Een prachtige dag in Annapolis

Gisteravond zijn we bijtijds gaan slapen, want Rick en Kai moeten voor dag en dauw op.  Om vijf uur vertrekken zij om diepzee te gaan vissen in de Chesapeake Bay, de grootste baai van Amerika.  Ze hopen een aantal rock fish (gestreepte zeebaars) te vangen, de staatsvis van Maryland.

Als zij vertrokken zijn ben ik al klaarwakker, maar het is nog zo vroeg, dus ik probeer de slaap weer te vatten.  Intussen heeft Saskia voor het eerst alleen in huis (met uitzondering van de dieren, dan) de nacht doorgebracht.  Ik maakte me daar als enige zorgen over en probeer haar te bereiken.  Gelukkig krijg ik om kwart voor zeven een montere sms dat het allemaal prima is gegaan.  Ik ben toch wel erg trots op onze jongste.  Ik had het als zestieneneenhalfjarige niet gedurfd!

Net als ik toch weer even in slaap ben gevallen wordt er op de deur geklopt door de huishoudster.  Waarom dat moest weet ik niet, want wij zijn hier maar een nacht en dan wachten ze meestal tot het uitchecken.  Ik vind het eigenlijk best slecht voor zo'n goede keten als Westin, vooral als ik daarna constant luid heen en weer gepraat tussen hen op de gang hoor.  Het is nog niet eens acht uur, de kans dat gasten nog slapen lijkt me vrij hoog.

Hierdoor geef ik de pogingen om nog te slapen op.  Ik heb tussen negen en kwart over negen ontbijt besteld, maar ben nu ver van tevoren op.  Ik probeer de tv, maar daar is niets te zien.  Dan toch nog maar even doezelen en opeens is het dan negen uur en wordt er geklopt dat mijn ontbijt er is.

Dat is erg lekker, moet ik zeggen.  Twee gepocheerde eieren, een plak ham, Engelse muffin en V8.  Daarbij allerlei lekkere kleinigheden, die het net dat geven dat het lekker maakt.  Alleen de "hashbrowns", een soort roesti, maar dan voor het ontbijt.  Ik ben na bijna dertig jaar nog steeds niet gewend aan aardappels bij het ontbijt.

Na een Max Capacity routine, die ik met uitzicht op de militaire begraafplaats (waar ik uiteindelijk niet eens foto's van neem) doe, spring ik onder de douche.   Intussen heeft Rick me al een foto van Kai met twee enorme gevangen vissen gestuurd.  Zo leuk voor ze om zo'n vader-zoon dag te hebben!

Het is al na tienen, hoog tijd voor mij om uit te checken.  Ik geef mijn bagage af bij de valet en begin dan aan mijn stadswandeling.  Waar beter beginnen dan het bezoekerscentrum?  Daar is ook een wc, waar ik dankbaar voor ben, want ik heb kennelijk aardig wat koffie op, die erg lekker was bij het ontbijt.

De stadsrondleiding heb ik net gemist, dus ik vraag of er zoiets is als in Alexandria, waar je je eigen wandeling doet.   Natuurlijk is er een kaart met bezienswaardigheden en uitleg, die ik dankbaar meeneem.  Het weer had werkelijk niet mooier kunnen zijn, staalblauwe lucht en zo'n 24 graden, schat ik.

Nu bevind ik me in het historische gedeelte van dit achttiende eeuwse plaatsje.  Ik loop naar Church Circle, zo genoemd, omdat er, je raadt het al, een grote kerk staat.  De huidige St. Anne kerk stamt uit 1858 en is de derde kerk, die op deze plek heeft gestaan.  Ik ga naar binnen, want er zijn prachtige glas in lood ramen te bewonderen, sommigen zelfs gemaakt door Tiffany.  De kleuren zijn werkelijk schitterend en ik neem de tijd ze te bewonderen.

Buiten in de cirkel staan nog een aantal andere mooie gebouwen, waaronder het gerechtshof en een eeuwenoude herberg.  Al fotograferend loop ik naar de volgende cirkel, die waar het State House in het midden staat.  Het Maryland State House is het Capitool van de staat, het oudste in de VS en heeft als enige staatscapitool ook een aantal jaren als Capitool van de VS gefunctioneerd, toen het huidige Capitool nog niet gebouwd was.

Ook hier ga ik naar binnen, al ben ik er vorig jaar ook al geweest.  Ik moet mijn rijbewijs laten zien en door een veiligheidscontrole, die eigenlijk niets voorstelt.  De kamers van het Huis van Afgevaardigden en de Senaat zijn beiden te bezichtigen en erg mooi.   Er zijn verder nog wat kamers met informatie en geschiedenis van dit gebouw, waar allerlei belangrijke gebeurtenissen tijdens het ontstaan van de VS plaatsvonden.

Buiten voor het State House staat allerlei pers met camera's en microfoons kennelijk op iemand te wachten.  Ik zie niets bijzonders gaande, dus ga niet wachten op wie dat zou kunnen zijn.  Ik loop verder de oude kleurrijke straatjes met achttiende en negentiende eeuwse oude huisjes door.  Mijn fototoestel klikt erop los, want niet alleen de huizen zijn kleurrijk, de vlag van Maryland, die veelal uithangt, draagt daar ook aan bij.

