Kai op reis en ernstig noodweer

Vrijdag

Al heb ik veel minder pijn dan gisteren bij het wakker worden, ik vind het toch moeilijk opstaan. Rick is er veel eerder dan ik uit, maar hij moet ook naar zijn werk. Pas als ik Saskia ook hoor sta ik op.

Rick heeft voor hij vertrok voor mij koffie gezet. Dat is zo'n luxe, al duurt het maar minuten om het zelf te doen. Om gewoon bij het opstaan een kop koffie, die al klaar staat, te kunnen schenken vind ik echt zo lief van Rick, die zelf geen koffie drinkt.

We hebben nu officieel een hittegolf en het is al dertig graden, als ik de deur om negen uur opendoe. De verwachting is meer dan veertig graden vandaag en voor juni is dat een record. Ik ben heel blij dat ik pas zondag mijn rondleiding heb, tegen die tijd zal ik hier meer aan gewend zijn. Ik heb bij voorbaat al met mijn klanten te doen.

Kai pakt in en ik ga naar de sportschool. Tussen de collegestudenten doe ik mijn uur cardio. Ze hebben voor de verandering de airconditioning hard aanstaan, dus het is aangenaam sporten. Ik vind mijn boek ook erg leuk en de tijd vliegt.

Tegen lunchtijd ben ik weer thuis. Kai wil graag een laatste lunch van Manhattan Bagel en Saskia rijdt mij erheen. Ik neem een dunne bagel met tonijnsalade, perfect voor dit warme weer.  Saskia haalt op de terugweg haar vriendinnen Kaylee en Alexandra op. Die drie zijn deze zomer een drie-eenheid!  De dames logeren vannacht ook bij ons.  Ik vind het prima, want mijn vriendinnen waren altijd een stuk verder weg en logeerpartijen nauwelijks toegestaan.

Het is inmiddels bijna 40 graden buiten, maar ik ga toch buiten lezen.  Ik moet aan deze hitte wennen, want ik heb een heel aantal rondleidingen geboekt en als gids moet ik er van mezelf "koel" uitzien.  Ik heb wel besloten zondag een paraplu mee te nemen en die ook tegen de zon te gebruiken.  De Aziaten doen dat ook en die hebben ook zo'n klimaat.


Het record is bereikt volgens Ricks auto's thermometer (104 Fahrenheit is 40 Celsius)

Rick komt thuis, verkleedt zich, en we vertrekken ruim op tijd naar het vliegveld.  Althans dat denken we.  We hebben bijna drie uur voor Kai's vlucht vertrekt, maar schrikken enorm als we de gigantische rij voor het inchecken van internationale vluchten zien.  Die staat helemaal naar de andere kant van de terminal en is bijna een halve kilometer lang! Zo lang hebben Rick en ik die in alle jaren dat we reizen nog niet gezien.

We vrezen nu dat zelfs 3 uur niet genoeg gaat zijn, maar gelukkig gaat de rij sneller dan verwacht en worden we een uur en een kwartier voor vertrek uit de rij geplukt en naar een speciale snellere check-in balie gestuurd.  Eindelijk heeft Kai dan zijn boarding passen en is het tijd afscheid te nemen.  Hij gaat een supermaand tegemoet daar in Oostenrijk!

Het loopt inmiddels tegen etenstijd en Rick en ik besluiten op de terugweg in Reston te gaan eten.  We vinden een plekje aan de bar bij Jackson's, net niet helemaal buiten, zodat we de koelte van de fans nog voelen.  Door de warmte hebben we geen enorme honger, dus delen een heel erg lekkere sushi rol en de gevulde eieren, die hier ontzettend lekker zijn.  Natuurlijk gaat het gesprek aan de bar over het weer en de bosbranden, die niet ver ten westen van ons natuur verwoesten.  We hebben nog geen idee wat ons later vanavond te wachten staat!


Heerlijke sushi en gevulde eieren!


