toch echt wel een "ronde" is!

A. en J. hebben geen geluk met de waterpartijen bij de monumenten, helaas.  Niet alleen zit er nog steeds geen water in de Reflecting Pool, maar ook de fonteinen bij het World War II Memorial staan uit.  Dat maakt dat monument wel wat minder mooi, vind ik.  Maar niets aan te doen, er zal wel een reden voor zijn.

Net als ik bij het Vietnam Memorial heb verteld dat er soms zelfs de as van veteranen wordt achtergelaten, zien we een metalen kistje staan.  Daarbij staat een brief dat dit de as is van de broer van degene, die het achter heeft gelaten.  Het was de wens van die broer om naar het Monument te worden gebracht.  Het is niet te bevatten hoe belangrijk dit monument voor de veteranen uit die oorlog is.

Bij het Lincoln Memorial maken J. en A. foto's, waarbij ze net doen of ze het Washington Monument omduwen.  Die moet iedere toerist natuurlijk hebben!  We lopen verder naar het Koreaanse Monument en daar worden we aangesproken door een veteraan uit die oorlog.

Hij vraagt waar we vandaan komen en vertelt dan dat hij in Korea en Vietnam heeft gevochten.  Korea noemt hij "hel" en hij is nu 81 en heeft gezondheidsproblemen door Agent Orange in Vietnam.  Erg, hoor!  Maar hij zegt dat de regering goed voor hem zorgt.  Het is ze maar geraden!

Hij vertelt ons ook nog wat weetjes over het Koreaanse Monument, die ik nog niet wist.  Daar ben ik hem zeker dankbaar voor, want die ga ik meenemen in mijn rondleidingen.  Hij deed duidelijk graag zijn verhaal en wij luisterden met interesse.  We bedanken hem en lopen verder.

Op mijn horloge zie ik dat we ruim voorlopen op mijn gewoonlijke programma.  We lopen dan ook goed door en ik vind het fijn om eens niet constant op de tijd te letten voor onze restaurantreservering.  Na langs het Tidal Basin en de drie monumenten daar te zijn gelopen, klimmen we weer naar boven naar de Old Ebbitt Grill.

Daar zijn we maar liefst een half uur "te vroeg" voor onze reservering en voor de verandering is het er nog niet zo druk.  We krijgen dus wel meteen een tafeltje.  Wetend dat ik vanavond wat zwaarder zal eten bestel ik de spinazie, aardbeien en geitenkaas salade.  Die is lekker licht, maar wel vullend genoeg.  De andere twee nemen de fettucini met kip waar ze ook goed over te spreken zijn.  Intussen verloopt de conversatie gemakkelijk en vermaken we ons met het kijken naar een groep dames van de Red Hat Society, die net voorbij loopt..

Omdat A. en J. duidelijk goede lopers zijn en we vroeg zijn, doen we vanmiddag de langere wandeling naar het Capitool.  Die loopt langs Ford's Theatre, waar Lincoln werd doodgeschoten, en door Chinatown met de Chinese boog.  Zo krijgen ze ook een andere buurt van de stad te zien.

Bij het Capitool werkt de senaat, dus het is er drukker dan de afgelopen paar keer dat ik er was.  Zoals altijd maakt dit gebouw ook indruk, vooral omdat het bekend is van de televisie.  Ook het Supreme Court is een mooi gebouw, maar niets gaat boven de "wauw factor" van de binnenkant van de Library of Congress.  Die is er iedere keer weer, ook voor mij trouwens nog.

We kijken dit keer ook naar de tentoonstellingen daar.  Een over Thomas Jeffersons bibliotheek en over Armeense schrijfkunst en aan de andere kant over het vroege Amerika.   Wat mij opvalt is niet eens zozeer de tentoonstellingen, maar ook hoe prachtig versiert de zalen waar ze in staan zijn.  Er zijn zoveel mooie schilderingen en details in dit gebouw!

Via de Mall langs de musea lopen we naar het Smithsonian metrostation.  A. en J. hebben nog puf om naar Arlington Cemetery te gaan, dus ik instrueer ze de blauwe lijn te nemen.  Zelf zeig ik na het afscheid nemen even neer op een bankje in de schaduw.  Hier op de Mall met aan de ene kant het Washington Monument en aan de andere kant het Capitool kan ik zo genieten.  Dit is toch ook wel echt helemaal "mijn" stad.