Op mijn kaartje zie ik het Zimmerman-Wilson House staan, een mooi voorbeeld van Queen Anne stijl bouw.  Een beetje sprookjesachtig vind ik die huizen er altijd uitzien. Ik loop erheen en maak wat foto's.  Hier vlakbij staat ook de St. Mary's kerk, waarvan ik foto's heb gezien, die me zeer aanspraken.  Als ik er binnenloop houd ik mijn adem in, want wat een prachtige kerk is dit!

Helaas zit er een oude man te bidden en maken mijn sandalen een vervelend piepend geluid in de muisstille kerk.  Daardoor durf ik niet te veel rond te wandelen om foto's te nemen.  Zelfs het klikje van mijn fototoestel klinkt oneerbiedig in deze serene omgeving.  Hopend dat mijn foto's gelukt zijn loop ik dus maar gauw weer naar buiten.

Opeens is de tijd heel snel gegaan en loopt het al bij enen.  Mijn maag knort en ik ga op zoek naar een leuk terrasje om lunch te eten.  Mijn keuze valt op de Middleton Tavern, waar Rick en ik al eerder hebben gegeten.  Er is nog precies een tafeltje in de schaduw open dus dat komt mooi uit.  Ik heb van hieruit zicht op de haven, waar het een drukte van jewelste is op deze mooie zomerdag.

Het menu blijkt precies hetzelfde te zijn als bij O'Brien's gisteravond.  Rick had de crabcake sliders, die er goed uitzagen, dus die bestel ik nu.  Alleen waren die mini crabcakes van Rick gisteravond beduidend groter dan de drie niet groter dan een hap bolletjes, die ik voorgeschoteld krijg.  Ik eet maar heel kleine hapjes, zodat ik het gevoel heb nog wel iets te hebben gegeten. 

Na de lunch loop ik langs het City Dock.  Daar bekijk ik het monument voor Alex Haley en Kunta Kinte, die hier in Annapolis als slaaf aankwam.  Ook ligt verderop de HSM Bounty aan de kade.  Dit schip werd in 1960 gebouwd voor de film "Mutiny on the Bounty".  Het is een mooi zeilschip en het is ook van binnen te bezichtigen.  Dat kost echter $10 en ik heb maar $2 en heb geen zin geld te gaan halen, dus zie daarvan af.

 Mijn kaartje met bezienswaardigheden heb ik in het restaurant laten liggen, maar bedenk me dat ik het eigenlijk toch wel wil om nog wat verder te lopen.  Ik sluit aan in de rij voor het bezoekerscentrum hier aan het water en hoor net de dame achter het loket tegen een drietal Europeanen vertellen dat mensen in Nederland maar liefst 3 weken vakantie krijgen.
 
Als ik vertel uit Nederland te komen raak ik aan de praat met de Europeanen, die Fransen uit Parijs blijken te zijn.  En zo heb ik midden in Amerika opeens een heel Frans gesprek, leuk!  Zij zijn ook al in Washington geweest en waren onder de indruk van "mijn" stad.

Met een nieuw kaartje loop in verder langs het water.  De jachten, die er liggen, zijn onvoorstelbaar groot en mooi!  Wat die dingen wel niet gekost moeten hebben.  Ik sta iedere keer bij jachthavens hier in de buurt versteld van het kapitaal dat er ligt!  De auto's in de parkeerplaats zijn er ook naar, ik zie zelfs een mooie gele Lotus.

Precies om twee uur belt Rick dat ze weer aan wal zijn.  Kai heeft maar liefst vier grote vissen gevangen en Rick twee.  De vissen worden nu voor ze schoongemaakt en ze krijgen ze gefileerd mee.  Dat duurt kennelijk nog even en ik ben wel uitgelopen en heb dorst.   Er zijn hier genoeg terrasjes, dus ik ga op zoek naar een vrij tafeltje.

Dat vind ik bij Hard Bean Coffee and Booksellers.  Daar is ook een winkeltje, waar ik een heel leuk "Welcome" bordje met een Australische herder, die er precies als Cosmo uitziet, vindt.  Die moet ik natuurlijk hebben!  Alleen heeft deze hond twee bruine ogen, maar dat maakt niet uit.  Op het terrasje is het leuk mensen kijken en voor ik het weet zie ik de van met Rick en Kai, die mij op komen halen.

Bij het hotel halen we de bagage op en beginnen dan aan de terugweg.  We rijden nu tegen het verkeer in, want iedereen gaat op vrijdagmiddag richting het strand.  De tegenoverliggende weghelft staat vele mijlen lang helemaal vast!  Wij maken goede tijd en na iets meer dan een uur rijden we Vienna weer binnen.

Bij de Whole Foods halen we benodigdheden voor het avondeten.  Rick heeft een recept voor mango salsa gevonden, wat lekker schijnt te zijn met gegrilde rock fish.  Daarbij eten we gegrilde maiskolven en groene asperges.  Rick bereidt de maaltijd en we smullen er buiten op het deck van.  De vis is werkelijk heerlijk en verser kan natuurlijk niet. 

Het was erg leuk voor Rick en Kai om zo'n vader-zoon uitje te hebben.  Ze hebben er duidelijk van genoten.  Ook ik heb een heerlijke dag gehad samen met mijn fototoestel.  Saskia is ook helemaal blij, want voor haar is nu eindelijk ook de zomervakantie begonnen.  Geen wekker om half zes meer tot begin september, hoera!

Foto's van Annapolis staan hier.