Na een verder rustige avond met tv kijken in de koele airconditioning gaan we om een uur of half elf naar bed.  Daarvoor kijk ik nog even op de radar en zie een heel zwaar onweer naderen.  Voor we het weten komt dat in alle furie over ons heen en weg is de stroom!  Die komt ook niet meer en we gaan dus in de hitte slapen. 

Zaterdag

Na een verschrikkelijk slechte nacht, want het was zo heet dat we geen van beiden konden slapen, ontvluchten Rick en ik het plakkerig warme huis op zoek naar een Starbucks met stroom.  Saskia heeft vannacht bij Kaylee gelogeerd, ook daar viel de stroom uit.  Om half negen belt Kai op dat hij veilig is aangekomen.  Dat is ook meteen urenlang het laatste mogelijke telefoontje, want het telefoonnet ligt eruit.

Hoe erg het allemaal is horen we op de radio.  Meer dan een miljoen huishoudens zonder stroom in deze omgeving.  Ook een groot deel van de winkels in Vienna heeft geen electriciteit, waaronder de sportschool, dus Sharon en ik cancellen onze personal training sessie.  Ik had daar toch geen energie voor gehad, eerlijk gezegd.

Er is maar een Starbucks van de vier in de omgeving met stroom en we sluiten aan in de rij, die tot ver naar buiten staat.  Tot onze verrassing hebben ze nog wel ontbijtsandwiches, dus we bestellen beiden een turkey bacon sandwich.

Omdat ik morgen een rondleiding te boek heb staan, wil ik vannacht verzekerd zijn van goede nachtrust.  We gaan op zoek naar een hotelkamer, maar het telefoonverkeer is nog steeds helemaal ontregeld.  We rijden dus naar een aantal hotels toe, maar sommigen zitten ook zonder stroom en anderen zijn volgeboekt.  Tot ik succes heb bij de Comfort Inn, waar nog wel een kamer met een bed voorradig is.  Hoera, dat is alles wat ik nodig heb!  Ik boek het natuurlijk meteen.

Rick heeft nog maar heel weinig benzine en veel benzinepompen zijn ook gesloten vanwege de stroomuitval.  We vinden nog een Shell station met een paar open pompen, de rest is al leeg.  Gelukkig is de rij niet heel erg lang, later als ik er langsrijd is dat heel wat anders.

We hebben natuurlijk geen idee hoe lang onze electriciteit uit zal blijven en op de radio horen we dat dat zeker een paar dagen kan duren.  We gaan dus op zoek naar zakken ijs, maar die zijn nergens meer te vinden.  Gelukkig komt Peapod onze online bestelling brengen en daar zit droog ijs bij dat 72 uur blijft werken.  We waren bezorgd dat al onze boodschappen zouden moeten bederven, maar dat is gelukkig niet zo.


Overal uitverkocht!



Onze buren zijn weg en er is een enorme tak van hun boom gewaaid. Dit is nog niets vergeleken bij de ravage, die we elders in de buurt zien.

Wat we al in de vriezer en koelkast hebben zal zo snel mogelijk op moeten.  Gelukkig hebben we voor de vakantie net heel veel opgemaakt, dus vol zitten ze niet.  Bijkomend voordeel van de stroomuitval is dat er weer water uit de ijskast komt.  Die leiding was al maanden bevroren en is nu ontdooid.  Elk nadeel heeft zijn voordeel, toch echt wel een goede uitspraak!

Na een snelle douche ga ik door het drukke verkeer, mede door veel stoplichten, die uit staan, waardoor het voorzichtig oversteken is, terug naar de Comfort Inn om daadwerkelijk in te checken.  Ik wil er zeker van zijn dat ik een kamer heb.  Het is minder dan tien kilometer verderop, maar ik doe er drie kwartier over!

Eerst doet de baliemedewerkster me nog even schrikken, want ze kan mijn naam niet vinden (die ernstig verkeerd gespeld blijkt te zijn).  Ze vraagt om het bevestigingsnummer en laat ik dat nu net in Ricks auto hebben laten liggen.  De telefoons werken nog steeds niet, dus ik kan er Rick niet naar vragen.  Gelukkig luistert degene, die mijn reservering heeft gemaakt mee en herkent mijn naam.  Ik had echt geen zin om me weer heen en weer door dat verkeer te loodsen voor het bevestigingsnummer!