Rick heeft vandaag een conferentie in het W Hotel en daar hebben we na afloop afgesproken voor een drankje.  Het is echter pas kwart voor vier en Rick zal pas tegen half zes klaar zijn.  Ik pak mijn Kindle dus en ga wat zitten lezen.  Ik word een aantal keren onderbroken door mensen, die me vragen hun foto te nemen met of het Washington Monument of het Capitool op de achtergrond.  Vrijwel iedereen is van Oost Europese afkomst, kennelijk vakantie daar op het moment.

Tegen vijven besluit ik eens richting het hotel te lopen.  Dat is nog zo'n twintig minuten verderop, al zijn het maar een paar blokken.  Die zijn hier in Washington enorm groot.  Rick zegt klaar te zijn, dus ik ga alvast naar boven naar P.O.V., een bar op het dak met uitzicht over de stad. 

Van zijn sms verwachtte ik dat Rick er al zou zijn, maar dat is niet zo.  Ik vraag een tafeltje voor twee en sms naar Rick dat ik er al zit.  Hij blijkt met een zeer praatgrage ex-collega te zijn en werkt zijn weg langzaam naar boven.  Randy, die collega, is zo vriendelijk dat ik het hem niet kwalijk kan nemen.  Ik heb intussen wel al een heerlijk glas witte Sangria en ontzettend lekkere sushi tonijn besteld. 


Er komen nog wat andere collega's bij en we drinken en kletsen een uurtje.  Dan hebben Rick en ik een reservering bij Belga Cafe in Capitol Hill, ook een erg gezellige buurt, trouwens.  Vorige week werd me door de eigenaar Bart verzekerd dat hun tomaatjes met grijze garnalen (Hollandse garnalen) weer op het menu stonden en daar ben ik dus dol op!

We hebben geluk en kunnen vrijwel voor het restaurant parkeren.  Het terras zit vol, maar binnen is er een tafeltje voor ons.  Het menu stelt me echter teleur, want er staat geen tomaat met grijze garnalen op.  Als ik de serveerder ernaar vraag, zegt hij dat hij het de manager moet vragen.  Even later komt hij terug om te zeggen dat het niet kan.

Oei, daar word ik wel een beetje boos over, want Bart was best arrogant vorige week en deed alsof hij het raar vond dat ik ernaar vroeg.  We zijn hier nu min of meer speciaal voor dat gerecht.  Na even doorvragen blijken echter de garnaaltjes het probleem niet te zijn, maar het feit dat er geen tomaat voorhandig is. 

Dat kan mij natuurlijk niets schelen, tomaat kan ik hier ruimschoots krijgen.  Het gaat mij om die heerlijke garnaaltjes.  Ik vraag de serveerder (die afkomstig is uit een Zuid-Amerikaans land, heel aardig, maar verre van Belgisch, dus hij snapt niets van mijn passie) of er misschien een andere manier van bereiden is zonder tomaat, maar met veel garnaaltjes.  Het blijkt met advocado te kunnen en ik krijg me toch een lekker bord voorgeschoteld!  Als je het mij vraagt moet dat op het menu en niet de tomaat!

Na daarvan en een stukje van Ricks garnalenkroketjes gesmuld te hebben, komen de hoofdgerechten.  Ik heb een gerecht dat waarschijnlijk nooit in de Belgische keuken geserveerd is geweest: een tempura van soft shell crab (een stadium waarin je de crab helemaal op kunt eten, schaal en al) en gamba's met een heel lekere frisse salade van frisee en tomaten.  Werkelijk voortreffelijk bereid en Rick is ook heel tevreden met zijn eendenborst, die ook heel creatief wordt geserveerd.


Halverwege ons diner denk ik duidelijk Nederlands te horen bij een groep achter ons.  Als ik ze wat nader bekijk zie ik inderdaad een bekende.  Als wij klaar zijn groeten we hen allemaal even.  We worden uitgenodigd aan tafel, maar moeten helaas terug voor de kinderen.  Ik hoop dat we wel de EK wedstrijd op 9 juni met andere Nederlanders kunnen gaan zien.

Thuis moet Saskia opgehaald worden en spelen Rick en Kai Halo.  Katja is onderweg naar huis voor haar weekje hier.  Ik zal weer opgelucht zijn als ze heelhuids binnenloopt.  We hebben dit weekend, net als in Nederland, een lang weekend, dus de plannen daarvoor zijn al volop in de maak.

Foto's van vandaag staan hier.