De kamer is niet groot, maar prima voor mij alleen, want Rick en Saskia willen thuis blijven.  Hij is ook heerlijk koel en er is een ijskastje.  Op weg naar huis krijg ik een email van Rick dat de electriciteit weer terug aan is.  Hoera!  Toch ga ik wel in het hotel slapen, die kamer kan niet meer geannuleerd worden en er worden voor vanavond weer onweersbuien voorspeld met de mogelijkheid van harde wind, waardoor de stroom weer uit kan vallen.

Bij een heel drukke Whole Foods, want het is een van de weinige supermarkten in Vienna met stroom, haal ik nog wat boodschappen, die niet met Peapod meekwamen.  Intussen belt Katja met een update van haar werk.  Ze heeft een superdrukke week gehad met een uitbraak van het noro buikvirus bij veel van de kampeerders en beren, die het kamp telkens onveilig maken.  Hopelijk blijft Katja van het virus gevrijwaard, maar ze heeft het verder duidelijk enorm naar haar zin en werkt met een leuk team dat vanavond bij haar komt barbecuen.

Geloof het of niet, maar daarna ga ik buiten op het deck zitten lezen.  Rick heeft de airconditioning zo laag mogelijk gezet, zodat, mocht er nog een stroomuitval zijn, het huis goed koel is.  Het is mij nu te koud en eigenlijk is het in de schaduw hier best uit te houden met af en toe een afkoeling binnen.  Ik heb wel enorm te doen met de mensen zonder airconditioning.  Gelukkig zijn er overal cooling centers open.

Tegen etenstijd brengen Rick en ik mijn spullen naar de hotelkamer.  Die is heerlijk koel, veel koeler nog dan op de bovenverdieping van ons huis.  Hopelijk krijg ik vannacht eindelijk een goede nacht, zodat ik morgen energie genoeg heb voor de rondleiding. 

Rick en ik willen eigenlijk bij Cafe de Luxe gaan eten, maar wij hebben duidelijk echt geluk met onze electriciteit.  Heel veel delen van ons gebied zitten nog in het donker, zo ook Cafe de Luxe.  Dat is hoogst ongewoon, meestal hebben de bedrijven het eerst weer stroom.  Ik heb het nog maar een keer meegemaakt dat ook bedrijven geen stroom hadden en dat was na tropische storm Isabel in 2003!  Dit laat wel zien hoe zwaar de onweersbuien van gisteravond waren.

Net om de hoek ligt het Thaise restaurant Busara.  Dat is wel open en gelijk ook erg populair, maar we krijgen nog net een tafeltje.  We delen een voorafje, waarvan we dachten dat het koud geserveerd zou worden, maar dat is niet zo.  Het smaakt desalniettemin erg lekker.  Ook mijn "wild pork" is heerlijk, vooral met de verse groene peperkorrels erin.  Dit is altijd een erg goed restaurant.

Voor vanavond in mijn hotelkamer heb ik wat wijn meegenomen, maar bedenk me dat ik een glas ben vergeten.  Ik vind wijn uit die plastic bekertjes in het hotel echt niet lekker, dus trek de stoute schoenen aan en vraag of ik een wijnglas van het restaurant kan kopen.  Geen probleem zegt de manager en geeft zomaar gratis een glas mee!  Zo aardig!!

Op weg naar de kamer zien we toch weer in de verte een onweerswolk.  Hopelijk gaat het vanavond niet weer spoken!  Rick en ik nemen afscheid en ik wens hem een fijne filmavond.  Nu lig ik hier dus op mijn hotelbed te typen, kijkend naar de Amerikaanse Olympische qualificatierondes voor zwemmen en hardlopen.  Over vier weken beginnen de Spelen alweer!


Mooi is het wel



Morgen zal ik dus weer een heel hete rondleiding doen met mensen, die vers uit Europa zijn gearriveerd, geloof ik.  We zullen het maar rustig aan doen en veel water drinken!